IBPBII/1/415-949/13/MK

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) - Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 9 października 2013 r. (wpływ do Biura - 15 października 2013 r.), o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie powstania ograniczonego obowiązku podatkowego w odniesieniu do osób będących nierezydentami, świadczących swe usługi poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej - jest nieprawidłowe.

W dniu 11 października 2013 r. wpłynął do Biura ww. wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie powstania ograniczonego obowiązku podatkowego w odniesieniu do osób będących nierezydentami, świadczących swe usługi poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Działalność gospodarcza Wnioskodawcy związana jest z wykonywaniem usług tłumaczenia oraz innych usług, przeważanie z tłumaczeniem związanych. Podwykonawcy Wnioskodawcy, którzy na podstawie zawartych z nim umów będą wykonywać rozmaite usługi związane z tłumaczeniem, posiadają miejsce zamieszkania w rozumieniu art. 3 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w innych krajach niż Rzeczpospolita Polska i w tychże krajach w całości będą wykonywać faktycznie usługi. Niektórzy spośród podwykonawców świadczyć będą swe usługi w ramach działalności gospodarczej. Niektóre z wykonywanych przez nich usług będą usługami, o których mowa w art. 29 ust. 1 pkt 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, czyli usługami niematerialnymi, które rodzą potencjalny obowiązek pobrania podatku dochodowego od dochodów nierezydentów, nawet w sytuacjach, w których wykonują oni usługi w ramach działalności gospodarczej, a zatem nie mogą być zakwalifikowani do poboru podatku w oparciu o art. 29 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy (działalność wykonywana osobiście - umowy o dzieło lub zlecenie). Tych podwykonawców i tej grupy usług dotyczy niniejszy wniosek.

Wnioskodawca będzie zawierał z podwykonawcami odpowiednie umowy w formie pisemnej lub też w oparciu o przesłane im zamówienie.

Rezultaty będą przesyłane Wnioskodawcy drogą elektroniczną bądź też udostępnianie za pośrednictwem miejsca na serwerze. Tą samą drogą Wnioskodawca będzie dostarczał podwykonawcom dane niezbędne do wykonania ich usługi. W ramach współpracy pomiędzy Wnioskodawcą a ww. podmiotami nie będzie dochodziło do przeniesienia praw autorskich ani do udzielania licencji. Całość wynagrodzenia wypłacanego podwykonawcom będzie więc obejmować wyłącznie należność za wykonanie przez nich dzieła.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w odniesieniu do podatników posiadających miejsce zamieszkania poza terytorium Rzeczpospolitej Polskiej, świadczących faktycznie swe usługi w całości poza terytorium Rzeczpospolitej Polskiej, nie powstaje ograniczony obowiązek podatkowy w rozumieniu art. 3 ust. 2a oraz art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych także wówczas, kiedy wykonują oni świadczenia/usługi wymienione w pkt 5 artykułu 29 ust. 1 ww. ustawy.

Zdaniem Wnioskodawcy, w odniesieniu do podatników posiadających miejsce zamieszkania poza terytorium Rzeczpospolitej Polskiej, świadczących faktycznie swe usługi w całości poza terytorium Rzeczpospolitej Polskiej, nie powstaje ograniczony obowiązek podatkowy w rozumieniu art. 3 ust. 2a oraz art. 29 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych także wówczas, kiedy wykonują oni świadczenia/usługi wymienione w pkt 5 artykułu 29 ust. 1 ww. ustawy.

