IBPBII/1/436-59/14/MCZ

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) - Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 7 lutego 2014 r. (data wpływu do Biura - 11 lutego 2014 r.), uzupełnionym 22 kwietnia 2014 r., o wydanie pisemnej interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącym podatku od spadków i darowizn w zakresie skutków podatkowych nabycia udziału we współwłasności nieruchomości tytułem zasiedzenia - jest prawidłowe.

W dniu 11 lutego 2014 r. wpłynął do Biura ww. wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od spadków i darowizn w zakresie skutków podatkowych nabycia udziału w nieruchomości na podstawie zasiedzenia.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, dlatego pismem z 8 kwietnia 2014 r. znak: IBPB II/1/436-59/14/MCZ wezwano o jego uzupełnienie. Wniosek uzupełniono 22 kwietnia 2014 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Postanowieniem z 12 listopada 2013 r. Sąd Rejonowy, stwierdził m.in., że Wnioskodawca oraz jego żona nabyli przez zasiedzenie z dniem 31 grudnia 2009 r. na prawach ustawowej wspólności, prawo własności udziału w wysokości 8/9 części w działce o nr ew. 261/2 o pow. 0,1367 ha. Powyższa działka powstała z podziału działki ew. nr 261. Działka będąca przedmiotem sprawy jest zabudowana budynkiem mieszalnym położonym w X nr 17, który to budynek został wybudowany przez ojca Wnioskodawcy w latach 70-tych. W toku sprawy Sąd ustalił, że ojciec Wnioskodawcy był właścicielem udziału 1/9 cz. m.in w działce o nr ew. 261.

Umową darowizny sporządzoną w formie aktu notarialnego 29 października 2008 r. ojciec Wnioskodawcy przekazał powyższy udział swojej synowej (żonie Wnioskodawcy) postanawiając jednocześnie, iż wejdzie on w skład majątku wspólnego jej i jej męża (Wnioskodawcy). Zaznaczył jednocześnie, iż nieruchomość jest niezabudowana. Powyższe oświadczenie wynikło z faktu, że ojciec Wnioskodawcy działał w przekonaniu, że ta działka jest niezabudowana, a przedmiotowy budynek mieszkalny położony w X nr 17, stoi na innej działce.

Powyższe znajduje potwierdzenie w akcie notarialnym - umowie o dożywocie - sporządzonym 4 kwietnia 2002 r. Przedmiotowym aktem notarialnym ojciec Wnioskodawcy oraz matka Wnioskodawcy przenieśli na syna (Wnioskodawcę) oraz jego żonę, w zamian za dożywocie, własność całej nieruchomości objętej aktem własności ziemi wraz z zabudowaniami mieszkalno - gospodarczymi położonymi w X nr 17. W umowie tej dokładnie opisane zostało o jaki budynek chodzi, gdzie jest położony, z czego się składa, która cześć wymaga remontu itp. W umowie tej podana została również wartość przedmiotowego budynku na kwotę 65.000 zł.

Wobec tego ojciec Wnioskodawcy był przekonany, iż przedmiotowe zabudowania mieszkalno - gospodarcze znajdują się na działkach objętych ww. aktem własności i jego wolą od samego początku było podarowanie przedmiotowych zabudowań synowi i synowej.

W uzupełnieniu wniosku (data wpływu do Biura - 22 kwietnia 2014 r.), Wnioskodawca doprecyzował stan faktyczny i wskazał, że:

1. Czynił nakłady na przedmiot zasiedzenia podczas biegu zasiedzenia. Przedmiotowy dom przez wiele lat był przez Wnioskodawcę remontowany. Remonty te w chwili obecnej jest w stanie udowodnić jedynie na podstawie zeznań świadków, w szczególności pracowników, którzy remonty te wykonywali. Na przedmiotowej nieruchomości Wnioskodawca wykonał naprawę ogrodzenia, wymienił podłogę w suterynach, położył płytki, wykonał całą nową instalację wodną. Koszt tych remontów wynosił co najmniej 10 tyś. zł. Ponadto od momentu przekazania domu przez ojca Wnioskodawca opłacał podatek od przedmiotowej nieruchomości, rachunki za prąd, wodę, wywóz nieczystości, ubezpieczenie. Wszystkie te nakłady Wnioskodawca czynił z majątku wspólnego swojego i swojej żony.

