IBPBII/1/415-842/09/AŻ - Zasady skorzystania z ulgi rehabilitacyjnej w przypadku używania samochodu osobowego dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 2 listopada 2009 r. (data wpływu do tut. Biura - 3 listopada 2009 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości skorzystania z ulgi rehabilitacyjnej za lata 2003 - 2007 - jest nieprawidłowe.

W dniu 3 listopada 2009 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości skorzystania z ulgi rehabilitacyjnej za lata 2003 - 2007.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

W latach 2003 - 2008 wnioskodawczyni była leczona na schorzenie kręgosłupa (dyskopatia kręgu L4 -L5). Z uwagi na to, iż zabiegi lecznicze i rehabilitacyjne nie przynosiły skutku 16 kwietnia 2008 r. została przeprowadzona operacja. Wnioskodawczyni została skierowana przez lekarza prowadzącego leczenie na Komisję do Miejskiego Zespołu ds. Orzekania o Niepełnosprawności.

W dniu 8 września 2008 r. ww. Komisja wydała orzeczenie o następującej treści:

W 2009 r. wnioskodawczyni ponownie wystąpiła do Miejskiego Zespołu ds. Orzekania o Niepełnosprawności z wnioskiem o wydanie orzeczenia o stopniu niepełnosprawności. W wydanym orzeczeniu wskazano, iż jest ono ważne od 5 października 2009 r. do 31 października 2012 r.

Z jego treści wynika:

Wnioskodawczyni nadmieniła również, iż jest współwłaścicielką samochodu osobowego (razem z córkami, z którymi zamieszkuje). Z samochodu korzystała i nadal korzysta na ciągłe i niezbędne dojazdy leczniczo - rehabilitacyjne.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Czy w opisanym stanie faktycznym wnioskodawczyni może odliczyć od dochodu kwotę 2.280 zł z tytułu używania samochodu osobowego dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na zabiegi leczniczo - rehabilitacyjne składając korekty PIT-37 za lata 2003-2007... Czy niepełnosprawność datuje się od dnia jej istnienia czy też od dnia ustalonego stopnia niepełnosprawności...

Wnioskodawczyni stoi na stanowisku, iż ww. ulga przysługuje jej od momentu uznania za osobę niepełnosprawną, tj. od 2003 r. i może odliczyć ulgę za lata 2003-2007 (za 2008 r. już odliczyła).

Na poparcie swojego stanowiska wnioskodawczyni przywołała interpretacje indywidualne Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 27 lipca 2009 r. Znak: IPPB4/415-369/09 oraz Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 24 czerwca 2009 r. Znak: ILPB2/415-342/09, jak również artykuł prasowy.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam, co następuje:

Zgodnie z art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.), w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2004 r., podstawę obliczenia podatku z zastrzeżeniem art. 24 ust. 3 (...), stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9 (...), po odliczeniu kwot wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne.

Do 31 grudnia 2003 r. na mocy powołanego przepisu tytułem ww. ulgi podlegały odliczeniu wydatki poniesione na cele rehabilitacyjne przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne.

Rodzaje wydatków na cele rehabilitacyjne uprawniające do odliczeń od dochodu przed opodatkowaniem zostały wymienione w art. 26 ust. 7a ustawy, zaś zasady i warunki dokonywania tych odliczeń określone zostały w ust. 7b-7g tego artykułu.

Zgodnie z art. 26 ust. 7b ww. ustawy, wydatki o których mowa w ust. 7a, podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały sfinansowane (dofinansowane) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie. W przypadku gdy wydatki były częściowo sfinansowane (dofinansowane) z tych funduszy (środków), odliczeniu podlega różnica pomiędzy poniesionymi wydatkami a kwotą sfinansowaną (dofinansowaną) z tych funduszy (środków) lub zwróconą w jakiejkolwiek formie.

Natomiast stosownie do treści art. 26 ust. 7c ustawy, wysokość wydatków na cele określone w ust. 7a ustala się na podstawie dokumentów stwierdzających ich poniesienie, z wyjątkiem wydatków, o których mowa w ust. 7a pkt 7, 8 i 14.

W myśl art. 26 ust. 7d cytowanej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, warunkiem odliczenia wydatków, o których mowa w ust. 7a, jest posiadanie przez osobę, której dotyczy wydatek:

Zgodnie z art. 26 ust. 7f ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ilekroć w przepisach ust. 7a jest mowa o osobach zaliczonych do:

W myśl art. 26 ust. 7a pkt 14 cyt. ustawy za wydatki, o których mowa w ust. 1 pkt 6, uważa się wydatki poniesione na używanie samochodu osobowego, stanowiącego własność (współwłasność) osoby niepełnosprawnej zaliczonej do I lub II grupy inwalidztwa lub podatnika mającego na utrzymaniu osobę niepełnosprawną zaliczoną do I lub II grupy inwalidztwa albo dzieci niepełnosprawne, które nie ukończyły 16 r. życia, dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne - w wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 2.280 zł.

Z analizy wyżej przytoczonych przepisów wynika, że aby skorzystać z możliwości odliczenia wydatków związanych z używaniem samochodu osobowego dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne, należy posiadać I lub II grupę inwalidztwa i być właścicielem (współwłaścicielem) samochodu osobowego oraz dojeżdżać nim na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne.

