IBPBII/1/415-806/14/MCZ - Opodatkowanie dochodów z Kataru.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) - Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z 26 września 2014 r. (data wpływu do Biura - 1 października 2014 r.), uzupełnionym 24 grudnia 2014 r., o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącym podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania dochodów z Kataru - jest prawidłowe.

W dniu 1 października 2014 r. wpłynął do Biura ww. wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania dochodów z Kataru.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, dlatego w piśmie z 5 grudnia 2014 r. znak: IBPB II/1/415-806/14/MCZ wezwano o jego uzupełnienie. Wniosek uzupełniono 24 grudnia 2015 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

W dniu 23 marca 2012 r. Wnioskodawczyni wyjechała do Kataru, gdzie podjęła pracę w belgijskiej firmie, która w ramach kontraktu budowlanego współpracowała z katarską firmą "M" (generalny wykonawca).

Podstawą świadczenia pracy na rzecz belgijskiej firmy była umowa o pracę zawarta na czas nieokreślony. Zgodnie z jej postanowieniami praca, za którą Wnioskodawczyni otrzymywała wynagrodzenie była zawsze wykonywana poza granicami Polski i Belgii. Umowa o pracę była podpisana z firmą belgijską, natomiast zgodnie z prawem katarskim firma z poza terytorium Kataru nie może samodzielnie prowadzić jakiejkolwiek działalności na terenie Kataru, jak tylko w kooperacji z partnerem katarskim.

Firma "M" posiada w Katarze osobowość prawną, w związku z czym przejęła na siebie całkowitą odpowiedzialność za sprawy związane z legalizacją pobytu Wnioskodawczyni jako pracownika w Katarze (pozwolenie na pobyt oraz pracę, otrzymanie katarskich dokumentów tożsamości, uczestnictwo jako przedstawiciel w finalizowaniu spraw związanych z zakwaterowaniem, pozyskaniem środka transportu itp.).

Wyjeżdżając do Kataru w 2012 r. jako osoba niezamężna i nie posiadająca dzieci Wnioskodawczyni planowała przeniesienie swoich interesów życiowych do Kataru.

W związku z tym po załatwieniu wszelkich formalności związanych z zamieszkaniem w Katarze, tzn. otrzymaniu katarskiego dowodu osobistego i prawa jazdy, pozwolenia na pobyt i pracę, uwzględnieniu w katarskim systemie opieki zdrowotnej (Hamad health card) oraz otwarciu rachunku bankowego w jednym z katarskich banków, w dniu 24 kwietnia 2012 r. Wnioskodawczyni wymeldowała się z adresu stałego pobytu w Polsce. Zmianę adresu z polskiego na katarski Wnioskodawczyni zgłosiła we właściwym dla niej urzędzie skarbowym według dotychczasowego adresu zameldowania i zamieszkania.

W chwili wyjazdu z Polski Wnioskodawczyni posiadała działkę, która jest użytkowana przez jej rodziców, ubezpieczenie prywatne, umowę z operatorem sieci komórkowej, która ze względu na warunki umowy nie mogła zostać w chwili wyjazdu rozwiązana, oraz zobowiązanie w stosunku do banku z tytułu zaciągniętego kredytu studenckiego. Z powodu istnienia zobowiązań do, których regulowania Wnioskodawczyni była zobowiązana zdecydowała się na utrzymywanie w Polsce dwóch rachunków bankowych (jeden - z którego opłacała ww. zobowiązania i drugi - służący do spłaty kredytu studenckiego). Wnioskodawczyni posiadała jeszcze jeden nieużywany rachunek. Jak się później okazało - jego zamknięcie wymagało jednak osobistej wizyty w placówce banku (co mogło nastąpić dopiero kilka miesięcy później).

Wnioskodawczyni była także współwłaścicielem samochodu, który został w Polsce.

W pierwszych miesiącach zatrudnienia wynagrodzenie było przekazywane na rachunek bankowy służący do spłaty kredytu studenckiego; później na rachunek, z którego Wnioskodawczyni opłacała wszystkie pozostałe zobowiązania. Wydatki związane z bieżącym utrzymaniem Wnioskodawczyni regulowała z rachunku w banku katarskim.

Wszelkie umowy dotyczące najmu mieszkania, najmu samochodu, usług telefonicznych i internetowych były zgodnie z katarskimi przepisami zawierane w jej imieniu przez firmę reprezentującą ją w Katarze (firma "M").