2. Ojciec Wnioskodawcy - który wcześniej czynił nakłady na przedmiotową nieruchomość - żyje. Wobec tego zasiedziały przez Wnioskodawcę udział jest obciążony wierzytelnością na jego rzecz, jeżeli przyjąć, że przedmiotowa wierzytelność nie była przedmiotem darowizny na rzecz Wnioskodawcy i jego żony. Jeżeli chodzi o te nakłady to Wnioskodawca dysponuje dowodami dokumentującymi ich poniesienie. Posiada projekt, decyzję o pozwoleniu na budowę, część dziennika budowy, zgodę na wykonanie przyłącza instalacji elektrycznej.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w zaistniałym stanie faktycznym Wnioskodawca może zaliczyć wartość przedmiotowych zabudowań zgodnie z art. 7 pkt 5 ustawy o podatku od spadków i darowizn, względnie jako wartość nakładów zgodnie z art. 7 pkt 4 ww. ustawy i czy wobec tego nakłady te będą zwolnione z opodatkowania z tytułu nabycia własności przez zasiedzenie.

Zdaniem Wnioskodawcy, może on zaliczyć nakłady rodziców w postaci wybudowanego budynku mieszkalnego na równi z nakładami własnymi i nakłady te winny zostać wyłączone spod opodatkowania.

Wnioskodawca uważa, że skoro przedmiotowy budynek był już przedmiotem aktu notarialnego, na mocy którego stał się on wraz ze swoją żoną właścicielem tego budynku, to nakład w postaci takiego budynku jest już nakładem jego i jego żony.

Wnioskodawca zwrócił uwagę, że skoro budynek ten był ujęty w umowie o dożywocie, to również był przedmiotem postępowania podatkowego, co zdaniem Wnioskodawcy również winno mieć znaczenie albowiem gdyby podatek od umowy się należał to musiałby go zapłacić także od wartości budynku.

Wnioskodawca podkreślił, iż skoro w zamian za dożywocie otrzymał on ten budynek to wszystkie prawa do niego również na niego przeszły zgodnie z art. 908 Kodeksu cywilnego.

W ocenie Wnioskodawcy, takie stanowisko potwierdza Wyrok Sądu Najwyższego - Izba Cywilna i Administracyjna z dnia 7 lipca 1998 r. III ARN 35/88, OSNCP 1990/10-11 poz. 138, gdzie czytamy: "Przy wymiarze podatku z tytułu nabycia własności nieruchomości przez zasiedzenie, na równi z nakładami własnymi, wyłączeniu spod opodatkowania podlegają nakłady spadkodawcy, jeżeli osoba, która zasiedziała nieruchomość, wykaże swe prawa spadkowe po tej osobie w sposób określony w art. 1027 k.c."

Wprawdzie wyrok ten dotyczy nakładów pochodzących ze spadku jednakże zdaniem Wnioskodawcy odnieść go można również do darowizny, czy też dożywocia, jeżeli umowy te miały formę aktu notarialnego. Skoro z uzasadnienia przedmiotowego wyroku wynika, że prawa spadkodawcy przechodzą z chwilą śmierci na spadkobierców to per analogia należy przyjąć, że również umową darowizny czy też dożywocia na obdarowanego przechodzą wszystkie prawa związane z nieruchomością. Od momentu przekazania przedmiotowego budynku w zamian za dożywocie, to na Wnioskodawcę i jego żonę przeszły wszystkie prawa związane z tym budynkiem, a w szczególności jego wartość stała się ich nakładem.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku od spadków i darowizn (Dz. U. z 2009 r. Nr 93, poz. 768 z późn. zm.) podatkowi od spadków i darowizn, zwanemu dalej "podatkiem", podlega nabycie przez osoby fizyczne własności rzeczy znajdujących się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub praw majątkowych wykonywanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, tytułem:

Podatkowi podlega również nabycie praw do wkładu oszczędnościowego na podstawie dyspozycji wkładem na wypadek śmierci oraz nabycie jednostek uczestnictwa na podstawie dyspozycji uczestnika funduszu inwestycyjnego otwartego albo specjalistycznego funduszu inwestycyjnego otwartego na wypadek jego śmierci (art. 1 ust. 2 ww. ustawy).