W ocenie Wnioskodawcy, brak fizycznej obecności podwykonawców w trakcie wykonywania usług wymienionych w art. 29 ust. 1 pkt 5 ww. ustawy na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej dyskwalifikuje możliwość uznania, iż osoby te podlegają w Polsce ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu od przychodów uzyskanych z tytułu ich świadczenia. Skoro tak, nie znajdzie do nich zastosowania dyspozycja art. 29 ust. 1 pkt 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nakazująca potrącanie podatku u źródła z uwzględnieniem zapisów umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, jeśli takie zostały zawarte. W konsekwencji Wnioskodawca dokonujący wypłaty tychże świadczeń nie jest obowiązany ani do potrącania podatku, ani też do dokumentowania certyfikatem rezydencji prawa do jego niepotrącania. Na Wnioskodawcy nie będą ciążyć w takiej sytuacji żadne obowiązki płatnika albo potencjalnego płatnika podatku dochodowego pod osób fizycznych osób podlegających ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu.

Zgodnie z art. 3 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Za dochody (przychody) osiągane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się w szczególności dochody (przychody) z:

Zdaniem Wnioskodawcy, stanowisko prezentowane jest tożsame ze stanowiskiem Naczelnego Sądu Administracyjnego, które zostało przedstawione w jego trzech wyrokach z dnia 13 czerwca 2013 r.:

* do sygn. akt II FSK 1991/11 - dotyczącym osób fizycznych świadczących w ramach pozarolniczej działalności gospodarczej;

* do sygn. akt II FSK 2884/11 - dotyczącym osób fizycznych świadczących w ramach działalności wykonywanej osobiście (art. 29 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy);

* do sygn. akt II FSK 3243/12 - dotyczącym osób prawnych świadczących usługi z art. 29 ust. 1 pkt 5 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych.

W powołanych wyrokach NSA wskazał, iż na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej, aby można było mówić o ograniczonym obowiązku podatkowym rezydenta, konieczne jest, aby źródło przychodu było położone na terytorium RP. Źródłem jest pewna aktywność podatnika, a nie jego kontrahent, dokonujący wypłaty wynagrodzenia. Co warte podkreślenia, argumentacja zawarta w uzasadnieniach powołanych wyroków nie różnicuje sytuacji osób fizycznych, które wykonują swą działalność jako przedsiębiorcy oraz w ramach działalności wykonywanej osobiście. Nie wskazuje również, jakoby zasady dokonywania oceny powstania ograniczonego obowiązku podatkowego były różne dla osób fizycznych (u których przesłanką jej dokonywania jest albo świadczenie usług jako działalności osobistej albo świadczenia - jako działalność wykonywana osobiście albo w ramach prowadzonej działalności gospodarczej) oraz osób prawnych, w wypadku których potrącenie podatku może mieć miejsce tylko w wypadku usług ściśle określonych w art. 29 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Aby dana kategoria podmiotów była w świetle prawa podatkowego zobowiązana do ponoszenia ciężaru podatkowego, musi być w jakiś sposób związana z krajowym systemem prawa podatkowego. Takim łącznikiem podatkowym, czyli elementem podatkowego stanu faktycznego, który u konkretnego podmiotu powoduje powstanie obowiązku podatkowego, może być cecha osoby podlegającej obowiązkowi podatkowemu (obywatelstwo, miejsce zamieszkania, bądź siedziba, miejsce zarządu, miejsce rejestracji), bądź nawiązanie do źródła przychodów (łącznik źródła), miejsca położenia rzeczy (łącznik miejsca położenia rzeczy) oraz wykonywania praw majątkowych (łącznik miejsca wykonywania praw majątkowych, por. wyrok NSA z dnia 5 listopada 2009 r., II FSK 2194/08, ONSAiWSA z 2010 r. Nr 6, poz. 126.). Określając podmiotowy zakres obowiązywania ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawodawca polski przyjął dwie zasady: nieograniczonego obowiązku podatkowego, dotyczącego osób fizycznych mających w Polsce miejsce zamieszkania (zasada rezydencji - art. 3 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych) i ograniczonego obowiązku podatkowego, dotyczącego tych osób, które nie mają miejsca zamieszkania w Polsce (zasada źródła - art. 3 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych). Stosownie do treści przepisu art. 3 ust. 2a ww. ustawy, podatnicy, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Zasada ograniczonego obowiązku podatkowego wynika z zasady źródła, która wiąże się z opodatkowaniem dochodu powstałego na terytorium państwa polskiego bez względu na miejsce (kraj), w którym podatnik ma siedzibę lub zarząd. Wnioskodawca zauważa, że ustawodawca nie zdefiniował użytego w art. 3 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych określenia "dochodów, które osiągają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej", dokonując jedynie przykładowego ich wyliczenia w art. 3 ust. 2b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wyliczenie to odwołuje się jednak do aktywności podatnika na terytorium Polski albo do położonego na jej terytorium majątku, wyraźnie wskazując na irrelewantność miejsca wynagrodzenia dla oceny, czy dochód został osiągnięty w Polsce. Takie brzmienie przepisu wskazuje na to, iż czynności skutkujące powstaniem dochodu muszą odbywać się/być wykonywane na terytorium Polski. Wszelkie natomiast wątpliwości co do wykładni przepisu muszą być rozstrzygane w sposób zawężający ograniczony obowiązek podatkowy. Przyjęcie poglądu przeciwnego, w szczególności przypisanie skutków podatkowych samemu faktowi pochodzenia zlecenia czy płatności z terytorium Polski, naruszałoby wyrażoną w art. 217 Konstytucji RP zasadę prymatu określania obowiązku podatkowego w drodze ustawy.

