IBPBII/1/4511-242/15/ASz

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) #8722; Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 12 marca 2015 r. (wpływ do Biura - 17 marca 2015 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zaliczenia do przychodów ze stosunku pracy wartości dojazdów samochodem służbowym z miejsca zamieszkania pracownika do miejsca wykonywania obowiązków służbowych - jest prawidłowe.

W dniu 17 marca 2015 r. wpłynął do Biura ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zaliczenia do przychodów ze stosunku pracy wartości dojazdów samochodem służbowym z miejsca zamieszkania pracownika do miejsca wykonywania obowiązków służbowych.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Spółka (Wnioskodawca) zajmuje się w głównej mierze wykonawstwem instalacji elektrycznych na terenie całej Polski. W celu należytego wykonywania powierzonych prac Spółka przekazuje pracownikom (głównie na stanowiskach kierowniczych), którzy wykonują obowiązki służbowe poza siedzibą firmy, samochody służbowe. Charakter ich pracy wymaga przemieszczania się często między siedzibą Spółki, terenem budowy a siedzibą inwestora. Biorąc pod uwagę dyspozycyjność pracowników jak i nieunormowany czas pracy, Wnioskodawca pozwala pracownikom na przejazd powierzonym środkiem transportu także do swojego miejsca zamieszkania. Stanowczo zabrania się pracownikom jakichkolwiek pozostałych przejazdów, w tym m.in. w celach prywatnych.

Spółka stworzyła odpowiednią dokumentację, która obowiązuje w Spółce, dotyczącą zasad korzystania z samochodów służbowych w celach służbowych. Zasady wykorzystywania samochodów służbowych, powierzonych pracownikom do używania w związku z działalnością gospodarczą Wnioskodawcy regulowane są w postaci regulaminu oraz każdorazowo określone w protokole przekazania samochodu służbowego.

Do obowiązków nałożonych na pracowników przedmiotowym regulaminem należą m.in.:

* używanie samochodu w sposób odpowiadający jego przeznaczeniu i właściwościom,

* używanie samochodu tylko w celach służbowych,

* comiesięczne składanie szczegółowej karty pojazdu z wpisami po każdej przebytej trasie,

* należyte zabezpieczenie samochodu przed kradzieżą i zniszczeniem lub uszkodzeniem.

W pewnym zakresie Spółka dopuści możliwość używania powierzonych samochodów do celów prywatnych na zasadach odpłatności określonej w regulaminie używania samochodów służbowych.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w związku z przekazaniem samochodu służbowego pracownikom i zobowiązaniem ich do określonych świadczeń względem powierzonego samochodu z tytułu przejazdów z miejsca zamieszkania pracownika do siedziby Spółki lub innego miejsca wykonywania pracy i z powrotem Spółka będzie zobowiązana do ustalania przychodu #8722; nieodpłatnego świadczenia #8722; podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Wnioskodawca wskazał, że o przychodach ze stosunku pracy stanowi art. 12 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W przedmiotowym artykule wskazane jest, iż obok innych przychodów także wartość pieniężna świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, świadczeń pieniężnych ponoszonych za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych, uważana jest za przychód ze stosunku pracy. Dodatkowo w pkt 2a określono wartość pieniężną nieodpłatnego świadczenia przysługującego pracownikowi z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych.

Zdaniem Wnioskodawcy, opisane powyżej świadczenie w postaci przydzielonego samochodu służbowego, wynikające z charakteru pracy na danym stanowisku, nie stanowi przychodu pracownika ze stosunku służbowego, gdyż nie powoduje żadnego przysporzenia majątkowego z tytułu jego użytkowania po stronie pracownika, lecz umożliwia jedynie prawidłowe wykonywanie obowiązków służbowych.

Obowiązki te, ze względu na pełnioną funkcję i zajmowane stanowisko, będą wykonywane bez względu na wymiar i rozkład czasu pracy obowiązujący u Wnioskodawcy.

Jednocześnie wskazać można, iż dla pracowników Spółki czasochłonnym i problematycznym rozwiązaniem byłoby dojeżdżanie do pracy własnym samochodem, a następnie powrót do miasta samochodem służbowym w celu załatwienia spraw Spółki i kolejne przemieszczenie się do jej siedziby. Jednocześnie w tym kontekście podkreślić należy, iż część zadań służbowych jest wykonywana przez pracowników w danym dniu przed przyjazdem do siedziby Spółki.

Jednocześnie umożliwienie pracownikowi dojazdu z miejsca zamieszkania do miejsca pracy i z powrotem (w tym również w nietypowych porach), daje Spółce możliwość prowadzenia niezakłóconej działalności gospodarczej.

Zatem użytkowanie przez pracowników wskazanych przez Spółkę samochodów służbowych jest wyłącznie potrzebą pracodawcy.

