IBPBII/1/415-862/14/MK - Rozliczenie w zeznaniu podatkowym środków przekazanych podatnikowi przez pracodawcę zagranicznego na wykonanie przez niego obowiązków płatnika.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) - Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 2 sierpnia 2014 r. (data wpływu do Biura - 22 października 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie rozliczenia w zeznaniu podatkowym środków przekazanych podatnikowi przez pracodawcę zagranicznego na wykonanie przez niego obowiązków płatnika:

* w części dotyczącej nie wykazania w zeznaniu podatkowym jako przychodu otrzymanych od zagranicznego pracodawcy środków pieniężnych z tytułu wpłacenia w jego imieniu składek na ubezpieczenie zdrowotne - jest nieprawidłowe,

* w pozostałej części - jest prawidłowe.

W dniu 22 października 2014 r. wpłynął do Biura ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie rozliczenia w zeznaniu podatkowym środków przekazanych podatnikowi przez pracodawcę zagranicznego na wykonanie przez niego obowiązków płatnika.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jest osobą fizyczną zamieszkałą na terytorium kraju, jest jego obywatelem i tutaj jest jego rezydencja podatkowa. Wnioskodawca zawarł ze spółką prawa niemieckiego (odpowiednik polskiej spółki z ograniczoną odpowiedzialnością) umowę o pracę na czas oznaczony (2 lata). Zgodnie z postanowieniami umowy Wnioskodawca został zatrudniony na stanowisko projektanta oprogramowania, a miejsce jego pracy jest zgodne z jego miejscem zamieszkania na terytorium Polski.

Oprócz postanowień w zakresie czasu pracy, wymiaru urlopu, tajemnicy przedsiębiorstwa, ochrony danych - umowa o pracę zawiera szczególne postanowienia w zakresie wynagrodzenia. Zgodnie z tymi postanowieniami Wnioskodawca obok wynagrodzenia brutto otrzyma ponadto część ubezpieczenia finansowaną przez płatnika składek. Pracodawca przenosi na pracownika obowiązki dotyczące wyliczania i wpłacania zaliczek na podatek dochodowy od wynagrodzeń oraz składek dotyczących funduszy ubezpieczeń społecznych i ubezpieczenia zdrowotnego i Funduszu Pracy.

Postanowienia takie są zgodne z obowiązującym prawem pracy i ubezpieczeń społecznych, a także regulacji wynikających z akcesji Polski do Unii Europejskiej. Od 1 maja 2004 r. pracodawcy zagraniczni z państw członkowskich Unii, nieposiadający w Polsce siedziby ani przedstawicielstwa, z tytułu zatrudniania tu (tekst jedn.: w Polsce) pracowników zobowiązani są do wypełniania obowiązków płatnika składek w zakresie ubezpieczeń społecznych, ubezpieczenia zdrowotnego i Funduszu Pracy. Jednak taki pracodawca zagraniczny (niemający w Polsce siedziby ani przedstawicielstwa) może zawrzeć z zatrudnionym pracownikiem oraz osobą świadczącą pracę na innej podstawie niż stosunek pracy umowę, na podstawie której pracownik ten przejmie obowiązki pracodawcy w zakresie ubezpieczeń społecznych, tj. obowiązek zgłoszenia do ubezpieczeń, rozliczania oraz opłacania składek na własne ubezpieczenia, w zastępstwie pracodawcy zagranicznego.

Przywołane powyżej postanowienia wynikają z porozumienia, o którym mowa w art. 21 ust. 2 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) Nr 987/2009 z dnia 16 września 2009 r. dotyczącego wykonywania rozporządzenia (WE) nr 883/2004 w sprawie koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego (Dz. U.UE.L 09.284.1). Na mocy tego porozumienia pracownik przejmie od pracodawcy ciążące na nim, jako pracodawcy, obowiązki płatnika składek do ZUS z tytułu zatrudnienia Wnioskodawcy (pracownika). W konsekwencji, pracodawca wypłaca Wnioskodawcy, niezależnie od jego wynagrodzenia za pracę, również środki na pokrycie składek na ubezpieczenia społeczne i ubezpieczenie zdrowotne, składek na Fundusz Pracy, obciążających pracodawcę.