Jako, że przepisy tej ustawy nie definiują pojęcia "zasiedzenie" należy odwołać się do odpowiednich przepisów Kodeksu cywilnego.

Kwestia zasiedzenia uregulowana została generalnie w art. 172-177 Kodeksu cywilnego.

W myśl art. 172 § 1 ustawy - Kodeks cywilny posiadacz nieruchomości nie będący jej właścicielem nabywa własność, jeżeli posiada nieruchomość nieprzerwanie od dwudziestu lat jako posiadacz samoistny, chyba że uzyskał posiadanie w złej wierze. Po upływie trzydziestu lat posiadacz nieruchomości nabywa jej własność, choćby uzyskał posiadanie w złej wierze.

Dobra wiara posiadacza istnieje wtedy, gdy posiadacz jest przekonany, że posiada rzecz zgodnie z przysługującym mu prawem, a to przekonanie jest uzasadnione okolicznościami danego przypadku, przy czym dobrą wiarę wyłącza nie tylko pozytywna wiadomość o braku uprawnienia, ale i brak wiadomości spowodowany niedbalstwem. Dobra wiara w powyższym rozumieniu i będąca jej przeciwstawieniem zła wiara pełnią tę samą funkcję we wszystkich stosunkach prawno-rzeczowych.

Zasiedzenie jest tzw. instytucją dawności, służącą korygowaniu rzeczywistego stanu posiadania ze stanem prawnym. Prowadzi ono do nabycia przez posiadacza własności na skutek długotrwałego posiadania przez niego rzeczy, czemu towarzyszy utrata własności przez dotychczasowego właściciela, który w przeszłości utracił posiadanie rzeczy. Poprzez zasiedzenie można nabyć własność rzeczy ruchomych i nieruchomych, udziału we współwłasności, prawa użytkowania wieczystego, służebność gruntową. Zasiedzenie jest instytucją prowadzącą do nabycia prawa na skutek upływu czasu. Umożliwia ono, sankcjonując stan faktyczny, usunięcie długotrwałej niezgodności między stanem prawnym a stanem posiadania. Na skutek zasiedzenia, które następuje ex lege, dotychczasowy uprawniony traci swoje prawo, a nabywca uzyskuje je niezależnie od niego; jest więc ono pierwotnym sposobem nabycia prawa podmiotowego. Podłożem instytucji zasiedzenia jest taki stan faktyczny, który w swej istocie nie opiera się całkowicie na prawie własności. Jego istotnym elementem musi bowiem być posiadanie określane mianem "posiadania samoistnego", polegające na faktycznym władaniu rzeczą "jak właściciel" (art. 172 § 1 w zw. z art. 336 k.c.). Konieczne jest zatem wykonywanie przez posiadacza wszelkich czynności faktycznych wskazujących na samodzielny, rzeczywisty, niczym nie skrępowany stan władztwa, bez jednoczesnej legitymacji prawnej w postaci prawa własności.

Jak z powyższego wynika nabycie tytułem zasiedzenia jest tytułem odrębnym od nabycia np. tytułem darowizny czy spadku. Nabycie tytułem zasiedzenia jest tzw. nabyciem pierwotnym dokonywanym przez posiadacza nieruchomości nie będącego jej właścicielem i jest stwierdzane przez Sąd w sytuacji gdy rzeczywisty stan posiadania jest inny niż stan prawny nieruchomości.

