IBPBII/1/415-918/13/MK

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) - Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 9 października 2013 r. (wpływ do Biura - 11 października 2013 r.), o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązku wystawienia przez płatnika imiennych informacji osobom fizycznym niemającym na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania a osiągającym na jej terytorium dochody (przychody) - jest nieprawidłowe.

W dniu 11 października 2013 r. wpłynął do Biura ww. wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązku wystawienia przez płatnika imiennych informacji osobom fizycznym niemającym na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania a osiągającym na jej terytorium dochody (przychody).

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Działalność gospodarcza Wnioskodawcy związana jest z wykonywaniem usług tłumaczenia oraz innych usług, przeważanie z tłumaczeniem związanych. Podwykonawcy Wnioskodawcy, którzy na podstawie zawartych z nim umów będą wykonywać usługi związane z tłumaczeniem, posiadają miejsce zamieszkania w rozumieniu art. 3 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w innych krajach niż Rzeczpospolita Polska i w tychże krajach w całości będą wykonywać faktycznie usługi. Niektórzy spośród podwykonawców świadczyć będą swe usługi w ramach działalności gospodarczej, inni na podstawie umowy o dzieło (działalność wykonywana osobiście).

Wnioskodawca będzie zawierał z podwykonawcami odpowiednie umowy w formie pisemnej lub też w oparciu o przesłane im zamówienie.

Rezultaty będą przesyłane Wnioskodawcy drogą elektroniczną bądź też udostępnianie za pośrednictwem miejsca na serwerze. Tą samą drogą Wnioskodawca będzie dostarczał podwykonawcom dane niezbędne do wykonania ich usługi. W ramach współpracy pomiędzy Wnioskodawcą a ww. podmiotami nie będzie dochodziło do przeniesienia praw autorskich ani do udzielania licencji. Całość wynagrodzenia wypłacanego podwykonawcom będzie więc obejmować wyłącznie należność za wykonanie przez nich dzieła.

Wnioskodawca zwrócił się do Ministra Finansów z wnioskiem o wydanie indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w zakresie ograniczonego obowiązku podatkowego opisanych podwykonawców, w którym przedstawił swoje stanowisko, zgodnie z którym ograniczony obowiązek podatkowy w rozumieniu art. 3 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie powstanie, jeśli podwykonawcy, świadcząc usługi, nie przebywają na terytorium Polski. Otrzymał interpretację uznającą jego stanowisko za nieprawidłowe. Ze stanowiskiem Wnioskodawcy zgodził się jednakże Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie, oddalając wyrokiem z dnia 13 czerwca 2013 r. do sygn. akt II FSK 2884/11 skargę kasacyjną Organu od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 6 lipca 2011 r. do sygn. akt I SA/Kr 856/11, uchylającego interpretację tut. Organu z dnia 11 lutego 2011 r. nr IBPB11/1/415-913/10/MK. W chwili obecnej Wnioskodawca oczekuje na wydanie w tej sprawie interpretacji uwzględniającej wytyczne Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie. Wnioskodawca zamierza zastosować się do interpretacji uznającej jego stanowisko za prawidłowe i traktować podwykonawców będących nierezydentami, w tym także wykonujących usługi tłumaczeniowe w ramach umowy o dzieło (działalność wykonywana osobiście), którzy nie świadczą usług dla Wnioskodawcy na terytorium Polski jako podmioty, które nie mają ograniczonego obowiązku podatkowego na terytorium Polski i w związku z tym zamierza uznać, iż nie pełni on w stosunku do nich funkcji płatnika wraz z wszelkimi wynikającymi z tego konsekwencjami (np. konieczność uzyskiwania certyfikatu rezydencji poświadczającego prawo niepobrania podatku). Wnioskodawca podkreśla przy tym, że zasadę tą wdrażać będzie w zakresie nabycia usług, w wypadku których jedyną podstawą potracenia podatku mogłoby być ich osobiste wykonywanie (art. 29 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych), a nie w zakresie wszystkich wypłat objętych przepisem art. 29 ust. 1 ww. ustawy (np. punktu 5).

