IBPBII/2/415-129/14/NG

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) - Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z 4 lutego 2014 r. (data otrzymania 6 lutego 2014 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych zbycia udziału w nieruchomości - jest prawidłowe.

W dniu 6 lutego 2014 r. otrzymano ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych zbycia udziału w nieruchomości.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Ojciec Wnioskodawcy na podstawie aktów notarialnych z 19 listopada 1947 r. oraz z 20 grudnia 1947 r. nabył zabudowaną wielorodzinnym budynkiem nieruchomość położoną w..., składającą się z czterech działek oznaczonych numerami od 1 do 4. Nieruchomość nabyta przez ojca Wnioskodawcy jest objęta działaniem dekretu z dnia 26 października 1946 r. o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze Y (Dz. U. Nr 50, poz. 279), zgodnie z którym grunty położone na terenie m. st. Warszawy stawały się własnością Miasta, zaś budynki pozostawały własnością dotychczasowych właścicieli, którzy mogli w określonym terminie złożyć wniosek o przyznanie prawa własności czasowej (obecnie prawa użytkowania wieczystego). Ojciec Wnioskodawcy złożył wniosek 24 listopada 1948 r., z zachowaniem ustawowego terminu.

Orzeczeniem administracyjnym z 9 sierpnia 1956 r. Prezydium Rady Narodowej w Y odmówiło przyznania prawa własności czasowej do gruntu nieruchomości decyzją z 15 listopada 1956 r. Prezydium Rady Narodowej w Y uchyliło orzeczenie z 9 sierpnia 1956 r. w zakresie działki nr 1, na której posadowiony jest budynek spełniający warunki określone w art. 5 dekretu, a więc stanowiący odrębny od gruntu przedmiot własności.

W dniu 15 sierpnia 1968 r. Prezydium Rady Narodowej w Y decyzją odmówiło przyznania prawa własności czasowej do działki nr 1. Decyzja z 15 sierpnia 1968 r. została utrzymana w mocy przez Ministerstwo Gospodarki Komunalnej decyzją z 5 grudnia 1968 r. Prezes Urzędu Mieszkalnictwa i Rozwoju Miast decyzją z 17 czerwca 1998 r. stwierdził nieważność decyzji Prezydium Rady Narodowej Y z 15 sierpnia 1968 r. oraz utrzymującej ją w mocy decyzji Ministerstwa Gospodarki Komunalnej z 5 grudnia 1968 r. Z kolei Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Warszawie decyzją z 15 listopada 1999 r. stwierdziło nieważność orzeczenia Prezydium Rady Narodowej Y z 9 sierpnia 1956 r.

Decyzją z 2 maja 2001 r. Burmistrz Gminy N. odmówił ustanowienia prawa użytkowania wieczystego do działki gruntu nr 3 o powierzchni 968,50 m² i nr 4 o powierzchni 1331,90 m². Decyzja ta została uchylona orzeczeniem Samorządowego Kolegium Odwoławczego z 12 listopada 2001 r.

Decyzją z 30 marca 2009 r. Prezydent m. st. Warszawy ustanowił na rzecz spadkobierców ojca Wnioskodawcy prawo użytkowania wieczystego do części nieruchomości położonej w Y Decyzja ta została uchylona przez Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Y orzeczeniem z 9 listopada 2009 r.

Po wyeliminowaniu z obrotu prawnego orzeczenia Prezydium Rady Narodowej Y z 9 sierpnia 1956 r. oraz decyzji Ministerstwa Gospodarki Komunalnej z 5 grudnia 1968 r. utrzymującej w mocy decyzję Prezydenta Y z 15 sierpnia 1968 r. powstał stan prawny, w którym postępowanie administracyjne wszczęte wnioskiem ojca Wnioskodawcy nadal było w toku. Tym samym ojciec Wnioskodawcy a następnie jego spadkobiercy nigdy nie utracili własności budynku znajdującego się na wskazanej nieruchomości. Budynek ten wszedł do masy spadkowej po zmarłym ojcu Wnioskodawcy a następnie do masy spadkowej po drugim spadkodawcy (matce Wnioskodawcy). Wraz z prawem własności budynku do masy spadkowej po obu spadkodawcach weszło roszczenie o ustanowienie prawa użytkowania wieczystego gruntu, które skonkretyzowało się w postaci dwóch ostatecznych decyzji Prezydenta Y w przedmiocie ustanowienia prawa użytkowania wieczystego na rzecz ich spadkobierców, tj.:

- w udziale 1/3 części dla każdego ze spadkobierców.

