IBPBII/1/4511-70/15/ASz

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) - Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 20 stycznia 2015 r. (data wpływu do Biura - 23 stycznia 2015 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych wypłaty odszkodowania - jest prawidłowe.

W dniu 23 stycznia 2015 r. wpłynął do Biura ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych wypłaty odszkodowania.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

W dniu 15 maja 2014 r. Sp. z o.o. (Wnioskodawca) wypowiedziała z zachowaniem dwutygodniowego okresu wypowiedzenia umowę o pracę pracownikowi, zatrudnionemu dotychczas w Spółce na stanowisku sekretarki medycznej na podstawie umowy o pracę na czas określony (w dacie składania oświadczenia o wypowiedzeniu Spółka działała pod firmą X). Wypowiedzenie umowy o pracę #8722; jako umowy zawartej na czas określony #8722; nie wskazywało uzasadnienia. Umowa o pracę uległa rozwiązaniu z dniem 31 maja 2014 r.

Pismem z 22 maja 2014 r. pracownik wniósł do Sądu Pracy pozew o uznanie wypowiedzenia umowy o pracę za bezskuteczne i przywrócenie do pracy. Pracownik zarzucił pracodawcy w szczególności bezzasadność wypowiedzenia, naruszenie przepisów o ochronie pracowników w wieku przedemerytalnym oraz wniósł o ustalenie, że pomiędzy stronami doszło do nawiązania umowy o pracę na czas nieokreślony. W odpowiedzi na pozew, pracodawca wniósł o oddalenie powództwa, wskazując w szczególności, że pracownik miał zawartą umowę o pracę na czas określony, nie podlegał ochronie przedemerytalnej, a pracodawca nie naruszył przepisów przy wypowiadaniu umowy.

Na rozprawie w dniu 20 listopada 2014 r. została zawarta ugoda sądowa, na mocy której pracodawca zobowiązał się zapłacić pracownikowi kwotę 4.086 zł tytułem odszkodowania, która wyczerpuje wszelkie roszczenia powoda objęte niniejszym pozwem. Kwota, którą pracodawca zobowiązał się zapłacić pracownikowi stanowi dwukrotność wynagrodzenia pracownika brutto za pracę. Na mocy ugody sądowej nie zmieniono sposobu rozwiązania stosunku pracy pomiędzy stronami umowy. Zawarta ugoda sądowa pomiędzy stronami nie stanowi uznania roszczenia pracownika, nie jest odszkodowaniem należnym i wynikającym z Kodeksu pracy, ale w ocenie pracodawcy, stanowiła szansę polubownego zakończenia sporu pomiędzy stronami.

Treść ugody była następująca: "Pozwany (...) zobowiązuje się do zapłaty na rzecz powódki (...) kwoty 4.086 zł płatne w terminie do 30 listopada tytułem odszkodowania. Powyższa ugoda wyczerpuje wszystkie roszczenia powódki objęte niniejszym pozwem".

Odszkodowanie, wynikające z zawartej pomiędzy Spółką a pracownikiem ugody sądowej, zostało wypłacone pracownikowi. Spółka, na podstawie art. 31 w zw. z art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych pobrała jako płatnik od wypłacanego odszkodowania zaliczkę na podatek dochodowy. Pobrany podatek Spółka wpłaciła do właściwego urzędu skarbowego.

Po otrzymaniu odszkodowania pracownik wystąpił do Spółki z żądaniem wypłaty na jego rachunek bankowy pełnej kwoty, wynikającej z zawartej ugody sądowej, tj. brakującej, w jego ocenie, kwoty stanowiącej równowartość podatku dochodowego, jaką Spółka pobrała i wpłaciła do właściwego urzędu skarbowego. Spółka poinformowała pracownika, że w jej ocenie tego typu odszkodowanie, które wypłacone zostało pracownikowi, podlega opodatkowaniu, a więc nie korzysta ze zwolnienia z opodatkowania. Wskazano, że Spółka, która jest podmiotem wypłacającym ww. należność zobowiązana jest jako płatnik wypełnić ciążące na niej obowiązki podatkowe.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy wypłata należności, opisanej w stanie faktycznym, nazwana w ugodzie sądowej odszkodowaniem, która wyczerpała wszelkie roszczenia powódki objęte pozwem, podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, czy też podlega zwolnieniu na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 i 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a tym samym czy przy wypłacie tej należności pracownikowi na Spółce ciążyły obowiązki płatnika podatku dochodowego od osób fizycznych.

