IBPBII/1/4511-209/15/ASz

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) #8722; Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 10 marca 2015 r. (wpływ do Biura - 10 marca 2015 r.), uzupełnionym 8 czerwca 2015 r. o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnienia z opodatkowania przychodu z tytułu otrzymania przez pracowników nieodpłatnego świadczenia w związku z finansowaniem przejazdu do pracy - jest prawidłowe.

W dniu 10 marca 2015 r. wpłynął do Biura ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnienia z opodatkowania przychodu z tytułu otrzymania przez pracowników nieodpłatnego świadczenia w związku z finansowaniem przejazdu do pracy.

Z uwagi na fakt, że wniosek nie spełniał wymogów formalnych w piśmie z 26 maja 2015 r. znak: IBPB II/1/4511-209/15/ASz wezwano do jego uzupełnienia. Wniosek uzupełniono 8 czerwca 2015 r.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością (dalej: "Wnioskodawca" lub "Spółka") jest podmiotem prowadzącym działalność gospodarczą na terenie dużego obiektu (dalej: "Obiekt") zarządzanego przez Spółkę X, na którym to poza Spółką funkcjonuje wiele innych przedsiębiorstw.

Celem działalności Spółki jest zabezpieczenie serwisu technicznego dla przedsiębiorstw działających w sektorze motoryzacyjnym w kraju i zagranicą. W ramach powyższej działalności Spółka zajmuje się między innymi nadzorem diagnostycznym u klienta Spółki Y. Spółka jest również przedstawicielem i partnerem technicznym na liniach produkcyjnych w Spółce Y.

W celu prowadzenia opisanej wyżej działalności gospodarczej Spółka planuje zatrudnić pracowników na podstawie umów o pracę, a tym samym zostanie płatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych. Należy jednak zaznaczyć, że Obiekt, na terenie którego Spółka prowadzi działalność gospodarczą położony jest w miejscu, w którym istniał bardzo słabo rozwinięty węzeł komunikacji publicznej. W związku z faktem, iż problem ten oddziaływał negatywnie na wszystkie przedsiębiorstwa działające na terenie Obiektu, Spółka X jako silny i istotny w regionie podmiot gospodarczy podjęła negocjacje z Miejskim Zakładem Komunikacyjnym (dalej: "MZK") w celu przedłużenia niektórych funkcjonujących linii autobusowych w taki sposób aby dochodziły one w bezpośrednie sąsiedztwo Obiektu.

Na skutek powyższych negocjacji MZK zgodził się przedłużyć wybrane linie autobusowe zgodnie z zapotrzebowaniem Spółki X i wszystkich innych przedsiębiorstw funkcjonujących na terenie Obiektu. Niemniej jednak jako warunek przedłużenia linii ustalono odpłatność, której dokonuje Spółka X na rzecz MZK.

W związku z powyższym, zarówno Wnioskodawca jak i pozostałe podmioty funkcjonujące na terenie Obiektu, zobowiązały się do partycypowania w przedmiotowej odpłatności. W ramach rzeczonej partycypacji Wnioskodawca będzie wraz z pozostałymi przedsiębiorcami z Obiektu pokrywać część odpłatności wypłacanej przez Spółkę X na rzecz MZK w kwocie proporcjonalnej do ilości zatrudnianych pracowników. Tym samym zaś koszt przedłużenia linii autobusowych będzie dzielony w transparentny, rzetelny i sprawiedliwy sposób między wszystkich przedsiębiorców wykonujących działalność na terenie Obiektu.

Podsumowując więc powyższe, Spółka poprzez partycypację w opisanej odpłatności zapewni swoim pracownikom dowóz autobusem miejskim do miejsca pracy na terenie Obiektu.