Zatem skoro nabycie tytułem zasiedzenia (art. 1 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku od spadków i darowizn) jest tytułem odrębnym od nabycia tytułem wymienionym w pozostałych punktach art. 1 ust. 1 ustawy o podatku od spadków i darowizn i każde z nich podlega odrębnie opodatkowaniu podatkiem od spadków i darowizn, to w sytuacji gdy Sąd orzeknie nabycie udziału we współwłasności nieruchomości tytułem zasiedzenia, podatnik będzie zobowiązany - zgodnie z przepisem art. 1 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku od spadków i darowizn - do zapłaty podatku od nabycia tytułem zasiedzenia. Z przepisów art. 1 ust. 1 ww. ustawy o podatku od spadków i darowizn jasno bowiem wynika, że podatkowi temu podlega, zgodnie z wolą ustawodawcy, nabycie własności rzeczy i praw majątkowych z określonego w ustawie tytułu. Orzeczenie Sądu o nabyciu tytułem zasiedzenia nakłada zatem konkretny obowiązek na podatnika. Każde z nabyć wymienionych w art. 1 ust. 1 ww. ustawy rodzi bowiem określone skutki na gruncie podatku od spadków i darowizn, podlegając opodatkowaniu. Przy czym opodatkowaniu w związku z nabyciem z danego tytułu podlega ten przedmiot (jego nabycie), który został nabyty w danej formie. I tak, w opisanym stanie faktycznym, skoro postanowieniem Sądu zostało stwierdzone, że przedmiotem nabycia jest udział w działce nr ew. 261/2 o pow. 0,1367 ha zabudowanej budynkiem mieszkalnym, to opodatkowaniu, w związku z tym nabyciem przez Wnioskodawcę podlega udział w działce o nr ew. 261/2 o pow. 0,1367 ha. Rozstrzygając sprawę organ interpretacyjny obowiązany jest bowiem opierać się na stanie faktycznym przedstawionym przez Wnioskodawcę. Zatem skoro z opisu stanu faktycznego wynika, iż Sąd stwierdził, że udział w powyższej działce (w tym dot. budynku mieszkalnego) został nabyty w drodze zasiedzenia, to tak też organ zobowiązany jest to przyjąć.

Zgodnie z treścią art. 6 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku od spadków i darowizn obowiązek podatkowy przy nabyciu w drodze zasiedzenia powstaje z chwilą uprawomocnienia się postanowienia sądu stwierdzającego zasiedzenie. W myśl art. 5 ww. ustawy obowiązek ten ciąży na nabywcy własności rzeczy i praw majątkowych.

Stosownie do art. 7 ust. 1 tejże ustawy, podstawę opodatkowania, stanowi wartość nabytych rzeczy i praw majątkowych po potrąceniu długów i ciężarów (czysta wartość), ustalona według stanu rzeczy i praw majątkowych w dniu nabycia i cen rynkowych z dnia powstania obowiązku podatkowego. Jeżeli przed dokonaniem wymiaru podatku nastąpi ubytek rzeczy spowodowany siłą wyższą, do ustalenia wartości przyjmuje się stan rzeczy w dniu dokonania wymiaru, a odszkodowanie za ubytek należne z tytułu ubezpieczenia wlicza się do podstawy wymiaru.

Z przepisów tych wynika więc, że wartość nieruchomości nabytej w drodze zasiedzenia należy ustalić według stanu tej nieruchomości z dnia nabycia w drodze zasiedzenia. Dzień nabycia wynika z orzeczenia Sądu w sprawie stwierdzenia zasiedzenia (31 grudnia 2009 r.). Ceny rynkowe należy przyjąć z dnia powstania obowiązku podatkowego, czyli przypadku zasiedzenia z dnia uprawomocnienia się postanowienia stwierdzającego zasiedzenie (2013 r.).

Natomiast, z treści art. 7 ust. 4-5 cyt. ustawy wynika, iż przy nabyciu w drodze zasiedzenia wyłącza się z podstawy opodatkowania wartość nakładów dokonanych na rzecz przez nabywcę podczas biegu zasiedzenia. Jeżeli budynek stanowiący część składową gruntu będącego przedmiotem nabycia został wzniesiony przez osobę nabywającą nieruchomość przez zasiedzenie, z podstawy opodatkowania wyłącza się wartość tego budynku.

Dla wyłączenia z podstawy opodatkowania wartości nakładów dokonanych na rzecz przez nabywcę podczas biegu zasiedzenia nie jest istotne, w którym momencie biegu zasiedzenia nakłady takie zostały dokonane, istotne jest wykazanie, że nakłady zostały poniesione przez nabywającego grunt przez zasiedzenie. Natomiast nakłady poniesione podczas biegu zasiedzenia przez inną osobę, niż nabywający grunt przez zasiedzenie obciążają tę nieruchomość, jako wierzytelność na rzecz osoby, która poniosła nakłady.

Zasadą jest, że wartość nabytych rzeczy i praw majątkowych przyjmuje się w wysokości określonej przez nabywcę, jeżeli odpowiada ona wartości rynkowej tych rzeczy i praw (art. 8 ust. 1 ustawy o podatku od spadków i darowizn).