Podkreślić należy, iż określona w ustawie kwota 2.280 zł jest maksymalną kwotą, która może być odliczona tytułem poniesienia ww. wydatków. Wydatki te muszą być jednakże faktycznie poniesione. Użycie przez ustawodawcę, przy określaniu wielkości limitu, wyrażenia "w wysokości nieprzekraczającej kwoty 2.280 zł" (a nie "w wysokości 2.280 zł) wskazuje, iż wysokość odliczenia uzależniona jest od intensywności (częstości) używania samochodu.

Przy czym podkreślić należy, iż jak już wyżej wykazano, odliczeniu od dochodu podlegają wydatki poniesione na używanie samochodu osobowego wyłącznie związane z przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne. Co oznacza, że nie wszystkie przejazdy związane z leczeniem się osoby niepełnosprawnej będą podlegały odliczeniu w ramach powyższego limitu, gdyż nie wszystkie są związane z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne. W ramach tego limitu nie będą więc mieściły się m.in. wydatki związane z wyjazdami na wizyty kontrolne, porady lekarskie, badania, czyli te wszystkie wydatki, które nie wiążą się z przejazdem na zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne.

Podstawowym warunkiem odliczenia wydatków na cele rehabilitacyjne zgodnie z ww. przepisami jest posiadanie przez osobę, która poniosła wydatek, m.in. orzeczenia o zakwalifikowaniu przez organy orzekające do jednego z trzech stopni niepełnosprawności bądź posiadanie decyzji przyznającej rentę z tytułu całkowitej lub częściowej niezdolności do pracy, rentę szkoleniową albo rentę socjalną. Co do zasady więc, odliczeniu podlegają wydatki poniesione od daty uzyskania orzeczenia o stopniu niepełnosprawności, chyba że w orzeczeniu tym wskazano, iż stopień niepełnosprawności datowany jest wcześniej niż data wydania orzeczenia. W takiej sytuacji podatnik, który posiada orzeczenie o niepełnosprawności może odliczyć wydatki poniesione od dnia wskazanego w orzeczeniu jako data ustalenia stopnia niepełnosprawności.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż wnioskodawczyni posiada umiarkowany stopień niepełnosprawności. Pierwsze orzeczenie o stopniu niepełnosprawności wydane zostało w dniu 8 września 2008 r. Z jego treści wynika, iż niepełnosprawność wnioskodawczyni powstała w 2003 r. jednakże ustalony stopień niepełnosprawności datowany jest od 18 czerwca 2008 r. Z drugiego orzeczenia wydanego w 2009 r. (ważnego od 5 października 2009 r. do 31 października 2012 r.) również wynika, że niepełnosprawność istnieje od 2003 r., jednakże ustalony stopień niepełnosprawności, podobnie jak w pierwszym orzeczeniu, datuje się od 18 czerwca 2008 r.

Mając na uwadze powyższe, należy stwierdzić, iż wnioskodawczyni nie może skorzystać z tzw. ulgi rehabilitacyjnej za lata 2003 - 2007, gdyż z ww. orzeczeń o stopniu niepełnosprawności jasno wynika, że stopień niepełnosprawności datowany jest od 18 czerwca 2008 r. Wskazanie, iż niepełnosprawność istnieje już od 2003 r. nie ma w tym przypadku znaczenia, gdyż jak wyżej wskazano warunkiem niezbędnym do skorzystania z tzw. ulgi rehabilitacyjnej jest m.in. posiadanie orzeczenia o stopniu niepełnosprawności, co oznacza, że odliczeniu podlegają wydatki poniesione od daty uzyskania orzeczenia o stopniu niepełnosprawności, chyba że w orzeczeniu tym wskazano, iż stopień niepełnosprawności datowany jest wcześniej niż data wydania orzeczenia. A zatem ponoszone przez wnioskodawczynię wydatki związane z koniecznym przewozem na zabiegi leczniczo - rehabilitacyjne mogą zostać odliczone, jednakże od dnia wskazanego jako data ustalenia stopnia niepełnosprawności, gdyż jest ona wcześniejsza niż data wydania samego orzeczenia.

Wobec powyższego stanowisko wnioskodawczyni należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

W odniesieniu do powołanych interpretacji organów podatkowych należy stwierdzić, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach, w innych stanach faktycznych i nie są wiążące dla organu wydającego przedmiotową interpretację. Również artykuł prasowy powołany przez wnioskodawczynię nie może być podstawą rozstrzygnięcia dokonanego przez organ podatkowy. Do wniosku wnioskodawczyni dołączyła kserokopie dokumentów. Należy jednak zauważyć, że wydając interpretację w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów nie przeprowadza postępowania dowodowego w związku z czym nie jest obowiązany, ani uprawniony do jego oceny; jest związany wyłącznie opisem stanu faktycznego przedstawionym przez wnioskodawczynię i jej stanowiskiem. Wobec tego niniejszą interpretację wydano w oparciu o stan faktyczny przedstawiony przez wnioskodawczynię w złożonym wniosku. Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem.

Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Kielcach, ul. Prosta 10, 25-366 Kielce po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.