Reasumując, należy stwierdzić, iż przejazdy pracowników samochodem służbowym na trasie pomiędzy wyznaczonym miejscem parkowania (miejscem zamieszkania), a miejscem pracy (siedzibą Spółki lub innym miejscem wykonywania pracy), które będą realizacją zadań służbowych nie będą stanowiły nieodpłatnego świadczenia, a zatem ich wartości nie będzie można uważać za podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych przychód pracowników ze stosunku pracy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Podstawową zasadą obowiązującą w przepisach ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.) jest zasada powszechności opodatkowania. W myśl tej zasady, wyrażonej w treści art. 9 ust. 1 ww. ustawy, opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Wyrazem jej praktycznej realizacji jest art. 11 ust. 1 cyt. ustawy, z którego treści wynika, że przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 20 ust. 3 i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 ww. ustawy za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Zatem do przychodów ze stosunku pracy zalicza się wszystkie otrzymywane przez pracownika świadczenia, wynikające z zawartej umowy, bądź mające związek z wykonywaniem przez niego pracy.

Z treści wniosku wynika, że Wnioskodawca w celu należytego wykonywania powierzonych prac przekazuje pracownikom (głównie na stanowiskach kierowniczych), którzy wykonują obowiązki służbowe poza siedzibą firmy, samochody służbowe. Charakter ich pracy wymaga przemieszczania się często między siedzibą spółki, terenem budowy a siedzibą inwestora. Biorąc pod uwagę dyspozycyjność pracowników jak i nieunormowany czas pracy, Wnioskodawca pozwala pracownikom na przejazd powierzonym środkiem transportu także do swojego miejsca zamieszkania. Pracownicy nie mają prawa wykonywać jakichkolwiek pozostałych przejazdów, w tym m.in. w celach prywatnych. Zasady wykorzystywania samochodów służbowych, powierzonych pracownikom do używania w związku z działalnością gospodarczą Wnioskodawcy regulowane są w postaci regulaminu oraz każdorazowo określone w protokole przekazania samochodu służbowego. Do obowiązków nałożonych na pracowników przedmiotowym regulaminem należą m.in.: używanie samochodu w sposób odpowiadający jego przeznaczeniu i właściwościom, używanie samochodu tylko w celach służbowych, comiesięczne składanie szczegółowej karty pojazdu z wpisami po każdej przebytej trasie oraz należyte zabezpieczenie samochodu przed kradzieżą i zniszczeniem lub uszkodzeniem.

Należy zauważyć, że przepisy dotyczące określania przychodu ze stosunku pracy, w szczególności dotyczące innych nieodpłatnych świadczeń należy rozpatrywać w kontekście przepisów obowiązujących pracowników określających m.in. zasady użytkowania i dbania o powierzone pracownikom mienie. Jak bowiem wynika z dyspozycji art. 124 § 2 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (Dz. U. z 2014 r. poz. 1502, z późn. zm.) pracownik odpowiada w pełnej wysokości również za szkodę w mieniu innym niż wymienione w § 1, powierzonym mu z obowiązkiem zwrotu albo do wyliczenia się. Z powyższego wynika, że realizacja obowiązków służbowych przez pracownika nie może generować dla tego pracownika dodatkowego przychodu ze stosunku pracy.

Tym samym przydzielenie pracownikom - wykonującym znaczną część czynności poza siedzibą Spółki - samochodu służbowego nie stanowi przychodu pracownika ze stosunku pracy, o ile samochód ten jest wykorzystywany wyłącznie w celach służbowych. Przejazdy pomiędzy miejscem wykonywania obowiązków służbowych a miejscem parkowania, wyznaczonym w miejscu zamieszkania czy pobytu pracowników stanowią realizację celu służbowego zleconego przez pracodawcę, jakim jest stała gotowość do wykonywania zadań służbowych, co ma bezpośrednie przełożenie na osiągane przez pracodawcę przychody poprzez zwiększenie mobilności i dyspozycyjności pracowników.

Mając na uwadze przedstawiony we wniosku stan faktyczny oraz powołane wyżej przepisy prawa stwierdzić należy, że przejazdy pracowników z miejsca zamieszkania pracownika do miejsca siedziby Spółki lub innego miejsca wykonywania pracy i z powrotem - o ile służą tylko celom służbowym - nie stanowią nieodpłatnego świadczenia w rozumieniu przepisu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zatem skoro obowiązek parkowania samochodów służbowych w miejscu zamieszkania czy pobytu pracowników służy realizacji wskazanych przez Wnioskodawcę obowiązków pracowniczych, to w przypadku dojazdu pracownika z miejsca zamieszkania pracownika do miejsca siedziby Spółki lub innego miejsca wykonywania pracy, ww. dojazd nie generuje przychodu pracownika. Należy jednak jeszcze raz podkreślić, że przejazdy pracowników nie stanowią dla nich przychodu, tylko wtedy gdy nie stanowią przejazdów o charakterze prywatnym.

Reasumując, przejazdy pracowników samochodem służbowym z miejsca zamieszkania pracownika do miejsca siedziby Spółki lub innego miejsca wykonywania pracy (i z powrotem) nie będą skutkować powstaniem po stronie pracownika przychodu ze stosunku pracy i na Wnioskodawcy nie będą z tego tytułu ciążyły obowiązki płatnika podatku dochodowego od osób fizycznych.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę oraz stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.