Następnie Wnioskodawca przedstawia status prawny budynku spełniającego warunki określone w art. 5 dekretu o własności i użytkowaniu gruntów na terenie Y.

Budynek w Y, jako spełniający warunki określone w art. 5 dekretu, stanowi odrębny od gruntu przedmiot własności. Ojciec Wnioskodawcy nabył tenże budynek na podstawie wskazanych wyżej aktów notarialnych z 19 listopada 1947 r. oraz z 20 grudnia 1947 r. Ojciec Wnioskodawcy utracił własność tego budynku z dniem uprawomocnienia się decyzji Ministerstwa Gospodarki Komunalnej z 5 grudnia 1968 r. utrzymującej w mocy decyzję Prezydium Rady Narodowej Y z 15 sierpnia 1956 r., odmawiającej przyznania mu prawa własności czasowej do działki nr 1. Po stwierdzeniu przez Prezesa Urzędu Mieszkalnictwa i Rozwoju Miast decyzją z 17 czerwca 1998 r. nieważność decyzji Prezydium Rady Narodowej Y z 15 sierpnia 1968 r. oraz utrzymującej ją w mocy decyzji Ministerstwa Gospodarki Komunalnej z 5 grudnia 1968 r. oraz po stwierdzeniu przez Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Y decyzją z 15 listopada 1999 r. nieważności orzeczenia Prezydium Rady Narodowej Y z 9 sierpnia 1956 r. postępowanie administracyjne o przyznanie prawa własności czasowej (obecnie prawa użytkowania wieczystego) ponownie było w toku, a więc odrębna własność budynku powróciła do spadkobierców zmarłego. W związku z uchyleniem decyzji administracyjnych powstał stan prawny taki jak gdyby własność budynku oraz roszczenie o ustanowienie prawa użytkowania wieczystego nigdy nie wyszły z majątku spadkodawców oraz ich spadkobierców.

Po śmierci drugiego ze spadkodawców (matki Wnioskodawcy) 17 stycznia 2004 r. odrębna własność budynku przysługuje w udziałach po 1/3 części trzem spadkobiercom, w tym Wnioskodawcy. Dziedziczenie po ojcu Wnioskodawcy - dawnym właścicielu nieruchomości położonej w Y: Zgodnie z postanowieniem Sądu Rejonowego z 30 czerwca 1982 r. spadek po ojcu Wnioskodawcy zmarłym 29 września 1980 r. na podstawie ustawy nabyli: żona oraz dzieci - po 1 /4 części każde z nich.

Zgodnie z postanowieniem Sądu Rejonowego z 7 kwietnia 2004 r. spadek po matce zmarłej 17 stycznia 2004 r. na podstawie ustawy nabyły dzieci po 1/3 części każde z nich.

Kwestie związane z podatkiem od spadków po zmarłych rodzicach były przedmiotem odrębnej indywidualnej interpretacji podatkowej wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach 1 czerwca 2012 r. Znak: IBPBII/2/415-385/12/MM. Rozstrzygnięcie zawarte w interpretacji z 1 czerwca 2012 r. Znak: IBPBII/2/415-385/12/MM wskazuje, że w przypadku zbycia przez Wnioskodawcę udziału we współwłasności budynku wielomieszkaniowego położonego w Y, spełniającego warunki określone w art. 5 dekretu wraz z udziałem w sprawie użytkowania wieczystego gruntu, na którym jest posadowiony przedmiotowy budynek nie będzie powodowało obowiązku zapłaty podatku dochodowego zgodnie z art. 9 ust. 1 oraz art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, o ile sprzedaż nie nastąpi w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, gdyż okres pięcioletni, o którym mowa w we wskazanym wyżej przepisie, powinien być liczony od dat otwarcia spadków po ojcu i po matce Wnioskodawcy.

Zaplanowane na 2014 r. czynności prawne oraz postępowania administracyjne, których przeprowadzenie jest niezbędne przed dokonaniem sprzedaży nieruchomości przedstawiają się następująco: zgodnie z przywołanymi wyżej decyzjami ustanowienie na rzecz spadkobierców zmarłych rodziców, w tym na rzecz Wnioskodawcy prawa użytkowania wieczystego nastąpi w drodze umowy (aktu notarialnego) zawartej pomiędzy Y a spadkobiercami. Zawarcie aktu notarialnego, o którym mowa w zdaniu poprzedzającym jest zaplanowane na II lub III kwartał 2014 r., w akcie notarialnym zawarty będzie wniosek o założenie księgi wieczystej dla nieruchomości.

