IBPBII/1/415-901/14/BD - Opodatkowanie odsetek ustawowych zasądzonych wyrokiem sądowym za czas oczekiwania na spłatę długu.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) - Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 30 października 2014 r. (data wpływu do Biura - 31 października 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania odsetek ustawowych zasądzonych wyrokiem sądowym za czas oczekiwania na spłatę długu - jest nieprawidłowe.

W dniu 31 października 2014 r. wpłynął do Biura ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania odsetek ustawowych zasądzonych wyrokiem sądowym za czas oczekiwania na spłatę długu.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

W dniu 8 stycznia 2002 r. Sąd Rejonowy Wydział I Cywilny, w sprawie o zniesienie współwłasności z wniosku Pana J. przy uczestnictwie Wnioskodawcy i jego żony, zasądził postanowieniem od Pana J. na rzecz uczestników kwotę 31.675 zł tytułem dopłaty i rozliczenia nakładów koniecznych. Od tej kwoty został zapłacony podatek od czynności cywilnoprawnej od spłaty przy zniesieniu współwłasności nieruchomości położonej w miejscowości Z. Podatek w kwocie 633,50 zł został zapłacony 9 czerwca 2004 r. wraz z należnymi odsetkami za zwłokę.

W niniejszej sprawie została także wniesiona przez Pana J. kasacja do Sądu Najwyższego w.... Sąd Najwyższy 5 grudnia 2003 r. odmówił przyjęcia kasacji do rozpoznania.

Sprawa o zniesienie współwłasności dotyczyła nieruchomości położonej w miejscowości Z., gdzie Wnioskodawca wraz z żoną mieszka w domu rodzinnym.

Począwszy od 1980 r., kiedy to Wnioskodawca zawarł związek małżeński, wykonano w powyższej nieruchomości prace budowlane, które niejednokrotnie uchroniły nieruchomość przed zawaleniem, gdyż dom ten ma ponad 100 lat. Wykonane zostały m.in. fundamenty żelbetowe, dzięki czemu zatrzymane zostało postępujące osiadanie budynku; nastąpiła wymiana części ścian nośnych z belek drewnianych - które uległy zniszczeniu pod wpływem grzyba domowego - na ściany murowane; w wielu miejscach powstały również dodatkowe ściany murowane na parterze w celu podparcia stropów i docelowo usztywnienia całości konstrukcji budynku; dobudowano zewnętrzną klatkę schodową oraz pomieszczenia na pierwszym piętrze. Dzięki tej dobudowie (ściany murowane, stropy żelbetowe) cały budynek zyskał, gdyż wzrosła jego sztywność. Wykonując ww. prace budowlane, zabezpieczono i wyremontowano te części budynku, które użytkował również Pan J., przebywający od 1994 r. w Kanadzie, gdzie zmarł w 2011 r.

Wnioskodawca podkreślił, że przytacza powyższe fakty, aby zwrócić uwagę, że małżonkowie działali w dobrej wierze przeprowadzając remont, który trwa nadal; remontują wspólne mienie, nie mając wsparcia ze strony współwłaściciela.

Od czasu zasądzenia, tj. od 8 stycznia 2002 r. do 21 sierpnia 2014 r., kwoty 31.675 zł. Wnioskodawca wraz z żoną czekał na spłatę długu. Przez ten czas ponieśli oni znaczne koszty na wymienione prace.

Część rysunkową i obliczeniową zniesienia współwłasności wykonał sam Wnioskodawca, a prace budowlane pozwalające na przeprowadzenie podziału fizycznego budynku wykonał wraz z żoną systemem gospodarczym, bez wkładu finansowego ze strony współwłaściciela Pana J. Projekt podziału fizycznego został wykonany w oparciu o wcześniejsze użytkowanie pomieszczeń w budynku. Opierając się na powyższym założeniu, powierzchnia mieszkalna przyznana współwłaścicielowi okazała się większa niż przynależna mu część nieruchomości czyli 458/1000 części. Ten fakt spowodował naliczenie przez Sąd zasądzonej dopłaty.

Po śmierci Pana J. w Kanadzie, spadkobiercami ustawowymi zostały (nabyły spadek) żona i córka.

Sprawę o nabycie spadku Wnioskodawca wraz z żoną wnieśli do Sądu Rejonowego ze względu na ich interes prawny związany z dziedziczoną nieruchomością. Wnioskodawca wraz z żoną wniósł pozew o zapłatę odsetek ustawowych od długu określonego na wstępie.

