IBPBII/1/415-8/13/MCZ

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 2 stycznia 2013 r. (data wpływu do tut. Biura - 4 stycznia 2013 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika wynikających z oddelegowania do pracy we Francji pracowników tymczasowych - jest prawidłowe.

W dniu 4 stycznia 2013 r. do tut. Biura wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika wynikających z oddelegowania do pracy we Francji pracowników tymczasowych.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca (spółka), działając od 2011 r. jako agencja pracy tymczasowej oddelegowuje polskich pracowników do pracy we Francji. Nie posiada przy tym zakładu we Francji w rozumieniu art. 5 umowy z dnia 20 czerwca 1975 r. między rządem Polski Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Republiki Francuskiej. Pracownicy delegowani są na okres od 1 m-ca do 12 m-cy w ciągu roku podatkowego. Spółka zatrudnia ich na umowę o pracę na czas określony. Pracownicy mają rezydencję podatkową w Polsce. Pracownicy są zatrudniani od 1-go dnia pracy tylko i wyłącznie w celach oddelegowania ich do pracodawcy u użytkownika francuskiego.

Działalność spółki wygląda następująco:

* spółka zawiera umowy o świadczenie usług (użyczanie pracowników tymczasowych do prac budowlanych) ze spółkami francuskimi, gdzie zobowiązuje się dostarczyć personel za odpowiednim wynagrodzeniem,

* praca we Francji wykonywana jest pod kierownictwem i kontrolą kontrahenta francuskiego,

* spółka nie ponosi odpowiedzialności za wydajność i wyniki pracy pracowników tymczasowych, natomiast pracownicy niestosujący się do zaleceń i wskazówek kontrahenta francuskiego mogą nie być zatrudnieni ponownie,

* godziny czasu pracy są monitorowane i ewidencjonowane przez kontrahenta francuskiego,

* materiały i narzędzia do pracy dostarczane są przez kontrahenta francuskiego,

* koszty wynagrodzeń pracownika tymczasowego w całości ponosi spółka, przy czym są one naliczane na podstawie ewidencji godzin przysłanych i zatwierdzonych przez kontrahenta francuskiego,

* spółka nie zatrudnia osób z Polski do bezpośredniego nadzorowania pracy pracowników oddelegowanych,

* spółka delegując pracownika nie ma całkowitej pewności, którzy pracownicy przekroczą 183 dni pobytu we Francji - z reguły dlatego, iż to kontrahent francuski decyduje o ponownym zatrudnieniu lub przedłużeniu obecnej umowy o pracę - jeśli pracownik wywiązuje się w sposób satysfakcjonujący ze swoich obowiązków.

Do chwili obecnej spółka odprowadza zaliczki na podatek dochodowy do urzędu skarbowego w Polsce, jednakże w świetle licznych interpretacji zasady 183 dni wobec pracowników tymczasowych, spółka w bieżącym roku podatkowym będzie odprowadzać zaliczki na podatek dochodowy pracowników delegowanych od 1-go dnia ich pobytu do odpowiedniego organu podatkowego we Francji. Dotyczyć to będzie zarówno pracowników, którzy przekroczą 183 dni pobytu jak i tych, którzy nie przekroczą tego okresu.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

AD.1

Wnioskodawca stoi na stanowisku, że powinien odprowadzać zaliczki na podatek dochodowy pracowników oddelegowanych do Francji od 1-go dnia ich pobytu w pracy do odpowiednich organów podatkowych we Francji. Dotyczy to zarówno pracowników, którzy przekroczą 183 dni pobytu i tych, którzy tego okresu nie przekroczą.

