IBPBII/1/4511-194/15/BD

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) po ponownym rozpatrzeniu, w związku z wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z 12 grudnia 2014 r. sygn. akt II FSK 3274/14 oraz z prawomocnym wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z 19 września 2011 r. sygn. akt I SA/Kr 1113/11 (wpływ akt do Biura 9 marca 2015 r.), wniosku z 2 grudnia 2010 r. (data wpływu do Biura - 9 grudnia 2010 r.) #8722; Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione w ww. wniosku o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zaliczenia do przychodu pracownika świadczeń związanych z uczestnictwem w imprezie Barbórkowej, organizowanej i finansowanej przez pracodawcę ze środków obrotowych Spółki - jest prawidłowe.

W dniu 9 grudnia 2010 r. wpłynął do Biura wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zaliczenia do przychodu pracownika świadczeń związanych z uczestnictwem w imprezie Barbórkowej, organizowanej i finansowanej przez pracodawcę ze środków obrotowych Spółki.

W dniu 9 marca 2011 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, wydał interpretację indywidualną przepisów prawa podatkowego znak: IBPB II/1/415-1008/10/BD, w której uznał stanowisko Wnioskodawcy za nieprawidłowe.

Po uprzednim wezwaniu do usunięcia naruszenia prawa, na które Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach udzielił odpowiedzi w piśmie z 21 kwietnia 2011 r. znak: IBPB II/1/415W-12/11/BD wniesiono pismem z 16 maja 2011 r. (data wpływu do Biura - 24 maja 2011 r.) skargę na ww. interpretację indywidualną.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie wyrokiem z 19 września 2011 r. sygn. akt I SA/Kr 1113/11 uchylił zaskarżoną interpretację. Organ od powyższego wyroku wniósł skargę kasacyjną. Wyrokiem z 12 grudnia 2014 r. sygn. akt II FSK 3274/14 Naczelny Sąd Administracyjny oddalił skargę kasacyjną.

Prawomocny wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z 19 września 2011 r. sygn. akt I SA/Kr 1113/11 wpłynął do Biura 9 marca 2015 r.

W przedmiotowym wniosku o interpretację zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca - Spółka, w celu kultywowania tradycji górniczej, integracji pracowników oraz utrwalania i promowania wizerunku firmy, organizuje dla pracowników i zaproszonych gości coroczną imprezę Barbórkową. W związku z tym, Spółka ponosi koszty organizacji imprezy, tj. wyżywienia, oprawy artystycznej, wynajęcia sali, itp., które finansowane są ze środków obrotowych. Wydatki te określane są z podmiotem organizującym imprezę na podstawie orientacyjnej ilości osób uczestniczących w imprezie, a więc w sposób zryczałtowany. Dla całkowitego kosztu imprezy nie ma znaczenia ile osób faktycznie weźmie w niej udział. Zakupione towary i usługi są postawione jedynie do dyspozycji pracowników. Nie da się ustalić, czy dana osoba (pracownik) z danego świadczenia skorzysta i w jakim zakresie. Nie można wykluczyć, że nie każdy zaproszony pracownik weźmie udział w imprezie i z jakich przyczyn. Nie przewiduje się żadnej listy obecności na Barbórce, ani tym bardziej monitorowania z jakich świadczeń oferowanych w trakcie jej trwania dana osoba skorzysta (np. ilości spożytych napoi, czy posiłków). Wobec powyższego, nie ma możliwości ustalenia - według metod określonych w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych - wartości świadczeń faktycznie (rzeczywiście) przekazanych pracownikom i przyporządkowania ich poszczególnym osobom.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy wydatki poniesione przez Wnioskodawcę na pokrycie kosztów imprezy Barbórkowej dokonane na rzecz pracowników, w liczbie określonej jedynie orientacyjnie, stanowią dla nich przychód ze stosunku pracy podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych na podstawie art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w sytuacji, gdy nie jest możliwym ustalenie, które osoby (pracownicy) i w jakim zakresie skorzystały z konkretnych towarów lub usług.