Wątpliwości Wnioskodawcy pojawiają się w momencie składania rocznego zeznania podatkowego, gdyż zgodnie z umową o pracę jest on zobowiązany do wpłacania części ubezpieczenia finansowanej przez płatnika składek. Natomiast na mocy art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych. Tym samym w przywołanej regulacji mamy do czynienia z szerokim i otwartym katalogiem przychodów stanowiących przychód ze stosunku pracy.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w powyższej sytuacji Wnioskodawca powinien w zeznaniu rocznym w kwocie przychodu wykazać wyłącznie kwotę wynagrodzenia otrzymanego od pracodawcy w wysokości brutto bez uwzględnienia otrzymanych kwot od pracodawcy z tytułu wpłacenia w jego imieniu opisanych składek, a w szczególności na ubezpieczenie społeczne i zdrowotne, a także Fundusz Pracy.

Wnioskodawca, powołując treść art. 3 ust. 1, ust. 1a i 2a oraz art. 4a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stwierdza, że miejsce opodatkowania dochodów z pracy, zgodnie z umowami o unikaniu podwójnego opodatkowania uzależnione jest nie tyle od podmiotu wypłacającego wynagrodzenie, co od miejsca wykonywania pracy. Zakres obowiązku podatkowego polskich rezydentów podatkowych wykonujących pracę za granicą modyfikowany jest przez umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania zawarte przez Polskę z krajem, w którym praca będzie wykonywana. Zgodnie z zasadą wyrażoną również w polskich umowach o unikaniu podwójnego opodatkowania, dochody osób fizycznych mających miejsce zamieszkania w jednym z umawiających się państw, uzyskiwane z tytułu pracy najemnej świadczonej na terytorium drugiego państwa, mogą być opodatkowane w tym państwie, w którym praca ta jest rzeczywiście wykonywana. Kluczowe znaczenie dla rozstrzygnięcia kwestii, gdzie uzyskiwane są wynagrodzenia w zamian za świadczoną pracę najemną, ma określenie miejsca jej wykonywania. Za miejsce wykonywania pracy należy uznać zawsze to miejsce, w którym osoba fizyczna przebywa, kiedy wykonuje pracę, za którą otrzymuje wynagrodzenie. Pierwszeństwo w opodatkowaniu dochodów z pracy najemnej ma zawsze to państwo, w którym praca jest wykonywana. W niniejszym przypadku Wnioskodawca wykonuje pracę na rzecz niemieckiej spółki w miejscu jego zamieszkania, tj. na terytorium Polski.

W związku z uzyskiwaniem dochodów z tytułu pracy wykonywanej w Polsce, zdaniem Wnioskodawcy, należy uwzględnić jedynie przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Reasumując powyższe, Wnioskodawca stwierdza, że dochody uzyskane przez niego z pracy wykonywanej na terytorium Polski na rzecz niemieckiego pracodawcy będą podlegały opodatkowaniu w Polsce.

Powołując treść art. 9 ust. 1, art. 11 ust. 1 i art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych Wnioskodawca zauważa, że gramatyczna wykładnia tego przepisu wskazuje, iż przychód powinien mieć charakter definitywny. Przychodem są wszelkie przysporzenia majątkowe o charakterze trwałym, bezzwrotnym i definitywnym, których rzeczywiste otrzymanie powoduje obowiązek zapłaty podatku dochodowego. Za przychody podatkowe mogą być uznane tylko takie świadczenia, które nie mają charakteru zwrotnego.