Z uzupełnienia wniosku wynika, że pracodawca uczestniczy w koszcie przedłużenia linii autobusowej oraz w koszcie związanym z przejazdem pracowników odcinkiem linii autobusowej (w koszcie biletów na tym odcinku). Przejazd dla pracowników na tym odcinku będzie nieodpłatny (nie będą oni musieli płacić za korzystanie z odcinka przedłużonej linii autobusowej). Odcinek linii przedłużonej jest ogólnodostępny.

Wnioskodawca wskazał, że żadne przepisy nie zobowiązują go do refundowania kosztów przejazdu pracownikom.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy poprawne jest stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym prawidłowym jest uznanie, że Spółka będzie organizować dla swoich pracowników dowóz do miejsca pracy autobusem, a w następstwie czego wartość świadczenia otrzymanego przez pracownika z tytułu tego dowozu objęta jest hipotezą zwolnienia z podatku dochodowego od osób fizycznych, zawartego w art. 21 ust. 1 pkt 14a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wnioskodawca stoi na stanowisku, że fakt, iż w obiektywny i mierzalny sposób będzie partycypować w odpłatności za przedłużenie linii autobusowych uprawnia go do przyjęcia, że będzie organizować dowóz dla swoich pracowników, a tym samym wartość świadczenia otrzymanego przez pracownika z tytułu tego dowozu objęta jest hipotezą zwolnienia z podatku dochodowego od osób fizycznych, zawartego w art. 21 ust. 1 pkt 14a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z dyspozycją art. 21 ust. 1 pkt 14a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wolna od podatku dochodowego od osób fizycznych jest wartość świadczenia otrzymanego przez pracownika z tytułu organizowanego przez pracodawcę dowozu pracowników autobusem w rozumieniu art. 2 pkt 41 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. #8722; Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2012 r. poz. 1137, z późn. zm.).

Stosownie natomiast do wyżej wskazanej regulacji ustawy - Prawo o ruchu drogowym autobus to pojazd samochodowy przeznaczony konstrukcyjnie do przewozu więcej niż 9 osób łącznie z kierowcą.

Analizowany przepis ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych został wprowadzony do obrotu prawnego na mocy ustawy o ułatwieniu wykonywania działalności gospodarczej i wszedł w życie w dniu 1 stycznia 2015 r. Zgodnie z treścią uzasadnienia ustawy wprowadzającej analizowany przepis został wprowadzony w celu promowania zatrudnienia w miejscowościach oddalonych od miejsca zamieszkania, szczególnie na terenach słabiej skomunikowanych.

Zgodnie natomiast z poglądem wyrażonym przez dr J. Marciniuka w jego komentarzu do ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wyd. 16, Warszawa 2015 r. - "Regulacja ta pozwala jednak dodatkowo uniknąć wątpliwości związanych z podatkowymi konsekwencjami nieodpłatnego świadczenia otrzymywanego przez pracownika z tytułu bezpłatnego dowozu do zakładu pracy (...)".

W związku z powyższym, zdaniem Wnioskodawcy, nie można mieć wątpliwości, że intencją ustawodawcy podczas wprowadzania art. 21 ust. 1 pkt 14a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych było wyłączenie z zakresu opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych wartości świadczenia otrzymanego przez pracownika z tytułu organizowanego przez pracodawcę dowozu pracowników pojazdem samochodowym przeznaczonym konstrukcyjnie do przewozu więcej niż 9 osób łącznie z kierowcą (autobusem).

Przekładając powyższe na kanwę analizowanego przypadku, Wnioskodawca podkreślił, iż bez żadnych wątpliwości pojazdy MZK, które kursują na przedłużonych liniach autobusowych są autobusami w myśl dyspozycji art. 2 pkt 41 ustawy prawo o ruchu drogowym. Tym samym zaś, zdaniem Wnioskodawcy, kluczowym dla oceny analizowanego przypadku jest określenie zakresu i znaczenia pojęcia "organizowania", zawartego w hipotezie art. 21 ust. 1 pkt 14a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Na wstępie należy wskazać, że ustawodawca nie zawarł w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych definicji legalnej zwrotu "organizowania". Ponadto doktryna prawa podatkowego oraz orzecznictwo sądów administracyjnych nie dokonało również wykładni tego pojęcia, a tym samym w celu dokonania prawidłowej wykładni analizowanego przepisu prawa koniecznym jest dokonanie wykładni językowej, która to polega na ustalaniu znaczenia tekstu prawnego poprzez odwołanie się interpretatora do przesłanek, które tworzą kontekst językowy.