Wnioskodawca oraz pozostali współwłaściciele wskazanej nieruchomości po ujawnieniu ich prawa w księdze wieczystej planują złożenie wniosku o przekształcenie ustanowionego na ich rzecz prawa użytkowania wieczystego w prawo własności nieruchomości.

W razie pozytywnego rozpoznania wniosku, o którym mowa w akapicie poprzedzającym Prezydent Y na podstawie art. 3 ust. 1 ustawy z 29 lipca 2005 r. o przekształceniu prawa wieczystego użytkowania w prawo własności nieruchomości wyda decyzję o przekształceniu prawa użytkowania wieczystego w prawo własności nieruchomości. Ostateczna decyzja w przedmiocie przekształcenia prawa użytkowania wieczystego w prawo własności będzie stanowiła tytuł prawny do ujawnienia w księdze wieczystej prawa własności na rzecz Wnioskodawcy i pozostałych spadkobierców.

Sprzedaż nieruchomości nastąpi dopiero po przekształceniu prawa użytkowania wieczystego nieruchomości oraz prawa własności budynku w prawo własności nieruchomości i ujawnieniu tego faktu w księdze wieczystej prowadzonej dla nieruchomości.

W związku z powyższym zdarzeniem zadano następujące pytania.

Czy w przypadku, gdy:

* Wnioskodawca nabył w drodze spadkobrania po rodzicach (otwarcie spadku po ojcu Wnioskodawcy nastąpiło 29 września 1980 r., otwarcie spadku po matce Wnioskodawcy nastąpiło 17 stycznia 2004 r.) własność budynku wielorodzinnego stanowiącego odrębny od gruntu przedmiot własności oraz wynikające z dekretu o własności i użytkowaniu gruntów na terenie Y roszczenie o ustanowienia prawa użytkowania wieczystego nieruchomości,

* w 2010 r. oraz w 2011 r. wydane zostają decyzje administracyjne w przedmiocie ustanowienia prawa użytkowania wieczystego,

* w 2014 r. wydana zostaje ostateczna decyzja administracyjna w przedmiocie przekształcenia prawa użytkowania wieczystego ustanowionego na podstawie decyzji w prawo własności nieruchomości, obejmujące - zgodnie z zasadą superfiecies solo cedit - swoim zakresem grunt jak i budynek stanowiący obecnie własność Wnioskodawcy,

* w 2014 r. Wnioskodawca zbywa przysługujący mu udział w prawie własności, odziedziczonej odpowiednio w 1980 r. i 2004 r. nieruchomości,

po stronie Wnioskodawcy powstaje obowiązek zapłaty podatku dochodowego zgodnie z przepisem art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zdaniem Wnioskodawcy, w drodze spadkobrania po rodzicach (otwarcie spadku po ojcu nastąpiło 29 września 1908 r., otwarcie spadku po matce - 17 stycznia 2004 r.) nabył prawo odrębnej własności budynku oraz roszczenie o ustanowienie prawa użytkowania wieczystego do nieruchomości składającej się obecnie z dz. ew. 140/11, 19/3, 140/13, 156/2 (obręb...), położonej w Warszawie. Zatem prawa do nieruchomości zostały nabyte przez Wnioskodawcę odpowiednio 29 września 1980 r. oraz 17 stycznia 2004 r.

Zdaniem Wnioskodawcy, nabycie przez niego prawa użytkowania wieczystego nieruchomości na podstawie art. 7 ust. 1 dekretu z dnia 26 października 1945 r. o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze miasta (Dz. U. Nr 50, poz. 279) nie może być traktowane jako nabycie prawa użytkowania wieczystego gruntów w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176). Przy czym sprzedaż prawa użytkowania wieczystego nie jest źródłem przychodu w rozumieniu ww. art. 10 także wówczas, gdy została dokonana przed upływem pięciu lat licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło ustanowienie prawa użytkowania wieczystego oraz przed upływem pięciu lat od wydania decyzji administracyjnej o ustanowieniu użytkowania wieczystego i zawarciu umowy o ustanowieniu tego prawa. Stanowisko to znajduje potwierdzenie w orzecznictwie sądów tj. w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z 5 czerwca 2003 r. oraz w wyroku Sądu Najwyższego Izby Administracyjnej, Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z 7 maja 2007 r. sygn. akt III RN 18/02.