W ocenie Wnioskodawcy, wypłacone pracownikowi przez pracodawcę odszkodowanie nie korzysta ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie z tym przepisem, wolne od podatku dochodowego są otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw, z wyjątkiem: (a) określonych w prawie pracy odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia umowy o pracę, (b) odpraw pieniężnych wypłacanych na podstawie przepisów o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników.

Wysokość lub zasady ustalania odszkodowania, które zostało wypłacone pracownikowi, na podstawie zawartej ugody sądowej nie są ustalone wprost w przepisach odrębnych ustaw, wysokość tej kwoty została ustalona w drodze negocjacji i ustaleń pomiędzy pracownikiem a pracodawcą. Tym samym, wypłacona pracownikowi kwota nie może skorzystać ze zwolnienia z opodatkowania na podstawie tego przepisu.

Zdaniem Wnioskodawcy, zakres zwolnienia wynikający także z przepisu art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych odnosi się wyłącznie do odszkodowań wypłacanych za wyrządzoną szkodę rzeczywistą czyli za poniesioną stratę, a nie za utracone korzyści. Tym samym, wypłacone pracownikowi na podstawie ugody sądowej odszkodowanie w związku z rozwiązaniem umowy o pracę nie zawsze podlega zwolnieniu z opodatkowania podatkiem dochodowym. Biorąc pod uwagę przyczyny zawarcia ugody, w ocenie Wnioskodawcy, trudno dopatrywać się w kwocie odszkodowania, do wypłaty której zobowiązała się Spółka, elementu naprawiania wyrządzonej szkody. Wnioskodawca stoi na stanowisku, że charakter tego odszkodowania sprowadza się do wynagrodzenia za wycofanie powództwa i zrzeczenie się roszczenia, a zatem kwota ta powinna podlegać opodatkowaniu podatkiem dochodowym na zasadach ogólnych.

W ocenie Wnioskodawcy, w omawianej sytuacji kwota odszkodowania dotyczy nie realnej szkody, lecz utraconych korzyści.

W świetle powyższego, w ocenie Wnioskodawcy kwota, jaką pracownik otrzymał tytułem zawartej ugody sądowej, nie ma związku z naprawianiem wyrządzonej szkody rzeczywistej, ponieważ pracownik szkody takiej nie doznał. Jednocześnie, pracownik nie otrzymałby tej kwoty, gdyby kwota nie wyczerpywała wszelkich roszczeń pracownika.

Wobec powyższego, Spółka uważa, iż wypłacona kwota, stanowiła dla pracownika przychód ze stosunku pracy, a zatem pracodawca był zobowiązany do wykonania obowiązków płatnika, tj. do obliczenia, pobrania i wpłacenia w ustawowym terminie podatku do właściwego organu podatkowego.

Podkreślić należy, że wypłacone świadczenie ma charakter odszkodowawczy. Jednakże dotyczyć ono może wyłącznie utraconej korzyści (m.in. utraty możliwości uzyskiwania w przyszłości w Spółce wynagrodzenia). Nie wyrządzono pracownikowi szkody rzeczywistej (straty) #8722; nie poniósł on żadnego uszczerbku na własnym majątku. Wysokość i zasady ustalania świadczenia, które na podstawie zawartej ugody sądowej Spółka wypłaciła pracownikowi nie wynikają wprost z przepisów ustawowych ani z przepisów wykonawczych wydanych na podstawie jakichkolwiek przepisów ustawowych.

W ocenie Wnioskodawcy, wypłacone świadczenie nie miało związku z rzeczywistą szkodą (stratą) po stronie pracownika, szkoda taka bowiem nie powstała.

