IBPBII/1/415-860/14/MCZ - Możliwość odliczenia od dochodu wydatków poniesionych na cele rehabilitacyjne przez podatnika będącego osoba niepełnosprawną związanych z pobytem w sanatorium oraz zakupem aparatów słuchowych.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) - Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 15 października 2014 r. (data wpływu do Biura - 17 października 2014 r.), uzupełnionym 29 grudnia 2014 r., o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącego podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości odliczenia od dochodu wydatków poniesionych na cele rehabilitacyjne przez podatnika będącego osoba niepełnosprawną związanych z:

* pobytem w sanatorium oraz zakupem aparatów słuchowych - jest prawidłowe,

* zakupem ziołowych i dietetycznych produktów medycznych - jest nieprawidłowe.

W dniu 17 października 2014 r. wpłynął do Biura ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości odliczenia od dochodu w ramach ulgi rehabilitacyjnej wydatków poniesionych na zakup leków, pobyt w sanatorium oraz zakup aparatów słuchowych.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, dlatego w piśmie z 18 grudnia 2014 r. znak: IBPB II/1/415-860/14/MCZ wezwano o jego uzupełnienie. Wniosek uzupełniono 29 grudnia 2014 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca od 1996 r. jest na rencie inwalidzkiej w związku z wypadkiem przy pracy. Posiada orzeczoną I grupę inwalidzką, bez możliwości pracy. Wnioskodawca choruje na stwardnienie rozsiane. W 2013 r. Wnioskodawca zachorował na chorobę nowotworową. Po chemioterapiach, naświetlaniach i dwóch operacjach u Wnioskodawcy stwierdzono uszkodzenie neurologiczne całego organizmu, nawet słuchu. Po wyjściu ze szpitala Narodowy Fundusz Zdrowia (NFZ) nie zabezpieczył Wnioskodawcy rehabilitacji z powodu braku środków. W czerwcu 2014 r. a następnie w sierpniu tego roku Wnioskodawca sam opłacił rehabilitację w sanatorium.

W sanatorium Wnioskodawca dowiedział się o możliwości leczenia powikłań po leczeniu nowotworowym, metodą niezarejestrowaną jeszcze przez NFZ. Po zastosowania tej metody (stosowaniu lekarstw) Wnioskodawca przebył trzecią operację połączenia jelita grubego (likwidacja worka stomi). By nie było kolejnego uszkodzenia jelita po kolejnej chemioterapii Wnioskodawca został zakwalifikowany do leczenia preparatem selol. Preparat ten Wnioskodawca otrzymuje bezpłatnie (wpłata na fundację), jednak resztę lekarstw niezbędnych do tego leczenia opłaca prywatnie. Koszty lekarstw są bardzo duże.

W piśmie z 29 grudnia 2014 r. (data wpływu - 29 grudnia 2014 r.), stanowiącym uzupełnienie wniosku, Wnioskodawca doprecyzował stan faktyczny i wskazał, że:

1. Leki stosowane przy leczeniu preparatem selol nie są lekami w rozumieniu ustawy z dnia 6 września 2001 r. - Prawo farmaceutyczne. Są to inne produkty medyczne - ziołowe, dietetyczne zalecone do stosowania przez lekarza specjalistę medycyny nuklearnej, który w czasie badania i kwalifikacji do leczenia preparatem selol zaleca stosowanie tych preparatów, by organizm nabrał odporności, dostał specjalne witaminy, by nie zostały uszkodzone inne organy przy jego stosowaniu i by odbudowały się martwe komórki uszkodzone podczas naświetlania i chemioterapii, przed operacją i po niej.

2. Sanatorium, w którym Wnioskodawca przebywał dwa razy w 2014 r. jest zakładem leczniczo-uzdrowiskowym, w którym większość pacjentów to osoby chorujące na choroby nowotworowe. Opłacając pobyt w sanatorium Wnioskodawca opłacił razem pobyt i rehabilitację. Na zabiegi i ich rodzaj musiał wyrazić zgodę lekarz onkolog. Zaordynowane zabiegi to: masaż suchy kręgosłupa i pośladków, gimnastyka na przyrządach, solux, kąpiel wirowa nogi, terapia światłem spolaryzowanym. Zabiegi te miały pobudzić układ nerwowy do pracy, w tym pracę zwieracza odbytu, by Wnioskodawca mógł przejść następną operację połącznia jelita grubego - likwidację worka stomi.