Ad.2

Spółka stoi również na stanowisku, że występując w roli pośrednika, nie spełnia równocześnie trzech warunków obligujących spółkę do obowiązkowego odprowadzenia zaliczek do polskiego urzędu skarbowego dla pracowników, których pobyt we Francji nie przekroczy 183 dni w dwunastu kolejnych miesiącach roku podatkowego (art. 15 ust. 2 umowy z dnia 20 czerwca 1975 r. między rządem Polskiej Rzeczpospolitej Ludowej a Rządem Republiki Francuskiej w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu w zakresie podatku od dochodu i majątku).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.), osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

W myśl art. 3 ust. 1a tej ustawy, za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

Stosownie do przepisu art. 3 ust. 2a ww. ustawy, osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Przepis art. 4a wymienionej ustawy stanowi przy tym, iż przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Zgodnie z art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nie posiadające osobowości prawnej, zwane dalej "zakładami pracy", są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Natomiast, w myśl art. 32 ust. 6 ww. ustawy zakład pracy nie pobiera zaliczek na podatek dochodowy od dochodów uzyskanych przez pracownika z pracy wykonywanej poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, pod warunkiem że dochody te podlegają lub będą podlegać opodatkowaniu poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Na wniosek podatnika zakład pracy pobiera zaliczki na podatek dochodowy, stosownie do przepisów ust. 1-5, z uwzględnieniem art. 27 ust. 9 i 9a.

W świetle powyższych przepisów dla rozstrzygnięcia czy Wnioskodawca powinien czy nie powinien pobierać zaliczki na podatek dochodowy od dochodów uzyskanych przez pracowników tymczasowych, mających miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, z pracy wykonywanej poza jej terytorium konieczne jest rozstrzygnięcie kwestii czy dochody te podlegają opodatkowaniu poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Z treści wniosku wynika, że Wnioskodawca będąc agencją pracy tymczasowej oddelegowuje do pracy we Francji osoby zatrudnione przez siebie w Polsce. W przedmiotowej sprawie mają więc zastosowanie przepisy umowa między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Republiki Francuskiej w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu w zakresie podatków od dochodu i majątku z dnia 20 czerwca 1975 r. (Dz. U. z 1977 r. Nr 1, poz. 5).

Zgodnie z art. 15 ust. 1 umowy polsko-francuskiej w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu w zakresie podatków od dochodu i majątku, z zastrzeżeniem postanowień artykułów 16, 18 i 19 pensje, płace i podobne wynagrodzenia, które osoba fizyczna mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie osiąga z pracy najemnej, podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że praca wykonywana jest w drugim Umawiającym się Państwie. Jeżeli praca jest tam wykonywana, wówczas osiągnięte za nią wynagrodzenia podlegają opodatkowaniu w tym drugim Państwie.

Natomiast zgodnie z art. 15 ust. 2 ww. umowy, bez względu na postanowienia ustępu 1 wynagrodzenia, jakie osoba fizyczna mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie osiąga z pracy najemnej, wykonywanej na terenie drugiego Umawiającego się Państwa, podlegają opodatkowaniu tylko w pierwszym Państwie, jeżeli:

Uregulowanie zawarte w ust. 2 omawianego artykułu stanowi wyjątek od reguły zawartej w art. 15 ust. 1 umowy i wskazuje, że wynagrodzenia pracowników podlegają opodatkowaniu wyłącznie w państwie rezydencji, czyli w Polsce, o ile łącznie zostaną spełnione określone w tym artykule trzy warunki. Niespełnienie któregokolwiek z tych warunków powoduje, iż wynagrodzenie pracowników podlega opodatkowaniu na zasadach określonych w art. 15 ust. 1 umowy, czyli w państwie, w którym praca jest wykonywana (we Francji) oraz w państwie miejsca zamieszkania podatnika (w Polsce).