O tym zatem, czy dochody (przychody) nierezydentów będą podlegały opodatkowaniu decyduje źródło ich pochodzenia, które musi być położone na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Wnioskodawca podkreśla przy tym wagę źródeł dochodu i prawidłowej kwalifikacji do nich w podatku dochodowym od osób fizycznych. Pod pojęciem "terytorium, z którym wiąże się osiąganie dochodów" należy rozumieć miejsce, gdzie dokonują się czynności lub położone są nieruchomości (źródło), które generują dochód i są jego przyczyną sprawczą, a nie czynności i zdarzenia wtórne, jak wypłata wynagrodzenia przez polski podmiot.

Zdaniem Wnioskodawcy, w świetle powyższych rozważań jego stanowisko zasługuje na uwzględnienie.

Na tle przedstawionego zdarzenia przyszłego stwierdzam, co następuje:

Zgodnie z art. 3 ust. 2a ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.) osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Stosownie do art. 3 ust. 2b ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za dochody (przychody) osiągane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się w szczególności dochody (przychody) z:

Na podkreślenie zasługuje fakt, że powyższy katalog nie jest katalogiem zamkniętym. Główna zasada dotycząca ograniczonego obowiązku podatkowego wyrażona jest w art. 3 ust. 2a ustawy, natomiast ust. 2b podaje tylko przykładowe rodzaje dochodów, które podlegają opodatkowaniu w Polsce i nie jest to wyliczenie wyczerpujące. W uzasadnieniu do projektu zmiany ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w zakresie art. 3 wskazano, że zmiana ma na celu jedynie "doprecyzowanie pojęcia dochodów". Tak więc ustawodawca dopuszcza istnienie także innych dochodów, które należy uznać za osiągnięte na terytorium Polski. W przepisie tym przewidziano opodatkowanie oparte na zasadzie źródła. Jeżeli źródło przychodów nierezydenta znajduje się na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej, to Rzeczpospolita Polska ma prawo opodatkować dochody uzyskane z tego źródła na zasadach obowiązujących w tym państwie (ograniczony obowiązek podatkowy).

W myśl art. 4a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych powołane wyżej przepisy art. 3 ust. 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Zasady opodatkowania w Polsce przychodów uzyskanych przez nierezydentów reguluje m.in. art. 29 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 29 ust. 1 pkt 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych podatek dochodowy od uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez osoby, o których mowa w art. 3 ust. 2a, przychodów z tytułu świadczeń doradczych, księgowych, badania rynku, usług prawnych, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, usług rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu, gwarancji i poręczeń oraz świadczeń o podobnym charakterze - pobiera się w formie ryczałtu w wysokości 20% przychodu.