3. Zakup aparatów słuchowych został częściowo pokryty ze środków NFZ w kwocie 1.400 zł. Całkowity koszt aparatu słuch wynosi 6.296,50 zł. Ze środków własnych Wnioskodawca zapłacił 4.896,50 zł.

4. Za pobyt w sanatorium z zabiegami Wnioskodawca nie dostał żadnego dofinansowania z NFZ. Aby je dostać trzeba bardzo długo czekać, a termin połączenia jelit był określony. Brak szybkiej rehabilitacji skazałby Wnioskodawcy na posiadanie worka stomijnego do końca życia a więc i na odparzenia, odklejanie worka, nieprzyjemny zapach oraz siedzenie w domu, co nie jest komfortowe. Nadto Wnioskodawcy dokuczał bół kręgosłupa i miał problemy z poruszaniem się. Po pierwszym leczeniu sanatoryjnym, w badaniu chirurga onkologa było widać poprawę stanu zdrowia Wnioskodawcy, lecz nie na tyle by operacja połączenia jelita była możliwa. By dać sobie szansę na normalne życie Wnioskodawca podjął więc decyzję o ponownym leczeniu sanatoryjnym. Po drugiej rehabilitacji w sanatorium, na kontroli w szpitalu podjęto decyzję o operacji połączenia jelit. Po przebytej operacji Wnioskodawca nadal bierze preparat selol i lekarstwa, by być pewnym całego leczenia, które winno trwać 5 lat.

5. Wnioskodawca posiada imienne faktury za pobyty w sanatorium, zakup aparatów słuchowych i zakup leków potrzebnych przy stosowaniu preparatu selol.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy ww. wydatki Wnioskodawca może odliczyć w ramach ulgi rehabilitacyjnej.

Zdaniem Wnioskodawcy, może ona odliczyć od podatku w 100% faktury za pobyt w sanatorium, oraz aparaty słuchowe w części pokrytej z własnych środków. Lekarstwa i środki farmaceutyczne powyżej 100 zł w danym miesiącu.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam co następuje:

Zgodnie z art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.) podstawę obliczenia podatku z zastrzeżeniem art. 29-30c oraz art. 30e, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 24 ust. 1, 2, 3b-3e, 4, 4a - 4e, ust. 6 lub art. 24b ust. 1 i 2 lub art. 25, po odliczeniu kwot wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne.

Rodzaje wydatków na cele rehabilitacyjne uprawniające do odliczeń od dochodu przed opodatkowaniem zawiera art. 26 ust. 7a ww. ustawy, zaś zasady i warunki dokonywania tych odliczeń określone zostały w ust. 7 i 7b - 7g tego artykułu.

W myśl art. 26 ust. 7d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych warunkiem odliczenia wydatków, o których mowa w ust. 7a, jest posiadanie przez osobę, której dotyczy wydatek:

Zgodnie z art. 26 ust. 7f tejże ustawy o podatku dochodowym ilekroć w przepisach ust. 7a jest mowa o osobach zaliczonych do:

1. I grupy inwalidztwa - należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów orzeczono:

2. II grupy inwalidztwa - należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:

Wydatki, o których mowa w ust. 7a, podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały sfinansowane (dofinansowane) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, zakładowego funduszu aktywności, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie. W przypadku, gdy wydatki były częściowo sfinansowane (dofinansowane) z tych funduszy (środków), odliczeniu podlega różnica pomiędzy poniesionymi wydatkami a kwotą sfinansowaną (dofinansowaną) z tych funduszy (środków) lub zwróconą w jakiejkolwiek formie (art. 26 ust. 7b ustawy).

Natomiast w myśl postanowień art. 26 ust. 13a ww. ustawy, wydatki na cele określone w ust. 1 podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów lub nie zostały odliczone od przychodu na podstawie ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym lub od dochodu na podstawie ustawy z dnia 24 sierpnia 2006 r. o podatku tonażowym albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie.