Zgodnie z pierwszym warunkiem, określonym w art. 15 ust. 2 pkt a) umowy polsko-francuskiej, odbiorca winien przebywać w drugim Państwie podczas jednego lub kilku okresów, nieprzekraczających łącznie 183 dni w danym roku podatkowym. Warunek ten należy interpretować zgodnie z Komentarzem do art. 15 Modelowej Konwencji w sprawie podatku od dochodu i majątku (OECD). Pkt 5 Komentarza do art. 15 ust. 2 stwierdza, iż przy obliczaniu 183 dni stosuje się metodę określającą "dni fizycznej obecności". W ramach tej metody każda część dnia, nawet bardzo krótka, spędzona przez podatnika w danym państwie, liczy się jako dzień obecności w tym państwie przy obliczaniu okresu 183 dni. Jako dzień obecności liczone są: dzień przybycia i wyjazdu, wszystkie inne dni spędzone w danym państwie, także soboty i niedziele, święta narodowe, urlopy przed, w czasie i po zakończeniu działalności, dni choroby oraz dni zajęte z powodu śmierci lub choroby w rodzinie. Nie bierze się pod uwagę dni spędzonych w tym państwie w czasie przejazdu między dwoma miejscami położonymi poza tym państwem. Każdy pełny dzień spędzony natomiast poza danym państwem, czy to w celach wakacyjnych, służbowych, czy z innej przyczyny, nie może być brany pod uwagę. Należy również dodać, że rok podatkowy nie musi być pojęciem tożsamym z rokiem kalendarzowym.

Drugi warunek określony w art. 15 ust. 2 pkt b) tejże umowy wskazuje, że wynagrodzenie musi być wypłacane przez pracodawcę lub w imieniu pracodawcy, który nie ma w tym drugim Państwie (we Francji) miejsca zamieszkania lub siedziby. Termin "pracodawca" należy interpretować zgodnie z Komentarzem do art. 15 Modelowej Konwencji w sprawie podatku od dochodu i majątku. Punkt 8 Komentarza do art. 15 ust. 2 stwierdza, iż pracodawcą w tym znaczeniu jest osoba mająca prawo do prowadzenia prac oraz ponosząca związane z tym ryzyko i odpowiedzialność.

W przypadku międzynarodowego najmu siły roboczej funkcje te spełnia na ogół użytkownik siły roboczej, a nie pośrednik (podmiot, który przekazuje siłę roboczą). W tym kontekście funkcji pracodawcy nie można przypisać podmiotowi, który wynajął określone osoby - jako siłę roboczą innemu podmiotowi. W celu ustalenia, który podmiot (tzn. ten, z którym zawarta jest umowa o pracę czy faktyczny użytkownik siły roboczej) powinien być uznany za pracodawcę w rozumieniu art. 15 ust. 2 pkt b) umowy polsko-francuskiej, należy poddać analizie m.in. następujące okoliczności:

* kto ponosi odpowiedzialność lub ryzyko związane z wynikami pracy pracowników;

* czy na użytkowniku spoczywa obowiązek instruowania pracownika;

* czy prace wykonywane są w miejscu znajdującym się pod kontrolą i odpowiedzialnością użytkownika;

* czy wynagrodzenie podmiotu, który wynajął siłę roboczą oblicza się na podstawie czasu wykorzystanego na pracę lub na podstawie jakiegoś związku między jego wynagrodzeniem a pracą pracownika;

* czy narzędzia i materiały dostarczane są przez faktycznego użytkownika pracy;

* czy liczbę i kwalifikacje pracowników określa tylko podmiot wynajmujący siłę roboczą czy też faktyczny użytkownik pracy.

W przypadku jeśli analiza powyższych funkcji prowadzi do wniosku, iż faktycznym pracodawcą jest użytkownik siły roboczej (zagraniczny kontrahent), należy uznać, iż warunek określony w art. 15 ust. 2 pkt b) umowy polsko-francuskiej nie jest spełniony.

Z kolei zgodnie z trzecim warunkiem określonym w art. 15 ust. 2 pkt c) ww. umowy, wynagrodzenie nie może być ponoszone przez zakład lub stałą placówkę, którą pracodawca posiada w drugim Państwie, tj. we Francji. W rozumieniu ww. umowy określenie "zakład" oznacza stałą placówkę, w której całkowicie albo częściowo wykonuje się działalność przedsiębiorstwa - art. 5 ust. 1 ww. umowy.

