IBPBII/1/415-879/11/MK

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 5 października 2011 r. (data wpływu do tut. Biura - 13 października 2011 r.) uzupełnionym w dniu 9 grudnia 2011 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zastosowania 50% kosztów uzyskania przychodu z tytułu zawartej umowy licencyjnej - jest nieprawidłowe.

W dniu 13 października 2011 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zastosowania 50% kosztów uzyskania przychodu z tytułu zawartej umowy licencyjnej.

Z uwagi na braki formalne wniosku, pismem z dnia 28 listopada 2011 r. znak: IBPB II/1/415-879/11/MK wezwano Wnioskodawcę do jego uzupełnienia.

Wniosek uzupełniono w dniu 9 grudnia 2011 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

W październiku 2010 r. pomiędzy Wnioskodawcą - Instytutem (uprawnionym z rozwiązania technologicznego dotyczącego kotłów i licencjodawcą) oraz Spółdzielnią (sprzedawcą kotłów i licencjobiorcą) zawarta została umowa, której przedmiotem jest ustalanie zasad korzystania z technologii wytwarzania typoszeregu kotłów (...).

Zgodnie z § 1 ust. 3 powołanej umowy, Wnioskodawca udziela Spółdzielni licencji na korzystanie z know-how niezbędnego do prawidłowego korzystania z kotłów (wiedzy objętej zgłoszeniem w Urzędzie Patentowym RP w sprawie uzyskania prawa ochronnego na wzór użytkowy - o numerze z sierpnia 2010 r. oraz know-how, będącego wynikiem pracy Wnioskodawcy, pt. "...".

Zgodnie z § 5 ust. 2 ww. umowy, Spółdzielnia zobowiązała się wypłacać Wnioskodawcy opłatę licencyjną ustaloną w wysokości 5% wartości sprzedaży netto produktu. Zgodnie z § 5 ust. 3 ww. umowy, za podstawowy okres rozrachunkowy przyjmuje się kwartał; początek pierwszego kwartału obliczeniowego strony ustaliły na pierwszy dzień kwartału kalendarzowego, w którym Spółdzielnia zaczęła korzystać z praw wynikających z zawartej umowy.

Zgodnie z § 5 ust. 4 ww. umowy, Spółdzielnia zobowiązana jest do składania Wnioskodawcy pisemnych raportów o wielkości sprzedaży kotłów za każdy okres obrachunkowy w terminie do 20-go dnia miesiąca następującego po okresie rozliczeniowym (określonym w umowie mianem "kwartału obliczeniowego"). Zgodnie z § 5 ust. 4 ww. umowy, opłaty licencyjne będą uiszczane przez okres 6 kolejnych lat, licząc od pierwszego "kwartału obliczeniowego".

Umowa licencyjna zawarta została w dniu 14 października 2010 r., zatem raport za pierwszy "kwartał obliczeniowy" obejmował okres od 1 października 2010 r. do 31 grudnia 2010 r.

W pierwszym "kwartale obliczeniowym" Spółdzielnia nie dokonała żadnej sprzedaży kotłów, których użytkowanie wymaga licencji Wnioskodawcy.

Pierwsza sprzedaż kotła przesz licencjobiorcę nastąpiła dopiero w pierwszym i drugim kwartale 2011 r.

Pierwszy przychód z tytułu opłaty licencyjnej Instytut uzyskał w rezultacie w dniu 8 czerwca 2011 r.

Na podstawie zarządzenia dyrektora Instytutu z lipca 1998 r. w sprawie zasad postępowania przy ustalaniu wynagrodzenia autorów Instytutu z tytułu zawartych umów licencyjnych, zespół autorski otrzymuje wynagrodzenie z tytułu przeniesienia praw autorskich na Wnioskodawcę, które to prawa są następnie przedmiotem licencji.

W związku z powyższym działająca na podstawie zarządzenia z 2011 r. komisja do spraw umów licencyjnych ustaliła procentowy udział autorów rozwiązań w zakresie wiedzy chronionej i niechronionej w przychodzie uzyskanym przez Wnioskodawcę z tytułu zawarcia umowy ze Spółdzielnią.

