IBPBII/2/415-1269/09/JG

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że Pani stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 29 listopada 2009 r. (data wpływu do tut. Biura 22 grudnia 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie sposobu rozliczania wydatków na remont i rozbudowę kamienicy w przypadku ustalenia wartości początkowej w sposób uproszczony-jest prawidłowe.

W dniu 22 grudnia 2009 r. do tut Biura wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie sposobu rozliczania wydatków na remont i rozbudowę kamienicy w przypadku ustalenia wartości początkowej w sposób uproszczony.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawczyni jest współwłaścicielem kamienicy, która służy pod najem dla osób fizycznych. Zastosowała uproszczoną formę amortyzacji. W 2009 r. wnioskodawczyni otrzymała w banku kredyt, z którego środki w dużej części zamierza przeznaczyć na pokrycie remontów które są i będą wykonywane w kamienicy. Remont będzie polegał na wymianie pokrycia dachowego, remoncie kominów, remoncie instalacji elektrycznej na klatce schodowej. Całość wymienionych prac z materiałem opiewać będzie na kwotę ok. 55.000 zł W późniejszym okresie pozostałe środki pozyskane z kredytu będą przeznaczone na rozbudowę kamienicy w celu pozyskania dodatkowego lokalu. Pozyskany lokal również będzie wynajmowany.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy wydatki związane z wymianą pokrycia dachowego, remontem kominów i instalacji elektrycznej można bezpośrednio zaliczyć w koszty i czy powinny być amortyzowane.

W jaki sposób należy postąpić w przypadku rozbudowy kamienicy i jak wliczyć do amortyzacji lokal który będzie pozyskany po rozbudowie i adaptacji.

Zdaniem wnioskodawczyni, wydatki na remont może bezpośrednio zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu ponieważ nie zmieniają nic w ogólnym dalszym przeznaczeniu kamienicy a wynikają ze zużycia materiału i powinny być amortyzowane przy uproszczonej stawce amortyzacji, którą zastosowała od początku. Natomiast w przypadku pozyskania dodatkowego lokalu ustali powierzchnię i będzie naliczać w formie uproszczonej amortyzację.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem wymienionych w art. 23 ustawy.

W powołanym przepisie art. 22 ust. 1 ustawodawca nie wskazuje enumeratywnie jakie wydatki mogą być uznane za koszty uzyskania przychodu. Możliwość zaliczenia konkretnego wydatku do kategorii kosztów uzyskania przychodów uzależniona została od istnienia związku przyczynowo - skutkowego tzn. poniesienie wydatku ma lub może mieć wpływ na powstanie lub zwiększenie tego przychodu, bądź funkcjonowanie tego źródła przychodu. Kosztami uzyskania przychodów są zarówno koszty bezpośrednio, jak i pośrednio związane z uzyskiwanymi przychodami, pod warunkiem, że podatnik wykaże, iż zostały one w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów oraz nie zostały wymienione w art. 23 ustawy zawierającym katalog wydatków nie uznawanych za koszty uzyskania przychodów.

W myśl art. 22 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Stosownie do art. 22a ust. 1 pkt 1 ww. ustawy amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania: budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością, o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1.

Podatnicy w oparciu o ustawę o podatku dochodowym od osób fizycznych mają możliwość wyboru sposobu ustalenia wartości początkowej budynków mieszkalnych lub lokali mieszkalnych:

* albo zgodnie z zasadami ogólnymi zawartymi w art. 22g ust. 1, 3-9, 11-15, tj. z uwzględnieniem sposobu nabycia środka trwałego,

* albo też według zasady szczególnej (uproszczonej), określonej w art. 22g ust. 10 ww. ustawy.

Z opisanego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, że wnioskodawczyni jest współwłaścicielem kamienicy, która służy pod najem osobom fizycznym. Wnioskodawczyni uzyskując kredyt zamierza go przeznaczyć na remont, który jest niezbędny w kamienicy. Remont będzie polegał m.in. na wymianie pokrycia dachowego, remoncie kominów i instalacji elektrycznej na klatce schodowej. A nadto część kredytu zostanie przeznaczona na rozbudowę kamienicy w celu pozyskania dodatkowego lokalu. Wnioskodawczyni od początku najmu zastosowała uproszczoną metodę amortyzacji. Wątpliwość wnioskodawczyni związane są ze sposobem rozliczenia wydatków związanych z wymianą pokrycia dachowego, remontem kominów i instalacją elektryczną oraz rozbudową kamienicy poprzez uzyskanie dodatkowego lokalu.