W myśl art. 26 ust. 7 pkt 4 powołanej ustawy, wysokość wydatków na cele określone w ust. 1, z zastrzeżeniem ust. 7c, ustala się na podstawie dokumentu stwierdzającego ich poniesienie, zawierającego w szczególności: dane identyfikujące kupującego (odbiorcę usługi lub towaru) i sprzedającego (towar lub usługę), rodzaj zakupionego towaru lub usługi oraz kwotę zapłaty (...).

Należy zaznaczyć, że katalog ulg wymienionych w art. 26 ust. 7a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest katalogiem zamkniętym, co oznacza, że odliczeniu podlegają jedynie wydatki enumeratywnie w nim wymienione. Rozszerzająca interpretacja przepisu art. 26 ust. 7a cyt. ustawy jest niedozwolona. Zgodnie bowiem z zasadą, przyjętą w orzecznictwie NSA, jak i w doktrynie prawa podatkowego, ulgi podatkowe są wyjątkiem od zasady równości i powszechności opodatkowania. Tak więc przepisy regulujące prawo do ulgi winny być interpretowane ściśle; niedopuszczalna jest ich interpretacja rozszerzająca.

Z treści wniosku i jego uzupełnienia wynika, że Wnioskodawca od 1996 r. jest na rencie inwalidzkiej po wypadku w pracy; posiada orzeczoną I grupę inwalidzką. W 2013 r. Wnioskodawca zachorował na chorobę nowotworową. Po chemioterapiach, naświetlaniach i dwóch operacjach u Wnioskodawcy stwierdzono uszkodzenia neurologiczne całego organizmu, nawet słuchu.

W związku z powikłaniami po leczeniu nowotworowym, Wnioskodawca poddał się leczeniu metodą niezarejestrowaną przez NFZ - został zakwalifikowany do leczenia preparatem selol. Preparat ten Wnioskodawca otrzymuje bezpłatnie, jednak resztę lekarstw niezbędnych do tego leczenia opłaca prywatnie. Koszty lekarstw są bardzo duże. Leki stosowane przy leczeniu preparatem selol nie są lekami w rozumieniu ustawy z dnia 6 września 2001 r. - Prawo farmaceutyczne. Są to inne produkty medyczne - ziołowe, dietetyczne zalecone do stosowania przez lekarza specjalistę medycyny nuklearnej, który w czasie badania i kwalifikacji do leczenia preparatem selol zalecił stosowanie tych preparatów, w celu wzmocnienia odporności organizmu, odbudowy komórek uszkodzonych podczas radioterapii i chemioterapii oraz ochrony przed uszkodzeniem innych organów podczas stosowania leczenia.

W 2014 r. Wnioskodawca przebywał dwa razy na rehabilitacji w sanatorium. Z uwagi na długie oczekiwanie na rehabilitację w ramach NFZ Wnioskodawca sam poniósł koszt pobytu w sanatorium. Sanatorium, w którym był Wnioskodawca jest zakładem leczniczo-uzdrowiskowym; zajmuje się rehabilitacją osób z chorobą nowotworową po przebytej chemioterapii i radioterapii. Wnioskodawca opłacając pobyt w sanatorium opłacił razem pobyt i rehabilitację; za pobyt w sanatorium wraz zabiegani Wnioskodawca nie otrzymał dofinansowania.

W 2014 r. Wnioskodawca zakupił aparaty słuchowe, których całkowity koszt wyniósł 6.296,50 zł. Ze środków własnych Wnioskodawca zapłacił 4.896,50 zł. NFZ dofinansował zakup aparatów słuchowych w wysokości 1.400 zł.

Wnioskodawca posiada imienne faktury za pobyty w sanatorium, zakup aparatów słuchowych i zakup leków potrzebnych przy stosowaniu preparatu selol.

Możliwość skorzystania z odliczeń w ramach tzw. ulgi rehabilitacyjnej, w związku z poniesieniem wydatków na zakup produktów medycznych - ziołowych, dietetycznych należy oceniać przez pryzmat art. 26 ust. 7a pkt 12 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z tym przepisem za wydatki na cele rehabilitacyjne oraz wydatki związane z ułatwianiem wykonywania czynności życiowych, uważa się wydatki poniesione na leki - w wysokości stanowiącej różnicę pomiędzy faktycznie poniesionymi wydatkami w danym miesiącu a kwotą 100 zł, jeśli lekarz specjalista stwierdzi, że osoba niepełnosprawna powinna stosować określone leki (stale lub czasowo).