Konsekwentnie Wnioskodawca zamierza zrezygnować z wystawiania informacji o pobranym/niepobranym podatku z tytułu wypłat stawianych do dyspozycji nierezydentów będących osobami fizycznymi ilekroć stwierdzi, iż nie są one objęte ograniczonym obowiązkiem podatkowym w związku ze świadczeniem usług na rzecz Wnioskodawcy wyłącznie poza terytorium Polski, albowiem uważa, iż obowiązki te obciążają tylko i wyłącznie płatników podatku dochodowego nierezydentów.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w wypadku dokonywania wypłat z tytułu umów o dzieło opisanych w punkcie 1 artykułu 29 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych na rzecz podmiotów, które z uwagi na brak świadczenia usług na terytorium Polski nie podlegają ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w rozumieniu art. 3 ust. 2a ww. ustawy, Wnioskodawca nie będzie obowiązany do sporządzania informacji, o których mowa w art. 42 ust. 2 pkt 2, ust. 3-4 oraz art. 42 ust. 6 ustawy.

Zdaniem Wnioskodawcy, w wypadku dokonywania wypłat z tytułu umów o dzieło opisanych w punkcie 1 artykułu 29 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych na rzecz podmiotów, które z uwagi na brak świadczenia usług na terytorium Polski nie podlegają ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w rozumieniu art. 3 ust. 2a ww. ustawy, Wnioskodawca nie będzie obowiązany do sporządzania informacji, o których mowa w art. 42 ust. 2 pkt 2, ust. 3-4 oraz art. 42 ust. 6 ustawy.

Powołując treść art. 41 ust. 1, art. 41 ust. 4, art. 42 ust. 1, art. 42 ust. 2 pkt 2 i art. 42 ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych Wnioskodawca stoi na stanowisku, iż w wypadkach opisanych w zdarzeniu przyszłym nie dokonuje on wypłat (świadczeń) ani nie stawia do dyspozycji podatnika pieniędzy lub wartości pieniężnych z tytułów określonych w art. 29, do których odnosi się art. 41 ust. 4 ww. ustawy, ponieważ przepis ten dotyczy tylko wypłat z określonych w nim tytułów dokonywanych na rzecz podatników podlegających ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce.

Skoro, zdaniem Wnioskodawcy, nie dokonuje wypłat z tytułów wymienionych w art. 29 ust. 1 pkt 1 ustawy, to nie jest on objęty hipotezą art. 41 ust. 4 ustawy, a w konsekwencji - art. 42 ust. 1 i dalej: art. 42 ust. 2 pkt 2 - ust. 4 i ust. 6 ustawy. Tym samym tak długo, jak długo usługi zagranicznych podwykonawców mieszczące się w zakresie przedmiotowym art. 29 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy w ramach umowy o dzieło - działalności wykonywanej osobiście, są świadczone wyłącznie poza terytorium Polski i w konsekwencji wobec świadczących je podmiotów nie powstaje ograniczony obowiązek podatkowy, to Wnioskodawca nie tylko nie musi sporządzać informacji o dokonanych wypłatach i pobranym podatku w oparciu o art. 42 ust. 2 pkt 2 ww. ustawy i następnych (co byłoby niecelowe wobec niepobrania podatku), lecz nie musi również składać informacji, o których mowa w art. 42 ust. 6 ustawy.