Przepis art. 29 ust. 2 ww. ustawy stanowi, iż przepis ust. 1 stosuje się z uwzględnieniem umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska. Jednakże zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania lub niepobranie (niezapłacenie) podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania dla celów podatkowych miejsca zamieszkania podatnika uzyskanym od niego certyfikatem rezydencji.

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, iż działalność gospodarcza Wnioskodawcy związana jest z wykonywaniem usług tłumaczenia oraz innych usług, przeważanie z tłumaczeniem związanych. Podwykonawcy Wnioskodawcy, którzy na podstawie zawartych z nim umów będą wykonywać rozmaite usługi związane z tłumaczeniem, posiadają miejsce zamieszkania w rozumieniu art. 3 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w innych krajach niż Rzeczpospolita Polska i w tychże krajach w całości będą wykonywać faktycznie usługi. Niektórzy spośród podwykonawców świadczyć będą swe usługi w ramach działalności gospodarczej. Niektóre z wykonywanych przez nich usług będą usługami, o których mowa w art. 29 ust. 1 pkt 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, czyli usługami niematerialnymi, które rodzą potencjalny obowiązek pobrania podatku dochodowego od dochodów nierezydentów, nawet w sytuacjach, w których wykonują oni usługi w ramach działalności gospodarczej, a zatem nie mogą być zakwalifikowani do poboru podatku w oparciu o art. 29 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy (działalność wykonywana osobiście - umowy o dzieło lub zlecenie). Wnioskodawca będzie zawierał z podwykonawcami odpowiednie umowy w formie pisemnej lub też w oparciu o przesłane im zamówienie.

Rezultaty będą przesyłane Wnioskodawcy drogą elektroniczną bądź też udostępnianie za pośrednictwem miejsca na serwerze. Tą samą drogą Wnioskodawca będzie dostarczał podwykonawcom dane niezbędne do wykonania ich usługi. W ramach współpracy pomiędzy Wnioskodawcą a ww. podmiotami nie będzie dochodziło do przeniesienia praw autorskich ani do udzielania licencji. Całość wynagrodzenia wypłacanego podwykonawcom będzie więc obejmować wyłącznie należność za wykonanie przez nich dzieła.

Wnioskodawca stoi na stanowisku, iż w odniesieniu do podatników posiadających miejsce zamieszkania poza terytorium Rzeczpospolitej Polskiej, świadczących faktycznie swe usługi w całości poza terytorium Rzeczpospolitej Polskiej, nie powstaje ograniczony obowiązek podatkowy w rozumieniu art. 3 ust. 2a oraz art. 29 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych także wówczas, kiedy wykonują oni świadczenia/usługi wymienione w pkt 5 artykułu 29 ust. 1 ww. ustawy.

W ocenie Wnioskodawcy, brak fizycznej obecności podwykonawców w trakcie wykonywania usług wymienionych w art. 29 ust. 1 pkt 5 ww. ustawy na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej dyskwalifikuje możliwość uznania, iż osoby te podlegają w Polsce ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu od przychodów uzyskanych z tytułu ich świadczenia. Skoro tak, nie znajdzie do nich zastosowania dyspozycja art. 29 ust. 1 pkt 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nakazująca potrącanie podatku u źródła z uwzględnieniem zapisów umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, jeśli takie zostały zawarte. W konsekwencji Wnioskodawca dokonujący wypłaty tychże świadczeń nie jest obowiązany ani do potrącania podatku, ani też do dokumentowania certyfikatem rezydencji prawa do jego niepotrącania. Na Wnioskodawcy nie będą ciążyć w takiej sytuacji żadne obowiązki płatnika albo potencjalnego płatnika podatku dochodowego pod osób fizycznych osób podlegających ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu.

