IBPBII/1/4511-201/15/BD - Ustalenie skutków podatkowych związanych z wypłatą pracownikom diet z tytułu wykonywania przez nich zadań poza miejscem wskazanym w umowie o pracę

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) - Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 4 marca 2015 r. (data wpływu do Biura - 10 marca 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych związanych z wypłatą pracownikom diet z tytułu wykonywania przez nich zadań poza miejscem wskazanym w umowie o pracę - jest prawidłowe.

W dniu 10 marca 2015 r. wpłynął do Biura ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych związanych z wypłatą pracownikom diet z tytułu wykonywania przez nich zadań poza miejscem wskazanym w umowie o pracę.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jest spółką cywilną. Przeważającym przedmiotem prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności są pozostałe specjalistyczne roboty budowlane, gdzie indziej niesklasyfikowane. W ramach prowadzonej działalności Wnioskodawca zatrudnia pracowników na podstawie umów o pracę. W umowach zawieranych z pracownikami jako miejsce pracy wskazana jest siedziba pracodawcy. Siedzibą Wnioskodawcy jest miejscowość K. W umowach nie były umieszczane żadne dodatkowe zapisy dotyczące miejsca pracy. W szczególności w umowach nie określono tzw. ruchomego miejsca pracy powiązanego z inwestycjami realizowanymi przez pracodawcę.

W miejscowości X znajduje się zakład Wnioskodawcy. W zakładzie tym przechowywane są maszyny, urządzenia i narzędzia oraz materiały produkcyjne. W zakładzie znajduje się również warsztat, w którym pracownicy przygotowują części elementów montowanych następnie na obsługiwanych przez Wnioskodawcę budowach. W ramach stosunku pracy pracownicy Wnioskodawcy wykonywali również zadania w innych niż wskazane w umowach o pracę miejscach w tym poza terytorium Polski, tj. w Niemczech. W przypadku zadań wykonywanych poza miejscem wskazanym w umowach o pracę, zadania te były zawsze wykonywane na podstawie jednostronnego polecenia Wnioskodawcy skierowanego do pracowników, w którym wskazane były miejsca gdzie mają być wykonywane zadania, charakter tych zadań oraz czas trwania wyjazdu. W związku z wykonywaniem zadań poza miejscem wskazanym w umowie o pracę, Wnioskodawca i pracownicy nie dokonywali żadnych zmian w łączących ich umowach o pracę, a w szczególności nie dochodziło do zmiany określonego w tych umowach miejsca pracy. Czas wyjazdów przez jaki dochodziło do wykonywani zadań poza miejscem pracy był zróżnicowany i wahał się od kilku dni do miesiąca.

Wykonywanie przez pracowników Wnioskodawcy zadań poza miejscem pracy było przez Wnioskodawcę traktowane jako odbywanie podróży służbowej, a w związku z tym Wnioskodawca wypłacał pracownikom należności na pokrycie kosztów podroży służbowej, o których mowa w art. 775 Kodeksu, tj. diety. Na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 16 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wnioskodawca traktował wypłacane pracownikom należności z tego tytułu jako zwolnione od podatku, a w związku z tym nie pobierał zaliczek na podatek dochodowy od tych należności.

Należy również zaznaczyć, że w stosunku do pracowników, którzy wykonywali pracę w Niemczech, Wnioskodawca występował do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z wnioskami o wydanie formularzy A-1.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy wypłacane przez Wnioskodawcę, w związku z wykonywaniem zadań poza miejscem wskazanym w umowie o pracę należności, były prawidłowo przez pracodawcę klasyfikowane jako diety z tytułu podróży służbowej, a zatem czy należności te objęte były zwolnieniem, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 16 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i czy Wnioskodawca w sposób prawidłowy nie pobierał zaliczki na podatek od tych należności.

Zdaniem Wnioskodawcy, wypłacane przez niego należności w związku z wykonywaniem przez pracowników zadań poza miejscem pracy były w sposób prawidłowo klasyfikowane przez Wnioskodawcę jako diety z tytułu podróży służbowej, a w związku z tym należności te były objęte zwolnieniem, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 16 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W konsekwencji Wnioskodawca w sposób prawidłowy nie pobierał od przedmiotowych należności zaliczki na podatek dochodowy.