Wnioskodawca zauważa, iż w związku z treścią art. 14k § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa po uzyskaniu indywidulanej interpretacji w opisanej w stanie faktycznym sprawie ustalenia podlegania przez podwykonawców ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, uznającej stanowisko podatnika za prawidłowe, będzie on mógł korzystać z ochrony, którą wspomniany przepis przyznaje podatnikom i płatnikom. Zastosowanie się do interpretacji indywidualnej przed jej zmianą lub przed doręczeniem organowi podatkowemu odpisu prawomocnego orzeczenia sądu administracyjnego uchylającego interpretację indywidualną nie może bowiem szkodzić wnioskodawcy, jak również w przypadku nieuwzględnienia jej w rozstrzygnięciu sprawy podatkowej. Skoro, stosując się do interpretacji Wnioskodawca nie będzie obowiązany do wykonywania działań związanych bezpośrednio z poborem podatku (analiza umów międzynarodowych, uzyskanie certyfikatu rezydencji, a w konsekwencji pobór albo brak poboru podatku), to oczywistym jest, że kolejna interpretacja przepisów prawa podatkowego nie może nakazywać temu samemu wnioskodawcy, aby sprawozdawał organom podatkowym wykonanie obowiązków, które na nim nie spoczywały. Stałoby to w sprzeczności z postulatem spójności systemu prawa, zasadą zaufania podatnika do organów podatkowych, jak również ochronną rolą interpretacji.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy winno zostać uznane za prawidłowe.

Na tle przedstawionego zdarzenia przyszłego stwierdzam, co następuje:

W zadanym w poz. 69 wniosku ORD-IN pytaniu Wnioskodawca powołał art. 26 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, natomiast w poz. 70 wniosku zawierającym własne stanowisko - raz powołuje art. 29 ust. 1 pkt 1, innym razem art. 26 ust. 1 pkt 1 ustawy, jeszcze innym razem art. 21 ust. 1 pkt 1 tej ustawy. Jednak Organ wydając niniejszą interpretację indywidualną przyjął, iż wniosek Wnioskodawcy dotyczy art. 29 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, co wynika z całej treści wniosku oraz z treści zacytowanych przez Wnioskodawcę przepisów.

Zgodnie z art. 3 ust. 2a ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.) osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Stosownie do art. 3 ust. 2b ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za dochody (przychody) osiągane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się w szczególności dochody (przychody) z:

Na podkreślenie zasługuje fakt, że powyższy katalog nie jest katalogiem zamkniętym. Główna zasada dotycząca ograniczonego obowiązku podatkowego wyrażona jest w art. 3 ust. 2a ustawy, natomiast ust. 2b podaje tylko przykładowe rodzaje dochodów, które podlegają opodatkowaniu w Polsce i nie jest to wyliczenie wyczerpujące. W uzasadnieniu do projektu zmiany ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w zakresie art. 3 wskazano, że zmiana ma na celu jedynie "doprecyzowanie pojęcia dochodów". Tak więc ustawodawca dopuszcza istnienie także innych dochodów, które należy uznać za osiągnięte na terytorium Polski. W przepisie tym przewidziano opodatkowanie oparte na zasadzie źródła. Jeżeli źródło przychodów nierezydenta znajduje się na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej, to Rzeczpospolita Polska ma prawo opodatkować dochody uzyskane z tego źródła na zasadach obowiązujących w tym państwie (ograniczony obowiązek podatkowy).

W myśl art. 4a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych powołane wyżej przepisy art. 3 ust. 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Zasady opodatkowania w Polsce przychodów uzyskanych przez nierezydentów reguluje m.in. art. 29 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 29 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych podatek dochodowy od uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez osoby, o których mowa w art. 3 ust. 2a, przychodów z działalności określonej w art. 13 pkt 2 i 6-9 oraz z odsetek innych niż wymienione w art. 30a ust. 1, z praw autorskich lub z praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego, w tym także środka transportu, oraz za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how) - pobiera się w formie ryczałtu w wysokości 20% przychodu.

Z przepisu art. 13 pkt 8 ww. ustawy wynika, iż za przychody z działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2, uważa się przychody z tytułu wykonywania usług, na podstawie umowy zlecenia lub umowy o dzieło, uzyskiwane wyłącznie od:

- z wyjątkiem przychodów uzyskanych na podstawie umów zawieranych w ramach prowadzonej przez podatnika pozarolniczej działalności gospodarczej oraz przychodów, o których mowa w pkt 9.

Przepis art. 29 ust. 2 ww. ustawy stanowi, iż przepis ust. 1 stosuje się z uwzględnieniem umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska. Jednakże zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania lub niepobranie (niezapłacenie) podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania dla celów podatkowych miejsca zamieszkania podatnika uzyskanym od niego certyfikatem rezydencji.