Zgodnie z podjętą w 2012 r. decyzją Wnioskodawczyni przeniosła swoje interesy życiowe do Kataru, jednakże nastąpiły nie dające się przewidzieć w momencie podejmowania tej decyzji okoliczności, które w efekcie doprowadziły do konieczności jej powrotu do Polski.

W momencie wyjazdu z Kataru Wnioskodawczyni nie aplikowała o wydanie dokumentu NOL (Non Objection Letter). Jest to dokument pożądany przez obcokrajowców pragnących definitywnie zakończyć współpracę z partnerem katarskim. Poświadcza on, że wszelkie zobowiązania i umowy pomiędzy obcokrajowcem, a partnerem katarskim zostały uregulowane i zakończone. Brak NOL oznacza m.in, iż ewentualny powrót i dalsza współpraca z tym samym partnerem katarskim, następuje w oparciu o uproszczone procedury. Brak aplikowania o NOL ze strony Wnioskodawczyni potwierdza fakt, iż w chwili wyjazdu na urlop z Kataru do Polski, tj. 26 kwietnia 2013 r. i aż do momentu podjęcia decyzji o zameldowaniu się na stałe w Polsce, (tekst jedn.: do 22 maja 2013 r.), była zdecydowana powrócić do Kataru i nie zamierzała pozostać długoterminowo w Polsce. Dowodem na to, że Wnioskodawczyni przyjechała na do Polski tylko na urlop jest fakt otrzymania przelewu w dniu 29 kwietnia 2013 r. z tytułu wynagrodzenia urlopowego.

Dopiero w dniu 22 maja 2013 r. Wnioskodawczyni zdecydowała się na przeniesienie swoich interesów do Polski. W związku z tym Wnioskodawczyni zameldowała się pod nowym adresem w Polsce. Następnie aplikowała o nowe dokumenty (m.in. dowód osobisty) oraz zgłosiła zmianę miejsca zamieszkania w urzędzie skarbowym.

Począwszy od 22 lipca 2013 r. podjęła pracę na podstawie umowy o pracę w firmie "E.S" w Polsce.

Podsumowując stan faktyczny - w 2013 r. Wnioskodawczyni miałam dwa miejsca rezydencji: od 1 stycznia 2013 r. do 21 maja 2013 r. w Katarze oraz od 22 maja 2013 r. do 31 grudnia 2013 r. w Polsce.

W związku z uzyskanymi przez Wnioskodawczynię w roku 2013 dochodami z pracy w Polsce wystąpiła konieczność złożenia zeznania o wysokości uzyskanych dochodów za 2013 r.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawczyni wskazała, że w okresie od 23 marca 2012 r. do 21 maja 2013 r. była katarskim rezydentem podatkowym.

Podpisanie umowy o pracę obowiązującej od 21 marca 2012 r. zobowiązywało Wnioskodawczynię do wywiązywania się z niej. Od momentu przyjazdu do Kataru korzystała z praw gwarantowanych dla obywateli innych państw, niż Katar, dbała o wypełnianie wszelkich zobowiązań wyznaczonych w określonym terminie przez jej reprezentanta, firmę katarską "M". Wszelki kontakt z instytucjami katarskimi mógł odbywać się jedynie za pośrednictwem firmy "M". Wnioskodawczyni nie posiada niestety żadnych dokumentów poświadczających uregulowanie należności. Takowe (jeśli były), zostawały w dokumentacji u partnera katarskiego. Częściowo Wnioskodawczyni jest w stanie udowodnić wywiązywanie się ze wszelkich zobowiązań ciążących na niej, jako rezydencie podatkowym Kataru.

Zgodnie z prawem katarskim, każda osoba przebywająca w Katarze, będąca pod opieką partnera katarskiego nie może w dowolnej chwili opuścić tego kraju, pomimo posiadania ważnej wizy i biletu lotniczego. Każde opuszczenie kraju (choćby i na okres urlopowy) wymaga każdorazowo uzyskania tzw. exit permit ze strony katarskiej; czyli dokumentu poświadczającego, iż pracownik ma uregulowane wszelkie zobowiązania względem strony katarskiej (instytucji państwowych, firm, osób fizycznych i prawnych), do dnia wydania takowego dokumentu. Exit permit przesyłany był elektronicznie bezpośrednio przez firmę "M" do instytucji państwowych w Katarze.

