IBPBII/1/415-792/13/ASz

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 31 lipca i 7 sierpnia 2013 r. (data wpływu do tut. Biura - 13 sierpnia 2013 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych wypłaty pracownikowi ekwiwalentu pieniężnego za przejazdy autostradami - jest nieprawidłowe.

W dniu 13 sierpnia 2013 r. do tut. Biura wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych m.in. w zakresie skutków podatkowych wypłaty pracownikowi ekwiwalentu pieniężnego za przejazdy autostradami.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jest osobą prawną - spółką z ograniczoną odpowiedzialnością, która prowadzi działalność na terenie Specjalnej Strefy Ekonomicznej na podstawie zezwolenia z dnia 26 września 2007 r.

Jeden z pracowników Spółki zatrudniony na podstawie umowy o pracę, został oddelegowany do pracy we Francji na okres od dnia 19 czerwca 2013 r. do 18 czerwca 2017 r. Spółka jako pracodawca do 31 grudnia 2013 r. będzie odprowadzała zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych od wypłacanego wynagrodzenia. Po tym terminie pracownik będzie samodzielnie odprowadzał zaliczki bezpośrednio do francuskiego urzędu skarbowego. We Francji pracownik mieszka w lokalu wynajętym przez Wnioskodawcę. Usługi na rzecz pracodawcy pracownik świadczy wykorzystując w tym celu urządzenia będące jego własnością, tj. telefon stacjonarny, telefon komórkowy oraz komputer wraz z urządzeniami peryferyjnymi do komunikowania się za pośrednictwem internetu. Spółka zwraca pracownikowi ekwiwalent pieniężny za zużycie wyżej wymienionych urządzeń w wysokości ponoszonych przez pracownika opłat za korzystanie z telefonu komórkowego, stacjonarnego oraz komputera połączonego z urządzeniami peryferyjnymi do komunikowania się za pośrednictwem internetu. Celem udokumentowania poniesionych wydatków związanych z wyżej wymienionymi urządzeniami pracownik przedstawia swemu pracodawcy fakturę VAT, opłaconą przez pracownika, gdyż usługi wyżej wymienione zarejestrowane są na nazwisko pracownika. We Francji nie ma możliwości zarejestrowania usług na pracodawcę, gdyż spółka ta nie ma we Francji swojej siedziby. Poza tym pracownik i pracodawca zawarli porozumienie określające warunki, urządzenia wykorzystywane do świadczenia pracy na rzecz pracodawcy, sposób ustalenia i wysokość wypłacanego ekwiwalentu za używanie tych urządzeń.

Ponadto pracownik w czasie pobytu we Francji korzysta z usług bezgotówkowych przejazdów autostradami. W związku z powyższym posiada urządzenie do automatycznego naliczania opłat za przejazdy autostradami, będące jego własnością, a które wykorzystuje przy naliczaniu opłat za przejazdy w czasie świadczenia pracy na rzecz pracodawcy. Urządzenie to, zgodnie z prawem francuskim, nie może być własnością Spółki, gdyż Spółka ta nie posiada siedziby we Francji. Zawarte pomiędzy pracownikiem a pracodawcą porozumienie, o którym mowa wyżej obejmuje także urządzenie do naliczania opłat za przejazdy autostradami. Powyższe opłaty potrącane są z prywatnej karty kredytowej pracownika. Pracodawca będzie wypłacał pracownikowi ekwiwalent pieniężny za ponoszone opłaty za przejazdy autostradami na terytorium Francji na podstawie zbiorczego miesięcznego rachunku za te przejazdy wystawianego na nazwisko pracownika i przedstawianego przez pracownika pracodawcy. We Francji pracownik wykorzystuje służbowy samochód osobowy.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy Wnioskodawca zobowiązany jest pobierać na podstawie art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych od wypłacanego pracownikowi ekwiwalentu pieniężnego w wysokości określonej w przedstawianych przez pracownika fakturach VAT za używanie telefonu komórkowego, telefonu stacjonarnego oraz komputera wraz z urządzeniami peryferyjnymi do komunikowania się za pośrednictwem internetu, czy też ekwiwalent ten jest zwolniony od podatku dochodowego na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 13 ww. ustawy.

2. Czy Wnioskodawca zobowiązany jest pobierać na podstawie art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych od wypłacanego pracownikowi ekwiwalentu pieniężnego w wysokości określonej w przedstawianych przez pracownika zbiorczych miesięcznych rachunkach za przejazdy autostradami, czy też ekwiwalent ten jest zwolniony od podatku dochodowego na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a lub art. 21 ust. 1 pkt 13 ww. ustawy.