Wyrokiem Sądu Rejonowego z 11 czerwca 2013 r. zasądzono od pozwanych spadkobierczyń odsetki ustawowe od kwoty 31.675 zł (zasądzonej przez Sąd Rejonowy 8 stycznia 2002 r.), liczone od 24 stycznia 2003 r. (dzień po oddaleniu apelacji przez Sąd Okręgowy) do dnia zapłaty. Kwota zasądzona w wysokości 31.675 zł, kwoty opłat sądowych oraz kwota zasądzonych odsetek ustawowych do dnia spłaty długu - została Wnioskodawcy i jego żonie zapłacona 21 sierpnia 2014 r.

Przez ponad 11 lat oczekiwania na spłatę długu Wnioskodawca wraz z żoną ponieśli wiele kosztów finansowych, zdrowotnych i moralnych związanych z prowadzeniem spraw sądowych oraz z doradztwem prawnym (adwokat, radca prawny, notariusz). W sprawach sądowych uczestniczyli osobiście, natomiast współwłaściciele byli zastępowani przez pełnomocników, gdyż sami przebywali za granicą.

W sprawie występuje aspekt straty finansowej wynikłej z niemożliwości inwestowania w całość obiektu pod kątem działalności usługowej (wynajem pokoi), gdyż taką działalność Wnioskodawca wraz z żoną prowadzi od 2005 r.

W związku z planami związanymi z nieruchomością, Wnioskodawca i jego małżonka proponowali współwłaścicielowi "zamianę długu za pomieszczenia w budynku". Przez 11 lat małżonkowie nie mogli odzyskać długu, zaadoptować przekazanych pomieszczeń na cele usługowe, zatem i zarobkowe. Z tych względów Wnioskodawca zasądzone przez Sąd odsetki ustawowe traktuje jako odszkodowanie za poniesione koszty wyszczególnione powyżej, gdyż jak wskazał, dopiero zagrożenie licytacją komorniczą spowodowało, że został spłacony dług po ponad 11 latach oczekiwania, co jest odszkodowaniem za stracone zdrowie, nerwy, nakłady finansowe, nakłady adwokackie.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy należy zapłacić podatek dochodowy od odsetek ustawowych zasądzonych przez Sąd Rejonowy 11 czerwca 2013 r., - naliczonych od kwoty 31.675 zł (dopłata i rozliczenie nakładów komorniczych) od dnia 24 stycznia 2003 r. do dnia spłaty czyli 21 sierpnia 2014 r.

Zdaniem Wnioskodawcy, kwota zapłaconych odsetek ustawowych jest odszkodowaniem za czas oczekiwania na zapłatę długu, który był zasądzony 8 stycznia 2002 r., a zapłata została dokonana 21 sierpnia 2014 r. Nie była to ugoda tylko odszkodowanie otrzymane na podstawie wyroku Sądu. Kwota, od której zostały naliczone odsetki ustawowe została zasądzona w 2002 r. na rzecz Wnioskodawcy i jego żony od Pana J., który zmarł w Kanadzie w 2011 r., do której wyjechał około 1994 r.

Zasądzoną kwotę wraz z zasądzonymi do dnia zapłaty odsetkami ustawowymi oraz zasądzone koszty sądowe zapłaciły spadkobierczynie Pana J. Zarówno dług jak i odsetki ustawowe dotyczyły nieruchomości położonej w miejscowości Z., w której Wnioskodawca wraz z żoną nadal mieszka, dokonując w niej koniecznych remontów.

W myśl zasady wyrażonej w art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy, wolne od podatku dochodowego są odszkodowanie lub zadośćuczynienie otrzymane na podstawie wyroku lub ugody sądowej do wysokości określonej w tym wyroku lub ugodzie.

W ocenie Wnioskodawcy, odsetki ustawowe zasądzone wyrokiem Sądu stanowią najpowszechniejszą formę odszkodowania za zwłokę w spełnieniu świadczeń pieniężnych wynikających z orzeczenia Sądu.

Wnioskodawca na poparcie swojego stanowiska powołał się na interpretację indywidualną.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam, co następuje:

Zgodnie z generalną zasadą powszechności opodatkowania wyrażoną w art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Z treści tego przepisu wynika zatem, że opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody uzyskane przez podatnika, z wyjątkiem tych, które zostały enumeratywnie wymienione przez ustawodawcę w katalogu zwolnień przedmiotowych ustawy bądź, od których Minister Finansów zaniechał poboru podatku, w drodze rozporządzenia.

