IBPBII/2/415-101/12/CJS

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że Pani stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 19 stycznia 2012 r. (data wpływu do tut. Biura 24 stycznia 2012 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie sposobu ustalenia dochodu z tytułu sprzedaży lokalu mieszkalnego - jest prawidłowe.

W dniu 24 stycznia 2012 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie sposobu ustalenia dochodu z tytułu sprzedaży lokalu mieszkalnego.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawczyni w dniu 12 lipca 2011 r. kupiła lokal mieszkalny o łącznej pow. 69,39 m² za cenę 315. 000 zł. Notariusz pobrał podatek od czynności cywilnoprawnych w wysokości 2% ceny w kwocie 6 300 zł.

W dniu 18 września 2011 r. wnioskodawczyni sprzedała ten sam lokal mieszkalny za taką samą cenę w kwocie 315 000 zł.

W dniu 13 września 2011 r. wnioskodawczyni otrzymała z Urzędu Skarbowego postanowienie o wszczęciu postępowania podatkowego w sprawie określenia wysokości zobowiązania podatkowego w podatku od czynności cywilnoprawnych od umowy sprzedaży lokalu mieszkalnego, zgodnie z aktem notarialnym z dnia 12 lipca 2011 r.

Według oceny Naczelnika Urzędu Skarbowego wartość rynkowa kupionego przez wnioskodawczynię lokalu mieszkalnego nie odpowiada jego wartości rynkowej z dnia dokonania czynności cywilnoprawnej. Urząd Skarbowy określił wartość rynkową lokalu mieszkalnego na kwotę 445. 165 zł.

W dniu 15 września 2011 r. wnioskodawczyni zapłaciła w kasie Urzędu Skarbowego kwotę 2. 668 zł wraz z odsetkami jako dodatkowy podatek od czynności cywilnoprawnych.

Decyzja Naczelnika Urzędu Skarbowego w sprawie podwyższenia wartości rynkowej kupowanego przez wnioskodawczynię lokalu mieszkalnego była dla wnioskodawczyni krzywdząca, gdyż według niej nie uwzględniła aktualnej sytuacji na rynku nieruchomości w Z. Ww. lokal mieszkalny wymagał generalnego remontu i konserwacji, znajduje się w dużym budynku wielomieszkaniowym bez windy i garażu.

Wpływ na cenę miał również fakt, że sprzedający mieszkanie potrzebowali je bardzo szybko sprzedać, gdyż mieli już podpisaną umowę przedwstępną na zakup budynku mieszkalnego a mieli kłopot z uzyskaniem kredytu bez pieniędzy uzyskanych ze sprzedaży mieszkania.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w związku z kupnem lokalu mieszkalnego za kwotę 315. 000 zł, a następnie sprzedażą za taką samą kwotę 315. 000 zł wnioskodawczyni ma zapłacić podatek dochodowy lub inną formę podatku.

Zdaniem wnioskodawczyni, na podstawie opisanego stanu faktycznego nie uzyskała żadnego dochodu i w związku z tym nie powinna zapłacić podatku.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z przepisem z art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a - c) ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.) podlegającym opodatkowaniu źródłem przychodu jest odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2 m.in.:

Przepis art. 10 ust. 1 pkt 8 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych formułuje generalną zasadę, iż sprzedaż nieruchomości, jej części lub udziału w nieruchomości przed upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie rodzi obowiązek podatkowy w postaci zapłaty podatku dochodowego. Tym samym jeżeli odpłatne zbycie nieruchomości jej części lub udziału w nieruchomości nastąpiło po upływie 5 lat licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie - nie jest źródłem przychodu w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a tym samym przychód uzyskany ze sprzedaży nieruchomości, jej części lub udziału w nieruchomości w ogóle nie podlega opodatkowaniu.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że wnioskodawczyni w dniu 12 lipca 2011 r. kupiła lokal mieszkalny za cenę 315. 000 zł. Od czynności tej notariusz pobrał podatek od czynności cywilnoprawnych w wysokości 2% od ceny w kwocie 6 300 zł. Naczelnik Urzędu Skarbowego w drodze decyzji określił wartość rynkową lokalu mieszkalnego na kwotę 445. 165 zł i zobowiązał wnioskodawczynię do zapłaty zaległości z tego tytułu. Po uregulowaniu ww. zobowiązania wnioskodawczyni w dniu 18 września 2011 r. sprzedała przedmiotowy lokal mieszkalny za kwotę 315. 000 zł

W przedmiotowej sprawie bezspornym jest, iż doszło do odpłatnego zbycia przedmiotowego lokalu mieszkalnego przed upływem 5 letniego okresu, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 ww. ustawy.

