IBPBII/1/436-229/12/AŻ - Określenie skutków podatkowych umowy darowizny podlegającej prawu włoskiemu.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 21 czerwca 2012 r. (data wpływu do tut. Biura - 28 czerwca 2012 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od spadków i darowizn w zakresie skutków podatkowych umowy darowizny podlegającej prawu włoskiemu - jest prawidłowe.

W dniu 28 czerwca 2012 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od spadków i darowizn w zakresie skutków podatkowych umowy darowizny podlegającej prawu włoskiemu.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jest obywatelem Włoch i nie posiada obywatelstwa polskiego. Wnioskodawca przebywa w Polsce na podstawie zaświadczenia o zarejestrowaniu pobytu obywatela Unii Europejskiej wydanego na podstawie przepisu art. 27 ustawy o wjeździe na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, pobycie oraz wyjeździe z tego terytorium obywateli państw członkowskich Unii Europejskiej i członków ich rodzin z dnia 14 lipca 2006 r. (Dz. U. Nr 144, poz. 1043). Wnioskodawca nie jest zameldowany w Polsce na pobyt stały. Wnioskodawca na podstawie ww. zaświadczenia o zarejestrowaniu pobytu obywatela UE, uzyskał zameldowanie w Polsce (wyłącznie) na pobyt czasowy. Wnioskodawca nie nabył prawa stałego pobytu w Polsce. Wnioskodawca zarówno obecnie jak i w maju 2010 r. nie spełniał warunków przewidzianych przepisem art. 42 ustawy o wjeździe na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, pobycie oraz wyjeździe z tego terytorium obywateli państw członkowskich Unii Europejskiej i członków ich rodzin do uzyskania prawa stałego pobytu w Polsce. Wnioskodawca zarówno obecnie jak i w maju 2010 r. nie mógł ubiegać się o wydanie dokumentu potwierdzający prawo stałego pobytu, o którym mowa w przepisie art. 48 ustawy o wjeździe na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, pobycie oraz wyjeździe z tego terytorium obywateli państw członkowskich Unii Europejskiej i członków ich rodzin.

Ojciec Wnioskodawcy jest obywatelem Włoch i nie posiada obywatelstwa polskiego. Ojciec Wnioskodawcy na stałe przebywa we Włoszech - nie przebywa i nie przebywał w Polsce. Ojciec Wnioskodawcy nigdy nie był zameldowany w Polsce.

W dniu 15 maja 2010 r. Wnioskodawca zawarł ze swoim ojcem umowę darowizny środków pieniężnych. Umowę darowizny zawarto na piśmie w języku włoskim. Stosownie do przepisu art. 4 ust. 2 Rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 593/2008 z dnia 17 czerwca 2008 r. w sprawie prawa właściwego dla zobowiązań umownych (Rzym 1) zawarta umowa darowizny podlegała włoskiemu prawu cywilnemu.

Na podstawie wspomnianej umowy darowizny Wnioskodawca otrzymał od swego ojca umówioną kwotę w walucie euro. Darowizna została przekazana Wnioskodawcy dwoma przelewami bankowymi z dnia 21 i 24 maja 2010 r. z rachunków bankowych prowadzonych przez banki we Włoszech. Darowizna została przekazana na rachunek Wnioskodawcy prowadzony przez bank w Polsce. O dokonaniu darowizny zostały zawiadomione włoskie organy skarbowe. Zostały złożone deklaracje pn. "Dichiarazione Modulo RW" przewidziane dla opisanego przypadku we włoskich przepisach podatkowych.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy darowizna środków pieniężnych na rzecz Wnioskodawcy na podstawie opisanej powyżej umowy darowizny z dnia 15 maja 2010 r. podlega podatkowi od spadków i darowizn w Polsce.

