IBPBII/1/415-914/09/BJ - Ustalenie obowiązku podatkowego w odniesieniu do dochodów uzyskiwanych na terytorium Kataru.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 19 listopada 2009 r. (data wpływu do tut. Biura - 25 listopada 2009 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia obowiązku podatkowego w Polsce - jest prawidłowe.

W dniu 25 listopada 2009 r. do tut. Biura wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia obowiązku podatkowego w Polsce.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Z dniem 30 listopada 2009 r. wnioskodawca zakończy pracę wykonywaną na podstawie umowy o pracę z polskim pracodawcą, a następnie zamierza wyrejestrować się jako polski podatnik poprzez aktualizację druku NIP-3, gdyż wyjeżdża do pracy w państwie Katar. Wnioskodawca jest kawalerem, mieszka w mieszkaniu rodziców (dotychczas w Polsce), nie posiada nieruchomości ani dóbr o istotnej wartości. W rozumieniu wnioskodawcy przenosi on swój ośrodek interesów życiowych do Kataru, gdzie będzie przebywał z pewnością więcej niż 183 dni w każdym roku. Pobyt na Katarze wnioskodawca planuje na okres dłuższy niż 5 lat. Zapewnie będzie okazjonalnie odwiedzał rodziców w Polsce.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w świetle wyżej opisanego zdarzenia przyszłego wnioskodawca będzie podlegał obowiązkowi podatkowemu od całości dochodów w Polsce. Pytanie dotyczy okresu po wyrejestrowaniu się jako podatnik w Polsce.

Zdaniem wnioskodawcy, po wyrejestrowaniu się jako polski podatnik, a nawet bez dochowania tego, nie będzie podlegał w Polsce obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów, a jedynie od dochodów osiągniętych w Polsce. Wnioskodawca uważa, że nie będzie spełniał warunków opisanych w art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a mianowicie nie będzie miał w Polsce ośrodka interesów życiowych, jak też nie będzie przebywał w Polsce dłużej niż 183 dni w roku.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.) osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Stosownie do art. 3 ust. 1a ww. ustawy za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

Natomiast art. 3 ust. 2a powołanej ustawy stanowi, iż osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów z pracy wykonywanej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na podstawie stosunku służbowego lub stosunku pracy, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia, oraz od innych dochodów osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (tzw. ograniczony obowiązek podatkowy).

W myśl art. 4a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Powołany wyżej przepis art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazuje na dwa warunki, od spełnienia których uzależnia się kwalifikację danej osoby jako mającej miejsce zamieszkania w Polsce. Powyższe przesłanki są rozdzielone spójnikiem "lub", co jest równoznaczne z tym, że wystarczy spełnienie którejkolwiek z nich, aby uznać, że osoba posiada miejsce zamieszkania w Polsce, a co za tym idzie - podlega w kraju nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, czyli opodatkowaniu od wszystkich osiąganych dochodów.

Jako pierwszy warunek pozwalający na uznanie osoby za mającą miejsce zamieszkania na terytorium RP przepis wskazuje posiadanie centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych). Przesłanka ta została skonstruowana w bardzo szeroki sposób, jeśli chodzi o zakreśloną grupę osób, które na potrzeby podatku dochodowego od osób fizycznych posiadają w Polsce ośrodek interesów życiowych.

Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej uważa się również osobę fizyczną, która przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. W świetle art. 3 ust. 1a analizowany warunek stanowi samodzielną podstawę do uznawania określonej kategorii osób za rezydentów, niezależną od omówionego powyżej posiadania na terytorium RP centrum interesów życiowych.

Ustalenie miejsca zamieszkania podatnika decyduje o zakresie ciążącego na nim obowiązku podatkowego. Inaczej mówiąc, od miejsca zamieszkania zależy czy podatnik podlega nieograniczonemu, czy ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Nieograniczonym obowiązkiem podatkowym objęci są podatnicy, którzy w Polsce mają miejsce zamieszkania. Podlegają oni obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów. Natomiast jeśli podatnik będzie miał miejsce zamieszkania za granicą, to w Polsce będzie płacił podatek tylko od dochodów (przychodów) uzyskanych w danym roku podatkowym w Polsce (ograniczony obowiązek podatkowy).

Mając na uwadze opisane we wniosku zdarzenie oraz powołane wyżej przepisy prawa należy stwierdzić, iż od dnia wyjazdu z Polski wnioskodawca będzie spełniał przesłanki pozwalające uznać go za osobę posiadającą miejsce zamieszkania dla celów podatkowych w państwie Katar. Jak wynika z wniosku, wnioskodawca jest kawalerem, mieszka w mieszkaniu rodziców i nie posiada nieruchomości ani dóbr o istotnej wartości. Wnioskodawca wskazał, że wyjeżdża do pracy w państwie Katar i planuje tam pobyt na okres dłuższy niż 5 lat oraz że zamierza wyrejestrować się jako polski podatnik poprzez aktualizację druku NIP-3. W państwie Katar wnioskodawca będzie przebywał więcej niż 183 dni w każdym roku a tylko okazjonalnie będzie odwiedzał rodziców w Polsce.

Zatem analizując sytuację rodzinną wnioskodawcy należy dać wiarę, że mogą go ściślejsze powiązania łączyć z państwem Katar, nawet jeśli zamierza okazjonalnie odwiedzać w Polsce rodziców. Podobnie od momentu wyjazdu ściślejsze powiązania gospodarcze będą wnioskodawcę łączyły z państwem Katar, gdzie przez kolejne lata zamierza świadczyć pracę zarobkową. Co istotne, o zmianie miejsca zamieszkania nie przesądza złożenie bądź nie NIP-3.

W związku z powyższym, wnioskodawca będzie podległ ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce określonemu w art. 3 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Oznacza to, że wnioskodawca nie będzie podlegał w Polsce obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów, a jedynie od dochodów osiągniętych w Polsce.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez wnioskodawcę oraz stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.