Udzielona przez Wnioskodawcę licencja ma charakter licencji niewyłącznej. Natomiast udzielona przez pracowników licencja ma charakter wyłączny, a Wnioskodawca jest pierwszym i jedynym podmiotem, który otrzymał od licencjodawcy prawo do korzystania i stosowania wynalazku.

Z uzupełnienia wniosku z dnia 6 grudnia 2011 r. wynika, iż:

* właścicielem prawa do know-how i prawa do wynalazku jest Wnioskodawca na podstawie ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych oraz ustawy o własności przemysłowej,

* wynalazki oraz know-how zgłosił do opatentowania Wnioskodawca,

* patentem jest chroniony Wnioskodawca,

* Wnioskodawca zawarł umowy licencyjne z autorami wynalazków zgodnie z zarządzeniem dyrektora z lipca 1998 r. oraz na podstawie ustawy o wynalazczości i ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych,

* wynalazki zostały wytworzone przez pracowników Wnioskodawcy w związku z wykonywaniem czynności w ramach umowy o pracę.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy nas podstawie art. 22 ust. 9 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych Wnioskodawca może wypłacić swoim pracownikom kwotę wynikającą z procentowego udziału autorów rozwiązań w zakresie wiedzy chronionej i niechronionej w przychodzie uzyskanym przez Wnioskodawcę z tytułu zawarcia umowy ze Spółdzielnią, ustaloną na podstawie zarządzenia z 1998 r., z zastosowaniem stawki 50% kosztów uzyskania przychodów w pierwszym roku trwania przedmiotowej licencji za okres 1 stycznia 2011 r. do 31 grudnia 2011 r.

Wnioskodawca, przywołując treść art. 22 ust. 9 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stwierdził, iż jego zdaniem pierwszy rok trwania licencji obejmuje okres od 1 stycznia 2011 r. do 31 grudnia 2011 r., bowiem w 2011 r. nastąpiła pierwsza sprzedaż kotła, z którym to jest związana licencja Wnioskodawcy. Zatem wynagrodzenie za okres od 1 stycznia 2011 r. do 31 grudnia 2011 r. powinno być obliczone z zastosowaniem 50% stawki kosztów uzyskania przychodu. Natomiast ewentualne wynagrodzenie twórców uzyskane z tytułu uzyskania przez Wnioskodawcę opłaty licencyjnej w 2012 r. i latach następnych będzie obliczane z zastosowaniem 20% stawki kosztów uzyskania przychodu.

Ponadto Wnioskodawca stwierdza, że w orzecznictwie podkreśla się, iż zastosowanie 50% stawki kosztów uzyskania przychodu jest możliwe, jeżeli konkretna umowa o pracę przewidywała rozróżnienie wynagrodzenia na część związaną z wykonywaniem obowiązków pracowniczych i część związaną z korzystaniem z praw autorskich (tak: wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 7 maja 2010 r. I SA/Wr 252/10 LEX nr 599632). Umowy o pracę pracowników Wnioskodawcy będących twórcami know-how objętego licencją przewidują takie rozróżnienie. Szczegółowe zasady postępowania przy ustalaniu wynagrodzenia autorów know-how z tytułu zawartych przez Wnioskodawcę umów licencyjnych określa zarządzenie dyrektora z lipca 1998 r.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam co następuje:

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Przepis art. 11 ust. 1 ww. ustawy stanowi, że przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Z przepisu art. 10 ust. 1 ww. ustawy wynika, iż źródłem przychodów jest stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 ww. ustawy za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Przepis art. art. 22 ust. 9 pkt 2 ww. ustawy, na który powołuje się Wnioskodawca, stanowi, iż koszty uzyskania niektórych przychodów określa się z tytułu opłaty licencyjnej za przeniesienie prawa stosowania wynalazku, topografii układu scalonego, wzoru użytkowego, wzoru przemysłowego, znaku towarowego lub wzoru zdobniczego, otrzymanej w pierwszym roku trwania licencji od pierwszej jednostki, z którą zawarto umowę licencyjną - w wysokości 50% uzyskanego przychodu.