Zdaniem Wnioskodawcy opisane powyżej wydatki poniesione przez pracodawcę na rzecz pracowników biorących udział w imprezie Barbórkowej (wyżywienie, oprawa artystyczna, wynajęcie sali, itp.), sfinansowane ze środków obrotowych Spółki nie stanowią przychodu po stronie pracownika i nie należy w związku z tym pobierać zaliczki na podatek dochodowy. W uzasadnieniu powyższego stanowiska Wnioskodawca powołał się na przepis art. 11 i art. 12 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W świetle tych przepisów, przy ustaleniu wysokości nieodpłatnego świadczenia należy danej osobie doliczyć do przychodu wartość faktycznie uzyskanego przez nią świadczenia stosując cenę zakupu usługi. Należy bowiem podkreślić, iż ustawodawca w sposób odmienny określił sposób obliczenia wartości dla każdej z kategorii świadczeń wymienionych w art. 12 ust. 1 ww. ustawy, czemu dał wyraz w ust. 2 i 3 art. 12 oraz ust. 2, 2a, 2b art. 11 powołanej ustawy. Wnioskodawca podkreśla, że ustawodawca nie przewidział możliwości ustalania wartości ww. świadczeń w sposób inny niż określony w przepisach ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Stąd też, jeśli nie jest możliwe obliczenie wartości świadczenia według metod określonych przepisami tej ustawy, nie można pracownikowi przypisać przychodu podlegającego opodatkowaniu. Wnioskodawca na potwierdzenie swojego stanowiska powołał się na wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 18 marca 2010 r., sygn. akt I SA/Wr 1456/09, w którym zostały przywołane wyroki: WSA w Szczecinie z dnia 20 stycznia 2010 r., sygn. akt I SA/Sz 862/09, WSA we Wrocławiu z dnia 7 maja 2009 r., sygn. akt I SA/Wr 1326/08, WSA w Warszawie z dnia 18 stycznia 2008 r., sygn. akt III SA/Wa 1476/07. Z treści powołanych wyroków wynika, iż w przypadku świadczeń nieodpłatnych, opodatkowaniu może podlegać tylko przychód rzeczywiście otrzymany, a nie możliwy do otrzymania. Zatem w sytuacji, gdy wartości świadczeń nie można przyporządkować do świadczeń uzyskiwanych przez konkretnego pracownika, gdzie opłata jest wnoszona ryczałtowo, bez względu na to, czy pracownik z usług korzystał czy też nie, brak jest podstaw do ustalenia dla konkretnego pracownika kwoty przychodu uzyskanego z tytułu finansowania przez pracodawcę kosztów organizowanych imprez. Nie sposób bowiem stwierdzić, czy konkretny pracownik rzeczywiście otrzymał świadczenie i jaka jest jego wartość.

W ocenie Wnioskodawcy, z powołanych powyżej przepisów prawa oraz orzecznictwa wynika, iż przychód podatkowy nie jest wartością hipotetyczną ani statystyczną. To wartość świadczenia, którą rzeczywiście uzyskał pracownik. Nie można więc mówić o przychodzie podatkowym, w sytuacji gdy znamy łączną wartość świadczenia a nawet liczbę osób, które łącznie z niego skorzystały, ale nie można stwierdzić, jaką wartość świadczenia uzyskał każdy, pojedynczy pracownik. Ustawy podatkowe stanowią bowiem o przychodzie otrzymanym przez podatnika, a nie o przychodzie statystycznie na niego przypadającym. Z taką właśnie sytuacją mamy do czynienia w przypadku opisanej powyżej imprezy Barbórkowej, w odniesieniu do której nie można ustalić wartości świadczenia rzeczywiście otrzymanego przez danego pracownika. Wnioskodawca nie sprawdza listy obecności (co w ogóle nie byłoby właściwe przy tego rodzaju imprezie, jej skali - ok. 400 - 500 osób, w której dodatkowo oprócz pracowników będą uczestniczyć znamienici goście - przedstawiciele samorządu, członkowie najwyższych władz Spółki, itd.), a zatem nie będzie wiedział, którzy pracownicy wzięli udział w imprezie. Z pewnością nie będzie również monitorowane, z jakich świadczeń oferowanych na imprezie (wyżywienie, napoje) skorzystali poszczególni pracownicy. Nie będzie więc możliwe ustalenie przychodu podatkowego po stronie konkretnego pracownika. Jeśli bowiem pracodawca opłacił jedną ryczałtową kwotę pokrywającą koszty uczestnictwa w imprezie wszystkich pracowników i zaproszonych gości, to nie będzie możliwe ustalenie wartości świadczenia, z którego faktycznie skorzystał pracownik. Jedynym rozwiązaniem w takim wypadku byłoby obliczenie statystycznego przychodu przypadającego na pracownika, co jak wskazano powyżej, w świetle obowiązujących przepisów podatkowych jest niedopuszczalne.

W indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego z 9 marca 2011 r. znak: IBPB II/1/415-1008/10/BD #8722; Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, uznał stanowisko Wnioskodawcy za nieprawidłowe stwierdzając, że sama możliwość skorzystania z atrakcji przez pracowników biorących udział w imprezie Barbórkowej zorganizowanej przez pracodawcę będzie prowadzić do powstania u tych pracowników przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, a w konsekwencji Spółka powinna zwiększać przychody pracowników z tytułu umowy o pracę. Świadczeniem nieodpłatnym dla pracownika jest udział w imprezie sfinansowanej przez pracodawcę. Wartość tego świadczenia to koszt jednostkowy udziału poszczególnych pracowników w imprezie. Kwestia trudności w ustaleniu dokładnej listy pracowników uczestniczących w imprezie jest problemem organizacyjnym, możliwym do rozwiązania i nie może wpływać na byt i zakres obowiązku podatkowego.

Wnioskodawca zaskarżył, po uprzednim wezwaniu Organu do usunięcia naruszenia prawa, ww. interpretację do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie wyrokiem z 19 września 2014 r. sygn. akt I SA/Kr 1113/11 uchylił ww. interpretację indywidualną Ministra Finansów z 9 marca 2011 r. znak: IBPB II/1/415-1008/10/BD stwierdzając, że skarga zasługiwała na uwzględnienie.

Sąd, uchylając interpretację, stwierdził, że akt ten narusza prawo w zakresie powodującym konieczność wyeliminowania go z obrotu prawnego.

Przywołując art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych Sąd zauważył, że jako przychody, przepis ten wymienia w naturze, inne nieodpłatne świadczenia lub świadczenia częściowo odpłatne. Konsekwencją takiego zróżnicowanie przychodów jest wskazanie w kolejnych przepisach ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych sposobu obliczania wartości pieniężnej świadczeń w naturze, innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych. W pierwszym rzędzie należy wskazać, że warunkiem uznania za przychód z nieodpłatnego świadczenia jest faktyczne jego otrzymanie. Z art. 11 ust. 1 cytowanej ustawy wynika bowiem, że przychodami (...) są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń. Wyraźnie więc w powołanym przepisie ustawodawca wyróżnia dwa sposoby zaistnienia przychodu: a) otrzymanie i b) postawienie go do dyspozycji podatnika. W przypadku nieodpłatnych świadczeń muszą być one faktycznie otrzymane, w przeciwieństwie do pieniędzy i wartości pieniężnych, które mogą być nie tylko otrzymane, ale również postawione do dyspozycji.

Jednocześnie ustawodawca zastrzegł, że wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2a cytowanej ustawy. Jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione wartość tę ustala się według cen zakupu (pkt 2). Dla przypisania przychodu z tytułu nieodpłatnych świadczeń konieczne jest zatem ustalenie wysokości tego przychodu. Tymczasem w niniejszej sprawie - wbrew twierdzeniom Organu - nie sposób określić zakresu korzyści uzyskanej przez konkretnego pracownika z tytułu sfinansowania przez pracodawcę kosztów imprezy Barbórkowej. Dla opodatkowania istotne jest natomiast to, czy danemu pracownikowi można przypisać konkretny, a nie statystyczny przychód. Trzeba bowiem przyznać rację podatnikowi, że nie można ustalać przychodu w drodze arytmetycznego działania polegającego na podzieleniu kosztów imprezy integracyjnej przez liczbę pracowników biorących w niej udział, tak jak chce tego organ wydający interpretację. Przepisy ustawy nie dają podstaw do wykonania takiego działania.