W przepisach ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych brak jest definicji "leku" - a zatem posiłkowo należy opierać się na definicjach zawartych w ustawie z dnia 6 września 2001 r. - Prawo farmaceutyczne (Dz. U. z 2008 r. Nr 45, poz. 271 ze. zm.). Z definicji tych wynika, że: lekiem aptecznym jest produkt leczniczy sporządzony w aptece zgodnie z recepturą farmakopealną, przeznaczony do wydania w tej aptece; lekiem gotowym jest produkt leczniczy wprowadzony do obrotu pod określoną nazwą i w określonym opakowaniu; lekiem recepturowym jest produkt leczniczy sporządzony w aptece na podstawie recepty lekarskiej; produkt leczniczy to substancja lub mieszanina substancji, przedstawiana jako posiadająca właściwości zapobiegania lub leczenia chorób występujących u ludzi lub zwierząt lub podawana w celu postawienia diagnozy lub w celu przywrócenia, poprawienia lub modyfikacji fizjologicznych funkcji organizmu poprzez działania farmakologiczne, immunologiczne lub metaboliczne.

Wykaz produktów spełniających cechy "leku" na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej jest zamieszczany w Urzędowym Wykazie Produktów Leczniczych Dopuszczonych do Obrotu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (opublikowanym w Dz. Urz. Ministra Zdrowia z 2014 r. poz. 45 - www.urpl.gov.pl). Ponadto do obrotu dopuszczone zostają bez konieczności uzyskania pozwolenia produkty lecznicze sprowadzane z zagranicy, jeżeli ich stosowanie jest niezbędne dla ratowania życia lub zdrowia pacjenta, pod warunkiem, że dany produkt leczniczy jest dopuszczony do obrotu w kraju, z którego jest sprowadzany i posiada aktualne pozwolenie dopuszczenia do obrotu. Podstawą sprowadzenia takiego produktu leczniczego jest jednak zapotrzebowanie szpitala albo lekarza prowadzącego leczenie poza szpitalem, potwierdzone przez konsultanta z danej dziedziny medycyny.

Przepisy prawa podatkowego w tym ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawierają również definicji czy też przesłanek pozwalających uznać daną osobę za lekarza specjalistę - zatem również pomocniczo należy stosować definicję zawartą w ustawie z dnia 5 grudnia 1996 r. o zawodach lekarza i lekarza dentysty (Dz. U. z 2011 r. Nr 277, poz. 1634 z późn. zm.), zgodnie z którą lekarzem specjalistą jest osoba, która jest obywatelem polskim lub obywatelem innego niż Rzeczpospolita Polska państwa członkowskiego Unii Europejskiej i posiada:

* dyplom lekarza lub lekarza dentysty wydany przez polską szkołę wyższą lub

* dyplom lub inne dokumenty poświadczające formalne kwalifikacje lekarza lub lekarza dentysty, wydane przez inne niż Rzeczpospolita Polska państwo członkowskie Unii Europejskiej, lub

* dyplom lekarza lub lekarza dentysty wydany przez inne państwo niż państwo członkowskie Unii Europejskiej, pod warunkiem że dyplom został uznany w Rzeczypospolitej Polskiej za równorzędny zgodnie z odrębnymi przepisami,

* tytuł specjalisty w określonej dziedzinie medycznej.

Jak z powyższego wynika osoba niepełnosprawna posiadająca stosowne orzeczenie o niepełnosprawności, która chce skorzystać z ulgi przewidzianej przez ustawodawcę w treści art. 26 ust. 7a pkt 12 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych musi spełnić następujące warunki:

Jak wynika z analizy treści wniosku oraz powołanych wyżej przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w przedmiotowej sprawie, Wnioskodawca będący osobą niepełnosprawną nie może skorzystać, w ramach ulgi rehabilitacyjnej, z odliczenia od dochodu wydatków poniesionych w 2014 r. na zakup środków leczniczych stosowanych przy kuracji preparatem selol, gdyż jak stwierdził Wnioskodawca w uzupełnieniu wniosku, środki medyczne stosowane przy leczeniu ww. preparatem nie są lekami w rozumieniu ustawy prawo farmaceutyczne - są to preparaty medyczne ziołowe i dietetyczne.