Wnioskodawca wskazał, iż na podstawie art. 3 pkt 1 ustawy o podatku od spadków i darowizn z dnia 28 lipca 1983 r. (tekst jedn.: Dz. U. z 2009 r. Nr 93, poz. 768 z późn. zm.) podatkowi od spadków i darowizn nie podlega nabycie własności praw majątkowych podlegających wykonaniu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, jeżeli w dniu nabycia ani nabywca, ani darczyńca nie byli obywatelami polskimi i nie mieli miejsca stałego pobytu lub siedziby na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Wnioskodawca podkreślił, iż nawet jeśliby uznać, że w momencie dokonania darowizny przedmiot darowizny stanowiły tzw. prawa majątkowe wykonywane na terytorium Polski to w podanym stanie faktycznym należy przyjąć, że w dniu nabycia:

W opinii Wnioskodawcy, taki stan rzeczy oznaczał, że darowizna na rzecz Wnioskodawcy na podstawie umowy z dnia 15 maja 2010 r. nie podlegała opodatkowaniu w Polsce na podstawie przepisów polskiej ustawy o podatku od spadków i darowizn.

Obecność Wnioskodawcy w Polsce nie stanowi stałego pobytu na terytorium Polski w rozumieniu przepisu art. 3 pkt 1 ustawy o podatku od spadków i darowizn. O miejscu stałego pobytu obywatela UE na terytorium Polski w rozumieniu ww. przepisu ustawy o podatku od spadków i darowizn można mówić wyłącznie wtedy, gdy uzyska on prawo do stałego pobytu w Polsce na podstawie przepisu art. 42 ustawy o wjeździe na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, pobycie oraz wyjeździe z tego terytorium obywateli państw członkowskich Unii Europejskiej i członków ich rodzin. Tymczasem zarówno w czasie dokonania darowizny jak i w chwili składania niniejszego wniosku, Wnioskodawca nie nabył prawa stałego pobytu w Polsce w rozumieniu powołanych przepisów (w odniesieniu do rozumienia pojęcia stałego pobytu na gruncie art. 2 i art. 3 pkt 1 ustawy o podatku od spadków i darowizn). Na potwierdzenie powyższego Wnioskodawca przywołał wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 17 grudnia 2010 r. sygn. II FSK1425/09.

Zatem w opinii Wnioskodawcy uczyniona na jego rzecz darowizna z dnia 15 maja 2010 r. nie podlega podatkowi od spadków i darowizn w Polsce.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 1 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku od spadków i darowizn (tekst jedn.: Dz. U. z 2009 r. Nr 93, poz. 768) podatkowi od spadków i darowizn podlega nabycie przez osoby fizyczne własności rzeczy znajdujących się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub praw majątkowych wykonywanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej m.in. tytułem darowizny.

W myśl art. 2 tej ustawy nabycie własności rzeczy znajdujących się za granicą lub praw majątkowych wykonywanych za granicą podlega podatkowi, jeżeli w chwili otwarcia spadku lub zawarcia umowy darowizny nabywca był obywatelem polskim lub miał miejsce stałego pobytu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Stosownie do art. 3 ust. 1 ww. ustawy podatkowi nie podlega nabycie własności rzeczy ruchomych znajdujących się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub praw majątkowych podlegających wykonaniu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, jeżeli w dniu nabycia ani nabywca, ani też spadkodawca lub darczyńca nie byli obywatelami polskimi i nie mieli miejsca stałego pobytu lub siedziby na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Jak z powyższych przepisów wynika nabycie przez osobę fizyczną rzeczy i praw majątkowych tytułem darowizny podlega podatkowi od spadków i darowizn, jeżeli:

* nabywane rzeczy znajdują się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub nabywane prawa majątkowe wykonywane są na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub

* nabywane rzeczy znajdują się za granicą lub prawa majątkowe wykonywane są za granicą jednakże w chwili zawarcia umowy darowizny nabywca był obywatelem polskim lub miał miejsce stałego pobytu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Natomiast nabycie przez osobę fizyczną rzeczy i praw majątkowych tytułem darowizny nie podlega podatkowi od spadków i darowizn, jeżeli:

* nabywane rzeczy znajdują się za granicą lub prawa majątkowe wykonywane są za granicą jednakże w chwili zawarcia umowy darowizny nabywca nie był obywatelem polskim lub nie miał miejsca stałego pobytu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub,

* nabywane rzeczy ruchome znajdują się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub nabywane prawa majątkowe wykonywane są na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, ale w dniu nabycia zarówno darczyńca jak i obdarowany nie byli obywatelami polskimi i nie mieli miejsca stałego pobytu lub siedziby na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Uogólniając powyższe należy stwierdzić, że ustawodawca w ustawie o podatku od spadków i darowizn określił dwa samoistne stany prawne - normujące odmienne stany faktyczne - w zakresie przysporzenia majątkowego, z którymi prawo wiąże powstanie obowiązku podatkowego. Pierwszy, określony w treści art. 1 ww. ustawy, odnosi się do nabycia rzeczy lub praw na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, niezależnie od obywatelstwa czy też miejsca zamieszkania uprawnionej osoby fizycznej. Drugi stan prawny określony w art. 2 cyt. ustawy, odnosi się do posiadania obywatelstwa polskiego lub miejsca stałego pobytu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Ustawodawca jako wiodącą przyjął zasadę domicylu, zgodnie z którą obowiązek podatkowy ciąży na osobie mającej stałe miejsce zamieszkania w Polsce, nawet gdy chodzi o nabycie rzeczy lub praw majątkowych za granicą. Drugą zaś z zasad w zakresie przedmiotu opodatkowania jest zasada obywatelstwa, stosownie do której obowiązek podatkowy powstaje z momentem otwarcia spadku lub zawarcia umowy darowizny, jeżeli nabywca jest obywatelem polskim lub ma miejsce stałego pobytu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Zgodnie z art. 27 § 1 i § 2 ustawy z dnia 14 lipca 2006 r. o wjeździe na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, pobycie oraz wyjeździe z tego terytorium obywateli państw członkowskich Unii Europejskiej i członków ich rodzin (Dz. U. Nr 144, poz. 1043 z późn. zm.) zarejestrowanie pobytu następuje w rejestrze pobytu obywatela UE. Obywatelowi UE, którego pobyt został zarejestrowany, wydaje się zaświadczenie o zarejestrowaniu pobytu obywatela UE.

Z kolei w myśl art. 42 ww. ustawy obywatel UE nabywa prawo stałego pobytu po upływie 5 lat nieprzerwanego pobytu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Stosownie do art. 48 ww. ustawy obywatelowi UE, który nabył prawo stałego pobytu zgodnie z warunkami określonymi w niniejszym rozdziale, wydaje się dokument potwierdzający prawo stałego pobytu.

Z opisu stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawca jest obywatelem Włoch i nie posiada obywatelstwa polskiego. Wnioskodawca przebywa w Polsce na podstawie zaświadczenia o zarejestrowaniu pobytu obywatela Unii Europejskiej wydanego na podstawie przepisu art. 27 ustawy o wjeździe na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, pobycie oraz wyjeździe z tego terytorium obywateli państw członkowskich Unii Europejskiej i członków ich rodzin. Wnioskodawca nie nabył prawa stałego pobytu w Polsce. Wnioskodawca zarówno obecnie jak i w maju 2010 r. nie spełniał warunków przewidzianych przepisem art. 42 ww. ustawy do uzyskania prawa stałego pobytu w Polsce i nie mógł ubiegać się o wydanie dokumentu potwierdzający prawo stałego pobytu. Ojciec Wnioskodawcy jest obywatelem Włoch i nie posiada obywatelstwa polskiego oraz nie przebywa i nie przebywał w Polsce. W dniu 15 maja 2010 r. Wnioskodawca zawarł ze swoim ojcem umowę darowizny środków pieniężnych. Na podstawie wspomnianej umowy darowizny Wnioskodawca otrzymał od swego ojca umówioną kwotę w walucie euro. Darowizna została przekazana Wnioskodawcy dwoma przelewami bankowymi z dnia 21 i 24 maja 2010 r. z rachunków bankowych prowadzonych przez banki we Włoszech. Darowizna została przekazana na rachunek Wnioskodawcy prowadzony przez bank w Polsce.