Wnioskodawca stoi na stanowisku, że na podstawie art. 31 w zw. z art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, prawidłowo pobrał i wpłacił do właściwego organu podatkowego należny podatek dochodowy od osób fizycznych od wypłaconej pracownikowi kwoty odszkodowania ustalonej w ugodzie zawartej przed Sądem Pracy działającym w Sądzie Rejonowym w związku z wypowiedzeniem umowy o pracę.

Powyższy pogląd potwierdza wydana przez Dyrektora Izby Skarbowej indywidualna interpretacja podatkowa z 29 października 2013 r., znak: ITPB2/415-732/13/IB, w której przyjęto, że zakres zwolnienia, określony w przepisie art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych obejmuje tylko odszkodowania za tzw. szkodę rzeczywistą, czyli poniesione straty, a nie dotyczy utraconych korzyści. Specyfika prawa podatkowego nakazuje inaczej traktować odszkodowanie/zadośćuczynienie z tytułu poniesionych przez poszkodowanego strat i odszkodowanie/zadośćuczynienie z tytułu utraconego zysku. Odszkodowanie/zadośćuczynienie z tytułu utraconych korzyści, jakich poszkodowany mógł się spodziewać, gdyby mu szkody nie wyrządzono, podlega bowiem opodatkowaniu podatkiem dochodowym.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z generalną zasadą powszechności opodatkowania wyrażoną w art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Z treści tego przepisu wynika zatem, że opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody uzyskane przez podatnika, z wyjątkiem tych, które zostały enumeratywnie wymienione przez ustawodawcę w katalogu zwolnień przedmiotowych ustawy bądź, od których Minister Finansów zaniechał poboru podatku, w drodze rozporządzenia.

Na podstawie art. 11 ust. 1 cytowanej ustawy przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Natomiast na podstawie art. 12 ust. 1 ww. ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Użyty powyżej zwrot "w szczególności" oznacza, że wymienione kategorie przychodów zostały wskazane jedynie przykładowo. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym.

Zgodnie z aktualnie obowiązującą treścią art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolne od podatku dochodowego są otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, oraz otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 z późn. zm.), z wyjątkiem:

Nowe brzmienie przepisu - zgodnie z art. 14 ustawy z dnia 29 października 2014 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz niektórych innych ustaw - ma zastosowanie do dochodów uzyskanych od dnia 1 stycznia 2014 r.

Zgodnie natomiast z art. 9 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. #8722; Kodeks pracy (Dz. U. z 2014 r. poz. 1502) ilekroć w Kodeksie pracy jest mowa o prawie pracy, rozumie się przez to przepisy Kodeksu pracy oraz przepisy innych ustaw i aktów wykonawczych, określające prawa i obowiązki pracowników i pracodawców, a także postanowienia układów zbiorowych pracy i innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów i statutów określających prawa i obowiązki stron stosunku pracy.

Stosownie natomiast do art. 21 ust. 1 pkt 3b powołanej ustawy o podatku dochodowy od osób fizycznych wolne od podatku dochodowego są inne odszkodowania lub zadośćuczynienia otrzymane na podstawie wyroku lub ugody sądowej do wysokości określonej w tym wyroku lub tej ugodzie, z wyjątkiem odszkodowań lub zadośćuczynień:

Nadmienić należy, jeśli chodzi o pkt 3b omawianego przepisu, że na gruncie wykładni stosowanej w prawie podatkowym przyjęło się, że przez określenie "inne" rozumie się odszkodowania lub zadośćuczynienia, których wprost nie wymieniono w katalogu zwolnień podatkowych. Będą to przede wszystkim inne odszkodowania lub zadośćuczynienia niż te, których wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, a także, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 ustawy - Kodeks pracy. Jednakże koniecznym jest, aby te inne odszkodowania lub zadośćuczynienia otrzymane były na mocy wyroku lub ugody sądowej.

Wskazać przy tym należy, że odszkodowanie jest szczególnym rodzajem świadczenia polegającym na naprawieniu szkody, czyli uszczerbku, jakiego doznaje poszkodowany we wszelkiego rodzaju dobrach chronionych przez prawo. Chodzi więc zarówno o uszczerbek majątkowy, jak i niemajątkowy. Dla ustalenia, czy określone świadczenie jest w rzeczywistości odszkodowaniem, istotne jest zbadanie jego charakteru, przy czym bez znaczenia jest okoliczność, czy zostało ono w ugodzie sądowej nazwane odszkodowaniem czy też nie.

