IBPBII/1/415-87/08/TK

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pani K.-F. przedstawione we wniosku z dnia 15 listopada 2008 r. (data wpływu do tut. Biura - 24 listopada 2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości skorzystania z ulgi rehabilitacyjnej z tytułu wydatków poniesionych na używanie samochodu osobowego dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne - jest prawidłowe.

W dniu 24 listopada 2008 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości skorzystania z ulgi rehabilitacyjnej wysokości z tytułu wydatków poniesionych na używanie samochodu osobowego dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawczyni jest inwalidą z orzeczeniem o stopniu niepełnosprawności umiarkowanym (kod 05-R). Równocześnie jest na wcześniejszej emeryturze w związku z chorobą syna. Odliczyła od swojej emerytury ulgę rehabilitacyjną na używanie samochodu osobowego, którego jest właścicielką. Syn wnioskodawczyni posiada znaczny stopień niepełnosprawności, posiada orzeczenie wydane na stałe (01-U). Ma rentę socjalną w wysokości nie dorównującej kwocie 9.120 zł. dlatego też mąż wnioskodawczyni odliczył sobie ulgę rehabilitacyjną na używanie samochodu osobowego, którego jest współwłaścicielem. Mąż wnioskodawczyni nie jest biologicznym ojcem jej syna. Małżonkowie nie posiadają odrębności majątkowej i wspólnie wychowują, i utrzymują syna wnioskodawczyni. Wnioskodawczyni zaznacza, że na wszystkie zabiegi, wizyty lekarskie i dojazdy do i ze szpitali wozi ich jej mąż.

Urząd Skarbowy zakwestionował małżonkom ulgę rehabilitacyjną na używanie samochodu osobowego w podwójnej wysokości wskazując, że skoro posiadają tylko jeden samochód to przysługuje im jedna ulga, mimo iż w rodzinie są uprawnione dwie osoby: wnioskodawczyni i jej syn. Jedną ulgę rehabilitacyjną po sporządzonej korekcie zwrócono wraz z naliczonymi odsetkami do Urzędu Skarbowego.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy słusznie postąpił Urząd Skarbowy zabierając małżonkom jedną z dwóch odliczonych ulg rehabilitacyjnych na używanie samochodu osobowego i jak w przyszłości należy dokonywać odliczenia z tego tytułu.

Zdaniem wnioskodawczyni ulga rehabilitacyjna na używanie samochodu osobowego należy się dla niej i jej syna, czyli należą się im dwie ulgi.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.), podstawę obliczenia podatku, z zastrzeżeniem art. 24 ust. 3, art. 29 - 30c oraz art. 30e, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 24 ust. 1, 2, 4, 4a-4e ust. 6 lub art. 24b ust. 1 i 2, lub art. 25, po odliczeniu kwot wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne.

Stosownie do art. 26 ust. 7a pkt 14 ww. ustawy, za wydatki, o których mowa w ust. 1 pkt 6, uważa się wydatki poniesione na używanie samochodu osobowego, stanowiącego własność (współwłasność) osoby niepełnosprawnej, zaliczonej do I lub II grupy inwalidztwa lub podatnika mającego na utrzymaniu osobę niepełnosprawną zaliczoną do I lub II grupy inwalidztwa albo dzieci niepełnosprawne, które nie ukończyły 16 roku życia, dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne - w wysokości nie przekraczającej w roku podatkowym kwoty 2.280 zł.

Na podstawie art. 26 ust. 7b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wydatki, o których mowa w ust. 7a, podlegają odliczeniu jeżeli nie zostały sfinansowane (dofinansowane) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych, albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie. W przypadku, gdy wydatki były częściowo sfinansowane (dofinansowane) z tych funduszy (środków), odliczeniu podlega różnica pomiędzy poniesionymi wydatkami a kwotą sfinansowaną (dofinansowaną) z tych funduszy (środków) lub zwróconą w jakiejkolwiek formie.

W myśl art. 26 ust. 7d cytowanej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, warunkiem odliczenia wydatków, o których mowa w ust. 7a, jest posiadanie przez osobę, której dotyczy wydatek:

Zgodnie z art. 26 ust. 7f ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ilekroć w przepisach ust. 7a jest mowa o osobach zaliczonych do:

Stosownie do art. 26 ust. 7e ww. ustawy, przepisy ust. 7a-7d i ust. 7g stosuje się odpowiednio do podatników, na których utrzymaniu pozostają następujące osoby niepełnosprawne: współmałżonek, dzieci własne i przysposobione, dzieci obce przyjęte na wychowanie, pasierbowie, rodzice, rodzice współmałżonka, rodzeństwo, ojczym, macocha, zięciowie i synowe - jeżeli w roku podatkowym dochody tych osób niepełnosprawnych nie przekraczają kwoty 9.120 zł.