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, iż działalność gospodarcza Wnioskodawcy związana jest z wykonywaniem usług tłumaczenia oraz innych usług, przeważanie z tłumaczeniem związanych. Podwykonawcy Wnioskodawcy, którzy na podstawie zawartych z nim umów będą wykonywać usługi związane z tłumaczeniem, posiadają miejsce zamieszkania w rozumieniu art. 3 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w innych krajach niż Rzeczpospolita Polska i w tychże krajach w całości będą wykonywać faktycznie usługi. Niektórzy spośród podwykonawców świadczyć będą swe usługi w ramach działalności gospodarczej, inni na podstawie umowy o dzieło (działalność wykonywana osobiście). Wnioskodawca będzie zawierał z podwykonawcami odpowiednie umowy w formie pisemnej lub też w oparciu o przesłane im zamówienie. Rezultaty będą przesyłane Wnioskodawcy drogą elektroniczną bądź też udostępnianie za pośrednictwem miejsca na serwerze. Tą samą drogą Wnioskodawca będzie dostarczał podwykonawcom dane niezbędne do wykonania ich usługi. W ramach współpracy pomiędzy Wnioskodawcą a ww. podmiotami nie będzie dochodziło do przeniesienia praw autorskich ani do udzielania licencji. Całość wynagrodzenia wypłacanego podwykonawcom będzie więc obejmować wyłącznie należność za wykonanie przez nich dzieła.

Wnioskodawca stoi na stanowisku, iż w wypadku dokonywania wypłat z tytułu umów o dzieło opisanych w punkcie 1 artykułu 29 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych na rzecz podmiotów, które z uwagi na brak świadczenia usług na terytorium Polski nie podlegają ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w rozumieniu art. 3 ust. 2a ww. ustawy, Wnioskodawca nie będzie obowiązany do sporządzania informacji, o których mowa w art. 42 ust. 2 pkt 2, ust. 3-4 oraz art. 42 ust. 6 ustawy.

Z powyższym stanowiskiem nie można się zgodzić.

Z treści art. 3 ust. 2a ustawy wynika, iż opodatkowaniu podlega dochód (przychód) osiągnięty na terytorium Polski. Jest to generalna zasada, według której ustala się, jaki dochód podlega opodatkowaniu w Polsce. Decyduje o tym miejsce osiągania dochodów, nie zaś miejsce świadczenia usługi. W sytuacji, gdy usługi te nie są wykonywane na terytorium Polski, o tym czy dochód z wykonania usługi został osiągnięty na terytorium Polski przesądzać będzie to, czy efekt usługi będzie wykorzystany w Polsce. W rozpatrywanej sprawie będziemy mieli do czynienia z usługami, które będą wykonywane na rzecz Wnioskodawcy - podmiotu z siedzibą w Polsce, przez osobę fizyczną mającą miejsce zamieszkania poza terytorium Polski. Efekt świadczonych na podstawie umów o dzieło usług wykorzystywany będzie natomiast przez Wnioskodawcę - polski podmiot w Polsce. Ponadto rozstrzygając niniejszą sprawę nie można całkowicie oderwać się od istniejących w międzynarodowym prawie podatkowym zasad. W szczególności należy podkreślić, że nie wszystkie rodzaje dochodów powiązane są fizycznie z miejscem ich osiągania. Dotyczy to wszelkiego rodzaju praw/usług niematerialnych. Najbardziej oczywistym przykładem oderwania dochodu od miejsca jego powstania jest dochód z odsetek, gdzie zgodnie z Modelową Konwencją OECD, na której oparte są umowy zawierane przez Polskę, uważa się, że odsetki powstają w państwie w którym płatnik ma siedzibę lub miejsce zamieszkania (w państwie, z którego są wypłacane).

Należy jeszcze raz podkreślić, iż istotnym jest, że efekt świadczonych usług będzie wykorzystywany przez Wnioskodawcę - polski podmiot - na terenie Rzeczypospolitej Polskiej.

