IBPBII/2/415-1273/09/MM - Możliwość zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że Pana stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 19 października 2009 r. (data wpływu do tut. Biura 21 października 2009 r.), uzupełnionym w dniu 7 grudnia 2009 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zastosowania 10 % indywidualnej stawki amortyzacyjnej - jest prawidłowe.

W dniu 21 października 2009 r. do tut. Biura wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zastosowania 10 % indywidualnej stawki amortyzacyjnej.

W związku z brakami formalnymi wniosku, pismem z dnia 26 listopada 2009 r. Znak: IBPB II/2/415-1028/09/MM, IBPP2/443-863/09/UH wezwano wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku. Uzupełnienia dokonano w dniu 7 grudnia 2009 r.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest właścicielem kamienicy, która wpisana jest do rejestru zabytków. Z uwagi na stan techniczny i zalecenia konserwatora zabytków wymaga ona kapitalnego remontu. Z kapitalnym remontem zostaną wykonane dodatkowe prace tj. nadbudowa całej jednej kondygnacji z użytkowym poddaszem na co wnioskodawca ma stosowne pozwolenie. Kamienica ta przeznaczona zostanie w całości pod wynajem jako budynek usługowo-handlowy. Obecnie wnioskodawca prowadzi jako osoba fizyczna wynajem innych swoich nieruchomości. Wnioskodawca jest podatnikiem podatku od towarów i usług a z urzędem skarbowym rozlicza się na zasadach ogólnych (nie w ramach działalności gospodarczej).

W odpowiedzi na wezwanie wnioskodawca wyjaśnił, iż symbol kamienicy zgodnie z KŚT to 1 10 105, jest to budynek niemieszkalny. Budynek będzie po raz pierwszy wprowadzony do ewidencji środków trwałych, obecnie budynek wyłączony jest z użytkowania z uwagi, że zagraża bezpieczeństwu. Przed nabyciem również był wyłączony z eksploatacji od 1995 r. Wcześniej był użytkowany przeszło 100 lat. Przewidywane ulepszenie przekroczy wartość początkową ponad 100 %.

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytanie.

W jakiej wysokości przyjąć wskaźnik amortyzacji jak budynek nie był amortyzowany a jego budowa ma ponad 100 lat, natomiast remont kapitalny zostanie przeprowadzony w 2010 r. wraz z nadbudową jednej kondygnacji.

Zdaniem wnioskodawcy, z uwagi na bardzo dawną datę budowy (jest nie do ustalenia) budynek powinien być amortyzowany przez okres 10 lat a więc 10 % rocznie.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.) amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

W myśl art. 22h ust. 1 pkt 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub, w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór.

Zgodnie natomiast z przepisem art. 22i ust. 1 ww. ustawy, odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 22j-22ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1.

Stawki amortyzacyjne ustalone w wykazie rocznych stawek amortyzacyjnych stanowiącym załącznik nr 1 do ww. ustawy są przyporządkowane do określonych symboli Klasyfikacji Środków Trwałych. W związku z tym aby ustalić stawkę amortyzacyjną konieczne jest określenie do jakiej grupy (podgrupy, rodzaju) Klasyfikacji Środków Trwałych środek trwały należy. Jest to konieczne dla właściwego ustalenia stawki amortyzacyjnej. W uzupełnieniu wniosku wnioskodawca wskazał, iż kamienica jest budynkiem niemieszkalnym i zgodnie z Klasyfikacją Środków Trwałych posiada symbol 1 10 105.

Zgodnie więc z poz. 1 ww. wykazu rocznych stawek amortyzacyjnych, stanowiącym załącznik do ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych dla budynków niemieszkalnych, zaliczonych do podgrupy 10 Klasyfikacji Środków Trwałych, stosuje się stawkę amortyzacyjną w wysokości 2,5 %.

Jednakże w odniesieniu do budynków i budowli, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych w określonych warunkach mogą być stosowane wyższe od wskazanych w wykazie stawek amortyzacyjnych - indywidualne stawki amortyzacyjne. Kwestię tę uregulowano w art. 22j ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stosownie do treści pkt 3 i 4 tego przepisu, z zastrzeżeniem art. 22l, podatnicy mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym, że okres amortyzacji nie może być krótszy niż:

pkt 3) dla budynków (lokali) i budowli, innych niż wymienione w pkt 4 - 10 lat, z wyjątkiem:

pkt 4) dla budynków (lokali) niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5 % - 40 lat pomniejszone o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia ich oddania po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat.

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, że wnioskodawca nabył kamienicę, która była wcześniej użytkowana przeszło 100 lat i będzie po raz pierwszy wprowadzona do ewidencji środków trwałych

Skoro więc przedmiotowa, ponad stuletnia kamienica stanowi budynek niemieszkalny, dla którego stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5 %, to zastosowanie znajdzie ww. art. 22j ust. 1 pkt 4, zgodnie z którym wnioskodawca możne ustalić indywidualną stawkę amortyzacyjną a okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat.

W świetle powołanych przepisów i w odniesieniu do przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego stanowisko wnioskodawcy, że przedmiotowy budynek może być amortyzowany według indywidualnej stawki amortyzacyjnej w wysokości 10 %, a wiec przez okres 10 lat jest prawidłowe.

Należy jednak zaznaczyć, iż to podatnik dokonuje klasyfikacji do odpowiedniej grupy środków trwałych stosownie do obowiązujących przepisów prawa a mianowicie w oparciu o rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (Dz. U. Nr 112, poz. 1317 z późn. zm.). Przy czym to na podatniku, jako na osobie, która z danego faktu wywodzi skutki prawne, spoczywa ciężar udowodnienia faktu, iż dany obiekt podlega odpowiedniej klasyfikacji.

Jednocześnie należy zaznaczyć, iż przedmiotem niniejszej interpretacji nie jest ocena prawidłowości klasyfikacji środka trwałego dokonanej przez podatnika, jako że organ podatkowy dokonuje interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego, nie jest więc właściwy do ustalenia do jakiej grupy KŚT należy zaklasyfikować opisaną we wniosku kamienicę. Podatnik, w przypadku wątpliwości dotyczących odpowiedniej klasyfikacji, może zwrócić się o dokonanie klasyfikacji do Urzędu Statystycznego.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie, ul. Kraszewskiego 4a, 35-016 Rzeszów po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.