Omawiana sprawa dotyczy wynagrodzeń z tytułu pracowniczego projektu wynalazczego, a zatem aby określić skutki podatkowe wypłaty (otrzymania) tegoż wynagrodzenia koniecznym jest najpierw określenie praw powstałych z tytułu stworzenia wynalazku na gruncie ustaw niepodatkowych, tj. ustawy o wynalazczości lub ustawy - Prawo własności przemysłowej, w zależności od tego kiedy wynalazek powstał i został opatentowany.

Przepisy te bowiem, jako przepisy szczególne, mają zastosowanie do uregulowań m.in. w zakresie wynalazków - określają status prawny twórców wynalazków w zakresie prawa do uzyskania patentu, prawa ochronnego oraz prawa do wynagrodzeń.

Zgodnie z art. 20 ust. 1 ustawy z dnia 19 października 1973 r. o wynalazczości (tekst jedn. Dz. U. z 1993 r. Nr 26, poz. 117 z późn. zm.), której postanowienia - stosownie do brzmienia art. 315 ust. 1 ustawy - Prawo własności przemysłowej - stosuje się do praw istniejących w dniu wejścia w życie ustawy - Prawo własności przemysłowej, prawo do uzyskania patentu na wynalazek (prawo do patentu) przysługuje twórcy wynalazku. Jeżeli wynalazku dokonało więcej osób, prawo to przysługuje im wspólnie.

Prawo do patentu na wynalazek dokonany przez twórcę w wyniku wykonywania obowiązków ze stosunku pracy albo realizacji innej umowy przysługuje pracodawcy lub zamawiającemu, chyba że strony ustaliły inaczej (art. 20 ust. 2 ww. ustawy).

Przepis art. 46 ust. 1 ww. ustawy stanowi, iż uprawniony z patentu może w drodze umowy udzielić innej osobie upoważnienia (licencji) do korzystania z jego wynalazku (umowa licencyjna).

Umowa licencyjna wymaga zachowania formy pisemnej, pod rygorem nieważności (art. 46 ust. 2 ww. ustawy).

Licencja podlega na wniosek zainteresowanego wpisowi do rejestru patentowego. Uprawniony z licencji wyłącznej wpisanej do rejestru patentowego może na równi z uprawnionym z patentu dochodzić roszczeń z powodu naruszenia patentu, chyba że umowa licencyjna stanowi inaczej (art. 46 ust. 3 ww. ustawy).

Jeżeli w umowie licencyjnej inaczej nie postanowiono, udzielenie licencji nie wyklucza możliwości udzielenia dalszej licencji na korzystanie z wynalazku, a także jednoczesnego korzystania z wynalazku przez uprawnionego z patentu (licencja niewyłączna) (art. 46 ust. 4 ustawy).

Jeżeli w umowie licencyjnej inaczej nie postanowiono, licencjobiorca ma prawo korzystania z wynalazku w takim samym zakresie jak licencjodawca (licencja pełna) (art. 46 ust. 5 ww. ustawy).

Ustawa o wynalazczości reguluje także prawo do wynagrodzenia twórcy wynalazku, któremu - w myśl postanowień art. 20 ust. 2 ustawy - nie przysługuje prawo do patentu. Tego rodzaju twórca ma prawo do wynagrodzenia za korzystanie z tego wynalazku przez przedsiębiorcę (art. 98a ust. 1 ww. ustawy). Jeżeli umowa nie stanowi inaczej, wynagrodzenie, o którym mowa w ust. 1, ustala przedsiębiorca w słusznej proporcji do korzyści uzyskanych z wynalazku przez tego przedsiębiorcę (art. 98a ust. 2 ww. ustawy).

Zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 30 czerwca 2000 r. - Prawo własności przemysłowej (tekst jedn. Dz. U. z 2003 r. Nr 119, poz. 1117 z późn. zm.) na warunkach określonych w ustawie twórcy wynalazku, wzoru użytkowego, wzoru przemysłowego oraz topografii układu scalonego przysługuje prawo do:

Z przepisu art. 11 ust. 1 ww. ustawy wynika, iż prawo do uzyskania patentu na wynalazek albo prawa ochronnego na wzór użytkowy, jak również prawa z rejestracji wzoru przemysłowego przysługuje, z zastrzeżeniem ust. 2, 3 i 5, twórcy.