Wartość rynkową rzeczy lub praw majątkowych określa się na podstawie przeciętnych cen stosowanych w obrocie rzeczami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem ich miejsca położenia, stanu i stopnia zużycia, oraz w obrocie prawami majątkowymi tego samego rodzaju, z dnia powstania obowiązku podatkowego (art. 8 ust. 3 ww. ustawy).

Z kolei, w myśl art. 8 ust. 4 ustawy o podatku od spadków i darowizn jeżeli nabywca nie określił wartości nabytych rzeczy lub praw majątkowych albo wartość określona przez niego nie odpowiada, według oceny naczelnika urzędu skarbowego wartości rynkowej, organ ten wezwie nabywcę do jej określenia, podwyższenia lub obniżenia, w terminie nie krótszym niż 14 dni od dnia doręczenia wezwania, podając jednocześnie wartość według własnej, wstępnej oceny. Jeżeli nabywca, pomimo wezwania, nie określił wartości lub podał wartość nieodpowiadającą wartości rynkowej, naczelnik urzędu skarbowego dokona jej określenia z uwzględnieniem opinii biegłego lub przedłożonej przez nabywcę wyceny rzeczoznawcy. Jeżeli organ podatkowy powoła biegłego, a wartość określona z uwzględnieniem jego opinii różni się o więcej niż 33% od wartości podanej przez nabywcę, koszty opinii biegłego ponosi nabywca.

Stosownie do regulacji zawartych w art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od spadków i darowizn nabycie własności w drodze zasiedzenia podlega opodatkowaniu w wysokości 7% podstawy opodatkowania. W tym przypadku nie stosuje się przepisu art. 9 ust. 1 ustawy dotyczącego kwoty wolnej od opodatkowania na podstawie zaliczenia nabywcy do odpowiedniej grupy podatkowej.

Zgodnie z art. 17a ustawy o podatku od spadków i darowizn podatnik tego podatku jest obowiązany złożyć w terminie miesiąca od dnia powstania obowiązku podatkowego właściwemu naczelnikowi urzędu skarbowego zeznanie podatkowe (SD-3) o nabyciu rzeczy i praw majątkowych wg ustalonego wzoru, o którym mówi rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 26 września 2011 r. w sprawie zeznania podatkowego składanego przez podatników podatku od spadków i darowizn (Dz. U. Nr 216, poz. 1276). Do zeznania podatkowego dołącza się dokumenty mające wpływ na określenie podstawy opodatkowania.

Z treści wniosku i jego uzupełnienia wynika, że na podstawie postanowienia Sądu z 12 listopada 2013 r. Wnioskodawca oraz jego żona nabyli przez zasiedzenie z dniem 31 grudnia 2009 r. na prawach ustawowej wspólności, prawo własności udziału w wysokości 8/9 części w działce o nr ew. 261/2 o pow. 0,1367 ha, zabudowanej budynkiem mieszalnym, który został wybudowany przez ojca Wnioskodawcy w latach 70-tych. Nieruchomość będąca przedmiotem zasiedzenia w 2008 r. była przedmiotem umowy darowizny rodziców na rzecz Wnioskodawcy i jego żony, gdzie w akcie notarialnym ww. działkę określono jako niezabudowaną. Powyższe oświadczenie wynikło z faktu, że ojciec Wnioskodawcy działał w przekonaniu, że ta działka jest niezabudowana, a przedmiotowy budynek mieszkalny, stoi na innej działce. Natomiast w akcie notarialnym - umowie o dożywocie - sporządzonym w 2002 r. rodzice Wnioskodawcy przenieśli na rzecz Wnioskodawcy i jego żony, w zamian za dożywocie, własność całej nieruchomości objętej aktem własności ziemi wraz z zabudowaniami mieszkalno - gospodarczymi. W umowie tej dokładnie opisany zostało budynek stojący na działce będącej przedmiotem zasiedzenia. W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca wskazał, że poczynił nakłady na przedmiot zasiedzenia podczas jego biegu. Przedmiotowy dom przez wiele lat był przez Wnioskodawcę remontowany, co w chwili obecnej jest w stanie udowodnić jedynie na podstawie zeznań świadków - pracowników, którzy wykonywali te remonty. Wnioskodawca m.in. wykonał naprawę ogrodzenia, wymienił podłogę w suterynach, położył płytki, wykonał całą nową instalację wodną. Koszt tych remontów wynosił co najmniej 10.000 zł. Ponadto, od momentu przekazania domu przez ojca Wnioskodawca opłacał podatek od przedmiotowej nieruchomości, rachunki za prąd, wodę, wywóz nieczystości, ubezpieczenie. Wszystkie te nakłady czynił z majątku wspólnego swojego i swojej żony.