W niniejszym przypadku na pracodawcy ciążą obowiązki płatnika składek do ZUS z tytułu zatrudnienia pracownika. W celu zadośćuczynienia tym obowiązkom pracodawca i pracownik zawarli porozumienie, o którym mowa w art. 21 ust. 2 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) Nr 987/2009 z dnia 16 września 2009 r. dotyczącego wykonywania rozporządzenia (WE) nr 883/2004 w sprawie koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego. Na mocy tego porozumienia Wnioskodawca przejął od pracodawcy obowiązki płatnika składek do ZUS z tytułu jego zatrudnienia. Stosownie do postanowień art. 16 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych pracodawca ma obowiązek finansowania z własnych środków części składek do ZUS związanych z zatrudnieniem pracownika. Na podstawie art. 17 ust. 1 ww. ustawy składki na ubezpieczenia emerytalne, rentowe, wypadkowe oraz chorobowe za ubezpieczonych, o których mowa w art. 16 ust. 1-3, 5,6 i 9-12, obliczają, rozliczają i przekazują co miesiąc do Zakładu w całości płatnicy składek.

W myśl natomiast art. 85 ust. 1 ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych za osobę pozostającą w stosunku pracy, w stosunku służbowym albo odbywającą służbę zastępczą składkę jako płatnik oblicza, pobiera z dochodu ubezpieczonego i odprowadza pracodawca, a w razie wypłaty świadczeń pracowniczych z Funduszu Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych, o których mowa w ustawie o ochronie roszczeń pracowniczych w razie niewypłacalności pracodawcy - podmiot obowiązany do wypłaty tych świadczeń. Zgodnie z uregulowaniami art. 104 ust. 1 pkt 1 lit. a ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy obowiązkowe składki na Fundusz Pracy (...), opłacają pracodawcy za osoby pozostające w stosunku pracy lub stosunku służbowym.

Biorąc pod uwagę opisane wyżej przepisy prawa oraz stan niniejszej sprawy Wnioskodawca stwierdza, iż otrzymywane przez niego od zagranicznego pracodawcy środki pieniężne z przeznaczeniem na opłacenie składek ZUS, obciążających pracodawcę (a więc nie tych, które płacone są ze środków pracownika - obciążających jego dochód) oraz Fundusz Pracy, nie będą zaliczane do przychodów Wnioskodawcy, gdyż przekazane kwoty (oprócz wynagrodzenia) nie mają charakteru trwałego i bezzwrotnego, wskutek czego nie stanowią one przychodu Wnioskodawcy. Bowiem przysporzenie uważane za przychód podatkowy musi mieć charakter definitywny, podczas gdy przekazywane przez zagranicznego pracodawcę środki nie mają takiego charakteru, a pracownik jest swego rodzaju pośrednikiem w wykonaniu obowiązków ciążących na pracodawcy.

Reasumując, Wnioskodawca stwierdza, że w swoim rozliczeniu rocznym winien wykazać jako przychód otrzymane ze stosunku pracy świadczonej dla niemieckiej spółki na terytorium Polski, kwoty wynagrodzenia, bez uwzględniania otrzymanych z tytułu składek społecznych i zdrowotnych oraz Funduszu Pracy, które wpłaca w imieniu pracodawcy na odpowiedni Fundusz Zakładu Ubezpieczeń Społecznych.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam, co następuje:

Podstawową zasadą obowiązującą w przepisach ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest zasada powszechności opodatkowania. W myśl tej zasady, wyrażonej w art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Z treści przepisu wynika zatem, że opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody uzyskane przez podatnika, z wyjątkiem tych, które zostały enumeratywnie wymienione przez ustawodawcę w katalogu zwolnień przedmiotowych ustawy bądź, od których Minister Finansów zaniechał poboru podatku, w drodze rozporządzenia.