Jak bowiem wskazuje się w doktrynie prawa podatkowego językowe dyrektywy wykładni wskazują w jaki sposób można przełożyć interpretowane przepisy prawne na równoznaczne z nimi na gruncie reguł danego języka normy postępowania, przy uwzględnieniu wszystkich elementów kontekstu językowego, w którym zostały sformułowane. Dyrektywy językowe są punktem wyjścia do interpretacji tekstu prawnego #8722; tak Mariusz Ciarka, Wykładnia językowa i jej granice.

Jeżeli zatem przy wykorzystaniu językowych dyrektyw wykładni można z jednego lub kilku przepisów wyprowadzić normę bądź normy postępowania, które nie są ze sobą sprzeczne, to odwoływanie się do innych pozajęzykowych dyrektyw wykładni prowadziłoby do naruszenia dyrektywy państwa prawnego, zasady "clara non sunt interpretanda". Natomiast jeżeli przy zastosowaniu językowych dyrektyw wykładni otrzymujemy normy postępowania, które są ze sobą sprzeczne, lub wynik interpretacji nie jest dostatecznie jasny, wówczas należy odwołać się do pozajęzykowych dyrektyw wykładni. W analizowanym przypadku należy jednak wskazać, że pojęcie organizowania, jest określeniem powszechnie używanym a zatem dopuszczalnym jest, zdaniem Wnioskodawcy, dokonanie wykładni rzeczonego pojęcia za pomocą kryteriów językowych.

Tym samym Wnioskodawca pragnął wskazać, że stosownie do Słownika Języka Polskiego, Polskiego Wydawnictwa Naukowego (http://www.sjp.pwn.pl/szukaj/organizowac.html) pojęcie "organizować" oznacza planować i koordynować poszczególne etapy jakichś działań, tworzyć zespół do wspólnego działania lub zakładać instytucję, organizację, itp., być czynnikiem, od którego zależy układ i funkcjonowanie elementów jakiejś całości, lub pot. zdobywać jakieś rzeczy, czasem nielegalnie.

Przenosząc zatem powyższe rozważania na kanwę analizowanego przypadku, Wnioskodawca stoi na stanowisku, że stosując zarówno wykładnię celowościową jak i wykładnię językową analizowanego art. 21 ust. 1 pkt 14a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych należy wskazać, że intencją prawodawcy podczas wprowadzania powyższego przepisu było zwolnienie obejmujące swoim zakresem wartość świadczenia otrzymanego przez pracownika z tytułu organizowanego przez pracodawcę dowozu pracowników autobusem niezależnie od sposobu tego organizowania. Zdaniem Wnioskodawcy, gdyby wolą ustawodawcy było ograniczenie znaczenia pojęcia organizowania, a tym samym jednocześnie ograniczenie zakresu zwolnienia, to posłużyłby się on definicją legalną tak jak w przypadku autobusu. Zatem wobec pozostawienia przez prawodawcę zwrotu "organizowania" w formie nieostrej, Wnioskodawca stoi na stanowisku, że partycypowanie w kosztach przedłużenia dojazdu linii autobusowych w sposób opisany w stanie faktycznym niniejszego wniosku uprawni pracowników Spółki do korzystania ze zwolnienia zawartego w normie art. 21 ust. 1 pkt 14a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, gdyż Wnioskodawca będzie organizować im dowóz do miejsca pracy autobusem.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 11 ust. 1 ww. ustawy przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3 i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Stosownie do art. 12 ust. 1 powołanej ustawy za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Użyty powyżej zwrot "w szczególności" oznacza, że wymienione kategorie przychodów zostały wskazane jedynie przykładowo. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym.