Wobec tego, pomimo, że produkty medyczne do stosowania z preparatem selol zaordynował Wnioskodawcy lekarz specjalista, do stosowania przez określony czas, to z uwagi na to, że w ramach ulgi rehabilitacyjnej ustawodawca zezwolił na odliczenie od dochodu podatnika wydatków poniesionych wyłącznie na zakup produktów spełniających cechy "leku", to Wnioskodawca nie może wydatków na wskazane preparaty medyczne odliczyć od dochodu w zeznaniu podatkowym za 2014 r.

Stanowisko Wnioskodawcy w powyższym zakresie należy uznać za nieprawidłowe.

Możliwość odliczenia w ramach ulgi rehabilitacyjnej wydatków poniesionych przez Wnioskodawcę za pobyt w sanatorium w połączeniu z zabiegami rehabilitacyjnymi należy analizować w oparciu o przepisy art. 26 ust. 7a pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z tym przepisem za wydatki na cele rehabilitacyjne, o których mowa w art. 26 ust. 7a pkt 6 ustawy uważa się wydatki poniesione na odpłatność za pobyt na leczeniu w zakładzie lecznictwa uzdrowiskowego, za pobyt w zakładzie rehabilitacji leczniczej, zakładach opiekuńczo-leczniczych i pielęgnacyjno-opiekuńczych oraz odpłatność za zabiegi rehabilitacyjne.

Z uwagi na fakt, iż ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiuje pojęcia "zakład lecznictwa uzdrowiskowego " należy posiłkowo odnieść się do przepisów ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o lecznictwie uzdrowiskowym, uzdrowiskach i obszarach ochrony uzdrowiskowej oraz o gminach uzdrowiskowych (Dz. U. z 2012 r. poz. 651, z późn. zm.).

Zgodnie z art. 2 pkt 10 ww. ustawy zakładem lecznictwa uzdrowiskowego jest przedsiębiorstwo podmiotu leczniczego wykonującego działalność leczniczą w rodzaju ambulatoryjne lub stacjonarne i całodobowe świadczenia zdrowotne w rozumieniu przepisów o działalności leczniczej, działające na obszarze uzdrowiska, utworzone w celu udzielania świadczeń zdrowotnych z zakresu lecznictwa uzdrowiskowego albo rehabilitacji uzdrowiskowej, w ramach kierunków leczniczych i przeciwskazań ustalonych dla danego uzdrowiska, w szczególności wykorzystujących warunki naturalne uzdrowiska przy udzielaniu świadczeń zdrowotnych.

W myśl art. 6 tejże ustawy zakładami lecznictwa uzdrowiskowego są:

Natomiast stosownie do art. 9 ust. 1 i art. 12 ustawy z 15 kwietnia 2011 r. o działalności leczniczej (Dz. U. z 2013 r. poz. 217, z późn. zm.)" zakład rehabilitacji leczniczej ", "zakład opiekuńczo-leczniczy" oraz "zakład pielęgnacyjno opiekuńczy" to podmioty, które udzielają stacjonarnych i całodobowych świadczeń zdrowotnych innych niż szpitalne, polegających m.in. na udzielaniu całodobowych świadczeń zdrowotnych, które obejmują swoim zakresem pielęgnację i rehabilitację pacjentów niewymagających hospitalizacji, oraz zapewnianiu im produktów leczniczych i wyrobów medycznych, pomieszczeń i wyżywienia odpowiednich do stanu zdrowia, a także prowadzeniu edukacji zdrowotnej dla pacjentów i członków ich rodzin oraz przygotowaniu tych osób do samoopieki i samopielęgnacji w warunkach domowych.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca wskazał, że sanatorium, w którym był Wnioskodawca dwukrotnie w 2014 r. jest zakładem leczniczo-uzdrowiskowym; zajmuje się rehabilitacją osób z chorobą nowotworową. Wnioskodawca opłacił razem pobyt i rehabilitację. Na zabiegi rehabilitacyjne i ich rodzaj wyraził zgodę lekarz onkolog.

