IBPBII/1/415-84/10/MK

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 10 grudnia 2009 r. (data wpływu do tut. Biura - 25 stycznia 2010 r.), uzupełnionym w dniach 24 marca 2010 r. (wniesienie opłaty), 29 marca 2010 r. oraz 23 kwietnia 2010 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości sporządzenia korekt zeznań podatkowych i wystąpienia o zwrot nadpłaconego podatku:

* w części dotyczącej części składek przeznaczonych na zakup jednostek uczestnictwa w funduszu kapitałowym, za okres który nie uległ przedawnieniu - jest prawidłowe,

* w pozostałej części - jest nieprawidłowe.

W dniu 25 stycznia 2010 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości sporządzenia korekt zeznań podatkowych i wystąpienia o zwrot nadpłaconego podatku.

Z uwagi na braki formalne wniosku, pismem z dnia 19 marca 2010 r. Znak: IBPB II/1/415-84/10/MK wezwano wnioskodawcę do jego uzupełnienia.

Przedmiotowy wniosek uzupełniono w dniach 24 marca 2010 r. (wniesienie opłaty), 29 marca 2010 r. oraz 23 kwietnia 2010 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Firma, w której pracował wnioskodawca, w 1998 r. zawarła z Towarzystwem umowę ubezpieczenia z funduszem kapitałowym dla trzech pracowników, w tym wnioskodawcy. W okresie lipiec 1998 r. - maj 2009 r. firma opłacała składki z tytułu umowy. Pierwsza składka (lipiec 1998 r. - czerwiec 1999 r.) wynosiła 100 zł miesięcznie. Ostatnia (lipiec 2008 r. - maj 2009 r.) wynosiła około 148 zł miesięcznie.

Jako świadczenie rzeczowe na rzecz pracownika kwota składki była doliczana do wynagrodzenia wnioskodawcy i to on opłacał podatek dochodowy od osób fizycznych z tego tytułu przez prawie 11 lat.

W czerwcu 2009 r. wnioskodawca przestał pracować w firmie i firma ta przejęła (jako ubezpieczający) jego pieniądze zgromadzone na funduszu kapitałowym (około 15 000 zł). W związku z tym wnioskodawca zwrócił się do byłego pracodawcy z wnioskiem o dokonanie korekty jego wynagrodzeń wykazanych w PIT-11, jednak firma odmówiła.

Z uzupełnień wniosku, które wpłynęły do tut. Biura w dniu 29 marca 2010 r. i 23 kwietnia 2010 r. wynika, iż w umowie ubezpieczającym była firma, zaś ubezpieczonym był wnioskodawca. Przedmiotem ochrony zawartej umowy było życie wnioskodawcy. Składka przekazywana przez firmę do ww. Towarzystwa (ubezpieczyciela) była przeznaczona na ochronę życia ubezpieczonego oraz zakup jednostek uczestnictwa w funduszu kapitałowym. Zgodnie z ogólnymi warunkami umowy w przypadku rozwiązania umowy wypłacana jest odpowiednio obliczona wartość wykupu polisy, będąca wartością jednostek uczestnictwa znajdującą się na rachunku głównym. Zgodnie z ww. ogólnymi warunkami uprawnienia do wypowiedzenia i dysponowania wartością wykupu przysługiwało Ubezpieczającemu (byłemu pracodawcy wnioskodawcy) i w związku z tym Towarzystwo dokonało wypłaty wartości wykupu na rachunek pracodawcy wnioskodawcy. W ten sposób były pracodawca wszedł w posiadanie kwoty ok. 15.000 zł zgromadzonych na funduszu inwestycyjnym, od których w okresie 11 lat trwania umowy wnioskodawca odprowadzał podatek dochodowy od osób fizycznych.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Zdaniem wnioskodawcy, zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych obowiązkowi podatkowemu podlega całość dochodów podatnika. Wnioskodawca uiszczał podatki od dochodu, który miał otrzymać w przyszłości inwestując w fundusz inwestycyjny. Ponieważ jednak nie otrzymał tych pieniędzy, bo przejął je były pracodawca, co zgodnie ze stanowiskiem Towarzystwa było zgodne z zawartą umową ubezpieczenia, wnioskodawca uważa, że należy mu się zwrot podatków zapłaconych w ciągu 11 lat, ponieważ podatki płaci się od dochodów a w jego przypadku ich nie osiągnął. Wnioskodawca uważa, że obowiązkiem byłego pracodawcy jest dokonanie korekty jego wynagrodzeń wykazanych w PIT-11; nie może mu tego odmówić.