W myśl art. 12 ust. 3 cyt. ustawy, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b.

Na podstawie art. 11 ust. 2a ww. ustawy, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

Zgodnie z ust. 2b tego przepisu - jeżeli świadczenia są częściowo odpłatne, przychodem podatnika jest różnica pomiędzy wartością tych świadczeń, ustaloną według zasad określonych w ust. 2 lub 2a, a odpłatnością ponoszoną przez podatnika.

Wobec niezdefiniowania w ustawie podatkowej pojęcia "nieodpłatnego świadczenia" zasadne jest odwołanie się do znaczenia tego pojęcia ukształtowanego w orzecznictwie sądowym, zgodnie z którym, nieodpłatnym świadczeniem w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym - generalnie - jest każde zdarzenie prawne i zjawisko gospodarcze, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne, to jest niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku danej osobie, mające konkretny wymiar finansowy. Przysporzenie to może polegać na zwiększeniu majątku (aktywów) bądź uniknięciu jego pomniejszenia (zaoszczędzenie wydatków).

Z wniosku wynika, że Wnioskodawca w celu prowadzenia działalności gospodarczej planuje zatrudnić pracowników na podstawie umów o pracę, a tym samym zostanie płatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych. Obiekt, na terenie którego Spółka prowadzi działalność gospodarczą położony jest w miejscu, w którym istniał bardzo słabo rozwinięty węzeł komunikacji publicznej. W związku faktem, iż problem ten oddziaływał negatywnie na wszystkie przedsiębiorstwa działające na terenie Obiektu, Spółka X jako silny i istotny w regionie podmiot gospodarczy podjęła negocjacje z Miejskim Zakładem Komunikacyjnym w celu przedłużenia niektórych funkcjonujących linii autobusowych w taki sposób aby dochodziły one w bezpośrednie sąsiedztwo Obiektu.

Na skutek powyższych negocjacji MZK zgodził się przedłużyć wybrane linie autobusowe zgodnie z zapotrzebowaniem Spółki X i wszystkich innych przedsiębiorstw funkcjonujących na terenie Obiektu. Niemniej jednak jako warunek przedłużenia linii ustalono odpłatność, której dokonuje Spółka X na rzecz MZK. Wnioskodawca będzie wraz z pozostałymi przedsiębiorcami z Obiektu pokrywać część odpłatności wypłacanej przez Spółkę X na rzecz MZK w kwocie proporcjonalnej do ilości zatrudnianych pracowników. Tym samym zaś koszt przedłużenia linii autobusowych będzie dzielony w transparentny, rzetelny i sprawiedliwy sposób między wszystkich przedsiębiorców wykonujących działalność na terenie Obiektu.

Z uzupełnienia wniosku wynika, że pracodawca uczestniczy w koszcie przedłużenia linii autobusowej oraz w koszcie związanym z przejazdem pracowników odcinkiem linii autobusowej (w koszcie biletów na tym odcinku). Przejazd dla pracowników na tym odcinku będzie nieodpłatny (nie będą oni musieli płacić za korzystanie z odcinka przedłużonej linii autobusowej). Odcinek linii przedłużonej jest ogólnodostępny.

Wnioskodawca wskazał, że żadne przepisy nie zobowiązują go do refundowania kosztów przejazdu pracownikom.

Na wstępie należy ustalić czy w analizowanym zdarzeniu przyszłym świadczenia otrzymywane przez pracowników Wnioskodawcy stanowią dla nich przychód ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Z powodu niejednolitości stanowisk sądowych dotyczących kwestii "nieodpłatnego świadczenia", zasadniczego znaczenia nabrał wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13 (Dz. U. z 2014 r. poz. 947), w którym Trybunał Konstytucyjny dokonał ustalenia, jakie kryteria statuują nieodpłatne świadczenie do zakwalifikowania go jako przychodu pracownika z tytułu stosunku pracy.