Zakres zwolnienia wynikający z brzmienia tegoż przepisu obejmuje tylko odszkodowania za tzw. szkodę rzeczywistą, czyli za poniesioną stratę, nie dotyczy natomiast utraconych korzyści. Ustawodawca w tym przepisie wyraźnie wyłączył odszkodowanie z tytułu utraconych korzyści z zakresu wymienionego powyżej zwolnienia. Tym samym, wypłaty w zakresie utraconych korzyści podlegają opodatkowaniu na zasadach ogólnych.

Przyjęte przez ustawodawcę rozwiązanie jest racjonalne. Odszkodowanie z tytułu utraconych korzyści powinno być opodatkowane, w przeciwnym razie podatnik, który korzyść utracił, znalazłby się w sytuacji korzystniejszej niż podatnik, który korzyść osiągnął.

Natomiast stratą jest niewątpliwie pomniejszenie majątku poszkodowanego. Polega ona na uszczupleniu aktywów, albo na przybyciu pasywów. Odszkodowanie za stratę ma na celu wyrównanie uszczerbku w majątku na skutek zdarzeń, za które inna osoba ponosi odpowiedzialność.

Jak już wyjaśniono zakres zwolnienia wynikający z brzmienia art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy obejmuje tylko odszkodowania za tzw. szkodę rzeczywistą, czyli za poniesioną stratę, nie dotyczy natomiast utraconych korzyści.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że w dniu 15 maja 2014 r. Wnioskodawca wypowiedział z zachowaniem dwutygodniowego okresu wypowiedzenia umowę o pracę pracownikowi zatrudnionemu dotychczas w Spółce na stanowisku sekretarki medycznej na podstawie umowy o pracę na czas określony. Wypowiedzenie umowy o pracę #8722; jako umowy zawartej na czas określony #8722; nie wskazywało uzasadnienia. Umowa o pracę uległa rozwiązaniu z dniem 31 maja 2014 r. Pismem z 22 maja 2014 r. pracownik wniósł do Sądu Pracy pozew o uznanie wypowiedzenia umowy o pracę za bezskuteczne i przywrócenie do pracy. Pracownik zarzucił pracodawcy w szczególności bezzasadność wypowiedzenia, naruszenie przepisów o ochronie pracowników w wieku przedemerytalnym oraz wniósł o ustalenie, że pomiędzy stronami doszło do nawiązania umowy o pracę na czas nieokreślony. W odpowiedzi na pozew, pracodawca wniósł o oddalenie powództwa, wskazując w szczególności, że pracownik miał zawartą umowę o pracę na czas określony, nie podlegał ochronie przedemerytalnej, a pracodawca nie naruszył przepisów przy wypowiadaniu umowy.

Na rozprawie w dniu 20 listopada 2014 r. została zawarta ugoda sądowa, na mocy której pracodawca zobowiązał się zapłacić pracownikowi kwotę 4.086 zł tytułem odszkodowania, która wyczerpuje wszelkie roszczenia powoda objęte niniejszym pozwem. Kwota, którą pracodawca zobowiązał się zapłacić pracownikowi stanowi dwukrotność wynagrodzenia pracownika brutto za pracę. Na mocy ugody sądowej nie zmieniono sposobu rozwiązania stosunku pracy pomiędzy stronami umowy. Zawarta ugoda sądowa pomiędzy stronami nie stanowi uznania roszczenia pracownika, nie jest odszkodowaniem należnym i wynikającym z Kodeksu pracy, ale w ocenie pracodawcy, stanowiła szansę polubownego zakończenia sporu pomiędzy stronami.

Wskazać należy, iż w myśl art. 50 § 3 Kodeksu pracy, jeżeli wypowiedzenie umowy o pracę zawartej na czas określony lub na czas wykonania określonej pracy nastąpiło z naruszeniem przepisów o wypowiadaniu tych umów, pracownikowi przysługuje wyłącznie odszkodowanie.