Na podstawie art. 11 ust. 1 cytowanej ustawy przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Stosownie natomiast do treści art. 10 ust. 1 pkt 9 ww. ustawy źródłem przychodów są tzw. "inne źródła".

Zgodnie zaś z art. 20 ust. 1 ww. ustawy za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i 17 oraz przychody nieznajdujące pokrycia w ujawnionych źródłach.

Należy podkreślić, iż użyte w konstrukcji art. 20 ust. 1 ww. ustawy sformułowanie "w szczególności", świadczy o przykładowym katalogu przychodów z innych źródeł. Oznacza to, że przychodami z innych źródeł są także inne przychody, nie wymienione wprost w tym przepisie.

Tym samym uznaje się, że katalog ten nie jest katalogiem zamkniętym. W związku z tym, każde świadczenie mające realną korzyść finansową, o ile nie stanowi konkretnej kategorii przychodu zaliczanego do jednego ze źródeł wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 1-8 ww. ustawy, jest dla świadczeniobiorcy przychodem z innych źródeł.

Z wniosku wynika, iż wyrokiem Sądu Rejonowego z 11 czerwca 2013 r. zasądzono od pozwanych spadkobierczyń dłużnika (Pana J.) odsetki ustawowe od kwoty 31.675 zł (zasądzonej przez Sąd Rejonowy dnia 8 stycznia 2002 r.) liczone od dnia 24 stycznia 2003 r. (dzień po oddaleniu apelacji przez Sąd Okręgowy) do dnia zapłaty, tj. do dnia 21 sierpnia 2014 r. Przez ponad 11 lat oczekiwania na spłatę długu Wnioskodawca wraz z żoną ponieśli wiele kosztów finansowych, zdrowotnych i moralnych związanych z prowadzeniem spraw sądowych oraz z doradztwem prawnym (adwokat, radca prawny, notariusz). Wnioskodawca zasądzone wyrokiem Sądu odsetki traktuje jako najpowszechniejszą formę odszkodowania za zwłokę w spełnieniu świadczeń pieniężnych wynikających z poprzednich orzeczeń Sądu.

Instytucję prawną odsetek za zwłokę reguluje art. 481 Kodeksu cywilnego.

Zgodnie z art. 481 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 2014 r. poz. 121), jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi.

Jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była z góry oznaczona, należą się odsetki ustawowe. Jednakże gdy wierzytelność jest oprocentowana według stopy wyższej niż stopa ustawowa, wierzyciel może żądać odsetek za opóźnienie według tej wyższej stopy (art. 481 § 2 Kodeksu cywilnego).

Odsetki wypłacone za okres pomiędzy datą wymagalności należności głównej (tutaj kwoty 31.675 zł) i datą jej wypłaty nie są wliczane do wartości należności. Zgodnie bowiem z treścią art. 20 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. z 2014 r. poz. 101, z późn. zm.) do wartości przedmiotu sporu nie wlicza się odsetek, pożytków i kosztów, żądanych obok roszczenia głównego.

Analizując treść powyższych przepisów należy zauważyć, iż nie można utożsamiać odsetek za zwłokę z należnością (roszczeniem) główną (np. z długiem, zobowiązaniem). Wierzyciel może ich żądać dopiero, jeżeli dłużnik opóźni się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego (zapłatą długu). Odsetki mają charakter uboczny względem świadczenia głównego - są skutkiem nie wykonania zobowiązań. Odsetek nie można zatem traktować jako odszkodowania, gdyż takim świadczeniem nie są. Są one karą dla osoby, która spóźnia się ze spłatą należności (długu) i tym samym wynagrodzeniem - rekompensatą dla osoby, której należność winna być wypłacona.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie przewiduje zwolnienia od podatku odsetek od ww. świadczeń - zwalnia od opodatkowania jedynie odszkodowania i zadośćuczynienia, tj. świadczenia polegające na naprawieniu szkody na rzecz poszkodowanego, nazwane przez ustawę odszkodowaniem lub zadośćuczynieniem. Takie zwolnienie odszkodowania lub zadośćuczynienia zostało określone m.in. w powołanym przez Wnioskodawcę art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych czy też w pkt 3b tego przepisu.