Podstawowym kryterium, które powinno być stosowane przy ustalaniu, czy dane świadczenie nieodpłatne pracodawcy stanowiło przychód ze stosunku pracy, jest wystąpienie po stronie pracownika przysporzenia, czy to w postaci nabycia wymiernej korzyści majątkowej, czy to w postaci również wymiernego zaoszczędzenia wydatku.

Należy też pokreślić, że ustawowe pojęcie nieodpłatnych świadczeń musi być zawsze interpretowane w konkretnym kontekście, a nie w oderwaniu od niego z pominięciem okoliczności realizacji pewnych uprawnień, zjawisk gospodarczych i zdarzeń prawnych.

Należy zaznaczyć, że są świadczenia, które gwarantują higieniczne i bezpieczne warunki pracy i służą jej organizacji (umożliwiają prawidłowe wykonywanie pracy), których spełnienie leży przede wszystkim w interesie pracodawcy w celu odpowiedniego zorganizowania własnej działalności gospodarczej, która musi być nastawiona ze swej istoty na osiągnięcie przychodów. W takim przypadku pracownik korzysta z tych świadczeń (w ramach wykonywania przypisanej pracy), jednak dla niego jest to korzyść niewychodząca na zewnątrz stosunku pracy i nie stanowi dochodu, będącego przedmiotem opodatkowania.

Natomiast w odniesieniu do nieprzewidzianych w umowie o pracę świadczeń, jak w szczególności organizowanie dojazdów do pracy, należy zauważyć, że w tych przypadkach również są podejmowane przedsięwzięcia w interesie pracodawcy, ale nie wynikają one z istoty stosunku pracy i nie stanowią o organizacji wymaganych warunków pracy, chociaż bezspornie służą podniesieniu jakości pracy i jej wydajności, a w ostatecznym rachunku - tworzeniu zysku pracodawcy. Te świadczenia mogą mieć dla pracowników inne znaczenie w postrzeganiu przez nich wartości tych świadczeń z punktu widzenia konkretnego dla nich przysporzenia majątkowego z tego powodu, że nie są wpisane w treść obowiązków pracowniczych.

Wobec tego, przyjęcie oceny uznającej konkretne świadczenie ze strony pracodawcy za przychód pracownika ze stosunku pracy podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, winno opierać się na przesłankach wynikających z ww. przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, które Trybunał Konstytucyjny w powołanym powyżej wyroku uznał za zgodne z konstytucją i przedstawił ich interpretację.

Na tym tle należy wskazać, że nieodpłatne świadczenie jest przychodem pracownika ze stosunku pracy - gdy świadczenie to powoduje wystąpienie po stronie pracownika przysporzenia: w postaci nabycia wymiernej korzyści majątkowej lub w postaci również wymiernego zaoszczędzenia wydatku.

Nieodpłatne świadczenie jest przychodem pracownika gdy zostało spełnione za zgodą pracownika, tj. gdy pracownik skorzystał z niego w pełni dobrowolnie. Zatem pracodawca spełnił określone świadczenie na rzecz pracownika, gdy dysponował uprzednią zgodą pracownika na jego przyjęcie.

Przychód pracownika będzie obejmował nieodpłatne świadczenie, gdy świadczenie to zostanie spełnione w interesie pracownika (a nie w interesie pracodawcy) i przynosi pracownikowi korzyść w postaci powiększenia jego aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść. W zakresie tego kryterium należy wskazać, że chodzi o realny charakter przysporzenia jako warunku objęcia nieodpłatnego świadczenia podatkiem dochodowym.