Uzasadniając swoje stanowisko Wnioskodawca w pierwszej kolejności podkreślił, że we wszystkich umowach zawieranych przez Wnioskodawcę z pracownikami jako miejsce wykonywania pracy została wskazana siedziba Wnioskodawcy, tj. miejscowość K. W miejscowości tej znajduje się zakład Wnioskodawcy. W zakładzie tym przechowywane są maszyny, urządzenia i narzędzia oraz materiały produkcyjne ale również znajduje się tam warsztat, w którym pracownicy przygotowują część elementów montowanych następnie na obsługiwanych przez Wnioskodawcę budowach. Tak więc w zakładzie tym pracownicy wykonują faktycznie część swoich obowiązków pracowniczych, co uzasadnia wskazanie miejscowości K. jako miejsca pracy. Należy również zaznaczyć, że w umowach nie były umieszczane żadne dodatkowe zapisy dotyczące miejsca pracy, co jasno wskazuje, iż uzgodniona przez strony treść umowy o pracę nie nakładała na pracowników obowiązku świadczenia pracy w innym miejscu niż miejscowość w jakiej znajduje się siedziba pracodawcy.

Artykuł 29 § 1 pkt 2 Kodeksu pracy nie zawiera normatywnych wyznaczników, które określałby wymagany stopień szczegółowości ustalenia miejsca wykonywania pracy. Wskazanie miejsca pracy powinno uwzględniać interesy obu stron, tj. pracodawcy, który jest zazwyczaj zainteresowany określeniem miejsca wykonywania pracy w sposób jak najbardziej szeroki w celu uniknięcia konieczności wypłaty pracownikowi świadczeń z tytułu podróży służbowych oraz pracownik, który z kolei ma swój interes w możliwie największej konkretyzacji miejsca, w którym zobowiązany jest świadczyć pracę. Określenie miejsca pracy powinno przy tym następować w taki sposób aby praca w umówionym miejscu nie kolidowała z przepisami prawa pracy o czasie pracy i wynagrodzeniu za pracę oraz zasadami ogólnymi prawa pracy. Wnioskodawca ma świadomość, że zgodnie z powszechnie przyjmowanym w orzecznictwie poglądem miejsce pracy nie musi być w umowie określone w sposób punktowy. W odniesieniu do pewnych kategorii pracowników, w tym pracowników budowlanych, możliwe jest, określenie tzw. ruchomego miejsca pracy np. poprzez wskazanie jako miejsca pracy inwestycji realizowanych przez pracodawcę na danym obszarze. Ponieważ jednak, miejsce pracy jest elementem stosunku pracy podlegającym uzgodnieniu przez strony, ustanowienie ruchomego miejsca pracy, wymaga wyraźnego umieszczenia stosownego zapisu w umowie o pracę.

W przypadku Wnioskodawcy zawarte umowy o pracę w sposób jasny i konkretny wskazywały jako miejsce pracy siedzibę pracodawcy. W związku z tym należy uznać, że uzgodnione między stronami miejsce pracy znajdowało się w K. Nieuprawnione byłoby przy tym twierdzenie, że już sam rodzaj pracy i prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności przesądzał, o miejscu pracy pracowników budowlanych.

Wnioskodawca, przywołując fragmenty wyroków Sądu Najwyższego (wyrok z 28 czerwca 2012 r., sygn. akt II UK284/11 oraz z 16 grudnia 2008 r., sygn. akt PK 96/08) podkreślił, że uzasadniają one jasno, iż ocena miejsca, w którym pracownik jest obowiązany wykonywać pracę, nie może następować w oderwaniu od zapisu umowy o pracę.