Wnioskodawca wskazał również, że jego ojciec - który czynił nakłady na opisywaną nieruchomość - żyje, a zasiedziały przez Wnioskodawcę udział jest obciążony wierzytelnością na jego rzecz, jeżeli przyjąć, że przedmiotowa wierzytelność nie była przedmiotem darowizny na rzecz Wnioskodawcy i jego żony. Wnioskodawca dysponuje dowodami dokumentującymi poniesienie nakładów przez ojca; są to: projekt, decyzja o pozwoleniu na budowę, część dziennika budowy, zgoda na wykonanie przyłącza instalacji elektrycznej.

Wobec powyższego należy stwierdzić, że opodatkowaniu podatkiem od spadków i darowizn, w analizowanej sprawie podlega ta część nieruchomości, którą Wnioskodawca nabył tytułem zasiedzenia zgodnie z postanowieniem Sądu z 12 listopada 2013 r. Bowiem, jak wskazano wyżej, każde z nabyć wymienionych w art. 1 ust. 1 ww. ustawy rodzi odrębne skutki na gruncie podatku od spadków i darowizn. To oznacza, że nabycie udziału w nieruchomości z innego tytułu wymienionego w art. 1 ust. 1 ustawy podatku od spadków i darowizn, nie skutkuje zwolnieniem z opodatkowania lub "zaliczeniem" zapłaconego już podatku w związku z nabyciem udziału w nieruchomości tytułem zasiedzenia.

Analizując możliwość wyłączenia z podstawy opodatkowania ww. podatkiem zasiedzenia wartości udziału w ww. budynku i zabudowaniach, należy stwierdzić, iż zgodnie z powołanym wyżej art. 7 ust. 1 pkt 5 ustawy o podatku od spadków i darowizn aby wartość budynku stanowiącego część składową gruntu będącego przedmiotem nabycia została wyłączona z podstawy opodatkowania budynek ten winien być wzniesiony przez osobę nabywającą nieruchomość przez zasiedzenie.

W przedmiotowej sprawie, jak wynika z treści wniosku i jego uzupełnienia Wnioskodawca wraz ze swoja żona nie wzniósł budynku ale poniósł nakłady dokonane na przedmiotową nieruchomość podczas biegu zasiedzenia.

Wobec tego stosownie do art. 7 ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku od spadków i darowizn, Wnioskodawca może pomniejszyć podstawę opodatkowania o koszty dokonanych przez siebie podczas biegu zasiedzenia inwestycji (remontu), pod warunkiem ich udokumentowania.

Natomiast w odniesieniu do nakładów poczynionych przez ojca Wnioskodawcy w postaci wybudowania budynku mieszkalnego w latach 70-tych, należy stwierdzić, że jeżeli zasiedziały przez Wnioskodawcę udział w ww. nieruchomości jest obciążony wierzytelnością na rzecz ojca, w związku z wzniesieniem przez niego budynku mieszkalnego, to wówczas nakłady te można traktować jako dług, jeżeli stanowiły one roszczenie ojca o ich zwrot i tym samym pomniejszyć o nie podstawę opodatkowania nabycia tytułem zasiedzenia, o ile Wnioskodawca rzeczywiście wykaże, że takie nakłady zostały przez ojca poniesione.

Postepowanie w tym zakresie będzie przeprowadzone przed organem podatkowym po złożeniu przez Wnioskodawcę zeznania podatkowego, w którym wykaże nabycie majątku tytułem zasiedzenia.

W świetle powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Końcowo wskazać należy, iż przedmiotowa interpretacja - zgodnie ze złożonym wnioskiem została wydana wyłącznie dla Wnioskodawcy. Stosownie bowiem do art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej minister właściwy do spraw finansów publicznych, na pisemny wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną).

Organ jednocześnie zaznacza, iż interpretacja została wydana w oparciu o stan faktyczny przedstawiony przez Wnioskodawcę. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny jest zgodny ze stanem rzeczywistym. Jeżeli jednak przedstawiony we wniosku stan faktyczny różni się od stanu faktycznego występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.