Mając zatem na uwadze powyższe, przy sprzedaży lokalu mieszkalnego nabytego po 1 stycznia 2009 r., do przychodu uzyskanego z tytułu jego sprzedaży zastosowanie znajdą przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2009 r. Ustawą z dnia 6 listopada 2008 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 209, poz. 1316 z późn. zm.) zmieniono m.in. zasady opodatkowania przychodów z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Nowe zasady opodatkowania, zgodnie z art. 14 ustawy zmieniającej, mają zastosowanie do dochodów (poniesionej straty) od dnia 1 stycznia 2009 r.

I tak w myśl art. 30e ust. 1 i 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w ww. brzmieniu, od dochodu z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a-c), podatek dochodowy wynosi 19% podstawy obliczenia podatku i jest płatny w terminie złożenia zeznania za rok podatkowy, w którym nastąpiło odpłatne zbycie.

Stosownie do art. 30e ust. 2 ww. ustawy podstawą obliczenia podatku, jest dochód stanowiący różnicę pomiędzy przychodem z odpłatnego zbycia nieruchomości lub praw określonym zgodnie z art. 19, a kosztami ustalonymi zgodnie z art. 22 ust. 6c i 6d, powiększoną o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, dokonanych od zbywanych nieruchomości lub praw. Dochodu z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a-c) nie łączy się z dochodami (przychodami) z innych źródeł (art. 30e ust. 5 ww. ustawy).

Stosownie do przepisu art. 22 ust. 6c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych koszty uzyskania przychodu z tytułu odpłatnego zbycia, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a-c), z zastrzeżeniem ust. 6d, stanowią udokumentowane koszty nabycia lub udokumentowane koszty wytworzenia, powiększone o udokumentowane nakłady, które zwiększyły wartość rzeczy i praw majątkowych, poczynione w czasie ich posiadania.

Nadto, zgodnie z art. 22 ust. 6e ww. ustawy wysokość nakładów, o których mowa powyżej, ustala się na podstawie faktur VAT w rozumieniu przepisów o podatku od towarów i usług oraz dokumentów stwierdzających poniesienie opłat administracyjnych.

Odnosząc zatem powyższe uregulowania prawne na grunt rozpatrywanej sprawy stwierdzić należy, że zgodnie z zasadą wynikającą z art. 19 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przychodem z odpłatnego zbycia nieruchomości lub praw majątkowych oraz innych rzeczy, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8, jest ich wartość wyrażona w cenie określonej w umowie, pomniejszona o koszty odpłatnego zbycia. Jeżeli jednak cena, bez uzasadnionej przyczyny, znacznie odbiega od wartości rynkowej tych rzeczy lub praw, przychód ten określa organ podatkowy lub organ kontroli skarbowej w wysokości wartości rynkowej.

Wartość rynkową, o której mowa w ust. 1, rzeczy lub praw majątkowych określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca odpłatnego zbycia (art. 19 ust. 3 ww. ustawy).

Zatem przychodem z odpłatnego zbycia (m.in. sprzedaży) nieruchomości i praw wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy jest co do zasady wartość tych nieruchomości i praw wyrażona w cenie określonej w umowie zbycia. Cena ta winna jednak odzwierciedlać cenę rynkową nieruchomości i praw na dzień zbycia, a więc cena ustalona w umowie odpłatnego zbycia nie powinna odbiegać od wartości rynkowej. Tym samym wartość zbywanej przez podatnika nieruchomości lub prawa wyrażona w cenie określonej w umowie odpłatnego zbycia winna odpowiadać cenie rynkowej stosowanej w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku. Ustalona w umowie zbycia wartość nieruchomości lub prawa wyrażona w cenie może uwzględniać różne aspekty mające wpływ na ustalenie tej ceny, jak np. standard zbywanego mieszkania. Istotne jest jednak, aby cena zbycia uwzględniająca te aspekty odpowiadała cenie rynkowej stosowanej w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku.