Nieodpłatne świadczenie jest przychodem pracownika, gdy korzyść jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi, tj. nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów. Wartość takiego świadczenia ustala się według cen zakupu. Cena zakupu stanowi w regulacji art. 11 ust. 2a pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych punkt odniesienia do ustalenia wartości nieodpłatnego świadczenia.

Do takich korzyści należy zatem zaliczyć wartość zindywidualizowanego świadczenia w postaci przejazdu pracowników z miejsca zamieszkania do miejsca wykonywania pracy, określonego w umowie o pracę oraz związane z tym koszty. Żadne bowiem przepisy prawa nie nakładają na pracodawcę obowiązku sfinansowania pracownikowi kosztów ponoszonych w związku z dotarciem do określonego umową o pracę miejsca pracy. Ponoszenie przez Wnioskodawcę kosztów dojazdu pracowników, w związku z wykonywaniem pracy w miejscu określonym przez pracodawcę, stanowi dla nich przysporzenie finansowe. Gdyby Wnioskodawca nie podjął decyzji o finansowaniu tych wydatków, pracownik musiałby omawiane wydatki pokryć z własnego majątku. Obowiązkiem pracownika jest bowiem dotrzeć do miejsca pracy każdorazowo wskazanego przez pracodawcę. Zatem, w sytuacji kiedy koszty dojazdu do pracy (i z pracy) decyduje się pokryć - kosztem własnego majątku - Wnioskodawca, to wartość tychże świadczeń należy, w świetle przepisów podatkowych, uznać za przychód. Świadczenie to stanowi trwałe przysporzenie majątkowe po stronie pracowników. Dzięki finansowaniu omawianych wydatków pracodawca niejako "zwalnia" ich z obowiązków finansowania tychże wydatków kosztem majątku własnego, tym samym nie doprowadzając do uszczerbku w ich majątku.

W świetle przedstawionego zdarzenia przyszłego i ww. przepisów prawa należy stwierdzić, że skoro Wnioskodawca (pracodawca) ponosi na rzecz pracowników wydatki tytułem przejazdu pracowników autobusem do miejsca pracy na terenie obiektu, to wartość tych świadczeń stanowi dla pracowników nieodpłatne świadczenia jako przychód ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zaznaczyć przy tym należy, że zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 14a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wolna od podatku dochodowego jest wartość świadczenia otrzymanego przez pracownika z tytułu organizowanego przez pracodawcę dowozu pracowników autobusem w rozumieniu art. 2 pkt 41 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2012 r. poz. 1137, z późn. zm.).

Powołany powyżej przepis art. 2 pkt 41 ustawy - Prawo o ruchu drogowym stanowi, że użyte w ustawie określenie autobus oznacza pojazd samochodowy przeznaczony konstrukcyjnie do przewozu więcej niż 9 osób łącznie z kierowcą.

W związku z powyższym przychód pracowników Wnioskodawcy z tytułu otrzymania nieodpłatnego świadczenia z tytułu przewozu autobusem do i z zakładu pracy nie będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 14a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Z treści złożonego wniosku wynika bowiem jasno, że przejazdy dokonywane są autobusem, Wnioskodawca finansuje koszt tych przejazdów; oprócz uczestniczenia (partycypowania) - łącznie z innymi podmiotami - w koszcie przedłużenia linii autobusowej Wnioskodawca uczestniczy także w koszcie finansowania biletów autobusowych na tym odcinku linii, czyli w koszcie związanym z przejazdem pracowników przedłużonym odcinkiem linii autobusowej. Finansowanie kosztów przejazdu, o którym mowa we wniosku - w sposób przedstawiony w opisie zdarzenia przyszłego #8722; jest więc bezsprzecznie formą organizowania dowozu pracowników autobusem do pracy. Tym samym na Wnioskodawcy, jako płatniku nie będzie ciążył obowiązek poboru zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych od ww. przychodu.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę oraz stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.