Wnioskodawca wskazał, że zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku. W myśl art. 11 ww. ustawy przychodami są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń. Na podstawie art. 12 ust. 1 cytowanej ustawy za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za nie wykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Zdaniem Wnioskodawcy, przepis art. 12 ust. 1 ww. ustawy opiera się na konstrukcji otwartego katalogu świadczeń zaliczonych do przychodów ze stosunku pracy. Zasadę tę wyraża sformułowanie w zdaniu pierwszym "wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne". Oznacza to, że każda wypłata, którą otrzymuje pracownik w związku ze stosunkiem pracy stanowi jego przychód z tego źródła, z których dochód podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym, chyba że są to świadczenia, co prawda związane ze stosunkiem pracy, ale zwolnione od podatku na mocy odrębnego przepisu, np. art. 21 ust. 1 pkt 13 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, który stanowi, iż wolne od podatku dochodowego są ekwiwalenty pieniężne za używane przez pracowników przy wykonywaniu pracy narzędzia, materiały lub sprzęt, stanowiące ich własność.

Z powyższego zwolnienia wynika, że zwrot kosztów poniesionych przez pracownika z ww. tytułu ma zastosowanie po spełnieniu kilku warunków:

Po spełnieniu powyższych warunków kwota wypłaconego ekwiwalentu korzysta ze zwolnienia od podatku. Mając na uwadze powyższe, uznać należy, iż uzyskany od pracodawcy zwrot kosztów poniesionych przez pracownika, związanych używaniem prywatnego telefonu stacjonarnego, komórkowego, komputera z zapewnieniem łącza internetowego stanowić będzie przychód ze stosunku pracy korzystający ze zwolnienia od podatku dochodowego na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 13 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Aby przedmiotowe zwolnienie miało zastosowanie warunkiem jest, aby wysokość ekwiwalentu odzwierciedlała wydatki poniesione na ten cel. Podstawą wypłaty ekwiwalentu będą dowody potwierdzające i dokumentujące wykorzystywanie prywatnych urządzeń na rzecz pracodawcy, tj. faktura VAT dokumentująca poniesienie opłat za telefon komórkowy, stacjonarny oraz łącze internetowe oraz porozumienie zawarte pomiędzy pracownikiem a pracodawcą określające sposób ustalenia i wysokość ekwiwalentu za korzystanie z prywatnych urządzeń pracownika oraz rodzaj urządzeń wykorzystywanych do świadczenia pracy na rzecz pracodawcy, a będących własnością pracownika. W związku z powyższym Wnioskodawca nie jest zobowiązany na podstawie art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych do pobierania zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych od wypłacanego pracownikowi ekwiwalentu pieniężnego w wysokości określonej w przedstawianych przez pracownika fakturach VAT za używanie telefonu komórkowego, telefonu stacjonarnego oraz komputera wraz z urządzeniami peryferyjnymi do komunikowania się za pośrednictwem internetu.

Przechodząc następnie do wątpliwości, o której mowa w punkcie b) należy powołać przepis art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, z którego wynika, że wolne od podatku dochodowego są diety i inne należności za czas podróży służbowej pracownika do wysokości określonej w odrębnych ustawach lub w przepisach wydanych przez ministra właściwego do spraw pracy w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej, z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju oraz poza granicami kraju.