Natomiast stosownie do treści art. 19 ust. 4 ww. ustawy, jeżeli wartość wyrażona w cenie określonej w umowie odpłatnego zbycia znacznie odbiega od wartości rynkowej nieruchomości lub praw majątkowych oraz innych rzeczy, organ podatkowy lub organ kontroli skarbowej wezwie strony umowy do zmiany tej wartości lub wskazania przyczyn uzasadniających podanie ceny znacznie odbiegającej od wartości rynkowej. W razie nieudzielenia odpowiedzi, niedokonania zmiany wartości lub niewskazania przyczyn, które uzasadniają podanie ceny znacznie odbiegającej od wartości rynkowej, organ podatkowy lub organ kontroli skarbowej określi wartość z uwzględnieniem opinii biegłego lub biegłych. Jeżeli wartość ustalona w ten sposób odbiega co najmniej o 33% od wartości wyrażonej w cenie, koszty opinii biegłego lub biegłych ponosi zbywający (art. 19 ust. 4 ustawy)

Jeżeli zatem cena określona w umowie odpłatnego zbycia nieruchomości lub prawa majątkowego bez uzasadnionej przyczyny, znacznie odbiega od wartości rynkowej nieruchomości lub praw tego samego rodzaju i gatunku organ podatkowy zawsze ma możliwość określenia zgodnie z art. 19 ust. 4 zdanie drugie ustawy przychodu ze zbycia nieruchomości lub prawa na podstawie wysokości wartości rynkowej przedmiotowej nieruchomości lub prawa. Tym samym bezspornym jest, że art. 19 ust. 4 zdanie drugie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych daje organowi podatkowemu możliwość określenia przychodu ze zbycia nieruchomości lub praw majątkowych na podstawie wysokości wartości rynkowej nieruchomości lub praw jeżeli ustalona cena znacznie odbiega od wartości rynkowej bez uzasadnionej przyczyny.

Jednakże zanim to nastąpi w pierwszej kolejności organ podatkowy wzywa zbywającego do wskazania przyczyn dlaczego wartość zbywanej nieruchomości lub prawa odbiega od wartości rynkowej.

Jeżeli podatnik ustosunkuje się do wezwania organu, tj. zmieni cenę bądź wskaże okoliczności związane z zawartą transakcją i ustaleniem ceny zbycia w wysokości znacznie odbiegającej od wartości rynkowej, wówczas organ podatkowy może odstąpić od podwyższenia kwoty przychodu uzyskanego przez podatnika i przyjąć cenę podaną w umowie zbycia jako tę kwotę, która powinna dla podatnika stanowić przychód z tytułu odpłatnego zbycia nieruchomości lub prawa.

Dopiero w przypadku, gdy podatnik nie ustosunkuje się do wezwania organu, tj. nie zmieni ceny bądź nie wskaże przyczyn jej odbiegania od wartości rynkowej, organ podatkowy dokona ustalenia wartości rynkowej zbywanej nieruchomości lub prawa majątkowego z uwzględnieniem opinii biegłego lub biegłych. Jeżeli wartość ustalona w ten sposób odbiega co najmniej o 33% od wartości wyrażonej w cenie, koszty opinii biegłego lub biegłych ponosi zbywający.