W razie dokonania wynalazku, wzoru użytkowego albo wzoru przemysłowego w wyniku wykonywania przez twórcę obowiązków ze stosunku pracy albo z realizacji innej umowy, prawo, o którym mowa w ust. 1, przysługuje pracodawcy lub zamawiającemu, chyba że strony ustaliły inaczej (art. 11 ust. 3 ww. ustawy).

Zgodnie z art. 20 ww. ustawy twórca wynalazku, wzoru użytkowego albo wzoru przemysłowego uprawniony do uzyskania patentu, prawa ochronnego lub prawa z rejestracji może przenieść to prawo nieodpłatnie lub za uzgodnioną zapłatą na rzecz przedsiębiorcy albo przekazać mu wynalazek, wzór użytkowy albo wzór przemysłowy do korzystania.

Przepis art. 21 ww. ustawy stanowi, iż w przypadku przekazania wynalazku, wzoru użytkowego albo wzoru przemysłowego do korzystania zgodnie z art. 20, z dniem jego przedstawienia na piśmie następuje przejście na przedsiębiorcę prawa do uzyskania patentu, prawa ochronnego lub prawa z rejestracji, pod warunkiem przyjęcia wynalazku, wzoru użytkowego albo wzoru przemysłowego przez przedsiębiorcę do wykorzystania i zawiadomienia o tym twórcy w terminie 1 miesiąca, chyba że strony ustalą inny termin.

Z przepisu art. 22 ust. 1 ww. ustawy wynika, że jeżeli strony nie umówiły się inaczej, twórca wynalazku, wzoru użytkowego albo wzoru przemysłowego ma prawo do wynagrodzenia za korzystanie z tego wynalazku, wzoru użytkowego albo wzoru przemysłowego przez przedsiębiorcę, gdy prawo korzystania z niego bądź prawo do uzyskania patentu, prawa ochronnego lub prawa z rejestracji przysługuje przedsiębiorcy na podstawie art. 11 ust. 3 i 5 lub art. 21.

Przepis art. 66 ust. 2 ww. ustawy stanowi, iż uprawniony z patentu może w drodze umowy udzielić innej osobie upoważnienia (licencji) do korzystania z jego wynalazku (umowa licencyjna).

Zgodnie z art. 76 ust. 1 ww. ustawy umowa licencyjna wymaga, pod rygorem nieważności, zachowania formy pisemnej.

W umowie licencyjnej można ograniczyć korzystanie z wynalazku (licencja ograniczona). Jeżeli w umowie licencyjnej nie ograniczono zakresu korzystania z wynalazku, licencjobiorca ma prawo korzystania z wynalazku w takim samym zakresie jak licencjodawca (licencja pełna) (art. 76 ust. 2 ww. ustawy).

Z przepisu art. 76 ust. 5 ww. ustawy wynika, iż uprawniony z licencji może udzielić dalszej licencji (sublicencja) tylko za zgodą uprawnionego z patentu; udzielenie dalszej sublicencji jest niedozwolone.

Licencja podlega, na wniosek zainteresowanego, wpisowi do rejestru patentowego. Uprawniony z licencji wyłącznej wpisanej do rejestru może na równi z uprawnionym z patentu dochodzić roszczeń z powodu naruszenia patentu, chyba że umowa licencyjna stanowi inaczej (art. 76 ust. 6 ww. ustawy).

Z treści art. 77 ww. ustawy wynika, że jeżeli umowa licencyjna nie stanowi inaczej, licencjodawca jest obowiązany do przekazania licencjobiorcy wszystkich posiadanych przez niego w chwili zawarcia umowy licencyjnej informacji i doświadczeń technicznych potrzebnych do korzystania z wynalazku.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, iż w październiku 2010 r. pomiędzy Wnioskodawcą - Instytutem (licencjodawcą) oraz Spółdzielnią (licencjobiorcą) zawarta została umowa, której przedmiotem jest ustalanie zasad korzystania z technologii wytwarzania typoszeregu kotłów. Z umowy tej wynika, iż Wnioskodawca udziela Spółdzielni licencji na korzystanie z know-how niezbędnego do prawidłowego korzystania z kotłów. Wynika również, że Spółdzielnia zobowiązała się wypłacać Wnioskodawcy opłatę licencyjną ustaloną w wysokości 5% wartości sprzedaży netto produktu oraz, że za podstawowy okres rozrachunkowy przyjmuje się kwartał; początek pierwszego kwartału obliczeniowego strony ustaliły na pierwszy dzień kwartału kalendarzowego, w którym Spółdzielnia zaczęła korzystać z praw wynikających z umowy. Umowa licencyjna zawarta została w dniu 14 października 2010 r., zatem raport za pierwszy "kwartał obliczeniowy" obejmował okres od 1 października 2010 r. do 31 grudnia 2010 r. W pierwszym "kwartale obliczeniowym" Spółdzielnia nie dokonała żadnej sprzedaży kotłów, których użytkowanie wymaga licencji Wnioskodawcy. Pierwsza sprzedaż kotła przez licencjobiorcę nastąpiła dopiero w pierwszym i drugim kwartale 2011 r.