Obowiązek zapłaty podatku dochodowego od osób fizycznych nie powstanie również w sytuacji, gdy nabyte w drodze realizacji uprawnień dekretowych prawo użytkowania wieczystego zostanie przekształcone w prawo własności.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z 29 lipca 2005 r. o przekształceniu prawa wieczystego użytkowania w prawo własności nieruchomości (Dz. U. z 2005 r. Nr 175, poz. 1459 z późn. zm.) - decyzję o przekształceniu prawa użytkowania wieczystego w prawo własności nieruchomości wydaje: starosta wykonujący zadania z zakresu administracji rządowej - w przypadku nieruchomości stanowiących własność Skarbu Państwa, w tym również nieruchomości, w stosunku do których prawo własności Skarbu Państwa wykonują inne państwowe osoby prawne; wójt, burmistrz, prezydent miasta, zarząd powiatu albo zarząd województwa - odpowiednio w przypadku nieruchomości stanowiących własność jednostek samorządu terytorialnego.

Prawo użytkowania wieczystego przekształca się w prawo własności nieruchomości z dniem, w którym decyzja, o której mowa w ust. 1, stała się ostateczna. Decyzja ta stanowi podstawę wpisu do księgi wieczystej (art. 3 ust. 2 ustawy o przekształceniu prawa użytkowania wieczystego).

Mając na uwadze przywołane przepisy prawa stwierdzić należy, że za datę nabycia nieruchomości, od której liczony jest 5-letni termin określony w przepisie art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie można uznać momentu przekształcenia prawa wieczystego użytkowania w prawo własności. Jest to bowiem tylko zmiana rodzaju prawa pozwalającego na władanie nieruchomością.

Odnosząc powyższe rozważania do pytania zadanego w niniejszym wniosku należy stwierdzić, że w przypadku zbycia jednolitego prawa własności nieruchomości (obejmującego grunt i budynek), powstałego w drodze przekształcenia prawa użytkowania wieczystego gruntu w prawo własności tegoż gruntu i połączenia tego prawa z przysługującym Wnioskodawcy prawem odrębnej własności budynku, obowiązek podatkowy określony w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie powstanie, gdyż nabycie prawa użytkowania wieczystego w drodze realizacji uprawnień wynikających z dekretu nie jest nabyciem w rozumieniu wspomnianego art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Ponadto nabycie przez Wnioskodawcę praw do nieruchomości nastąpiło odpowiednio w 1980 oraz w 2004 r. Tym samym pięcioletni okres, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych należy liczyć odpowiednio od końca 1980 r. oraz od końca 2004 r.

Wnioskodawca wskazuje, że jego stanowisko jest w tym zakresie zbieżne ze stanowiskiem zawartym w indywidualnej interpretacji podatkowej wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach 12 października 2012 r. Znak: IBPBII/2/415-943/12/ MM.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.) - źródłem przychodu jest, z zastrzeżeniem ust. 2, odpłatne zbycie m.in.:

- jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie.

Przepis art. 10 ust. 1 pkt 8 ww. ustawy formułuje generalną zasadę, że odpłatne zbycie nieruchomości lub praw przed upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie rodzi obowiązek podatkowy w postaci zapłaty podatku dochodowego. Tym samym jeżeli odpłatne zbycie nieruchomości lub praw nastąpiło po upływie 5 lat licząc od końca roku kalendarzowego, w którym miało miejsce nabycie lub wybudowanie - nie jest źródłem przychodu w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a tym samym przychód uzyskany ze sprzedaży w ogóle nie podlega opodatkowaniu.

Dla rozpatrywanej sprawy istotna jest zatem kwestia, od kiedy należy liczyć bieg pięcioletniego terminu, o którym mowa w cytowanym wyżej przepisie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Niezbędne jest więc ustalenie momentu nabycia przez Wnioskodawcę prawa własności udziału w nieruchomości, która powstanie w wyniku przekształcenia prawa wieczystego użytkowania gruntu oraz prawa własności budynków posadowionych na tym gruncie, a w konsekwencji rozstrzygnięcie kwestii, czy stwierdzenie braku podstaw do przejęcia powyższej nieruchomości na rzecz Skarbu Państwa i potwierdzenie własności spadkobierców byłego właściciela stanowi nabycie w myśl przywołanego wyżej art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Przy rozstrzygnięciu tego problemu należy mieć na uwadze nie tylko przepisy prawa podatkowego, ale przede wszystkim przepisy prawa cywilnego dotyczące nabycia, czy też utraty prawa własności.