Przy czym ustawa nie wskazuje, jakie czynniki mogą usprawiedliwiać stosowanie niskiej ceny, znacząco niższej niż wartość rynkowa zbywanych rzeczy lub praw. Sformułowanie "cena znacznie odbiegająca od wartości rynkowej bez uzasadnionej przyczyny" daje organowi podatkowemu możliwość uwzględnienia różnych indywidualnych sytuacji, w których jest uzasadnione zastosowanie ceny innej niż rynkowa. Wobec tego należy przyjąć, że uzasadnieniem mogą być wszelkie okoliczności obiektywnie zasadne (np. położenie nieruchomości, sąsiedztwo, stan techniczny czy prawny). Jednakże uzasadnienie niskiej ceny powinno zawierać konkretne dowody potwierdzające konkretne wyjaśnienia. Wskazać przy tym należy, iż zgodnie z art. 180 § 1 powołanej w sentencji ustawy - Ordynacja podatkowa jako dowód należy dopuścić wszystko, co może przyczynić się do wyjaśnienia sprawy, a nie jest sprzeczne z prawem. Trzeba również pamiętać, że organ podatkowy ma obowiązek zbadania przyczyn obniżenia ceny oraz dysponuje swobodą oceny trafności przedłożonego materiału dowodowego. Trafność ustalenia wysokości ceny sprzedaży podlega w takim przypadku ocenie właściwego organu podatkowego lub organu kontroli skarbowej.

Organ wydający interpretacje nie jest natomiast uprawniony do prowadzenia postępowania podatkowego i nie może ocenić czy wartość przyjęta przez wnioskodawczynię w umowie sprzedaży przedmiotowego mieszkania odpowiada wartości rynkowej. Weryfikacja wysokości przychodu czy też analiza uzasadnienia zbycia nieruchomości lub prawa poniżej ich wartości rynkowej nie może być przedmiotem interpretacji. Art. 19 ww. ustawy takie uprawnienie daje tylko organowi podatkowemu i organowi kontroli skarbowej w trybie określonym art. 19 ust. 4 ustawy. Tym samym ocena czy wartość wyrażona w cenie określonej w umowie odpowiada wartości rynkowej i nie zachodzi podstawa do określenia tej wartości przez organ podatkowy lub organ kontroli skarbowej z uwzględnieniem opinii biegłego lub biegłych, nie może być przedmiotem indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego. Przedmiotem niniejszej interpretacji może być wyłącznie wyjaśnienie w jaki sposób należy ustalić dochód z tytułu sprzedaży lokalu mieszkalnego jak również potwierdzenie uprawnień naczelnika urzędu skarbowego do podwyższenia przychodu ze sprzedaży nieruchomości lub praw na warunkach określonych w art. 19 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Reasumując, co do zasady przepisy prawa stronom umowy odpłatnego zbycia pozostawiają decyzję w zakresie kształtowania wysokości ceny zbycia. Jednakże każda umowa odpłatnego zbycia, która w wyrażonej cenie określa wartość przychodu dla celów podatkowych, może podlegać weryfikacji przez organ podatkowy lub organ kontroli skarbowej. Prawo podatkowe przewidując opodatkowanie przychodów uzyskanych ze zbycia zastrzega sobie możliwość weryfikacji ceny dla celów podatkowych na wypadek, gdyby cena określona przez strony w umowie nie odpowiadała wartości rynkowej zbywanych nieruchomości lub praw. Możliwość określenia przychodu ze zbycia nieruchomości lub praw majątkowych na podstawie wysokości wartości rynkowej przedmiotowej nieruchomości zgodnie z art. 19 ust. 4 zdanie drugie, przysługuje właściwemu organowi skarbowemu, jeśli stwierdzi on, że cena określona w umowie bez uzasadnionej przyczyny, znacznie odbiega od wartości rynkowej nieruchomości. Zatem w uzasadnionych przypadkach może zostać zastosowany art. 19 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Dopiero w toku postępowania podatkowego właściwy organ podatkowy określi czy wartość rynkowa zbytej nieruchomości lub prawa została zaniżona, zawyżona lub ustalona na właściwym poziomie oraz, czy zachodzą przesłanki do skorzystania z uprawnień wynikających z art. 19 ust. 4 ustawy, w tym również do uwzględnienia opinii biegłego lub biegłych. Może wtedy się okazać, że na podatniku ciąży obowiązek dopłaty podatku dochodowego od różnicy między podatkiem jaki wynikał z ustalonej w umowie ceny zbycia a podatkiem jaki wynika od ustalonej przez organ ceny rynkowej zbywanej nieruchomości.