Zdaniem Sądu nie jest zatem poprawne - w świetle przytoczonych przepisów - stanowisko organu, że w sytuacji wskazanej przez wnioskującą Spółkę opodatkowaniu podlega prawo do korzystania ze świadczeń bez względu na to czy pracownik ze świadczenia skorzystał. W przypadku świadczeń nieodpłatnych opodatkowaniu może podlegać tylko przychód rzeczywiście otrzymany, a nie możliwy do otrzymania (wartość otrzymanego świadczenia, a nie możliwość skorzystania ze świadczenia). Należy stwierdzić, że o przychodzie pracownika można mówić wyłącznie w takiej sytuacji, gdy korzysta on z postawionych do dyspozycji świadczeń, a ponadto możliwe jest ustalenie wartości tego świadczenia według metod określonych w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych; natomiast gdy wartości świadczeń nie można przyporządkować do świadczeń uzyskiwanych przez konkretnego pracownika (jak to ma miejsce w rozpoznawanej sprawie), gdzie wysokość ponoszonych wydatków nie może być przypisana do konkretnego pracownika bez względu na to, czy skorzystał on z poczęstunku czy też nie (ewentualnie w jakim zakresie to nastąpiło), brak jest podstaw do ustalenia przychodu z tytułu świadczeń nieodpłatnych w związku z organizacją przez pracodawcę imprezy Barbórkowej.

Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 12 grudnia 2014 r. sygn. akt II FSK 3274/14 podzielił stanowisko zaprezentowane w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego i oddalił skargę kasacyjną uznając ją za niezasadną.

Dokonując oceny zaskarżonego wyroku w kontekście podniesionego w skardze kasacyjnej zarzutu naruszenia prawa materialnego Naczelny Sąd Administracyjny odwołał się do wyroku Trybunału Konstytucyjny z dnia 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13.

Naczelny Sąd Administracyjny wskazał, że w konsekwencji, zdaniem Trybunału, przeprowadzona analiza pozwala na określenie cech istotnych kategorii "innych nieodpłatnych świadczeń" jako przychodu w rozumieniu art. 12 ust. 1 i art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Należy przyjąć, że za przychód pracownika mogą być uznane świadczenia, które:

* po pierwsze, zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie),

* po drugie, zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść,

* po trzecie, korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów).

W kontekście stanu faktycznego, który stanowił podstawę pytania zawartego we wniosku o interpretację indywidualną, Naczelny Sąd Administracyjny podziela stanowisko zaprezentowane w kwestionowanym wyroku Sądu pierwszej instancji. Nie jest bowiem możliwe ustalenie zakresu korzyści uzyskanej przez konkretnego pracownika z tytułu sfinansowania przez pracodawcę kosztów imprezy Barbórkowej. Zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego przychodu nie można zaś ustalać w drodze działania polegającego na podzieleniu kosztów imprezy Barbórkowej przez liczbę pracowników biorących w niej udział, tak jak chce tego organ wydający interpretację. Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie dają podstaw do takiego działania. Przychód nie może zostać przypisany hipotetycznie, musi on wynikać z rzeczywistych zdarzeń. Skoro nieodpłatnych świadczeń nie można przyporządkować konkretnemu pracownikowi, brak jest podstaw do ustalenia przychodu z tytułu udziału pracownika w imprezach Barbórkowych organizowanych przez pracodawcę. W takiej bowiem sytuacji nie można stwierdzić, czy pracownik otrzymał świadczenie, a jeśli otrzymał, to na czym konkretnie ono polegało.

Mając na uwadze uzasadnienie ww. wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego jak również rozstrzygnięcie zawarte w ww. wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego oraz treść art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.), który stanowi, iż "ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie ten sąd oraz organ, którego działanie lub bezczynność było przedmiotem zaskarżenia", Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, rozpatrując ponownie wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej z 9 marca 2011 r. stwierdza, iż w świetle stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji w przedstawionym zdarzeniu przyszłym stanowisko Wnioskodawcy - jest prawidłowe.

Podstawową zasadą obowiązującą w przepisach ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 z późn. zm.), jest zasada powszechności opodatkowania. W myśl tej zasady wyrażonej w art. 9 ust. 1 ww. ustawy opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku. Wyrazem jej praktycznej realizacji jest art. 11 ust. 1 tejże ustawy, z którego treści wynika, że przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Jak wynika z postanowień art. 12 ust. 3 cyt. ustawy, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b.

O sposobie określania tej wartości stanowi art. 11 ust. 2a ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, z którego wynika, iż wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

Wobec niezdefiniowania w ustawie podatkowej pojęcia "nieodpłatnego świadczenia" zasadne jest odwołanie się do znaczenia tego pojęcia ukształtowanego w orzecznictwie sądowym, zgodnie z którym, nieodpłatnym świadczeniem w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym - generalnie - jest każde zdarzenie prawne i zjawisko gospodarcze, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne, to jest niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku danej osobie, mające konkretny wymiar finansowy. Przysporzenie to może polegać na zwiększeniu majątku (aktywów) bądź uniknięciu jego pomniejszenia (zaoszczędzenie wydatków).