Zatem w tak przedstawionym zdarzeniu przyszłym na Wnioskodawcy będą ciążyły obowiązki płatnika, bowiem z tytułu przekazywanych przez niego świadczeń ww. osoby będą podlegały w Polsce ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w świetle cyt. powyżej przepisów.

Zgodnie bowiem z art. 41 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują świadczeń z tytułu działalności, o której mowa w art. 13 pkt 2 i 4-9 oraz art. 18, osobom określonym w art. 3 ust. 1, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 4, zaliczki na podatek dochodowy, stosując do dokonywanego świadczenia, pomniejszonego o miesięczne koszty uzyskania przychodów w wysokości określonej w art. 22 ust. 9 oraz o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b, najniższą stawkę podatkową określoną w skali, o której mowa w art. 27 ust. 1.

Płatnicy, o których mowa w ust. 1, są obowiązani pobierać zryczałtowany podatek dochodowy od dokonywanych wypłat (świadczeń) lub stawianych do dyspozycji podatnika pieniędzy lub wartości pieniężnych z tytułów określonych w art. 29, art. 30 ust. 1 pkt 2, 4-5a i 13 oraz art. 30a ust. 1, z zastrzeżeniem ust. 4d, 5 oraz 10 (art. 41 ust. 4 ww. ustawy).

Z przepisu art. 42 ust. 1 ww. ustawy wynika, iż płatnicy, o których mowa w art. 41, przekazują kwoty pobranych zaliczek na podatek oraz kwoty zryczałtowanego podatku w terminie do dnia 20 miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki (podatek) - na rachunek urzędu skarbowego, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby. Jednakże w przypadku, gdy podatek został pobrany zgodnie z art. 30a ust. 2a, płatnicy, o których mowa w art. 41 ust. 10, przekazują kwotę tego podatku na rachunek urzędu skarbowego, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych.

Przepis art. 42 ust. 2 pkt 2 ww. ustawy stanowi, iż w terminie do końca lutego roku następującego po roku podatkowym płatnicy, o których mowa w ust. 1, są obowiązani przesłać podatnikom, o których mowa w art. 3 ust. 2a, oraz urzędom skarbowym, którymi kierują naczelnicy urzędów skarbowych właściwi w sprawach opodatkowania osób zagranicznych - imienne informacje sporządzone według ustalonego wzoru, również gdy płatnik w roku podatkowym sporządzał i przekazywał informacje w trybie przewidzianym w ust. 4.

Przepis art. 42 ust. 3 ww. ustawy stanowi, iż w razie zaprzestania przez płatnika prowadzenia działalności przed końcem lutego roku następującego po roku podatkowym, płatnik przekazuje informacje, o których mowa w ust. 2, w terminie do dnia zaprzestania działalności.

Na pisemny wniosek podatnika, o którym mowa w art. 3 ust. 2a, płatnik, w terminie 14 dni od dnia złożenia tego wniosku, jest obowiązany do sporządzenia i przesłania podatnikowi i urzędowi skarbowemu, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych - imiennej informacji, o której mowa w ust. 2 pkt 2 (art. 42 ust. 4 ww. ustawy).

Zgodnie z art. 42 ust. 6 ww. ustawy informacje, o których mowa w ust. 2 pkt 2, sporządzają i przekazują również podmioty, o których mowa w art. 41, gdy na podstawie umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania lub ustawy nie są obowiązane do poboru podatku, o którym mowa w art. 29-30a. Przepisy ust. 3 i 4 stosuje się odpowiednio.

Biorąc powyższe pod uwagę należało stanowisko Wnioskodawcy uznać za nieprawidłowe.

W odniesieniu do powołanego przez Wnioskodawcę art. 14k § 1 Ordynacji podatkowej należy stwierdzić, iż jedną z funkcji, jaką spełniają indywidualne interpretacje przepisów prawa podatkowego, jest ich funkcja ochronna. Stosownie bowiem do art. 14k § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.), zastosowanie się do interpretacji indywidualnej przed jej zmianą lub przed doręczeniem organowi podatkowemu odpisu prawomocnego orzeczenia sądu administracyjnego uchylającego interpretację indywidualną nie może szkodzić wnioskodawcy, jak również w przypadku nieuwzględnienia jej w rozstrzygnięciu sprawy podatkowej.