W ocenie Wnioskodawcy brak jest również jakichkolwiek podstaw do przyjęcia, że po zawarciu umów o pracę nastąpiła ich zmiana w zakresie miejsca wykonywania pracy. Zmiana taka mogłaby nastąpić bądź w drodze porozumienia stron bądź na skutek dokonania przez pracodawcę wypowiedzenia zmieniającego warunki pracy. Jednak żadna z tych okoliczności nie nastąpiła. Ani Wnioskodawca ani pracownicy nie składali żadnych oświadczeń woli, które zmierzałyby do zmiany miejsca świadczenia pracy określonego w umowach o pracę. Również sam Wnioskodawca nie składał żadnych oświadczeń zmierzających do jednostronnej zmiany miejsca pracy pracowników w trybie art. 42 ust. 1 Kodeksu pracy. Należy więc uznać, że zawarte przez Wnioskodawcę umowy o pracę nie uległy w tym zakresie zmianie tym bardziej, że ewentualne zmiany powinny nastąpić w formie pisemnej.

Do wykonywania przez pracowników Wnioskodawcy pracy poza miejscem wskazanym w umowach o pracę dochodziło zawsze na pisemne polecenie Wnioskodawcy. W tym miejscu należy zwrócić uwagę, że zgodnie z orzecznictwem polecenie wyjazdu pochodzące od pracodawcy jest jednym z elementów konstytuujących podróż służbową. Polecenia wyjazdu kierowane przez Wnioskodawcę do jego pracowników określały jasno zadania jakie wykonywać miał pracownik, do którego polecenia były kierowane oraz czas wykonywania tych zadań, które to okoliczności również są charakterystyczne dla podróży służbowych. Podnieść należy, że zgodnie z dominującym w orzecznictwie i piśmiennictwie stanowiskiem, podróż służbowa to incydentalne wykonywanie pracy poza stałym miejscem pracy, co stanowi wyjątkowe zdarzenie w danym stosunku pracy, nieobjęte istotą pracowniczych obowiązków.

Podkreślenia wymaga fakt, że wyjazdy pracowników Wnioskodawcy w celu wykonywania zadań poza miejscem pracy, a szczególnie wyjazdy zagraniczne, miały właśnie taki incydentalny charakter i były związane z konkretnymi, chwilowymi potrzebami. Wyjazdy te zawsze były związane z realizacją konkretnych zadań wyznaczanych pracownikom, a czas ich trwania był z góry określony. Warto również podkreślić, że w kontekście kilkuletnich okresów trwania umów o pracę z pracownikami wyjazdy te należy uznać za krótkotrwałe.

Odnosząc się kwestii występowania przez Wnioskodawcę do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z wnioskami o wydanie formularzy A-1, Wnioskodawca zwraca uwagę, że formularze te, wskazujące ustawodawstwo dotyczącym zabezpieczenia społecznego mającym zastosowanie do osoby uprawnionej, są niezbędne do uzyskania kart EKUZ. Karty te uprawniają posiadaczy do korzystania na koszt Narodowego Funduszu Zdrowia z opieki zdrowotnej w trakcie podróży do krajów UE. Wnioskodawca występując do ZUS o wydanie formularzy A-I miał na celu zapewnienie swoim pracownikom prawa do takiej opieki w trakcie odbywanych przez pracowników podróży służbowych poza granicami Polski. W ocenie Wnioskodawcy samo wydanie przez ZUS formularza A-1, nie ma wpływu na sposób kwalifikacji wyjazdu zagranicznego pracownika jako podróży służbowej.

Umowy zawarte przez Wnioskodawcę z pracownikami wskazywały jako miejsce świadczenia pracy siedzibę pracodawcy, a więc brak jest podstaw do uznania, że strony stosunku pracy ustaliły ruchome miejsce pracy. Umowy nie były zmieniane w tym zakresie ani w drodze porozumienia stron ani w drodze jednostronnych czynności Wnioskodawcy, zaś wyjazdy pracowników zawsze odbywały się na podstawie poleceń pracodawcy określających czas, miejsce oraz cel wyjazdu. Wyjazdy te miały charakter incydentalny i krótkotrwały. Wszystkie powyższe okoliczności wskazują, że przedmiotowe wyjazdy były podróżami służbowymi w rozumieniu art. 775 Kodeksu pracy, a świadczenia wypłacane z tytułu tych wyjazdów były przez Wnioskodawcę w sposób prawidłowo klasyfikowane na gruncie podatku dochodowego od osób fizycznych jako diety z tytułu podróży służbowych korzystające ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 16 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wnioskodawca na poparcie swojego stanowiska przywołał liczne fragmenty wyroków.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody z wyjątkiem dochodów zwolnionych na podstawie art. 21, 52, 52a i 52c wymienionej ustawy oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy źródłem przychodów jest stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Stosownie do art. 11 ust. 1 powołanej ustawy przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3 i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Stosownie do art. 12 ust. 1 cyt. ustawy za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Użyty powyżej zwrot "w szczególności" oznacza, że wymienione kategorie przychodów zostały wskazane jedynie przykładowo. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym.

Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wolne od podatku dochodowego są diety i inne należności za czas podróży służbowej pracownika - do wysokości określonej w odrębnych ustawach lub przepisach wydanych przez ministra właściwego do spraw pracy w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce strefy budżetowej, z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju oraz poza granicami kraju, z zastrzeżeniem ust. 13.

Przedmiotowe zwolnienie od podatku obejmuje zatem diety i inne świadczenia otrzymane przez pracownika za czas podróży służbowej, do wysokości określonej w odrębnych przepisach.

Odrębnym przepisem, o którym mowa powyżej jest rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej (Dz. U. z 2013 r. poz. 167).

W myśl § 2 powołanego wyżej rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z tytułu podróży krajowej oraz podróży zagranicznej, odbywanej w terminie i miejscu określonym przez pracodawcę, pracownikowi przysługują:

Zasady i warunki oraz limity należności (diet i innych świadczeń) przysługujących z tytułu podróży zostały szczegółowo określone w powołanym rozporządzeniu.

Należności wypłacone pracownikowi odbywającemu podróż służbową w terminie i miejscu określonym przez pracodawcę, obejmujące między innymi diety, zwrot kosztów za przejazdy, noclegi, dojazdy środkami komunikacji miejscowej, a także innych udokumentowanych wydatków określonych przez pracodawcę odpowiednio do uzasadnionych potrzeb, korzystają ze zwolnienia od podatku dochodowego od osób fizycznych do wysokości określonej ww. rozporządzeniem Ministra Pracy i Polityki Społecznej.

Podstawowym warunkiem otrzymania należności przewidzianych ww. rozporządzeniem jest jednak odbycie przez pracownika podróży służbowej.

Definicja podróży służbowej została zawarta w art. 775 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (Dz. U. z 2014 r. poz. 1502), który stanowi, że pracownikowi wykonującemu na polecenie pracodawcy zadanie służbowe poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy lub poza stałym miejscem pracy przysługują należności na pokrycie kosztów związanych z podróżą służbową.

Podróżą służbową, zgodnie z powyższą definicją, jest zatem taki wyjazd, który odbywa się na polecenie pracodawcy i jest związany ze świadczeniem pracy poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy lub poza stałym miejscem pracy.

Z treści złożonego wniosku wynika, że w umowach zawieranych z pracownikami jako miejsce pracy wskazana została siedziba pracodawcy. Siedzibą Wnioskodawcy jest miejscowość K. W umowach nie były umieszczane żadne dodatkowe zapisy dotyczące miejsca pracy. W szczególności w umowach nie określono tzw. ruchomego miejsca pracy powiązanego z inwestycjami realizowanymi przez pracodawcę. W miejscowości X znajduje się zakład Wnioskodawcy. W zakładzie tym przechowywane są maszyny, urządzenia i narzędzia oraz materiały produkcyjne. W zakładzie znajduje się również warsztat, w którym pracownicy przygotowują części elementów montowanych następnie na obsługiwanych przez Wnioskodawcę budowach. W ramach stosunku pracy pracownicy Wnioskodawcy wykonywali również zadania w innych niż wskazane w umowach o pracę miejscach, w tym poza terytorium Polski, tj. w Niemczech. W przypadku zadań wykonywanych poza miejscem wskazanym w umowach o pracę, zadania te były zawsze wykonywane na podstawie jednostronnego polecenia Wnioskodawcy skierowanego do pracowników, w którym wskazane były miejsca gdzie mają być wykonywane zadania, charakter tych zadań oraz czas trwania wyjazdu. W związku z wykonywaniem zadań poza miejscem wskazanym w umowie o pracę, Wnioskodawca i pracownicy nie dokonywali żadnych zmian w łączących ich umowach o pracę, a w szczególności nie dochodziło do zmiany określonego w tych umowach miejsca pracy. Czas wyjazdów przez jaki dochodziło do wykonywani zadań poza miejscem pracy był zróżnicowany i wahał się od kilku dni do miesiąca. Wykonywanie przez pracowników Wnioskodawcy zadań poza miejscem pracy było przez Wnioskodawcę traktowane jako odbywanie podróży służbowej, a w związku z tym Wnioskodawca wypłacał pracownikom należności na pokrycie kosztów podroży służbowej, o których mowa w art. 775 Kodeksu, tj. diety.