Z wniosku wynika, iż Wnioskodawca w celu kultywowania tradycji górniczej, integracji pracowników oraz utrwalania i promowania wizerunku firmy, organizuje dla pracowników i zaproszonych gości coroczną imprezę Barbórkową. W związku z tym, Spółka ponosi koszty organizacji imprezy, tj. wyżywienia, oprawy artystycznej, wynajęcia sali, itp., które finansowane są ze środków obrotowych. Wydatki te określane są z podmiotem organizującym imprezę, na podstawie orientacyjnej ilości osób uczestniczących w imprezie, a więc w sposób zryczałtowany. Dla całkowitego kosztu imprezy nie ma znaczenia ile osób faktycznie weźmie w niej udział. Zakupione towary i usługi są postawione jedynie do dyspozycji pracowników. Nie da się, w ocenie Wnioskodawcy ustalić, czy dana osoba (pracownik) z danego świadczenia skorzysta i w jakim zakresie. Nie można również wykluczyć, że nie każdy zaproszony pracownik weźmie udział w imprezie i z jakich przyczyn, jak również nie przewiduje się żadnej listy obecności na Barbórce, ani tym bardziej monitorowania z jakich świadczeń oferowanych w trakcie jej trwania dana osoba skorzysta (np. ilości spożytych napoi, czy posiłków). Wobec powyższego, zdaniem Wnioskodawcy nie ma możliwości ustalenia - według metod określonych w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych - wartości świadczeń faktycznie (rzeczywiście) przekazanych pracownikom i przyporządkowania ich poszczególnym osobom, tym bardziej, iż w imprezie uczestniczyć będą, oprócz pracowników, zaproszeni goście (przedstawiciele samorządu, członkowie najwyższych władz Spółki, itd.).

Analizując przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe w pierwszej kolejności należy wskazać, że aby świadczenia uzyskiwane od pracodawcy podlegały opodatkowaniu, muszą prowadzić do pojawienia się po stronie pracownika dochodu, czyli korzyści majątkowej, która może wystąpić bądź w postaci powiększenia aktywów, co jest zwykłym skutkiem wypłaty pieniędzy, albo w postaci zaoszczędzenia wydatków, co może być następstwem świadczenia rzeczowego lub w formie usługi. W wyniku takiego świadczenia w majątku pracownika nie pojawia się wprawdzie realny dochód (w znaczeniu ekonomicznym), ale ponieważ znaczenie dochodu na gruncie podatku dochodowego od osób fizycznych jest szersze, zaoszczędzenie wydatków musi być traktowane na równi z przyrostem majątku.

Z powodu niejednolitości stanowisk sądowych dotyczących kwestii "nieodpłatnego świadczenia", zasadniczego znaczenia nabrał wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13 (Dz. U. z 2014 r. poz. 947), w którym Trybunał Konstytucyjny dokonał ustalenia, jakie kryteria decydują o zakwalifikowaniu nieodpłatnego świadczenia jako przychodu pracownika z tytułu stosunku pracy.

Trybunał Konstytucyjny definiując pojęcie "innych nieodpłatnych świadczeń" jako przychodu, w rozumieniu art. 12 ust. 1 i art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazał, iż za przychód pracownika mogą być uznane takie świadczenia, które:

W powołanym wyroku Trybunał zwrócił uwagę, że świadczenia w naturze i inne nieodpłatne świadczenia - w przeciwieństwie do pieniędzy i wartości pieniężnych - są traktowane jako przychód wyłącznie pod warunkiem, że są "otrzymane", co ma wskazywać na bezwzględnie - w odniesieniu do tego przychodu #8722; wymagany realny charakter świadczenia. W odniesieniu do pieniędzy (wartości pieniężnych) owo skonkretyzowanie i przypisanie ich jako przychodu będącego podstawą opodatkowania jest możliwe bez elementu realnego, tj. wydania sumy podatnikowi. Natomiast #8722; w odniesieniu do innych nieodpłatnych świadczeń #8722; bez elementu realnego w postaci otrzymania korzyści przez pracownika nie uzyskuje on przychodu. Tym bardziej, bez skonkretyzowanego i indywidualnie przypisanego świadczenia, brak podstaw do określenia jego wysokości.