Po 21 maja 2013 r. Wnioskodawczyni nie była już katarskim rezydentem podatkowym.

Powrót Wnioskodawczyni do Polski na dłuższy czas nie był planowany. Dlatego też uważa, że do czasu przeniesienia centrum swoich interesów życiowych do Polski (od dnia 22 maja 2013 r.), miejscem jej rezydencji podatkowej nadal pozostawał Katar (pomimo fizycznego pobytu w Polsce).

W tamtym momencie Wnioskodawczyni nie była w stanie określić, w jakim innym późniejszym terminie mogłaby powrócić do Kataru. Z tego powodu nie ubiegała się o NOL od razu, by nie zamykać sobie możliwości powrotu i możliwości podjęcia legalnej pracy w Katarze. Ostatecznie okazało się, że brak NOL nie przeszkadza w prowadzeniu życia w Polsce. Ponadto przez okres bodajże 6 lat, od wyjazdu do Polski, katarska firma "M" jest zobowiązany do reprezentowania Wnioskodawczyni w Katarze, w razie ewentualnego, kolejnego przyjazdu. Co oznacza zachowanie możliwości ponownego przyjazdu w oparciu o uproszczone procedury przez ww. okres, czego do dnia dzisiejszego Wnioskodawczyni nie uczyniła i nadal przebywa w Polsce. Z drugiej strony dłuższy pobyt w Polsce i przeniesienie centrum swoich interesów życiowych, pociągał za sobą konieczność podjęcia pracy oraz uregulowania kwestii związanych z polskimi dokumentami tożsamości oraz tych wynikających z faktu zatrudnienia w Polsce.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy dochody uzyskane w roku 2013 z tytułu pracy za granicą podlegają opodatkowaniu w Polsce.

2. Czy zeznanie Wnioskodawczyni o wysokości osiągniętego dochodu za rok 2013 zostało sporządzone w sposób prawidłowy.

3. Czy w zeznaniu, o wysokości osiągniętego dochodu za rok 2013 prawidłowo został wykazany dochód z tytułu pracy za granicą.

W myśl art. 3 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Mając powyższe na uwadze, Wnioskodawczyni uważa, że z chwilą wyjazdu z Polski 23 marca 2012 r., aż do 21 maja 2013 r. nie posiadała miejsca zamieszkania dla celów podatkowych na terytorium Polski. Oznacza to, że w tym okresie Wnioskodawczyni podlegała w Polsce ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu i w Polsce opodatkowaniu podlegały jedynie jej dochody uzyskane na terytorium Polski. W okresie pobytu za granicą takich dochodów Wnioskodawczyni nie osiągnęła.

Zdaniem Wnioskodawczyni, z uwagi na fakt, iż wypłata wynagrodzenia za pracę w Katarze miała miejsce w okresie, kiedy Wnioskodawczyni przebywała z zamiarem stałego pobytu za granicą - a w związku z tym nie była polskim rezydentem podatkowym - dochody te nie stanowią dochodów uzyskanych na terytorium Polski nie podlegają opodatkowaniu w Polsce.

Tym samym Wnioskodawczyni uważa, że jej zeznanie o wysokości osiągniętego dochodu za 2013 r. zostało sporządzone z sposób nieprawidłowy; w pozycji 43 zeznania PIT - 36 za rok 2013 niewłaściwie zostały wykazane przychody uzyskane w Katarze z tytułu należności ze stosunku pracy.

Na poparcie słuszności swojego stanowiska Wnioskodawczyni powołała interpretacje indywidualne.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

W myśl art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.) osoby fizyczne jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Zgodnie z art. 3 ust. 1a ww. ustawy za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

Jak z powyższego przepisu wynika, aby można było mówić o podleganiu nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu (polskiej rezydencji podatkowej) przez konkretnego podatnika, musi on posiadać na terytorium Polski centrum interesów osobistych lub gospodarczych lub też czas pobytu danej osoby na terytorium polski powinien przekroczyć 183 dni w ciągu roku podatkowego. Spełnienie którejkolwiek z tych przesłanek skutkuje uznaniem osoby fizycznej za osobę mającą miejsce na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w rozumieniu art. 3 ust. 1a ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Na podstawie art. 3 ust. 2a ww. ustawy osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 4a ww. ustawy).