Wnioskodawca sądzi, że podatek dochodowy mógłby także odzyskać na podstawie dokumentów uzyskanych z ww. Towarzystwa, które wskazywałyby kwoty, które zostały zapłacone przez firmę jako składki z tytułu umowy (a przez to doliczone do wynagrodzeń wnioskodawcy) oraz jaka część składki była alokowana w fundusz inwestycyjny.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam, co następuje:

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Przepis art. 11 ust. 1 ww. ustawy w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2008 r. stanowił, iż przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-16, art. 17 ust. 1 pkt 6 i 9, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń. Natomiast od 1 stycznia 2009 r. przepis ten uległ zmianie i zgodnie z jego nowym brzmieniem przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Pojęcie "nieodpłatne świadczenie" w prawie podatkowym ma szerszy zakres niż w prawie cywilnym. Obejmuje ono nie tylko działanie lub zaniechanie na rzecz innej osoby (art. 353 Kodeksu cywilnego), ale w jego zakres wchodzą także wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest nieodpłatne przysporzenie majątku innej osobie kosztem majątku innego podmiotu, mające konkretny wymiar finansowy.

Z treści art. 12 ust. 1 ww. ustawy wynika, iż za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż firma, w której zatrudniony był wnioskodawca, w 1998 r. zawarła z Towarzystwem umowę ubezpieczenia z funduszem kapitałowym dla trzech pracowników. Kwota składki na to ubezpieczenie, jako świadczenie na rzecz pracownika, była doliczana do wynagrodzenia wnioskodawcy i to on opłacał podatek dochodowy od osób fizycznych z tego tytułu przez prawie 11 lat. W czerwcu 2009 r. wnioskodawca przestał pracować w firmie i firma ta przejęła (jako ubezpieczający) jego pieniądze zgromadzone na funduszu kapitałowym. W umowie ubezpieczającym była firma, zaś ubezpieczonym był wnioskodawca. Przedmiotem ochrony zawartej umowy było życie wnioskodawcy. Składka przekazywana przez firmę do ww. Towarzystwa (ubezpieczyciela) była przeznaczona na ochronę życia ubezpieczonego oraz zakup jednostek uczestnictwa w funduszu kapitałowym. Zgodnie z ogólnymi warunkami umowy w przypadku rozwiązania umowy wypłacana jest odpowiednio obliczona wartość wykupu polisy, będąca wartością jednostek uczestnictwa znajdująca się na rachunku głównym. Zgodnie z ww. ogólnymi warunkami uprawnienia do wypowiedzenia i dysponowania wartością wykupu przysługiwało ubezpieczającemu (byłemu pracodawcy wnioskodawcy) i w związku z tym Towarzystwo dokonało wypłaty wartości wykupu na rachunek pracodawcy a nie wnioskodawcy.

W świetle przedstawionego stanu faktycznego oraz powołanego powyżej art. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz definicji "nieodpłatnego świadczenia" należy przyjąć, iż część składek przeznaczonych na ochronę życia ubezpieczonego należy traktować jako nieodpłatne świadczenie ponoszone przez pracodawcę/byłego pracodawcę (ubezpieczającego) na rzecz pracownika/byłego pracownika (ubezpieczonego) w związku z zawarciem umowy ubezpieczenia z funduszem kapitałowym. Ta część składki stanowi zatem korzyść majątkową w postaci ochrony płynącej z umowy ubezpieczenia przy jednoczesnym nie ponoszeniem wydatku na uzyskanie tej ochrony.