Na podstawie art. 11 ust. 1 cytowanej ustawy przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Stosownie natomiast do treści art. 12 ust. 1 ww. ustawy za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Gramatyczna wykładnia ww. przepisów wskazuje, że przychód powinien mieć charakter definitywny. Przychodem są wszelkie przysporzenia majątkowe o charakterze trwałym, bezzwrotnym i definitywnym, których rzeczywiste otrzymanie powoduje obowiązek zapłaty podatku dochodowego. Za przychody podatkowe mogą być uznane tylko takie świadczenia, które nie mają charakteru zwrotnego.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca jest polskim rezydentem podatkowym. Wnioskodawca zawarł ze spółką prawa niemieckiego (odpowiednik polskiej spółki z ograniczoną odpowiedzialnością) umowę o pracę na czas oznaczony (2 lata). Miejsce jego pracy jest zgodne z jego miejscem zamieszkania na terytorium Polski. Oprócz postanowień w zakresie czasu pracy, wymiaru urlopu, tajemnicy przedsiębiorstwa, ochrony danych - umowa o pracę zawiera szczególne postanowienia w zakresie wynagrodzenia. Zgodnie z tymi postanowieniami Wnioskodawca obok wynagrodzenia brutto otrzyma ponadto część ubezpieczenia finansowaną przez płatnika składek. Pracodawca przenosi na pracownika obowiązki dotyczące wyliczania i wpłacania zaliczek na podatek dochodowy od wynagrodzeń oraz składek dotyczących funduszy ubezpieczeń społecznych i ubezpieczenia zdrowotnego i Funduszu Pracy. Postanowienia takie są zgodne z obowiązującym prawem pracy i ubezpieczeń społecznych, a także regulacji wynikających z akcesji Polski do Unii Europejskiej. Od 1 maja 2004 r. pracodawcy zagraniczni z państw członkowskich Unii, nieposiadający w Polsce siedziby ani przedstawicielstwa, z tytułu zatrudniania tu (tekst jedn.: w Polsce) pracowników zobowiązani są do wypełniania obowiązków płatnika składek w zakresie ubezpieczeń społecznych, ubezpieczenia zdrowotnego i Funduszu Pracy. Jednak taki pracodawca zagraniczny (niemający w Polsce siedziby ani przedstawicielstwa) może zawrzeć m.in. z zatrudnionym pracownikiem umowę, na podstawie której pracownik ten przejmie obowiązki pracodawcy w zakresie ubezpieczeń społecznych, tj. obowiązek zgłoszenia do ubezpieczeń, rozliczania oraz opłacania składek na własne ubezpieczenia, w zastępstwie pracodawcy zagranicznego.

Przywołane powyżej postanowienia wynikają z porozumienia, o którym mowa w art. 21 ust. 2 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) Nr 987/2009 z dnia 16 września 2009 r. dotyczącego wykonywania rozporządzenia (WE) nr 883/2004 w sprawie koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego (Dz. U.UE.L 09.284.1). Na mocy tego porozumienia pracownik przejmie od pracodawcy ciążące na nim, jako pracodawcy, obowiązki płatnika składek do ZUS z tytułu zatrudnienia Wnioskodawcy (pracownika). W konsekwencji, pracodawca wypłaca Wnioskodawcy, niezależnie od jego wynagrodzenia za pracę, również środki na pokrycie składek na ubezpieczenia społeczne i ubezpieczenie zdrowotne, składek na Fundusz Pracy, obciążających pracodawcę.

Stosownie do postanowień wynikających z art. 16 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz. U. z 2013 r. poz. 1442, z późn. zm.) pracodawca ma obowiązek finansowania z własnych środków części składek do ZUS związanych z zatrudnieniem pracownika; natomiast część składek finansowana jest ze środków pracownika.

Na podstawie art. 17 ust. 1 ww. ustawy składki na ubezpieczenia emerytalne, rentowe, wypadkowe oraz chorobowe za ubezpieczonych, o których mowa w art. 16 ust. 1-3, 5, 6 i 9-12, obliczają, rozliczają i przekazują co miesiąc do Zakładu w całości płatnicy składek.