Prawo własności w systemie prawnym jest traktowane jako prawo o najszerszej treści i w porównaniu z innymi prawami, jako prawo najsilniejsze w stosunku do rzeczy. Własność jest bezterminowym prawem - trwa tak długo, jak długo istnieje rzecz, która jest przedmiotem własności.

Nabycie i utrata własności (w tym także własności nieruchomości) uregulowane zostało w art. 155-231 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (tekst jedn.: Dz. U. z 2014 r. poz. 121). U podstaw nabycia i zbycia nieruchomości, w rozumieniu kodeksowym, leży wola nabywcy. Swoboda zawierania umów jest naczelną zasadą Kodeksu cywilnego.

Natomiast prawo użytkowania wieczystego jest silnym prawem rzeczowym, lokującym się w hierarchii tych praw bezpośrednio po prawie własności, a przed ograniczonymi prawami rzeczowymi. Pojęcie użytkowania wieczystego zawarte zostało w art. 232 ustawy - Kodeks cywilny. Zgodnie z § 1 ww. przepisu - grunty stanowiące własność Skarbu Państwa położone w granicach administracyjnych miast oraz grunty Skarbu Państwa położone poza tymi granicami, lecz włączone do planu zagospodarowania przestrzennego miasta i przekazane do realizacji zadań jego gospodarki, a także grunty stanowiące własność jednostek samorządu terytorialnego lub ich związków mogą być oddawane w użytkowanie wieczyste osobom fizycznym i osobom prawnym.

W przypadku przekształcenia prawa wieczystego użytkowania w prawo własności za datę nabycia nieruchomości, od której upływa 5-letni termin określony w przywołanym na wstępie art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie można uznać momentu przekształcenia prawa wieczystego użytkowania w prawo własności na podstawie aktu administracyjnego. Jest to bowiem tylko zmiana formy prawnej faktycznego prawa do nieruchomości. Nabycie prawa do nieruchomości następuje w chwili nabycia prawa wieczystego użytkowania.

Oddanie w użytkowanie wieczyste gruntu skomunalizowanego dekretem z dnia 26 października 1945 r. o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze miasta (Dz. U. Nr 50, poz. 279 z późn. zm.), w wypadku spełnienia przesłanek przewidzianych w tym akcie prawnym przez ubiegającego się o to dotychczasowego właściciela tego gruntu lub jego następców prawnych, miało niewątpliwie charakter rekompensacyjny.

Przepis art. 7 ust. 1 dekretu przewidywał, że:

Jak wynika ze wskazanej regulacji, prawodawcy niewątpliwie chodziło o zrekompensowanie dotychczasowym właścicielom (ich następcom prawnym) przejścia na własność miasta Y gruntów stanowiących dotąd ich własność. W dekrecie od razu uregulowano kwestię stosownych rekompensat. Odzyskanie prawa wieczystej dzierżawy z czynszem symbolicznym lub prawa zabudowy za opłatą symboliczną (art. 7 ust. 1 dekretu, obecnie prawa wieczystego użytkowania), było ustawowo zagwarantowaną formą rekompensaty.

Mając na uwadze przywołane wyżej przepisy oraz przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe stwierdzić należy, że ustanowienia na rzecz Wnioskodawcy prawa użytkowania wieczystego nie należy utożsamiać z nabyciem, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Oddanie gruntu w użytkowanie wieczyste nie może być utożsamione ze zwrotem własności, jednakże stanowi swoisty substytut zwrotu własności, w sytuacji, w której ubieganie się o zwrot własności jest niemożliwe ze względu na brak do tego podstaw prawnych w dekrecie komunalizacyjnym. Ustanowienie w tej sytuacji użytkowania wieczystego, należy traktować jako swoistą restytucję stosunków własnościowych sprzed komunalizacji, bo na taki jedynie zakres przywrócenia uprawnień dotychczasowym właścicielom zezwalały przepisy ww. dekretu.

Jeśli przejęta w drodze przymusu nieruchomość jest zwracana spadkobiercy osoby, którą pozbawiono tej nieruchomości, to prawo do zwrotu ma swe źródło w nabyciu spadku.