Zatem skoro sanatorium, w którym Wnioskodawca przeszedł rehabilitację po chorobie nowotworowej jest zakładem lecznictwa uzdrowiskowego w rozumieniu wyżej powołanych przepisów, to w ramach ulgi rehabilitacyjnej Wnioskodawca ma prawo odliczyć od dochodu na podstawie wyżej powołanego art. 26 ust. 7a pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, koszty swojego pobytu na leczeniu w sanatorium (łącznie z zabiegami), w wysokości wynikającej z imiennych faktur.

Stanowisko Wnioskodawcy w powyższym zakresie należy uznać za prawidłowe.

Kolejne zagadnienie wymagające rozważenia to możliwość odliczenia w ramach ulgi rehabilitacyjnej wydatku poniesionego na zakup aparatów słuchowych.

Możliwość odliczenia w ramach ulgi rehabilitacyjnej wydatków poniesionych przez Wnioskodawcę za zakup aparatów słuchowych należy analizować w oparciu o przepisy art. 26 ust. 7a pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Przepis art. 26 ust. 7a pkt 3 ww. ustawy stanowi, że za wydatki, o których mowa w ust. 1 pkt 6, uważa się wydatki poniesione na zakup i naprawę indywidualnego sprzętu, urządzeń i narzędzi technicznych niezbędnych w rehabilitacji oraz ułatwiających wykonywanie czynności życiowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności, z wyjątkiem sprzętu gospodarstwa domowego.

Mając na względzie powołane przepisy, w szczególności art. 26 ust. 7a pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, należy stwierdzić, że określenie "indywidualny sprzęt, urządzenia i narzędzia techniczne niezbędne w rehabilitacji" oznacza, że można zaliczyć do nich tylko i wyłącznie sprzęt, urządzenia i narzędzia techniczne, mające cechy sprzętu, urządzeń czy narzędzi o charakterze szczególnym (niestandardowym), konieczne w rehabilitacji osoby niepełnosprawnej i ułatwiające tej osobie wykonywanie czynności życiowych, których utrudnienie wykonania wynika z niepełnosprawności. Oznacza to, że taki sprzęt musi posiadać określone właściwości.

Z uregulowań zawartych w ww. przepisie wynika zatem, że:

* pomiędzy rodzajem nabytego sprzętu (urządzenia, narzędzia) a rodzajem niepełnosprawności pozostawać musi ścisły związek,

* zakupiony sprzęt (urządzenie, narzędzie) musi być wykorzystywany (używany) w rehabilitacji oraz służyć przywracaniu sprawności organizmu i ułatwiać wykonywanie czynności życiowych,

* cechą zakupionego sprzętu (urządzenia, narzędzia) musi być jego indywidualny charakter.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że w 2014 r. Wnioskodawca zakupił aparaty słuchowe, których całkowity koszt wyniósł 6.296,50 zł. Ze środków własnych Wnioskodawca zapłacił 4.896,50 zł. NFZ dofinansował zakup aparatów słuchowych w kwocie 1.400 zł. Wnioskodawca posiada imienną fakturę dot. zakup aparatów słuchowych.

Mając na uwadze powyżej powołane przepisy należy stwierdzić, że aparat słuchowy jest niewątpliwie urządzeniem ułatwiającym osobie niedosłyszącej wykonywanie czynności życiowych oraz przystosowującym osobę niepełnosprawną do czynnego udziału w życiu społecznym.

Z tych też względów należy uznać, że wydatek poniesiony na zakup aparatów słuchowych, jest wydatkiem, o którym mowa w art. 26 ust. 7a pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W konsekwencji ww. wydatek podlega odliczeniu na podstawie art. 26 ust. 1 pkt 6, w wysokości 4.896,50 zł, tj. w wysokości faktycznie poniesionej przez Wnioskodawcę.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawcy w tym zakresie należało uznać za prawidłowe.

Końcowo podkreślić należy, że wydatki na cele rehabilitacyjne podlegają odliczeniu od dochodu a nie od podatku, jak stwierdził we wniosku Wnioskodawca. Ponadto wydatki na cele rehabilitacyjne podlegają odliczeniu w zeznaniu podatkowym za rok, w którym ww. wydatki zostały poniesione, co oznacza, że wydatki poniesione w 2014 r. mogą zostać odliczone wyłącznie w zeznaniu podatkowym za rok 2014.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.