W analizowanej sprawie zastosowanie ma umowa między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Państwa Kataru w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu, podpisanej w Doha dnia 18 listopada 2008 r. (Dz. U. z 2010 r. Nr 17, poz. 93).

Stosownie do art. 4 ust. 1 niniejszej umowy, określenie "osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie" oznacza każdą osobę, która zgodnie z prawem tego Państwa podlega tam opodatkowaniu z uwagi na jej miejsce zamieszkania, miejsce stałego pobytu, siedzibę zarządu albo inne kryterium o podobnym charakterze i obejmuje również to Państwo i każdą jednostkę terytorialną lub organ lokalny. Jednakże określenie to nie obejmuje żadnej osoby, która podlega opodatkowaniu w tym Państwie w zakresie dochodu osiąganego tylko ze źródeł położonych w tym Państwie.

Definicja "osoby mającej miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie" odnosi się zatem bezpośrednio do określenia "miejsca zamieszkania" przyjętego w ustawodawstwach wewnętrznych państw i uwzględnia różne formy więzi osobistej z państwem, które we własnym ustawodawstwie ustala podstawę do nieograniczonego obowiązku podatkowego.

Ustalenie miejsca zamieszkania podatnika decyduje o zakresie ciążącego na nim obowiązku podatkowego. Inaczej mówiąc, od miejsca zamieszkania zależy czy podatnik podlega nieograniczonemu, czy ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w danym kraju np. w Polsce. W Polsce nieograniczonym obowiązkiem podatkowym objęci są podatnicy, którzy w Polsce mają miejsce zamieszkania. Podlegają oni obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów. Natomiast, jeśli podatnik będzie miał miejsce zamieszkania za granicą, to w Polsce będzie płacił podatek tylko od dochodów (przychodów) uzyskanych w danym roku podatkowym w Polsce (ograniczony obowiązek podatkowy).

Dla celów zdefiniowania "miejsca" zamieszkania Komentarz do Modelowej Konwencji OECD - na której opierają się rozwiązania przyjęte w umowach o unikaniu podwójnego opodatkowania - używa sformułowania "ognisko domowe". Według tego Komentarza posiadanie stałego ogniska domowego oznacza, że osoba fizyczna urządziła je i zastrzegła dla swojego trwałego użytkowania, w przeciwieństwie do przebywania w konkretnym miejscu, ale w takich warunkach, z których wynika, że dany pobyt jest zamierzony na krótki czas. Zgodnie z Komentarzem, istotnym czynnikiem jest trwałość zamieszkania, dbałość o ognisko domowe, co należy rozumieć, że osoba zainteresowana czyni wszystko, co jest niezbędne, aby mieć to mieszkanie do własnej dyspozycji w każdym czasie, w sposób ciągły, a nie od czasu do czasu, na pobyt, który z różnych względów może mieć charakter krótkotrwały. Jeżeli osoba fizyczna posiada ognisko domowe w obu Umawiających się państwach, wówczas pierwszeństwo ma państwo, z którym osobiste i ekonomiczne powiązania danej osoby są ściślejsze. Przez takie powiązania, Komentarz nakazuje rozumieć ośrodek interesów życiowych, przy ustalaniu którego należy wziąć pod uwagę stosunki rodzinne i towarzyskie, zatrudnienie, działalność polityczną, kulturalną i wszelką inną, miejsce działalności gospodarczej i miejsce, z którego zarządza swoim mieniem. Wszystkie te okoliczności należy rozważyć w całości, uwzględniając indywidualne postępowanie danej osoby. Jeśli miejsca zamieszkania nie można ustalić na podstawie tego kryterium, należy ustalić je biorąc pod uwagę przede wszystkim miejsce, w którym osoba fizyczna zwykle przebywa, a następnie obywatelstwo danej osoby.

Tekst Modelowej Konwencji stanowiącej wzór umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania zawieranych przez Polskę, jak i brzmienie Komentarza do niej zostały wypracowane w drodze konsensusu przez wszystkie państwa członkowskie OECD, które zobowiązały się tym samym do stosowania zawartych w nich postanowień. Modelowa Konwencja, jak i Komentarz do niej, nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa, natomiast stanowią wskazówkę, jak należy interpretować zapisy umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania.