Zatem podstawowym kryterium, które powinno być stosowane przy ustalaniu, czy dane świadczenie nieodpłatne pracodawcy stanowiło przychód ze stosunku pracy, jest wystąpienie po stronie pracownika przysporzenia, czy to w postaci nabycia wymiernej korzyści majątkowej, czy to w postaci również wymiernego zaoszczędzenia wydatku.

Należy też pokreślić, że ustawowe pojęcie nieodpłatnych świadczeń musi być zawsze interpretowane w konkretnym kontekście, a nie w oderwaniu od niego z pominięciem okoliczności realizacji pewnych uprawnień, zjawisk gospodarczych i zdarzeń prawnych.

Organizowanie spotkania - imprezy Barbórkowej dla pracowników nie jest koniecznością wynikającą z przepisów powszechnie obowiązującego prawa. Aczkolwiek prawdą jest, że spotkanie takie sprzyja polepszeniu atmosfery w pracy, co niewątpliwie jest korzystne nie tylko dla pracowników, lecz także dla pracodawcy. Impreza Barbórkowa jest spotkaniem, w którym uczestnictwo nie jest obowiązkowe, w przeciwieństwie do obowiązku świadczenia pracy, która jest ukierunkowana, co do zasady, na zwiększenie przychodów pracodawcy.

Na tym tle należy wskazać, że nieodpłatne świadczenie jest przychodem pracownika ze stosunku pracy - gdy świadczenie to powoduje wystąpienie po stronie pracownika przysporzenia: w postaci nabycia wymiernej korzyści majątkowej lub w postaci również wymiernego zaoszczędzenia wydatku.

Nieodpłatne świadczenie jest przychodem pracownika gdy zostało spełnione za zgodą pracownika, tj. gdy pracownik skorzystał z niego w pełni dobrowolnie. Zatem pracodawca spełnił określone świadczenie na rzecz pracownika, gdy dysponował uprzednią zgodą pracownika na jego przyjęcie.

Przychód pracownika będzie obejmował nieodpłatne świadczenie, gdy świadczenie to zostanie spełnione w interesie pracownika (a nie w interesie pracodawcy) i przynosi pracownikowi korzyść w postaci powiększenia jego aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść.

W zakresie tego kryterium należy wskazać, że chodzi o realny charakter przysporzenia jako warunku objęcia nieodpłatnego świadczenia podatkiem dochodowym.

Nieodpłatne świadczenie jest przychodem pracownika, gdy korzyść jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi. Wartość takiego świadczenia ustala się według cen zakupu. Cena zakupu stanowi w regulacji art. 11 ust. 2a pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych punkt odniesienia do ustalenia wartości nieodpłatnego świadczenia.

Odnosząc powyższe do przedstawionego we wniosku opisu sprawy, uznać należy, że zorganizowanie przez Wnioskodawcę - w przedstawiony we wniosku sposób - imprezy Barbórkowej dla pracowników, nie będzie generować po stronie pracowników powstania przychodu, o którym mowa w art. 12 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Impreza ta organizowana przez pracodawcę nie spełnia kryterium wystąpienia po stronie pracownika przysporzenia majątkowego (korzyści), gdyż po stronie pracowników nie pojawi się korzyść w postaci zaoszczędzenia wydatku. Nie sposób bowiem zakładać, że gdyby nie impreza organizowana przez pracodawcę, pracownik wydałby pieniądze na uczestnictwo w takim przedsięwzięciu. Udział w imprezie Barbórkowej organizowanej przez pracodawcę nie oznacza uzyskania przychodu przez pracownika także z tego powodu, że brak jest podstaw, by świadczenie adresowane do pracowników - przypisać indywidualnym uczestnikom, jako ich wymierną korzyść.

Mając na uwadze informacje przedstawione we wniosku oraz powołane przepisy uznać należy, że udział pracowników w imprezie Barbórkowej opisanej w zdarzeniu przyszłym nie skutkuje powstaniem po stronie pracowników przychodu ze stosunku pracy w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W konsekwencji, na Spółce nie ciąży obowiązek poboru zaliczek na podatek od tak uzyskanego przychodu (dochodu) na zasadach określonych w art. 31 ww. ustawy.

Biorąc pod uwagę rozstrzygnięcia zawarte w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie sygn. akt I SA/Kr 1113/11 oraz w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego sygn. akt II FSK 3274/14 stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.