Jeżeli pracownik Wnioskodawcy oddelegowany do pracy we Francji odbywa podróż służbową, tzn. otrzymał polecenie wykonania zadania służbowego poza miejscowością, w której znajduje się wskazane przez pracodawcę w porozumieniu zmieniającym miejsce pracy, a wykonanie tego zadania ma charakter czasowy, to do zwrotu kosztów związanych z podróżą służbową będzie miał zastosowanie art. 21 ust. 1 pkt 16 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie z tym przepisem zwolnione są inne należności za czas podróży służbowej pracownika do wysokości określonej w ww. rozporządzeniu. Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera pojęcia definicji podróży służbowej. Została ona natomiast zawarta w art. 775 § 1 ustawy - Kodeks pracy, w którym pojęcie podróży służbowej zostało określone jako wykonywanie na polecenie pracodawcy zadania służbowego poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy lub poza stałym miejscem pracy. Wobec czego, dla definicji podróży służbowej istotne jest wykonywanie zadania poza miejscowością, w której znajduje się stałe miejsce pracy pracownika, a nie tylko poza siedzibą pracodawcy. Analiza przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w powiązaniu z obowiązującym rozporządzeniem Ministra Pracy i Polityki Społecznej z 29 stycznia 2013 r. (Dz. U. z 2013 r. poz. 167 z późn. zm.) prowadzi do wniosku, iż opisywanemu zwolnieniu (do wysokości określonych limitów) podlegają nie tylko diety wypłacone pracownikom w związku z podróżą służbową, ale także inne należności, do których zaliczyć można opłaty za przejazdy autostradami. W związku z tym, że pracownik wykorzystuje służbowy samochód, toteż zwolnieniem będzie objęta cała kwota ekwiwalentu pieniężnego wypłacana mu przez pracodawcę. W tym miejscu należy zauważyć, że wypłata pracownikowi ekwiwalentu pieniężnego za przejazdy autostradami może być także uznana jako zwolniona z przychodu pracownika na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 13 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych z uwagi na to, że pracownik wykorzystuje w tym celu urządzenie będące jego własnością, tj. urządzenie do naliczania opłat za przejazdy autostradami, a pracodawca zwraca mu na podstawie zawartego porozumienia koszty za używanie tego urządzenia w postaci ekwiwalentu pieniężnego.

Mając na uwadze powyższe Wnioskodawca nie jest zobowiązany na podstawie art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych do pobierania zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych od wypłacanego pracownikowi ekwiwalentu pieniężnego w wysokości określonej w przedstawianych przez pracownika zbiorczych miesięcznych rachunkach za przejazdy autostradami.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam, co następuje:

Na wstępie zaznacza się, iż przedmiotem niniejszej interpretacji jest ocena stanowiska Wnioskodawcy w zakresie skutków podatkowych wypłaty pracownikowi ekwiwalentu pieniężnego za przejazdy autostradami W zakresie skutków podatkowych wypłaty pracownikowi ekwiwalentu pieniężnego za używanie telefonu komórkowego, telefonu stacjonarnego oraz komputera wraz z urządzeniami peryferyjnymi do komunikowania się za pośrednictwem internetu wydano odrębne rozstrzygnięcie znak: IBPB II/1/415-791/13/ASz.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy źródłami przychodów są: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Zgodnie z art. 11 ust. 1 cyt. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Stosownie do art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za nie wykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Użyty powyżej zwrot "w szczególności" oznacza, że wymienione kategorie przychodów zostały wymienione jedynie przykładowo. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym.

Zgodnie z art. 31 ww. ustawy, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej "zakładami pracy", są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

W myśl art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a ww. ustawy wolne od podatku dochodowego są diety i inne należności za czas podróży służbowej pracownika - do wysokości określonej w odrębnych ustawach lub w przepisach wydanych przez ministra właściwego do spraw pracy w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej, z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju oraz poza granicami kraju, z zastrzeżeniem ust. 13.

Powyższe zwolnienie obejmuje zatem diety i inne świadczenia otrzymane przez pracownika za czas podróży służbowej, do wysokości określonej w odrębnych przepisach. Oznacza to, że zwolnienie przysługuje wyłącznie pod warunkiem, że pracownik odbywa podróż służbową w rozumieniu przepisów Kodeksu pracy. Pracodawca wysyłając pracownika w podróż służbową zobowiązany jest wypłacić pracownikowi dietę oraz inne należności na pokrycie kosztów związanych z podróżą służbową. W przypadku, gdy pracownik nie jest w podróży służbowej pracodawca nie jest zobowiązany do wypłaty tychże należności.

Z uwagi na brak definicji podróży służbowej na gruncie prawa podatkowego, do wyjaśnienia tej kwestii należy posłużyć się treścią art. 775 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 z późn. zm.), zgodnie z którym, pracownikowi wykonującemu na polecenie pracodawcy zadanie służbowe poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy lub poza stałym miejscem pracy przysługują należności na pokrycie kosztów związanych z podróżą służbową.

Odrębnymi przepisami, o których mowa powyżej są przepisy rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej (Dz. U. z 2013 r. poz. 167).

W myśl § 2 powołanego powyżej rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej, pracownikowi przysługują:

Stosownie do treści § 3 ust. 1 cyt. rozporządzenia środek transportu właściwy do odbycia podróży krajowej lub podróży zagranicznej, a także jego rodzaj i klasę, określa pracodawca.