Zgodnie z art. 922 Kodeksu cywilnego - spadek to prawa i obowiązki zmarłego wynikające ze stosunków cywilnoprawnych, które z chwilą jego śmierci przechodzą na następców prawnych. W myśl art. 924 Kodeksu cywilnego - spadek otwiera się z chwilą śmierci spadkodawcy, natomiast spadkobierca nabywa spadek z chwilą otwarcia spadku (art. 925 Kodeksu cywilnego). Oznacza to, że z chwilą śmierci należące do spadkodawcy prawa i obowiązki stają się spadkiem, który podlega przepisom prawa spadkowego, a data śmierci (chwila śmierci) spadkodawcy (spadkodawców) ustala, kto staje się spadkobiercą oraz co wchodzi w skład masy spadkowej.

Jeżeli chodzi o budynki, znajdujące się na gruntach, przechodzących na własność gminy miasta Y, to zgodnie z art. 5 ww. dekretu, pozostają one własnością dotychczasowych właścicieli, o ile przepisy szczególne nie stanowią inaczej.

Przepis ten obejmował zatem tylko takie budynki, które istniały, a więc były wybudowane na gruncie w chwili, kiedy zgodnie z postanowieniami dekretu grunt stał się własnością miasta. Natomiast budynki wybudowane na gruntach warszawskich po wejściu dekretu w życie stawały się z chwilą ich wzniesienia - bez względu na to kto je wznosił - własnością właściciela gruntów, czyli gminy - zgodnie z zasadą prawa cywilnego, że wszystko, co zostaje wzniesione na gruncie staje się własnością właściciela gruntu (superficies solo cedit). W przypadku wzniesienia budynku na cudzym gruncie przysługuje roszczenie z tytułu rozliczenia nakładów określone w Kodeksie cywilnym. Zagadnienie to jednak jest poza reglamentacją dekretu warszawskiego, dekret bowiem rozwiązywał kwestię własności budynków posadowionych na uwłaszczanych gruntach warszawskich, które istniały w chwili wejścia dekretu w życie, a nie wybudowanych później.

Z wniosku wynika, że w chwili wejścia w życie dekretu grunt należący do ojca Wnioskodawcy zabudowany był budynkiem wielorodzinnym. Tylko zatem do tego budynku wielorodzinnego ojciec wnioskodawcy po wywłaszczeniu mógł na podstawie zapisów dekretu zachować prawo własności, które weszło do masy spadkowej po nim i przeszło na spadkobierców.

Mając na uwadze opisane we wniosku zdarzenie oraz przywołane przepisy prawa należy stwierdzić, że nabycie przez Wnioskodawcę udziału w wielorodzinnym budynku mieszkalnym oraz prawie wieczystego użytkowania gruntu nastąpiło w dniu nabycia spadku po każdym z rodziców czyli 29 września 1980 r. w spadku po ojcu oraz 17 stycznia 2004 r. w spadku po matce. W przypadku przekształcenia prawa wieczystego użytkowania w prawo własności za datę nabycia nieruchomości, od której upływa 5-letni termin określony w przywołanym na wstępie art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie można uznać momentu przekształcenia prawa wieczystego użytkowania w prawo własności na podstawie aktu administracyjnego. Jest to bowiem tylko zmiana formy prawnej faktycznego prawa do nieruchomości. W związku z tym odpłatne zbycie po 31 grudnia 2009 r. udziału w prawie własności nieruchomości zabudowanej budynkiem wielorodzinnym (powstałym w wyniku przekształcenia prawa użytkowania wieczystego gruntu oraz udziału we współwłasności budynku mieszkalnego posadowionego na tym gruncie), jeżeli nie nastąpi w wykonywaniu działalności gospodarczej, nie będzie stanowić źródła przychodu, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a) i c) ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ponieważ zostanie dokonane po upływie pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie.

Stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Należy ponadto zauważyć, że wydając interpretacje w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, nie przeprowadza postępowania dowodowego, jest związany wyłącznie opisem stanu faktycznego przedstawionym przez Wnioskodawcę i jego stanowiskiem. Oznacza to, że organ podatkowy rozpatruje sprawę tylko i wyłącznie w granicach zdarzenia przedstawionego we wniosku przez Wnioskodawcę. Organ podatkowy nie ocenia zgodności opisu stanu faktycznego sformułowanego we wniosku z rzeczywistością. Jeżeli zdarzenie przedstawione we wniosku nie odpowiada rzeczywistości, interpretacja nie wywołuje skutków prawnych.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) - w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie - w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.