W myśl natomiast art. 85 ust. 1 ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (Dz. U. z 2008 r. Nr 164, poz. 1027 z późn. zm.) za osobę pozostającą w stosunku pracy, w stosunku służbowym albo odbywającą służbę zastępczą składkę jako płatnik oblicza, pobiera z dochodu ubezpieczonego i odprowadza pracodawca, a w razie wypłaty świadczeń pracowniczych z Funduszu Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych, o których mowa w ustawie z dnia 29 grudnia 1993 r. o ochronie roszczeń pracowniczych w razie niewypłacalności pracodawcy (Dz. U. z 2002 r. Nr 9, poz. 85 z późn. zm.) - podmiot obowiązany do wypłaty tych świadczeń.

Wskazany przepis jednoznacznie określa zatem, że składka zdrowotna dotycząca osoby pozostającej w stosunku pracy finansowana jest ze środków pracownika (z jego dochodów).

Zgodnie z uregulowaniami art. 104 ust. 1 pkt 1 lit. a ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (Dz. U. z 2013 r. poz. 674, z późn. zm.) obowiązkowe składki na Fundusz Pracy (...), opłacają pracodawcy za osoby pozostające w stosunku pracy lub stosunku służbowym.

Zgodnie z treścią art. 21 ust. 1 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) Nr 987/2009 z dnia 16 września 2009 r. dotyczącego wykonywania rozporządzenia (WE) Nr 883/2004 w sprawie koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego (Dz. U.UE.L 09.284.1, z późn. zm.) pracodawca, którego siedziba lub miejsce prowadzenia działalności znajdują się poza terytorium właściwego państwa członkowskiego, zobowiązany jest do wypełniania wszystkich obowiązków wynikających z ustawodawstwa mającego zastosowanie do jego pracowników, w szczególności obowiązku zapłacenia składek przewidzianych w tym ustawodawstwie, tak jakby jego siedziba lub miejsce prowadzenia działalności znajdowały się we właściwym państwie członkowskim.

W myśl art. 21 ust. 2 ww. rozporządzenia pracodawca niemający miejsca prowadzenia działalności w państwie członkowskim, którego ustawodawstwo ma zastosowanie, może uzgodnić z pracownikiem, że spoczywający na pracodawcy obowiązek zapłacenia składek może być wypełniany w jego imieniu przez pracownika, bez uszczerbku dla podstawowych obowiązków pracodawcy. Pracodawca powiadamia instytucję właściwą tego państwa członkowskiego o dokonanych uzgodnieniach.

Biorąc pod uwagę przedstawiony we wniosku stan faktyczny oraz powołane wyżej przepisy prawa należy zatem stwierdzić, że otrzymane przez Wnioskodawcę od zagranicznego pracodawcy środki pieniężne na opłacenie składek zdrowotnych stanowią przychód w rozumieniu art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wnioskodawca co prawda stwierdza we wniosku, że dodatkowe środki otrzymywane od pracodawcy niemieckiego to te, które obciążają pracodawcę. Jak jednak wynika z art. 85 ust. 1 ww. ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych, składki na ubezpieczenie zdrowotne finansowane są z dochodu ubezpieczonego, więc w omawianej sprawie - z dochodu Wnioskodawcy. Zadaniem płatnika tych składek, czyli pracodawcy, jest ich pobór ze środków (dochodu) pracownika i przekazanie do ZUS. To oznacza, że pracodawca przekazując Wnioskodawcy środki na sfinansowanie tychże składek jednocześnie czyni w jego majątku przysporzenie, gdyż składki te nie są pobierane z wynagrodzenia Wnioskodawcy.

Należy zauważyć, że z ogólnej definicji przychodów zawartej w art. 11 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, iż przychodami są w szczególności otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Przy czym przez pojęcie "otrzymane" - zgodnie ze Słownikiem języka polskiego - należy rozumieć takie pieniądze i wartości pieniężne, które zostały podatnikowi dane. Mając na uwadze istnienie wielu form rozliczeń, należy uznać, że otrzymane pieniądze to nie tylko wypłacona gotówka, ale również kwota, która wpłynęła na rachunek bankowy podatnika.