* Ze stanu faktycznego wniosku wynika również, iż na podstawie zarządzenia dyrektora Instytutu z lipca 1998 r. w sprawie zasad postępowania przy ustalaniu wynagrodzenia autorów Instytutu z tytułu zawartych umów licencyjnych, zespół autorski otrzymuje wynagrodzenie z tytułu przeniesienia praw autorskich na Wnioskodawcę, które to prawa są następnie przedmiotem licencji. W związku z powyższym działająca na podstawie zarządzenia z 2011 r. komisja do spraw umów licencyjnych ustaliła procentowy udział autorów rozwiązań w zakresie wiedzy chronionej i niechronionej w przychodzie uzyskanym przez Wnioskodawcę z tytułu zawarcia umowy ze Spółdzielnią.

Udzielona przez Wnioskodawcę licencja ma charakter licencji niewyłącznej. Natomiast udzielona przez pracowników licencja ma charakter wyłączny, a Wnioskodawca jest pierwszym i jedynym podmiotem, który otrzymał od licencjodawcy prawo do korzystania i stosowania wynalazku.

Z uzupełnienia wniosku wynika, iż:

* właścicielem prawa do know-how i prawa do wynalazku jest Wnioskodawca na podstawie ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych oraz ustawy o własności przemysłowej,

* wynalazki oraz know-how zgłosił do opatentowania Wnioskodawca,

* patentem jest chroniony Wnioskodawca,

* Wnioskodawca zawarł umowy licencyjne z autorami wynalazków zgodnie z zarządzeniem dyrektora z lipca 1998 r. oraz na podstawie ustawy o wynalazczości i ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych,

* wynalazki zostały wytworzone przez pracowników Wnioskodawcy w związku z wykonywaniem czynności w ramach umowy o pracę.

W świetle przedstawionego we wniosku stanu faktycznego i powołanych powyżej przepisów prawa należy zauważyć, iż przepis art. 22 ust. 9 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie może mieć zastosowania do przedmiotowych wynagrodzeń wypłacanych pracownikom przez Instytut, ponieważ w tak przedstawionym stanie faktycznym pracownik nie może udzielić Wnioskodawcy licencji, nie może bowiem przenieść na pracodawcę praw, których w istocie sam nie posiada. Byłoby to sprzeczne z podstawową zasadą prawa cywilnego, która stanowi, iż w braku szczególnego upoważnienia nie można rozporządzać cudzym prawem w drodze czynności cywilnoprawnej.