Skoro z wniosku (jego opisu) wynika, iż pracownicy - zgodnie z umowa o pracę - mają wyznaczone jako miejsce pracy siedzibę pracodawcy, zadania zlecone przez pracodawcę do wykonywania poza miejscem pracy (określonym w umowie) wykonują na podstawie polecenia Wnioskodawcy, to w takiej sytuacji (przy tak opisanym stanie faktycznym) należy uznać, że otrzymane świadczenia w postaci diet, to świadczenia z tytułu podróży służbowej.

Biorąc zatem pod uwagę tak przedstawiony stan faktyczny oraz przywołane przepisy należy uznać, że w sytuacji wypłacania przez Wnioskodawcę diet i innych należności pracownikowi z tytułu odbywanej przez niego - jak twierdzi sam Wnioskodawca - podróży służbowej, zachodziły przesłanki do zastosowania omawianego zwolnienia. Zaznaczenia wymaga jednak fakt, iż omawiane zwolnienie jest limitowane do wysokości określonej w powołanym wyżej rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Społecznej z 29 stycznia 2013 r. Natomiast ewentualna nadwyżka wypłacanych świadczeń - ponad limit określony we wskazanym powyżej rozporządzeniu - spowoduje opodatkowanie tych nadwyżek podatkiem dochodowym od osób fizycznych i w takiej sytuacji na Wnioskodawcy będzie spoczywał obowiązek obliczenia, pobrania i wpłacenia na rachunek urzędu skarbowego odpowiedniej zaliczki na podatek dochodowy od wypłaconych diet i innych należności z tytułu odbywanych podróży służbowych przez pracowników.

Mając powyższe na względzie, zauważyć należy, że istota interpretacji indywidualnej polega na ocenie przedstawionego we wniosku stanowiska Wnioskodawcy w oparciu o zawarty w nim stan faktyczny (opis zdarzenia przyszłego) oraz w odniesieniu do postawionego pytania. Wydając interpretację indywidualną, Organ interpretacyjny nie przeprowadza postępowania dowodowego, lecz opiera się wyłącznie na przesłankach i okolicznościach wynikających z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego (opisu zdarzenia przyszłego). Zatem Organ przyjął za fakt - co zostało wskazane we wniosku - że wykonywanie przez pracowników Wnioskodawcy zadań poza miejscem pracy było przez Wnioskodawcę traktowane jako odbywanie przez nich podróży służbowej. Tak bowiem wynika to z opisu stanu faktycznego.

Organ jednocześnie zaznacza, iż przedmiotowa interpretacja została wydana tylko w oparciu o opis stanu faktycznego jaki przedstawił we wniosku Wnioskodawca. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony opis stanu faktycznego sformułowanego we wniosku jest zgodny z rzeczywistością. Jeżeli stan faktyczny przedstawiony we wniosku nie odpowiada rzeczywistości, wówczas interpretacja ta nie będzie wywoływać skutków prawnych względem Wnioskodawcy, tj. nie zapewni mu ochrony prawnej. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego, które leży w gestii właściwego dla podatnika urzędu skarbowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.