IBPBII/1/415-816/11/HK

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 13 września 2011 r. (data wpływu do tut. Biura - 16 września 2011 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zaliczania do przychodów pracownika wartości dojazdów samochodem służbowym do/z wyznaczonego miejsca parkowania z/do miejsca wykonywania pracy - jest prawidłowe.

W dniu 16 września 2011 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zaliczania do przychodów pracownika wartości dojazdów samochodem służbowym do/z wyznaczonego miejsca parkowania z/do miejsca wykonywania pracy.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca (Spółka) jest podmiotem wchodzącym w skład międzynarodowej grupy zajmującej się produkcją najwyższej jakości materiałów ogniotrwałych. W ramach prowadzonej działalności gospodarczej Spółka sprzedaje materiały ogniotrwałe, jak również wykonuje kompleksowe projekty w postaci wykładania pieców i linii odlewniczych materiałami ogniotrwałymi w zakładach kontrahentów (hutach stali, szkła, itp.).

Spółka jest właścicielem oraz leasingobiorcą samochodów firmowych, którymi jeżdżą jej pracownicy. Samochody zostały zakupione w związku z koniecznością realizowania zadań wyjazdowych, takich jak spotkania z kontrahentami i potencjalnymi kontrahentami, negocjowanie i podpisywanie umów, nadzór nad projektami poza siedzibą Spółki, usługi techniczne wykonywane w zakładach kontrahentów, itp.

Obecnie Spółka planuje podpisanie aneksów do umów o pracę z pracownikami, zgodnie z którymi (jako pracodawca) nałoży na pracowników obowiązek parkowania samochodów służbowych po godzinach pracy w garażach znajdujących się w posiadaniu pracowników lub na miejscach parkingowych będących w ich dyspozycji. Zwykle miejsce przechowywania samochodu służbowego będzie się więc znajdować w pobliżu miejsca zamieszkania pracownika. W ramach realizacji służbowych obowiązków pracownicy będą więc wykorzystywać samochody firmowe do przejazdów na trasie pomiędzy miejscem parkowania (które zwykle będzie się znajdować w miejscu zamieszkania pracownika) a aktualnym miejscem wykonywania pracy (którym może być siedziba Spółki lub miejsce, w którym wykonywany jest dany projekt, negocjowana jest dana umowa, itp.).

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy słuszne jest stanowisko Spółki, że przejazdy pracownika samochodem służbowym z miejsca parkowania samochodu służbowego do miejsca wykonywania pracy nie powodują powstania po stronie pracownika przychodu do opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Zdaniem Wnioskodawcy, przejazdy pracownika Spółki z wyznaczonego miejsca parkowania samochodu służbowego do miejsca wykonywania pracy nie powodują powstania po stronie pracownika przychodu do opodatkowania podatkiem dochodowym.

Wnioskodawca przywołuje art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, na podstawie którego przychodami są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń. Wskazana definicja przychodu skonkretyzowana została w odniesieniu do przychodu ze stosunku pracy w art. 12 ust. 1 wyżej wymienionej ustawy, zgodnie z którym za przychody ze stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalent, a w szczególności, różnego rodzaju dodatki do wynagrodzenia, a ponadto wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

W ocenie Wnioskodawcy, we wskazanym stanie faktycznym, przejazdy pracowników samochodem służbowym z miejsca parkowania samochodu do miejsca wykonywania pracy nie są szczególnym świadczeniem, tylko stanowią realizację obowiązków służbowych wynikających z aneksu do umowy o pracę. Zatem należy uznać, iż nie stanową one nieodpłatnego świadczenia w rozumieniu przepisu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wnioskodawca uważa, iż pracownicy nie uzyskują w wyżej wskazanej sytuacji przychodu ze stosunku pracy w postaci nieodpłatnego świadczenia, ponieważ dojazd do pracy firmowym samochodem (i powrót) stanowi obowiązek nałożony na nich przez Spółkę.

W ocenie Spółki przepisy dotyczące określania przychodu ze stosunku pracy, w szczególności dotyczące innych dodatkowych świadczeń należy rozpatrywać w kontekście obowiązujących przepisów z zakresu prawa pracy, w tym dotyczących zasad użytkowania i dbania o powierzone pracownikom mienie.

Spółka powołuje się na treść ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 z późn. zm.) stwierdzając, iż wśród obowiązków ciążących na pracownikach wymienia się - w art. 100 § 2 pkt 4 ww. ustawy - obowiązek dbania o dobro zakładu pracy i ochrony jego mienia. Ponadto z art. 124 § 2 Kodeksu pracy wynika, że pracownik odpowiada w pełnej wysokości również za szkodę w mieniu powierzonym mu z obowiązkiem zwrotu albo do wyliczenia się.

Zdaniem Spółki powyższa regulacja potwierdza stanowisko, iż wykonywanie obowiązków służbowych przez pracownika nie generuje dla niego dodatkowego przychodu ze stosunku pracy. Przejazdy z miejsca zamieszkania do miejsca wykonywania pracy (i z powrotem) stanowią realizację celu służbowego, jakim jest dbałość o powierzone mienie Spółki. W opisanym stanie faktycznym wyraża się ona poprzez parkowanie samochodu służbowego w miejscu gwarantującym w najwyższym możliwym stopniu jego bezpieczeństwo, a tym samym stałą gotowość do użytkowania i osiągania przychodu oraz w sprawowaniu pieczy nad powierzonym samochodem poza godzinami pracy. Zatem, w opinii Wnioskodawcy, taka sytuacja nie powinna podlegać opodatkowaniu.