Jak wynika m.in. z przepisów art. 20 ust. 2 ustawy o wynalazczości oraz art. 11 ust. 3 ustawy - Prawo własności przemysłowej, prawo do uzyskania patentu na wynalazek uzyskuje pracodawca a nie pracownik (twórca). Natomiast z treści art. 46 ust. 1 ustawy o wynalazczości oraz art. 66 ust. 2 Prawa własności przemysłowej wynika, że licencji może udzielić uprawniony z patentu. Zatem w rozpatrywanej sprawie licencji na wynalazek nie może udzielić pracownik, który - jak stwierdza sam Wnioskodawca we wniosku - wynalazek wytworzył w związku z wykonywaniem czynności w ramach stosunku pracy a pracodawca (Instytut) ten wynalazek opatentował. Pracownik nie może zawrzeć z pracodawcą umowy licencyjnej. Zatem pracownik nie uzyskuje w takim przypadku przychodu z tytułu opłaty licencyjnej za przeniesienie prawa stosowania wynalazku. Przychody, które otrzymuje pracownik w związku z zawartą ze Spółdzielnią umową licencyjną, to w istocie wynagrodzenie za korzystanie z wynalazku przez pracodawcę, o którym mowa w art. 98a ustawy o wynalazczości oraz w art. 22 Prawo własności przemysłowej. Wypłacane przez Instytut kwoty wynikające z procentowego udziału autorów rozwiązań w zakresie wiedzy chronionej i niechronionej w przychodzie uzyskanym przez Instytut z tytułu zawarcia umowy ze Spółdzielnią w pierwszym roku trwania licencji za okres 1 stycznia 2011 r. do 31 grudnia 2011 r. stanowią zatem przychody ze stosunku pracy, do których - w związku z brakiem podstaw do zastosowania uregulowań art. 22 ust. 9 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizyczny - mają zastosowanie koszty uzyskania przychodów ze stosunku pracy, tj. koszty o których mowa w art. 22 ust. 2 cyt. ustawy.

W tym miejscu należy jeszcze raz zauważyć, iż z zawartej w październiku 2010 r. umowy wynika, iż Wnioskodawca udziela Spółdzielni licencji na korzystanie z wynalazku i know-how. W takiej sytuacji licencjodawcą jest Wnioskodawca a licencjobiorcą Spółdzielnia. Nie jest to zatem umowa licencyjna zawarta pomiędzy Wnioskodawcą (pracodawcą) a pracownikiem (autorem wynalazku), ponieważ pracownik - w świetle ww. przepisów ustawy o wynalazczości i ustawy - Prawo własności przemysłowej - takiej umowy - umowy licencyjnej prawnie skutecznej - nie mógł zawrzeć.

W związku z powyższym do przychodów pracownika z tytułu zawartej pomiędzy pracodawcą (Instytutem) a Spółdzielnią w październiku 2010 r. umowy brak jest podstaw do zastosowania 50% kosztów uzyskania, o których mowa w ww. art. 22 ust. 9 pkt 2 ustawy.

Ponadto należy zwrócić uwagę na fakt, iż w przedmiotowej sprawie nie znajdują zastosowania przepisy ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (tekst jedn. Dz. U. z 2006 r. Nr 90, poz. 631 z późn. zm.). Ustawa ta znajduje zastosowanie do utworów. Zgodnie bowiem z art. 1 ust. 1 tej ustawy przedmiotem prawa autorskiego jest każdy przejaw działalności twórczej o indywidualnym charakterze, ustalony w jakiejkolwiek postaci, niezależnie od wartości, przeznaczenia i sposobu wyrażenia (utwór). Znajdują natomiast zastosowanie powołane powyżej przepisy ustawy o wynalazczości i ustawy - Prawo własności przemysłowej.

Zgodnie bowiem z art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 19 października 1972 r. o wynalazczości ustawa normuje stosunki w zakresie wynalazków, wzorów użytkowych i projektów racjonalizatorskich.

Z przepisu art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 30 czerwca 2000 r. - Prawo własności przemysłowej wynika natomiast, iż ustawa normuje:

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Odnosząc się do wskazanego przez Wnioskodawcę wyroku WSA stwierdzić należy, iż orzeczenia Sądu nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa i są wiążące jedynie w sprawach, w których zapadły. Zgodnie bowiem z art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.) ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie ten sąd oraz organ, którego działanie lub bezczynność było przedmiotem zaskarżenia.

Orzeczenia sądu zapadają w indywidualnych sprawach i nie są wiążące dla organu wydającego interpretację.

Niezależnie od powyższego wskazać należy, iż przywołane orzeczenie dotyczyło innej sytuacji niż przedstawiona w analizowanym wniosku.

Do uzupełnienia wniosku Wnioskodawca dołączył kopię dokumentu. Należy jednak zauważyć, że wydając interpretacje w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów, nie przeprowadza postępowania dowodowego, w związku z czym nie jest obowiązany, ani uprawniony do ich oceny; jest związany wyłącznie opisem stanu faktycznego przedstawionym przez Wnioskodawcę i jego stanowiskiem.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.