Zgodnie z treścią art. 21 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy, wolne od podatku dochodowego są otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, oraz otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 z późn. zm.), z wyjątkiem:

Natomiast stosownie do art. 21 ust. 1 pkt 3b cyt. ustawy wolne od podatku dochodowego są inne odszkodowania lub zadośćuczynienia otrzymane na podstawie wyroku lub ugody sądowej do wysokości określonej w tym wyroku lub tej ugodzie, z wyjątkiem odszkodowań lub zadośćuczynień:

Powyższe przepisy nie traktują jednakże jako odszkodowania czy też zadośćuczynienia zasądzonych wyrokiem sądu odsetek ustawowych za czas oczekiwania na spłatę długu. Również przepis Kodeksu cywilnego, który reguluje uprawnienia do odsetek - nie określa ich ani jako odszkodowanie, ani jako zadośćuczynienie.

W świetle powyższego nie można przyjąć, iż odsetki są odszkodowaniem sensu stricte i jako takie objęte są zwolnieniem od podatku dochodowego od osób fizycznych przewidzianym dla odszkodowań.

Zauważyć przy tym należy, że ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych zawiera regulacje dotyczące zwolnienia od podatku dochodowego otrzymanych odsetek. Jednakże takie zwolnienie przysługuje tylko wówczas, gdy przepis ww. ustawy zawiera w tym przedmiocie wyraźne postanowienie.

I tak, zgodnie z art. 21 ust. 1 ww. ustawy wolne od podatku dochodowego od osób fizycznych są:

* pkt 52 - odsetki i kwoty rekompensat otrzymanych na podstawie przepisów ustawy z dnia 20 grudnia 1996 r. o zasadach realizacji przedpłat na samochody osobowe (Dz. U. Nr 156, poz. 776);

* pkt 95 - odsetki z tytułu realizacji nieterminowej wypłaty wynagrodzeń i świadczeń z tytułów, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 1;

* pkt 119 - odsetki od papierów wartościowych emitowanych przez Skarb Państwa oraz obligacji emitowanych przez jednostki samorządu terytorialnego, w części odpowiadającej kwocie odsetek zapłaconych przy nabyciu tych papierów wartościowych od emitenta;

* pkt 130 - odsetki lub dyskonto od obligacji emitowanych przez Skarb Państwa i oferowanych na rynkach zagranicznych oraz dochody z odpłatnego zbycia tych obligacji uzyskane przez osoby fizyczne, o których mowa w art. 3 ust. 2a.

Zatem skoro ustawodawca nie zamieścił w katalogu zwolnień odsetek przysługujących od zasądzonego świadczenia głównego określonego przez Wnioskodawcę w opisie stanu faktycznego, to należy stwierdzić, że odsetki te podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, zgodnie ze wskazaną powyżej regułą powszechności opodatkowania wyrażoną w art. 9 ust. 1 cyt. ustawy podatkowej.

Należy również pokreślić, że wszelkie zwolnienia podatkowe są odstępstwem od zasady powszechności opodatkowania, a przepisy dotyczące zwolnień podatkowych powinny być interpretowane ściśle, zgodnie przede wszystkim z ich wykładnią językową. Wykluczone jest w tym wypadku stosowanie wykładni rozszerzającej jak i zawężającej.

W przedmiocie stosowania wszelkiego rodzaju ulg podatkowych trzeba mieć na względzie także art. 84 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, zgodnie z którym każdy jest obowiązany do ponoszenia ciężarów świadczeń publicznych, w tym podatków, określonych w ustawie. Nakładanie podatków, innych danin publicznych, określanie podmiotów, przedmiotów opodatkowania i stawek podatkowych, a także zasad przyznawania ulg i umorzeń oraz kategorii podmiotów zwolnionych od podatków następuje w drodze ustawy, co wynika z art. 217 Konstytucji. Tym samym, każdy wyjątek od zasady powszechności opodatkowania (w tym także ulga podatkowa) nie może być interpretowany dowolnie, ani uzupełniany w drodze interpretacji o treść, której nie zawiera.

Mając na uwadze powyższe, należy stwierdzić, że uzyskane przez Wnioskodawcę na podstawie wyroku z 11 czerwca 2013 r. odsetki ustawowe zasądzone od kwoty 31.675 zł (zasądzonej dnia 8 stycznia 2002 r.) liczone od dnia 24 stycznia 2003 r. (dzień po oddaleniu apelacji przez Sąd Okręgowy) do dnia zapłaty, tj. do dnia 21 sierpnia 2014 r. - nie korzystają z żadnego ze zwolnień podatkowych określonych w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych. Tym samym odsetki te podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych stanowiąc jednocześnie przychód z innych źródeł, o którym mowa w przywołanym wyżej art. 20 ust. 1 w powiązaniu z art. 10 ust. 1 pkt 9 ww. ustawy.