Przyznanie pracownikowi prawa garażowania lub parkowania w miejscu będącym do jego dyspozycji, będzie zapewniać należyte zabezpieczenie samochodu przed kradzieżą, zniszczeniem lub uszkodzeniem, co leży w interesie Spółki. Dzięki temu, że samochody są garażowane lub parkowane w miejscu zamieszkania pracowników, pracownicy mogą szybko przemieszczać się do miejsca wykonywania pracy na wezwanie, bez względu na porę, także w dni świąteczne i wolne od pracy, gdy zachodzi taka potrzeba.

Dla potwierdzenia swego stanowiska Wnioskodawca powołuje się na treść interpretacji indywidualnych wydanych przez:

* Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 29 kwietnia 2011 r. znak: ILPB1/415-130/11-2/AMN,

* Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 4 lutego 2009 r. znak: IBPB II/1/415-89/09/HK,

* Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 19 maja 2010 r. znak: IPPB2/415-168/10-2/AS,

* Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 19 stycznia 2011 r. znak: ITPB2/415-970/10/ENB.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Zgodnie z art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, przychodami są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

W myśl art. 12 ust. 1 ww. ustawy za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub częściowo odpłatnych.

Przepisy dotyczące określania przychodu ze stosunku pracy, w szczególności dotyczące innych nieodpłatnych świadczeń, należy rozpatrywać w kontekście przepisów obowiązujących pracowników, określających m.in. zasady użytkowania i dbania o powierzone pracownikom mienie. Jak bowiem wynika z dyspozycji art. 124 § 2 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (tekst jedn. Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 z późn. zm.) pracownik odpowiada w pełnej wysokości również za szkodę w mieniu innym niż wymienione w § 1 (tj. innym niż pieniądze, papiery wartościowe lub kosztowności, narzędzia i instrumenty lub podobne przedmioty, a także środki ochrony indywidualnej oraz odzież i obuwie robocze), powierzonym mu z obowiązkiem zwrotu albo do wyliczenia się.

Z powyższego wynika, że realizacja obowiązków służbowych przez pracownika nie może generować dla tego pracownika dodatkowego przychodu ze stosunku pracy.

Jak wynika z przedstawionego zdarzenia przyszłego Spółka planuje podpisanie aneksów do umów o pracę z pracownikami, zgodnie z którymi (jako pracodawca) nałoży na pracowników obowiązek parkowania samochodów służbowych po godzinach pracy w garażach znajdujących się w posiadaniu pracowników lub na miejscach parkingowych będących w ich dyspozycji. Zwykle miejsce przechowywania samochodu służbowego będzie się więc znajdować w pobliżu miejsca zamieszkania pracownika. W ramach realizacji służbowych obowiązków pracownicy będą więc wykorzystywać samochody firmowe do przejazdów na trasie pomiędzy miejscem parkowania (które zwykle będzie się znajdować w miejscu zamieszkania pracownika) a aktualnym miejscem wykonywania pracy (którym może być siedziba Spółki lub miejsce, w którym wykonywany jest dany projekt, negocjowana jest dana umowa, itp.).

Zatem należy stwierdzić, że parkowanie pojazdu w takim miejscu, aby zapewnić dbałość o pojazd 24 h na dobę, do czego pracownik zostanie zobowiązany na podstawie aneksu do umowy o pracę, nie stanowi przychodu ze stosunku pracy, o ile samochód ten będzie wykorzystywany w celach służbowych. W konsekwencji przejazdy z oraz do miejsca parkowania nie będą również generowały przychodu ze stosunku pracy.

W świetle wskazanych wyżej przepisów pracownicy dojeżdżający samochodami służbowymi z wyznaczonego miejsca parkowania do miejsca wykonywania pracy oraz z miejsca wykonywania pracy do wyznaczonego miejsca parkowania nie uzyskują przychodów ze stosunku pracy w postaci innego nieodpłatnego świadczenia w sytuacji, gdy miejsce parkowania samochodu służbowego zostało im wyznaczone przez Spółkę zgodnie z obowiązującą umową o pracę (aneksem do tejże umowy). Wskazane przejazdy stanowią bowiem realizację celu służbowego jakim jest dbałość o powierzone mienie Spółki wyrażająca się poprzez parkowanie samochodu służbowego w miejscu gwarantującym w najwyższym możliwym stopniu jego bezpieczeństwo, a tym samym stałą gotowość do użytkowania i osiągania przychodu.

Reasumując należy stwierdzić, iż przejazdy pracowników samochodem służbowym do/z miejsca parkowania do miejsca wykonywania pracy - o ile nie służą osobistym celom pracowników lecz wykorzystywane są w ramach realizacji zadań służbowych - nie stanowią nieodpłatnego świadczenia w rozumieniu przepisu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a zatem ich wartości nie można uważać za przychód pracowników ze stosunku pracy.

Powyższe oznacza, że w przedmiotowej sprawie stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Jeżeli przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe będzie różnić się od zdarzenia występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego zdarzenia.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Odnosząc się natomiast do wskazanych przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnych należy stwierdzić, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach i nie są wiążące przy wydaniu przedmiotowej interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.