Dokonując analizy przedmiotowej sprawy w pierwszej kolejności należy zauważyć, iż przedmiot darowizny, który stanowiły środki pieniężne w chwili zawarcia umowy nie znajdował się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Z treści wniosku jasno wynika, iż darowana Wnioskodawcy suma pieniężna została mu przekazana w formie dwóch przelewów z rachunków bankowych prowadzonych przez banki we Włoszech na rachunek Wnioskodawcy prowadzony przez bank w Polsce. W przedmiotowej sprawie nie znajdzie zatem zastosowania art. 1 ustawy o podatku od spadków i darowizn. Przepis ten bowiem dotyczy rzeczy znajdujących się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub praw majątkowych wykonywanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Należy jednak wskazać, iż na mocy art. 2 ustawy przedmiotem ustawy o podatku od spadków i darowizn objęte jest również nabycie własności rzeczy znajdujących się za granicą lub praw majątkowych wykonywanych za granicą. Jednakże, powołany przepis ma zastosowanie tylko wówczas, gdy w chwili zawarcia umowy darowizny (lub otwarcia spadku) nabywca był obywatelem polskim lub miał miejsce stałego pobytu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Z treści wniosku wynika, iż Wnioskodawca jest obywatelem Włoch i nie posiada obywatelstwa polskiego. Wnioskodawca przebywa w Polsce na podstawie zaświadczenia o zarejestrowaniu pobytu obywatela Unii Europejskiej wydanego na podstawie przepisu art. 27 ustawy o wjeździe na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, pobycie oraz wyjeździe z tego terytorium obywateli państw członkowskich Unii Europejskiej i członków ich rodzin i zarówno obecnie jak i w maju 2010 r. nie spełniał warunków przewidzianych ww. ustawą do uzyskania prawa stałego pobytu w Polsce.

Skoro zatem Wnioskodawca w chwili zawarcia umowy (jak również obecnie) nie był obywatelem polskim jak również nie posiadał na terytorium Polski stałego pobytu, to nabycie przez niego na podstawie umowy darowizny z dnia 15 maja 2012 r. środków pieniężnych tytułem darowizny nie podlegało opodatkowaniu podatkiem od spadków i darowizn.

Wobec powyższego należy zgodzić się ze stanowiskiem Wnioskodawcy, iż zawarta przez niego umowa darowizny nie podlegała opodatkowaniu w Polsce. Należy, jednak wskazać, iż w przedmiotowej sprawie nie wystąpi obowiązek podatkowy w podatku od spadków i darowizn, gdyż nie zostały spełnione przesłanki określone w art. 2 ustawy a nie jak wskazuje Wnioskodawca art. 3 pkt 1 ustawy.

Przepis art. 3 powołanej wyżej ustawy o podatku od spadków i darowizn, z uwagi na to, że dotyczy wyłącznie sytuacji, gdy nabywane rzeczy ruchome znajdują się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub nabywane prawa majątkowe wykonywane są na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, jeżeli w dniu nabycia zarówno darczyńca jak i obdarowany nie byli obywatelami polskimi i nie mieli miejsca stałego pobytu lub siedziby na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, nie ma zastosowania w niniejszej sprawie, gdyż przedmiotowa darowizna była dokonana na terytorium Włoch, a jej przedmiotem były środki pieniężne, które nie znajdowały się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lecz dopiero w wykonaniu darowizny zostały w drodze przelewów bankowych przekazane na rachunek banku z siedzibą w Polsce.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.