Z treści wniosku i jego uzupełnienia wynika, że 23 marca 2012 r. Wnioskodawczyni wyjechała do Kataru, gdzie podjęła pracę w belgijskiej firmie współpracującej z katarską firmą "M". Podstawą świadczenia pracy na rzecz belgijskiej firmy była umowa o pracę zawarta na czas nieokreślony. Praca była zawsze wykonywana poza granicami Polski i Belgii. Zgodnie z prawem katarskim, firma katarska "M" zajmowała się wszystkimi sprawami związanymi z pobytem Wnioskodawczyni jako zagranicznego pracownika w Katarze. Wyjeżdżając do Kataru Wnioskodawczyni, jako osoba niezamężna i nie posiadająca dzieci, podjęła decyzję o przeniesieniu swoich interesów życiowych do Kataru.

Wnioskodawczyni wymeldowała się z adresu stałego pobytu w Polsce. Zmianę adresu z polskiego na katarski Wnioskodawczyni zgłosiła we właściwym dla niej urzędzie skarbowym według dotychczasowego adresu zameldowania i zamieszkania.

W chwili wyjazdu Wnioskodawczyni w Polsce posiadała działkę, ubezpieczenie prywatne, umowę z operatorem sieci komórkowej, konta bankowe oraz zobowiązanie w stosunku do banku z tytułu zaciągniętego kredytu studenckiego a także była współwłaścicielem samochodu.

W momencie wyjazdu w 2013 r. do Polski na urlop wszystkie zobowiązania Wnioskodawczyni w Katarze były uregulowane i Wnioskodawczyni uzyskała zgodę na wyjazd (exit permit).

Powrót Wnioskodawczyni na stałe do Polski nie był planowany; zaszły nie dające się przewidzieć okoliczności, które w efekcie doprowadziły do jej pozostania w Polsce. Podczas pobytu w Polsce na urlopie Wnioskodawczyni, będąc katarskim rezydentem podatkowym otrzymała wynagrodzenie za pracę w Katarze (28 kwietnia 2013 r.). W dniu 22 maja 2013 r. Wnioskodawczyni podjęła decyzję o przeniesieniu swojego centrum interesów życiowych do Polski, zaś z dniem 22 lipca 2013 r. podjęła pracę w Polsce.

W okresie od 23 marca 2012 r. do 21 maja 2013 r. Wnioskodawczyni była katarskim rezydentem podatkowym.

Po 21 maja 2013 r. Wnioskodawczyni nie była już katarskim rezydentem podatkowym, ale zachowała prawo ponownego przyjazdu do Kataru i podjęcia legalnej pracy.

Biorąc pod uwagę opisany we wniosku stan faktyczny oraz przedstawiony powyżej stan prawny należy stwierdzić, iż w przypadku Wnioskodawczyni, od dnia przeniesienia centrum interesów życiowych do Kataru do dnia powrotu do Polski z zamiarem stałego pobytu (21 maja 2013 r.) nie posiadała miejsca zamieszkania dla celów podatkowych w Polsce.

Otrzymana od belgijskiego pracodawcy wypłata wynagrodzenia za pracę w Katarze, która miała miejsce w okresie, kiedy Wnioskodawczyni przebywała na urlopie w Polsce nie podlega w Polsce opodatkowaniu. Dochód ten został bowiem otrzymany w czasie, kiedy Wnioskodawczyni nie była rezydentem polskim i nie został osiągnięty na terytorium Polski.

W okresie od 23 marca 2012 r. do 21 maja 2013 r. Wnioskodawczyni podlegała ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce, a więc jedynie od dochodów uzyskanych ze źródeł przychodu położonych na terytorium Polski (które - jak wynika z wniosku - nie zostały osiągnięte).

Natomiast od dnia 22 maja 2013 r., w którym Wnioskodawczyni przeniosła centrum interesów życiowych do Polski, podlega ona opodatkowaniu w Polsce od całości uzyskanych dochodów.

Zatem, w zeznaniu podatkowym za rok 2013 Wnioskodawczyni nie była zobowiązana do wykazania dochodu uzyskanego za pracę w Katarze a wypłaconego, gdy Wnioskodawczyni przebywała w Polsce na urlopie.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawczyni należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Organ jednocześnie zaznacza, iż interpretacja została wydana w oparciu o stan faktyczny przedstawiony przez Wnioskodawczynię. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny jest zgodny ze stanem rzeczywistym. Jeżeli jednak przedstawiony we wniosku stan faktyczny różni się od stanu faktycznego występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawczyni w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.