W myśl art. 5 ust. 2 umowy określenie "zakład" obejmuje w szczególności:

Podsumowując - zatem w przypadku, gdy chociaż jeden z warunków określonych w art. 15 ust. 2 umowy nie jest spełniony, wynagrodzenie oddelegowanych pracowników podlega opodatkowaniu na zasadach określonych w art. 15 ust. 1 ww. umowy, czyli w państwie, w którym praca jest wykonywana (we Francji) oraz w państwie miejsca zamieszkania podatnika (w Polsce). Zgodnie bowiem z art. 15 ust. 2 umowy polsko-francuskiej wynagrodzenia pracowników podlegają opodatkowaniu wyłącznie w państwie rezydencji, czyli w Polsce, o ile łącznie zostaną spełnione określone w tym artykule warunki.

Jednocześnie w przypadku gdy wynagrodzenie podlega opodatkowaniu zarówno we Francji jak i w Polsce, w celu zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu znajduje zastosowanie określona w art. 23 ust. 1 lit. a ww. umowy metoda unikania podwójnego opodatkowania.

Zgodnie z tym przepisem, jeżeli osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Polsce osiąga przychody lub posiada majątek, które stosownie do postanowień niniejszej umowy podlegają opodatkowaniu we Francji, wówczas Polska - z zastrzeżeniem postanowień punktu b), wyłączy te przychody albo ten majątek spod opodatkowania; może jednak przy ustalaniu podatku od pozostałego dochodu albo pozostałego majątku tej osoby zastosować stawkę podatkową, która zostałaby zastosowana, gdyby te przychody albo ten majątek nie zostały wyłączone spod opodatkowania.

W myśl zaś art. 27 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jeżeli podatnik, o którym mowa w art. 3 ust. 1, oprócz dochodów podlegających opodatkowaniu, zgodnie z ust. 1, osiągał również dochody z tytułu działalności wykonywanej poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub ze źródeł przychodów znajdujących się poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, zwolnione od podatku na podstawie umów o unikaniu podwójnego opodatkowania lub innych umów międzynarodowych - podatek określa się w następujący sposób:

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca - agencja pracy tymczasowej, oddelegowuje polskich pracowników do pracy we Francji. Spółka zawiera umowy o świadczenie usług (użyczanie pracowników tymczasowych do prac budowlanych) ze spółkami francuskimi, gdzie zobowiązuje się dostarczyć personel za odpowiednim wynagrodzeniem. Pracownicy delegowani są na okres od 1 m-ca do 12 m-cy w ciągu roku podatkowego. Spółka zatrudnia ich na umowę o pracę na czas określony. Pracownicy mają rezydencję podatkową w Polsce. Pracownicy są zatrudniani od 1-go dnia pracy tylko i wyłącznie w celu oddelegowania ich do pracodawcy użytkownika francuskiego. Spółka nie posiada zakładu we Francji w rozumieniu art. 5 umowy polsko-francuskiej. Praca we Francji wykonywana jest zarówno przez okresy nieprzekraczające łącznie 183 dni w roku podatkowym, jak i okresy przekraczające w danym roku podatkowym 183 dni. Wnioskodawca nie ma całkowitej pewności, którzy pracownicy przekroczą 183 dni pobytu we Francji, gdyż to francuski kontrahent decyduje o ponownym zatrudnieniu lub przedłużeniu umowy o pracę. Praca we Francji wykonywana jest pod kierownictwem i kontrolą kontrahenta francuskiego. Spółka nie ponosi odpowiedzialności za wydajność i wyniki pracy pracowników tymczasowych. Godziny czasu pracy są monitorowane i ewidencjonowane przez kontrahenta francuskiego. Materiały i narzędzia do pracy dostarczane są przez kontrahenta francuskiego. Koszty wynagrodzeń ww. pracownika w całości ponosi spółka i są one naliczane na podstawie ewidencji godzin przysłanych i zatwierdzonych przez kontrahenta francuskiego. Spółka nie zatrudnia osób z Polski do bezpośredniego nadzorowania pracy oddelegowanych pracowników.