Z powyższym stanowiskiem nie można się zgodzić.

Z treści art. 3 ust. 2a ustawy wynika, iż opodatkowaniu podlega dochód (przychód) osiągnięty na terytorium Polski. Jest to generalna zasada, według której ustala się, jaki dochód podlega opodatkowaniu w Polsce. Decyduje o tym miejsce osiągania dochodów, nie zaś miejsce świadczenia usługi. W sytuacji, gdy usługi te nie są wykonywane na terytorium Polski, o tym czy dochód z wykonania usługi został osiągnięty na terytorium Polski przesądzać będzie to, czy efekt usługi będzie wykorzystany w Polsce. W rozpatrywanej sprawie będziemy mieli do czynienia z usługami, które będą wykonywane na rzecz Wnioskodawcy - podmiotu z siedzibą w Polsce, przez osobę fizyczną mającą miejsce zamieszkania poza terytorium Polski. Efekt świadczeń doradczych, księgowych, badania rynku, usług prawnych, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, usług rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu, gwarancji i poręczeń oraz świadczeń o podobnym charakterze wykorzystywany będzie natomiast przez Wnioskodawcę - polski podmiot w Polsce. Ponadto rozstrzygając niniejszą sprawę nie można całkowicie oderwać się od istniejących w międzynarodowym prawie podatkowym zasad. W szczególności należy podkreślić, że nie wszystkie rodzaje dochodów powiązane są fizycznie z miejscem ich osiągania. Dotyczy to wszelkiego rodzaju praw/usług niematerialnych. Najbardziej oczywistym przykładem oderwania dochodu od miejsca jego powstania jest dochód z odsetek, gdzie zgodnie z Modelową Konwencją OECD, na której oparte są umowy zawierane przez Polskę, uważa się, że odsetki powstają w państwie w którym płatnik ma siedzibę lub miejsce zamieszkania (w państwie, z którego są wypłacane).

Należy jeszcze raz podkreślić, iż istotnym jest, że efekt świadczonych usług będzie wykorzystywany przez Wnioskodawcę - polski podmiot - na terenie Rzeczypospolitej Polskiej.

Zatem należy stwierdzić, iż w odniesieniu do podatników posiadających miejsce zamieszkania poza terytorium Rzeczpospolitej Polskiej, świadczących faktycznie swe usługi w całości poza terytorium Rzeczpospolitej Polskiej, powstaje ograniczony obowiązek podatkowy w rozumieniu art. 3 ust. 2a oraz art. 29 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych także wówczas, kiedy wykonują oni świadczenia/usługi wymienione w pkt 5 artykułu 29 ust. 1 ww. ustawy.

Należy zauważyć, iż brak fizycznej obecności podwykonawców w trakcie wykonywania usług wymienionych w art. 29 ust. 1 pkt 5 ww. ustawy na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej wcale nie dyskwalifikuje możliwość uznania, iż osoby te podlegają w Polsce ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu od przychodów uzyskanych z tytułu ich świadczenia. Dlatego też znajdzie do nich zastosowanie dyspozycja art. 29 ust. 1 pkt 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nakazująca potrącanie podatku u źródła z uwzględnieniem zapisów umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, jeśli takie zostały zawarte. W konsekwencji na Wnioskodawcy dokonującego wypłaty tychże świadczeń ciążą obowiązki płatnika, o których mowa w art. 41 i art. 42 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Biorąc powyższe pod uwagę należało stanowisko Wnioskodawcy uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę oraz stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Odnośnie powołanych przez Wnioskodawcę wyroków należy stwierdzić, iż w świetle art. 87 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej wyroki nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa i tym samym nie mogą być wiążące dla organu wydającego przedmiotową interpretację. Organ nie może zatem potwierdzić stanowiska Wnioskodawcy w oparciu o powołane wyroki, ponieważ nie podziela stanowiska w nich zaprezentowanego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.