Z treści art. 22g ust. 10 ustawy wynika, iż podatnicy mogą ustalić wartość początkową budynków mieszkalnych lub lokali mieszkalnych: wynajmowanych, wydzierżawianych albo używanych przez właściciela na cele prowadzonej przez niego działalności gospodarczej, przyjmując w każdym roku podatkowym wartość stanowiącą iloczyn metrów kwadratowych wynajmowanej, wydzierżawianej lub używanej przez właściciela powierzchni użytkowej tego budynku i kwoty 988 zł, przy czym za powierzchnię użytkową uważa się powierzchnię przyjętą dla celów podatku od nieruchomości.

Przepis art. 23 ust. 1 pkt 1 lit. c) ustawy stanowi, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 22g ust. 17 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych powiększają wartość środków trwałych, stanowiących podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych. Jednocześnie w myśl art. 22g ust. 17 cytowanej ustawy, jeżeli środki trwałe zostały ulepszone w wyniku przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, wartość początkową tych środków, ustaloną zgodnie z ust. 1,3-9 i 11-15, powiększa się o sumę wydatków na ich ulepszenie, w tym także o wydatki na nabycie części składowych i peryferyjnych, których jednostkowa cena nabycia przekracza 3.500 zł. Przepis ten nie ma zastosowania w sytuacji, gdy wartość początkowa została ustalona w sposób uproszczony, dlatego wydatki poniesione zarówno na remont jak i na ulepszenie zaliczane są bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów, jeżeli w ich wyniku nie powstanie dodatkowa powierzchnia skutkująca koniecznością podwyższenia wartości początkowej stanowiącej podstawę dokonywania odpisów amortyzacyjnych.

Wobec powyższego bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów wnioskodawczyni może zaliczyć wydatki poniesione na remont dachu, kominów oraz wydatki związane z instalacją elektryczną.

Natomiast wydatki poniesione na rozbudowę, w wyniku której powstanie dodatkowa powierzchnia (dodatkowy lokal przeznaczy pod wynajem) nie można zaliczyć bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów.

W metodzie uproszczonej podstawę dokonywania odpisów amortyzacyjnych stanowi wartość początkowa wynajmowanego budynku, obliczana jako iloczyn metrów kwadratowych wynajmowanej powierzchni i kwoty 988 zł. Odnosząc się zatem do sposobu dokonywania odpisów amortyzacyjnych w przypadku uzyskiwania przychodów z dodatkowego (pozyskanego) lokalu przy uproszczonej metodzie ustalenia wartości początkowej stwierdzić należy, że wartość ustala się poprzez iloczyn metrów kwadratowych faktycznie wynajmowanej powierzchni i kwoty 988 zł. Jeżeli zatem w związku z przeznaczeniem do wynajmu dodatkowego lokalu zwiększy się powierzchnia wykorzystywana w najmie, wówczas wartość początkową należy ustalić w oparciu o wynajmowaną powierzchnię. Tak więc słusznie wnioskodawczyni wywodzi, iż w przypadku pozyskania dodatkowego lokalu zwiększy się powierzchnia będąca podstawą do wyliczenia wartości początkowej.

Reasumując, w przypadku zastosowania metody uproszczonej wydatki ponoszone nie tylko na remont ale także na ulepszenie środka trwałego zaliczane są bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 22 ust. 1 ustawy jeżeli zostały poniesione w celu osiągnięcia przychodów z najmu. Podstawę dokonywania odpisów amortyzacyjnych stanowi wartość początkowa wynajmowanego budynku, obliczana jako iloczyn metrów kwadratowych wynajmowanej powierzchni i kwoty 988 zł, a zatem w przypadku pozyskania nowego lokalu wartość ta ulegnie zmianie.

W tym stanie rzeczy stanowisko wnioskodawczyni należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.