Odszkodowanie, o którym mowa w § 3, przysługuje w wysokości wynagrodzenia za czas, do upływu którego umowa miała trwać, nie więcej jednak niż za 3 miesiące (art. 50 § 4 ww. Kodeksu).

Z uwagi na fakt zawarcia w niniejszej sprawie ugody wskazać należy, że jest ona jako jeden z typów umowy - uregulowana przepisami ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 2014 r. poz. 121, z późn. zm.). Zgodnie z art. 917 tego Kodeksu, przez ugodę strony czynią sobie wzajemne ustępstwa w zakresie istniejącego między nimi stosunku prawnego w tym celu, aby uchylić niepewność co do roszczeń wynikających z tego stosunku lub zapewnić ich wykonanie albo by uchylić spór istniejący lub mogący powstać.

Powołana definicja ugody pozwala wyróżnić elementy konstrukcyjne tej instytucji. Po pierwsze, zauważyć należy, że umowa ta może być zawarta wyłącznie w sytuacji, gdy między stronami stosunku prawnego istnieje niepewność albo spór, co do roszczeń wynikających z tego stosunku. Po drugie, celem zawarcia ugody jest uchylenie tej niepewności lub sporu. Wreszcie po trzecie, strony dążą do osiągnięcia celu przez wzajemne ustępstwa. Tak więc nieodłącznym elementem ugody są wzajemne ustępstwa stron.

Zauważyć należy, iż zarówno w doktrynie, jak i w orzecznictwie podkreśla się szczególną przyczynę prawną ugody. Oznacza to, że ugoda nie tworzy nowego stosunku prawnego, a jedynie odnosi się do istniejącego stosunku prawnego stanowiącego podstawę powództwa, a tym samym podstawę zawarcia ugody.

Mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny oraz powołane powyżej przepisy prawa, stwierdzić należy, że określone w ugodzie sądowej odszkodowanie przyznane pracownikowi Wnioskodawcy nie jest odszkodowaniem wynikającym z przepisów odrębnych ustaw, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Jak sam Wnioskodawca wskazał, wypłacone pracownikowi odszkodowanie nie jest odszkodowaniem należnym i wynikającym z Kodeksu pracy, wysokość wypłaconej kwoty została ustalona w drodze negocjacji i ustaleń pomiędzy pracownikiem a pracodawcą. Wysokość przyznanego pracownikowi Wnioskodawcy odszkodowania nie została więc ustalona w oparciu o przepisy Kodeksu pracy. Zatem skoro wypłacone przez Wnioskodawcę na podstawie ugody sądowej odszkodowanie nie jest odszkodowaniem związanym z naruszeniem przepisów prawa pracy dotyczących rozwiązania umowy o pracę, a jego wysokość wynika jedynie z ustaleń zawartych pomiędzy stronami ugody, ma charakter czysto umowny i jego wysokość uwzględnia interesy obu stron, to nie korzysta ze zwolnienia na podstawie powołanego powyżej art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W odniesieniu do powołanego przez Wnioskodawcę art. 21 ust. 1 pkt 3b ww. ustawy wskazać należy, że wypłacone pracownikowi Wnioskodawcy odszkodowanie również nie korzysta ze zwolnienia na mocy powołanego przepisu, bowiem wypłacona kwota ma zrekompensować byłemu pracownikowi utracone korzyści (utracone dochody) jakie mógłby osiągnąć, gdyby nadal był zatrudniony. Zakres zwolnienia wynikający z brzmienia tegoż przepisu obejmuje tylko odszkodowania za tzw. szkodę rzeczywistą, czyli za poniesioną stratę, nie dotyczy natomiast utraconych korzyści.

W świetle powyższego, stwierdzić należy, iż kwota odszkodowania wypłaconego przez Wnioskodawcę na rzecz byłego pracownika, na mocy zawartej ugody sądowej - na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych #8722; stanowi przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Zatem Wnioskodawca prawidłowo pobrał i wpłacił do właściwego urzędu skarbowego podatek dochodowy od osób fizycznych od wypłaconego pracownikowi odszkodowania.

Powyższe oznacza, że w przedmiotowej sprawie stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.