Natomiast w odniesieniu do tej części składek, które przeznaczone były na zakup jednostek uczestnictwa w funduszu kapitałowym, należy stwierdzić, iż nie stanowiły one nieodpłatnego świadczenia. Ze stanu faktycznego wynika bowiem, że zgodnie z ogólnymi warunkami umowy w przypadku rozwiązania umowy wypłacana jest odpowiednio obliczona wartość wykupu polisy, będąca wartością jednostek uczestnictwa znajdującą się na rachunku głównym oraz, że uprawnienia do wypowiedzenia i dysponowania wartością wykupu przysługiwało Ubezpieczającemu (byłemu pracodawcy wnioskodawcy). Przy czym należy wyraźnie zaznaczyć, iż ww. część składki alokowana na funduszu inwestycyjnym nie stanowiła nieodpłatnego świadczenia, o ile istotnie wnioskodawca, w momencie kiedy te składki były opłacane nie był uprawniony do otrzymania wartości wykupu polisy. Trzeba bowiem podkreślić, iż fakt, że ww. środki zostały wypłacone pracodawcy nie przesądza o tym, że pracownik nie był do nich uprawniony na podstawie wzajemnych stosunków prawnych łączących pracownika z pracodawcą. Zatem tylko w sytuacji, gdy faktycznie wnioskodawca nie był uprawniony do otrzymania wartości wykupu jednostek uczestnictwa i nie ma podstaw prawnych do tego, żeby to świadczenie dochodzić od pracodawcy na drodze odrębnego postępowania - zasadnym jest stwierdzenie, że w części odpowiadającej składce przeznaczonej na alokację w funduszach inwestycyjnych - świadczenie nieodpłatne nie wystąpiło. Przy czym jednoznacznego ustalenia w ww. zakresie można dokonać jedynie na drodze postępowania podatkowego, do którego organ wydający niniejszą interpretację nie jest uprawniony.

Należy zauważyć, iż na podstawie art. 805 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.) przez umowę ubezpieczenia należy rozumieć umowę, w której ubezpieczyciel zobowiązuje się w zakresie działalności swojego przedsiębiorstwa, spełnić określone świadczenie w razie zajścia przewidzianego w umowie wypadku, a ubezpieczający zobowiązuje się zapłacić składkę. Przy ubezpieczeniu osobowym świadczenie ubezpieczyciela polega w szczególności na zapłacie określonej sumy pieniężnej, renty lub innego świadczenia w razie zajścia przewidzianego w umowie wypadku w życiu osoby ubezpieczonej (art. 805 § 2 pkt 2 ww. Kodeksu cywilnego).

Celem umowy ubezpieczenia jest więc udzielenie ubezpieczonemu ochrony na wypadek określonego w umowie ryzyka, w zamian za zapłatę składki. Funkcja ochronna jest istotą każdej umowy ubezpieczenia. Z tej właśnie przyczyny w przedmiotowej sprawie decydujące znaczenie ma przede wszystkim fakt, kto jest chroniony (ubezpieczony) na podstawie zawartej umowy. Stosownie bowiem do przepisów art. 808 § 1 Kodeksu cywilnego ubezpieczający może zawrzeć umowę ubezpieczenia na cudzy rachunek. Jednocześnie zgodnie z § 2 tego artykułu roszczenie o zapłatę składki przysługuje ubezpieczycielowi wyłącznie przeciwko ubezpieczającemu.

Ponieważ wnioskodawcę (ubezpieczonego) z pracodawcą (ubezpieczającym) łączył do czerwca 2009 r. stosunek pracy, w związku z czym ww. nieodpłatne świadczenia w postaci części składek przeznaczonych na ochronę życia ubezpieczonego były pracodawca (ubezpieczający) zakwalifikował wnioskodawcy (ubezpieczonemu) prawidłowo do przychodów określonych w art. 12 ust. 1 ww. ustawy. Natomiast nieprawidłowo do przychodów ze stosunku pracy zakwalifikował część składek przeznaczonych na zakup jednostek uczestnictwa w funduszu kapitałowym, o ile istotnie wnioskodawca nie był uprawniony na moment opłacania składek do otrzymania wartości wykupu jednostek uczestnictwa.