Zgodnie z art. 14k § 3 ww. ustawy, w zakresie związanym z zastosowaniem się do interpretacji, która uległa zmianie, lub interpretacji nieuwzględnionej w rozstrzygnięciu sprawy podatkowej, nie wszczyna się postępowania w sprawach o przestępstwa skarbowe lub wykroczenia skarbowe, a postępowanie wszczęte w tych sprawach umarza się oraz nie nalicza się odsetek za zwłokę.

Zgodnie z art. 14b § 1 ustawy - Ordynacja podatkowa, minister właściwy do spraw finansów publicznych, na pisemny wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną).

Na podstawie art. 14b § 2 powołanej ustawy, wniosek o interpretację indywidualną może dotyczyć zaistniałego stanu faktycznego lub zdarzeń przyszłych.

Mając na uwadze powyższe należy wskazać, iż w art. 14k Ordynacji podatkowej wyrażona jest tzw. zasada nieszkodzenia polegająca na tym, iż podmiot, który zastosował się do interpretacji, nie może z tego tytułu ponosić negatywnych skutków prawnych.

W innej sprawie Wnioskodawcy w związku z wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 13 czerwca 2013 r. sygn. akt II FSK 2884/11 oraz z prawomocnym wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z 6 lipca 2011 r. sygn. akt I SA/Kr 856/11, Wnioskodawca jako płatnik nie będzie obowiązany do sporządzenia informacji, o których mowa w art. 42 ust. 2 pkt 2, ust. 3-4, ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Fakt ten będzie następstwem zastosowania się przez Wnioskodawcę do interpretacji indywidualnej, która uległa zmianie w związku z ww. wyrokami.

Powyższe nie oznacza jednak, że Organ wydający niniejszą interpretację indywidualną podziela stanowisko zaprezentowane w ww. wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie i ww. wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie, na podstawie których obowiązany był do zmiany interpretacji indywidualnej z 11 lutego 2011 r. znak: IBPB II/1/415-913/10/MK. Zgodnie bowiem z art. 153 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270, z późn. zm.) ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie ten sąd oraz organ, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania było przedmiotem zaskarżenia.

Dlatego też stanowisko Wnioskodawcy zawarte we wniosku, które wpłynęło do Biura w dniu 11 października 2013 r., uznane zostało za nieprawidłowe.

W tym miejscu należy wyjaśnić, że Wnioskodawca mylnie interpretuje art. 14k § 1 Ordynacji podatkowej z przepisu tego wynika, że zastosowanie się do interpretacji nie może szkodzić Wnioskodawcy. Ale odnosi się to do konkretnej interpretacji dotyczącej jednego indywidualnego stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego.

W przypadku Wnioskodawcy sprawa, w której zapadły ww. wyroki jest inną sprawą niż ta, w której jest wydawana niniejsza interpretacja.

W niniejszej sprawie art. 14k Ordynacji podatkowej w ogóle nie ma zastosowania. Wydawana jest interpretacja na wniosek. Nie ma więc jeszcze mowy ani o zmianie wydawanej aktualnie interpretacji ani o prawomocnym orzeczeniu wydanym w tej sprawie. Poza tym z interpretacji wynika, że Wnioskodawcę obciążają obowiązki płatnika. Ochrona z art. 14k § 1 mogłoby wchodzić w grę gdyby z interpretacji aktualnie wydawanej wynikało, że Wnioskodawca nie ma obowiązku poboru zaliczki a następnie zostałaby ona zmieniona albo zapadł wyrok i w efekcie tego obowiązek poboru zaliczki obciążałby Wnioskodawcę. Wobec tego powoływanie się na art. 14k § 1 jest bezzasadne.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę oraz stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.