Rzeczony przychód podlega zatem opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, w związku z tym należy go wykazać w zeznaniu podatkowym składanym za rok podatkowy, w którym nastąpiła wypłata przedmiotowych odsetek ustawowych, tj. za 2014 r.

Przy czym do jego opodatkowania stosuje się ogólną zasadę opodatkowania, tj. uwzględnia się koszty poniesione w celu jego osiągnięcia, ustalając w ten sposób dochód do opodatkowania. Zgodnie z treścią art. 9 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych dochodem ze źródła przychodów, jeżeli przepisy art. 24-25 nie stanowią inaczej, jest nadwyżka sumy przychodów z tego źródła nad kosztami ich uzyskania osiągnięta w roku podatkowym. Jeżeli koszty uzyskania przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą ze źródła przychodów.

Dalej wskazać należy, że stosownie do art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

W powołanym przepisie ustawodawca nie wskazuje enumeratywnie jakie wydatki mogą być uznane za koszty uzyskania przychodu. Możliwość zaliczenia konkretnego wydatku do kategorii kosztów uzyskania przychodów uzależniona została od istnienia związku przyczynowo - skutkowego, tzn. poniesienie wydatku ma lub może mieć wpływ na powstanie lub zwiększenie tego przychodu, bądź funkcjonowanie tego źródła. Kosztami uzyskania przychodów są zarówno koszty bezpośrednio, jak i pośrednio związane z uzyskiwanymi przychodami, pod warunkiem, że podatnik wykaże, iż zostały one w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów.

Kosztami uzyskania przychodów są wszelkie zatem wydatki, które łącznie spełniają następujące warunki:

* zostały faktycznie poniesione w celu uzyskania przychodu, tzn. pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami,

* nie zostały wymienione w art. 23 ustawy zawierającym katalog wydatków nie uznawanych za koszty uzyskania przychodów,

* są właściwie udokumentowane.

Wydatki poniesione w związku z prowadzeniem spraw sądowych (koszty sądowe) czy też związane z doradztwem prawnym (adwokat, radca prawny, notariusz), mogą stanowić koszty uzyskania przychodu, jeżeli zostały poniesione właśnie w celu osiągnięcia przychodu.

Wskazać jednakże należy, iż w myśl art. 22 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jeżeli podatnik ponosi koszty uzyskania przychodów ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu, oraz koszty związane z przychodami z innych źródeł, a nie jest możliwe ustalenie kosztów uzyskania przypadających na poszczególne źródła, koszty te ustala się w takim stosunku, w jakim pozostają przychody z tych źródeł w ogólnej kwocie przychodów.

Wobec powyższego, w sytuacji, gdy w celu osiągnięcia przychodu z różnych tytułów (np. wyegzekwowania należnej płatności czy też zasądzenia odsetek od tych płatności i ich wyegzekwowania) zostały poniesione łączne koszty, to ustalając dochód do opodatkowania z danego tytułu, koszty należy uwzględnić w takiej proporcji w jakiej pozostaną przychody z poszczególnych tytułów w ogólnej kwocie przychodów.

Zatem Wnioskodawca w analizowanej sprawie może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów z tytułu przychodu osiągniętego w postaci odsetek koszty opłat sądowych czy też doradztwa prawnego. Przy czym koszty te winny być uwzględnione w takiej proporcji, w jakiej uzyskane odsetki pozostają w ogólnym przychodzie osiągniętym w wyniku prowadzonych postępowań.

Powyższe oznacza, że w przedmiotowej sprawie stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

W związku z dołączonym do wniosku plikiem dokumentów należy zauważyć, że wydając interpretacje w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działający w imieniu Ministra Finansów nie przeprowadza postępowania dowodowego w związku z czym nie jest obowiązany, ani uprawniony do ich oceny; jest związany wyłącznie opisem stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego przedstawionym przez Wnioskodawcę i jego stanowiskiem.

Odnosząc się do powołanej przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnej wskazać należy, iż zakres jaki został w niej poruszony całkowicie odbiega od zakresu omawianego w przedmiotowej interpretacji. Ponadto rozstrzygnięcie w niej zawarte nie jest wiążące dla Organu interpretacyjnego, gdyż interpretacje podatkowe dotyczą tylko konkretnych, indywidualnych spraw podatników, osadzonych w określonym stanie faktycznym lub zdarzeniu przyszłym i dlatego też zawarte w nich rozstrzygnięcia są indywidualnie. Nie wywołują one zatem żadnych skutków prawnych w odniesieniu do innych podatników.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.