Od przychodów tych (tekst jedn. wynagrodzeń z tytułu umowy o pracę, części składek przeznaczonych na ochronę życia ubezpieczonego i części składek przeznaczonych na zakup jednostek uczestnictwa w funduszu kapitałowym) w poszczególnych miesiącach lat zatrudnienia pracodawca obliczał, pobierał i odprowadzał zaliczki na podatek na zasadach określonych w art. 32 i art. 38 ustawy oraz wykazywał je w informacjach PIT-11/B i PIT-11 wystawianych na podstawie art. 39 tej ustawy. Zgodnie bowiem z treścią art. 39 ust. 1 zdanie pierwsze ww. ustawy w terminie do końca lutego roku następującego po roku podatkowym płatnicy, o których mowa w art. 31, art. 33 i art. 35, w przypadku gdy nie dokonują rocznego obliczenia podatku, są obowiązani przekazać podatnikowi i urzędowi skarbowemu, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania podatnika, a w przypadku podatnika, o którym mowa w art. 3 ust. 2a, urzędowi skarbowemu, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych - imienne informacje sporządzone według ustalonego wzoru, z zastrzeżeniem ust. 5 (PIT-11/8B, PIT-11).

Wnioskodawca na podstawie wystawionych przez byłego pracodawcę informacji PIT-11/8B i PIT-11 za dane lata złożył zeznania podatkowe.

Biorąc pod uwagę ww. przepisy ustawy należy stwierdzić, iż ustawodawca nałożył na płatnika obowiązek prawidłowego obliczenia, poboru i odprowadzania w ciągu roku podatkowego zaliczek na podatek dochodowy od wynagrodzeń i innych świadczeń wypłaconych lub postawionych do dyspozycji pracownika, a także sporządzenia i przekazania podatnikowi i urzędowi skarbowemu w ustawowym terminie informacji według ustalonego wzoru.

Z przepisów tych wynika również, że ustawodawca ukształtował rolę płatnika, jako pośrednika pomiędzy podatnikiem i organem podatkowym. Czynności podejmowane przez płatnika, polegające na obliczeniu, pobraniu i wpłaceniu należności mają charakter czynności materialno-technicznych. Obowiązek podatkowy ciąży ostatecznie na podatniku. Płatnik natomiast, przekazuje organowi podatkowemu pieniądze podatnika. Z chwilą pobrania podatku i przekazania jego równowartości na rachunek właściwego urzędu skarbowego obowiązek płatnika wygasa.

Jednakże przepisy Ordynacji podatkowej przewidują odpowiedzialność płatnika za jego nieprawidłowe wywiązanie się z obowiązku obliczenia, pobrania i odprowadzenia zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Zagadnienia związane z korektą deklaracji regulują przepisy ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa.

Zgodnie z definicją zawartą w art. 3 pkt 5 ww. ustawy, ilekroć w ustawie jest mowa o deklaracjach, rozumie się przez to również zeznania, wykazy oraz informacje, do których składania obowiązani są, na podstawie przepisów prawa podatkowego podatnicy, płatnicy i inkasenci.

Z przepisu art. 81 § 1 Ordynacji podatkowej wynika, iż jeżeli odrębne przepisy nie stanowią inaczej, podatnicy, płatnicy i inkasenci mogą skorygować uprzednio złożoną deklarację. Natomiast z § 2 tego artykułu wynika, iż skorygowanie deklaracji następuje przez złożenie korygującej deklaracji wraz z dołączonym pisemnym uzasadnieniem przyczyn korekty.

Z treści art. 81 Ordynacji podatkowej wynika zatem, że korekta deklaracji ma na celu poprawienie błędu, który został popełniony przy poprzednim jej sporządzeniu i może dotyczyć każdej jej pozycji - o ile odrębne przepisy nie stanowią inaczej. Może więc ona dotyczyć m.in. błędów rachunkowych, oczywistych omyłek, a także gdy wypełniono ją niezgodnie z wymaganiami lub istnieją wątpliwości co do prawidłowości danych w niej zawartych. Błędnie mogła zostać określona m.in. wysokość zobowiązania podatkowego, wysokość pobranych zaliczek na podatek, a także inne dane zawarte w treści informacji. Skorygowanie informacji polega na ponownym poprawnym wypełnieniu formularza z zaznaczeniem, iż w tym przypadku mamy do czynienia z korektą uprzednio złożonej informacji z dołączonym pisemnym uzasadnieniem przyczyn korekty. Dlatego też powołane wyżej przepisy znajdują zastosowanie do korekt informacji PIT-11/8B i PIT-11.