Z analizy wyżej przytoczonych przepisów wynika, że aby skorzystać z możliwości odliczenia wydatków związanych z używaniem samochodu osobowego dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne, należy posiadać I lub II grupę inwalidztwa i być właścicielem (współwłaścicielem) samochodu osobowego lub być podatnikiem, na którego utrzymaniu pozostają m.in. niepełnosprawni pasierbowie, których dochody w ciągu roku nie przekroczyły kwoty 9.120 zł i być właścicielem (współwłaścicielem) samochodu osobowego, oraz dojeżdżać nim na zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie precyzuje pojęcia zabieg, rehabilitacja oraz rehabilitacja lecznicza, zatem koniecznym jest wyjaśnienie tych pojęć w oparciu o definicje encyklopedyczne oraz wydaną z zakresu rehabilitacji literaturę. Zgodnie z definicją tych pojęć zawartą w "Słowniku wyrazów obcych" (PWN, Warszawa 1991 r.) oraz "Encyklopedii" PWN, zabieg stanowi interwencję mającą na celu wywołanie określonego skutku, zwykle będącą środkiem zaradczym przeciwdziałającym czemuś (np. skutkom choroby); rehabilitacja jest to przywrócenie choremu sprawności fizycznej i psychicznej poprzez stosowanie odpowiednich zabiegów leczniczych; rehabilitacja lecznicza zaś to połączenie leczenia z postępowaniem usprawniającym, które obejmuje zabiegi fizykoterapeutyczne, wodolecznictwo, światłolecznictwo, elektrolecznictwo, mechanoterapię i kinezyterapię. Istotne znaczenie mogą mieć również zabiegi chirurgiczne zmierzające do przywrócenia organicznych funkcji, zmniejszenia następstw nieodwracalnych zmian lub wyrównanie ich w takim stopniu, aby poszkodowanemu przywrócić jego społecznie przydatną sprawność.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż wnioskodawczyni jest osobą zaliczoną do II grupy inwalidztwa o umiarkowanym stopniu niepełnosprawności, właścicielką samochodu osobowego, którym jest dowożona na zabiegi, wizyty lekarskie i dojazdy do i ze szpitali. Mąż wnioskodawczyni, będący współwłaścicielem samochodu osobowego ma wraz z wnioskodawczynią na utrzymaniu pasierba zaliczonego do I grupy inwalidztwa o znacznym stopniu niepełnosprawności, którego dochody w roku podatkowym nie przekraczają kwoty 9.120 zł i również dowozi go na zabiegi, wizyty lekarskie i do szpitali.

Podkreślić należy, iż odliczeniu od dochodu podlegają jedynie te wydatki rehabilitacyjne, które zostały enumeratywnie wymienione w art. 26 ust. 7a ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Bowiem odliczeniu od dochodu wolą ustawodawcy podlegają wyłącznie wydatki poniesione na używanie samochodu osobowego związanego z przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne. Co oznacza, że nie wszystkie przejazdy związane z leczeniem osoby niepełnosprawnej będą podlegały odliczeniu w ramach powyższego limitu, bowiem nie wszystkie są związane z niezbędnymi zabiegami leczniczo-rehabilitacyjnymi. W ramach tego limitu nie będą się mieściły wydatki związane z przewozami na wizyty lekarskie czy też do szpitali, chyba, że przejazd do szpitala związany jest z niezbędnym zabiegiem leczniczo-rehabilitacyjnym.

Zauważyć należy, iż określona w ustawie kwota 2.280 zł jest maksymalną kwotą, która może być odliczona tytułem poniesienia ww. wydatków. Wydatki te muszą być jednakże faktycznie poniesione. Użycie przez ustawodawcę, przy określaniu wielkości limitu, wyrażenia "w wysokości nieprzekraczającej kwoty 2.280 zł" (a nie "w wysokości 2.280 zł) wskazuje, iż wysokość odliczenia uzależniona od intensywności (częstości) używania samochodu. Należy również podkreślić, że odliczenia powyższego dokonuje podatnik - osoba niepełnosprawna, a w sytuacji, gdy osoba ta jest - w rozumieniu art. 26 ust. 7e ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - na utrzymaniu innej osoby, wówczas powyższego odliczenia może dokonać osoba utrzymująca osobę niepełnosprawną.

O ile zatem wnioskodawczyni jak i jej syn w istocie są dowożeni na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne, to odpisy ulgi rehabilitacyjnej należnej wnioskodawczyni jak i ulgi należnej mężowi wnioskodawczyni w związku z utrzymaniem pasierba, z tytułu używania samochodu osobowego celem dowozu na powyższe zabiegi mogą być odpisane przez każdego z nich maksymalnie do wartości przysługującego limitu nie przekraczającego kwoty 2.280 zł.

Zatem w świetle przedstawionych przepisów stanowisko wnioskodawczyni uznać należy za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Kielcach, ul. Prosta 10, 25-366 Kielce, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.