W związku z powyższym, skoro Wnioskodawca zatrudniający pracowników na umowę o pracę ma status jedynie pośrednika, gdyż faktycznym pracodawcą jest użytkownik francuski - co wynika z analizy treści wniosku oraz co zostało również stwierdzone przez Wnioskodawcę - to z cała pewnością nie został spełniony warunek art. 15 ust. 2 pkt b) i ww. umowy polsko-francuskiej i tym samym nie zostały spełnione łącznie wszystkie warunki wskazane w art. 15 ust. 2 cytowanej umowy, pozwalające wynagrodzenie za pracę pracownika mającego miejsce zamieszkania w Polsce, uzyskane na terenie Francji opodatkować tylko w Polsce, nawet gdyby pozostałe warunki art. 15 ust. 2 umowy polsko-francuskiej były spełnione. Powyższe wskazuje bowiem, iż wynagrodzenie pracowników tymczasowych jest de facto wypłacane w imieniu pracodawcy, który ma siedzibę we Francji.

W związku z tym uzyskane wynagrodzenie, zgodnie z art. 15 ust. 1 umowy, podlega opodatkowaniu we Francji i w Polsce. To oznacza, że dochody uzyskane przez pracowników z tytułu pracy wykonywanej na terytorium Francji, niezależnie od długości ich pobytu we Francji w danym roku podatkowym, podlegają opodatkowaniu we Francji, według przepisów prawa francuskiego, poczynając od pierwszego dnia ich pobytu w danym roku podatkowym.

Zatem skoro w przedmiotowej sprawie, z uwagi na fakt, że nie będzie spełniony - jak wskazano wyżej - warunek art. 15 ust. 2 lit. b ww. umowy polsko-francuskiej dochody pracowników podlegają opodatkowaniu we Francji od pierwszego dnia (w danym roku podatkowym), w którym praca była wykonywana we Francji u pracodawcy francuskiego, to na Wnioskodawcy jako płatniku - nie będzie ciążył obowiązek obliczenia, poboru i odprowadzenia zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych do organu podatkowego w Polsce od wynagrodzeń wypłacanych pracownikom z tytułu pracy najemnej wykonywanej we Francji u francuskiego pracodawcy - użytkownika.

W związku z tym stanowisko Wnioskodawcy, w tym zakresie należało uznać za prawidłowe.

Natomiast w odniesieniu do zagadnienia obowiązku naliczania, poboru i odprowadzania zaliczek na podatek dochodowy do francuskiego organu podatkowego przez Wnioskodawcę wskazać należy, iż tut. Organ nie jest władny do rozstrzygnięcia zagadnień z zakresu francuskiego prawa podatkowego a tym samym do ustosunkowania się do stanowiska zajętego w odniesieniu do tej części pytania nr 1, bowiem nie jest uprawniony ani kompetentny do interpretowania wewnętrznych przepisów prawa podatkowego innego kraju, w tym m.in. dotyczących obowiązków ciążących na Wnioskodawcy. Działając w imieniu Ministra Finansów Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach jest uprawniony zgodnie z art. 14b § 1 i § 6 w związku z art. 3 Ordynacji podatkowej - do interpretowania m.in. postanowień ratyfikowanych przez Rzeczpospolitą Polską umów o unikaniu podwójnego opodatkowania. Jednakże postanowienia tychże umów nie regulują kwestii obowiązków podatkowych pośredników w międzynarodowym najmie siły roboczej w związku z wypłaconymi przez nich wynagrodzeniami. Umowa polsko-francuska w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu w zakresie podatków od dochodu i majątku również nie reguluje tych kwestii. W związku z czym w niniejszej interpretacji indywidualnej Organ nie może dokonać oceny stanowiska Wnioskodawcy w tym zakresie.

Organ jednocześnie zaznacza, iż interpretacja została wydana w oparciu o stan faktyczny przedstawiony przez Wnioskodawcę. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny jest zgodny ze stanem rzeczywistym. Jeżeli jednak przedstawiony we wniosku stan faktyczny różni się od stanu faktycznego występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.