Biorąc pod uwagę stan faktyczny wniosku organ podatkowy stwierdza, że zaistniała sytuacja upoważnia byłego płatnika do dokonania korekt wystawionych w poszczególnych latach informacji PIT-11/8B i PIT-11, o ile istotnie - jak wyżej zaznaczono - wnioskodawca nie był uprawniony do otrzymania jednostek uczestnictwa; przy czym korekty złożone mogą być tylko za lata, do których nie znajduje zastosowania instytucja przedawnienia zobowiązań podatkowych. Informacje te wystawione były bowiem nieprawidłowo, ponieważ wykazane w nich przychody zostały zawyżone o część składek przeznaczonych na zakup jednostek uczestnictwa w funduszu kapitałowym. Skoro były pracodawca (płatnik) nie dokonał korekt ww. informacji, wobec czego wnioskodawca może sam, nie posiadając korekt tych informacji, złożyć korektę zeznań podatkowych za poprzednie lata, ponieważ powołane powyżej przepisy Ordynacji podatkowej znajdują również zastosowanie do składanych przez podatników zeznań podatkowych i w korekcie tej wykazać stosowną nadpłatę, której zasadność wykazania będzie ustalona w drodze ewentualnej weryfikacji przez organ podatkowy tejże korekty.

Korekty zeznania wnioskodawca może dokonać na podstawie wszelkich dostępnych dokumentów, również tych uzyskanych od Towarzystwa Ubezpieczeń na Życie.

Przy czym należy zauważyć, iż możliwość złożenia korekty zeznań podatkowych, o których mowa w art. 45 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest związana z instytucją przedawnienia zobowiązań podatkowych (art. 68-71 Ordynacji podatkowej), a także wygaśnięcia prawa do złożenia wniosku o stwierdzenie nadpłaty (art. 79-80 Ordynacji podatkowej).

Zgodnie z art. 70 § 1 Ordynacji podatkowej zobowiązanie podatkowe przedawnia się z upływem 5 lat licząc od końca roku kalendarzowego, w którym upłynął termin płatności podatku.

Zatem w świetle powołanych wyżej przepisów okres przedawnienia wynosi - co do zasady - pięć lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym upłynął termin płatności podatku bądź termin zwrotu nadpłaty.

Biorąc pod uwagę powyższe uregulowania prawne organ podatkowy stwierdza, że zaistniała sytuacja upoważnia wnioskodawcę do dokonania korekt zeznań podatkowych, tj. za rok 2004 i za lata następne (za okres gdzie nie nastąpiło przedawnienie zobowiązań). W skorygowanych zeznaniach wnioskodawca winien wykazać prawidłowe kwoty dochodów uzyskanych w danym roku podatkowym, tj. po pomniejszeniu o kwoty części składek przeznaczonych na zakup jednostek uczestnictwa w funduszu kapitałowym, oraz kwoty pobranych przez płatnika zaliczek. Korekty winien złożyć wraz z dołączonym pisemnym uzasadnieniem przyczyn korekt.

Zgodnie z art. 72 § 1 pkt 2 Ordynacji podatkowej za nadpłatę uważa się m.in. kwotę podatku pobraną przez płatnika nienależnie lub w wysokości większej od należnej.

Z treści art. 73 § 1 Ordynacji podatkowej wynika, iż nadpłata powstaje, z zastrzeżeniem § 2, z dniem:

Przy czym z treści § 2 ww. art. 73 Ordynacji podatkowej wynika, iż nadpłata powstaje z dniem złożenia:

W związku z powyższym nadpłata w podatku dochodowym od osób fizycznych powstaje dopiero po rozliczeniu rocznym, co wynika wprost z postanowień powołanego powyżej art. 73 § 2 pkt 1 Ordynacji podatkowej, czyli z dniem złożenia zeznania rocznego.

Wobec powyższego stanowisko wnioskodawcy w zakresie sporządzenia korekty zeznań i wystąpienia o zwrot nadpłaconego podatku należało uznać za:

* prawidłowe - w części dotyczącej części składek przeznaczonych na zakup jednostek uczestnictwa w funduszu kapitałowym, ale tylko za okres, który nie uległ przedawnieniu,

* nieprawidłowe - w pozostałej części.

Do wniosku wnioskodawca dołączył dokument. Należy jednak zauważyć, że wydając interpretacje w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów nie przeprowadza postępowania dowodowego w związku z czym nie jest obowiązany, ani uprawniony do ich oceny; jest związany wyłącznie opisem stanu faktycznego przedstawionym przez wnioskodawcę i jego stanowiskiem.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.