W odniesieniu do treści decyzji Naczelnika Urzędu Skarbowego w sprawie podwyższenia wartości rynkowej nabywanego przez wnioskodawczynię lokalu mieszkalnego, w następstwie czego została podwyższona wartość zobowiązania podatkowego w podatku od czynności cywilnoprawnych stwierdzić należy, iż kwota zobowiązania pieniężnego wynikająca z ww. decyzji została ustalona na podstawie przepisów ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych.

Organ zauważa, iż ww. decyzja odnosi się w swej treści wyłącznie do oceny merytorycznej zdarzenia jakim było nabycie przedmiotowego lokalu mieszkalnego przez wnioskodawczynię. Tym samym stwierdzić należy, iż decyzja w swym przedmiocie rozstrzygnęła wyłącznie kwestię opodatkowania przedmiotu nabycia jakim był lokal mieszkalny, nie dotyczy ona natomiast automatycznie skutków podatkowych jakie niesie za sobą czynność prawna sprzedaży przedmiotowego lokalu mieszkalnego przed upływem 5 letniego okresu, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 ww. ustawy.

Jak już wyżej wskazano, decyzja dotyczy wyłącznie kwestii związanej z nabyciem lokalu mieszkalnego i ustaleniem zobowiązania w podatku od czynności cywilnoprawnych a więc traktuje o obowiązku podatkowym związanym z momentem nabycia tegoż lokalu mieszkalnego, a nie z momentem jego sprzedaży.

Natomiast kwestia związana ze skutkami sprzedaży przedmiotowego lokalu mieszkalnego winna być rozpatrywana w oparciu o cyt. powyżej art. 19 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Nadto wskazać należy, że podwyższenie wartości przedmiotu sprzedaży lokalu mieszkalnego dla potrzeb podatku od czynności cywilnoprawnych, w szczególności gdy towarzyszyło temu wydanie decyzji może, lecz nie musi stanowić podstawy do podobnego orzekania w analogicznej sprawie w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych.

Oceniając zatem skutki podatkowe dokonanej przez wnioskodawczynię sprzedaży przedmiotowego lokalu mieszkalnego tut. Organ stwierdza, iż dla określenia zobowiązania podatkowego w podatku dochodowym od osób fizycznych co do zasady brana jest pod uwagę cena wyrażona w umowie, która winna odzwierciedlać wartość rynkową zbywanej nieruchomości.

Zatem skoro wnioskodawczyni nabyła lokal mieszkalny za kwotę 315 000 zł i sprzedała go za kwotę 315 000 zł, to w świetle tak przedstawionego stanu faktycznego w ogóle nie będzie zobowiązana do zapłaty podatku dochodowego od osób fizycznych o ile cena podana w akcie notarialnym - umowie sprzedaży odpowiadała cenom rynkowym stosowanym w obrocie nieruchomościami tego samego rodzaju i gatunku. Wyjasnić bowiem należy, że przychód stanowić będzie cena określona w umowie sprzeadży. Przychód ten wnioskodawczyni będzie mogła pomniejszyć o koszt jego uzyskania w postaci kosztu nabycia nieruchomości czyli ceny jaką za tę nieruchomość zapłaciła (315 000 zł) oraz zapłaconego przez siebie podatku od czynności cywilnoprawnych (bez odsetek za zwłokę). Skoro z takiego obliczenia nie powstanie dochód, to na wnioskodawczyni nie będzie ciążyło zobowiązanie podatkowe z tytułu sprzeadży.

Gdyby jednak okazało się, że cena jaką wnioskodawczyni ustaliła i uzyskała z tytułu sprzedaży przedmiotowego lokalu odbiega od wartości rynkowej nieruchomości, to Naczelnik właściwego dla wnioskodawczyni Urzędu Skarbowego ma uprawnienia do dokonania podwyższenia wartości przedmiotu sprzedaży w sposób określony w art. 19 ust. 1 i ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Spowoduje to, że wnioskodawczyni będzie wówczas zobowiązana do zapłaty podatku.

Majac zatem na uwadze powyższe, stanowisko wnioskodawczyni należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.