Natomiast "postawionymi do dyspozycji" są takie pieniądze i wartości pieniężne, które podatnik - wykazując określoną aktywność - ma możliwość włączyć do swojego władztwa. Innymi słowy, podatnik ma możliwość skorzystania z tychże pieniędzy, a nie jest to uzależnione od dodatkowej zgody osoby stawiającej określone środki do dyspozycji.

Zatem do przychodu należy zaliczyć każdy rodzaj świadczenia, które dana osoba (podatnik) otrzymuje kosztem majątku innej osoby. Takim świadczeniem jest m.in. wykonanie zobowiązania danej osoby przez inny podmiot (np. zapłacenie składki na ubezpieczenie zdrowotne przez pracodawcę środkami z jego majątku w sytuacji, gdy winno ono być sfinansowane środkami pracownika).

Dlatego też otrzymana przez Wnioskodawcę ze środków pracodawcy kwota na ubezpieczenie zdrowotne, która powinna być pokryta z dochodu Wnioskodawcy (pracownika), w świetle art. 11 ust. 1 ww. ustawy, stanowić będzie dla Wnioskodawcy przysporzenie majątkowe (przychód) mające swoje źródło w przychodach ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Użyty bowiem przez ustawodawcę w art. 12 ust. 1 ww. ustawy zwrot "w szczególności" oznacza, że wymienione kategorie przychodów stanowią katalog otwarty. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy. Wnioskodawca otrzyma bowiem nieodpłatne świadczenie od pracodawcy, gdyż pracodawca zapłaci z własnych środków składki na ubezpieczenie zdrowotne, które powinny być finansowane ze środków pracownika (Wnioskodawcy). Tym samym inny podmiot (tutaj pracodawca) wykona kosztem swego majątku zobowiązanie, które winno być sfinansowane z majątku pracownika (Wnioskodawcy).

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie nie wykazania w zeznaniu podatkowym jako przychodu otrzymanych od zagranicznego pracodawcy środków pieniężnych z tytułu wpłacenia w jego imieniu składek na ubezpieczenie zdrowotne - należało uznać za nieprawidłowe.

W przypadku natomiast otrzymania przez Wnioskodawcę od zagranicznego pracodawcy środków pieniężnych z przeznaczeniem na opłacenie składek społecznych oraz na Fundusz Pracy, obciążających pracodawcę (a więc nie tych, które płacone są ze środków pracownika - obciążających jego dochód), środki te nie będą zaliczane do przychodów Wnioskodawcy jeśli w całości zostały przekazane zgodnie z ich przeznaczeniem. Środki te nie będą więc przychodem w ogóle, jeśli w wyniku ostatecznego rozliczenia otrzymane środki od pracodawcy zostały w całości przekazane na opłacenie składek społecznych i składki na Fundusz Pracy, czyli na sfinansowanie tych wydatków, które zgodnie z przepisami obciążają majątek pracodawcy.

W przypadku jednak, gdy z rozliczenia środków finansowych przeznaczonych przez pracodawcę na opłacenie składek społecznych i składek na Fundusz Pracy (a więc tych, które z mocy ustawy jest zobowiązany sfinansować własnym dochodem) pozostanie kwota nadwyżki do indywidualnej dyspozycji Wnioskodawcy, to wówczas kwota tej nadwyżki stanowić będzie przychód Wnioskodawcy ze stosunku pracy. Przy czym, przychód powstanie w momencie ostatecznego rozliczenia ww. środków finansowych.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy w części dotyczącej nie wykazania w zeznaniu podatkowym jako przychodu otrzymanych od zagranicznego pracodawcy środków pieniężnych z tytułu wpłacenia w jego imieniu składek na ubezpieczenie społeczne i Fundusz Pracy (które winien finansować z własnych środków) - należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.