Zgodnie z § 4 ust. 1 ww. rozporządzenia pracownikowi, który w czasie podróży krajowej lub podróży zagranicznej poniósł inne niezbędne wydatki związane z tą podróżą, określone lub uznane przez pracodawcę, zwraca się je w udokumentowanej wysokości.

Wydatki, o których mowa w ust. 1, obejmują opłaty za bagaż, przejazd drogami płatnymi i autostradami, postój w strefie płatnego parkowania, miejsca parkingowe oraz inne niezbędne wydatki wiążące się bezpośrednio z odbywaniem podróży krajowej lub podróży zagranicznej - ust. 2 § 4 powołanego rozporządzenia.

Z opisu stanu faktycznego przedstawionego we wniosku wynika, że jeden z pracowników Spółki zatrudniony na podstawie umowy o pracę, został oddelegowany do pracy we Francji na okres od dnia 19 czerwca 2013 r. do 18 czerwca 2017 r. Spółka jako pracodawca do 31 grudnia 2013 r. będzie odprowadzała zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych od wypłacanego wynagrodzenia. Po tym terminie pracownik będzie samodzielnie odprowadzał zaliczki bezpośrednio do francuskiego urzędu skarbowego. We Francji pracownik mieszka w lokalu wynajętym przez Wnioskodawcę.

Pracownik w czasie pobytu we Francji korzysta z usług bezgotówkowych przejazdów autostradami. W związku z powyższym posiada urządzenie do automatycznego naliczania opłat za przejazdy autostradami, będące jego własnością, a które wykorzystuje przy naliczaniu opłat za przejazdy w czasie świadczenia pracy na rzecz pracodawcy. Urządzenie to, zgodnie z prawem francuskim, nie może być własnością Spółki, gdyż Spółka nie posiada siedziby we Francji. Zawarte pomiędzy pracownikiem a pracodawcą porozumienie w sprawie wykorzystywania urządzeń do świadczenia pracy obejmuje urządzenie do naliczania opłat za przejazdy autostradami. Powyższe opłaty potrącane są z prywatnej karty kredytowej pracownika. Pracodawca będzie wypłacał pracownikowi ekwiwalent pieniężny za ponoszone opłaty za przejazdy autostradami na terytorium Francji na podstawie zbiorczego miesięcznego rachunku za te przejazdy wystawianego na nazwisko pracownika i przedstawianego przez pracownika pracodawcy. We Francji pracownik wykorzystuje służbowy samochód osobowy.

W świetle przedstawionego stanu faktycznego, stwierdzić należy, że wydatki poniesione przez pracownika, będącego w podróży służbowej dotyczą wyłącznie pojazdu firmowego (służbowego), tj. będącego własnością pracodawcy. Zwrot przez pracodawcę wydatków za przejazdy autostradami służbowym samochodem nie będzie po stronie pracownika generować przychodu z nieodpłatnych świadczeń w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wskazane wydatki nie mają bowiem charakteru osobistego. Wykorzystując bowiem składniki majątkowe pracodawcy dla celów realizacji nałożonych przez niego zadań pracownik nie otrzymuje nieodpłatnego świadczenia; korzysta bowiem z mienia pracodawcy w celu wykonania obowiązków służbowych.

Zatem, jeżeli pracownik będzie odbywał podróż służbową samochodem służbowym nie powstanie po jego stronie przychód związany z finansowaniem kosztów przejazdu autostradami. Wydatek poniesiony z tego tytułu przez Wnioskodawcę będzie dla pracownika neutralny podatkowo. Wnioskodawca nie jest zatem zobowiązany na podstawie art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych do pobierania zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych od wypłaconego pracownikowi ekwiwalentu pieniężnego w wysokości określonej w przedstawianych przez pracownika zbiorczych miesięcznych rachunkach za przejazdy autostradami.

Tym samym nie można się zgodzić z Wnioskodawcą, że zwrot poniesionych przez pracownika wydatków za przejazdy autostradami korzysta ze zwolnienia z podatku dochodowego w myśl art. 21 ust. 1 pkt 16 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, bowiem jak wykazano powyżej wypłata przedmiotowego ekwiwalentu w ogóle nie stanowi przychodu podlegającego opodatkowaniu.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Z uwagi na to, że w przedmiotowym stanie faktycznym uznano, że Wnioskodawca nie jest zobowiązany do poboru zaliczek na podatek dochodowy od wypłaconego pracownikowi ekwiwalentu pieniężnego w wysokości określonej w przedstawianych przez pracownika zbiorczych miesięcznych rachunkach za przejazdy autostradami, gdyż nie stanowi on przychodu podatkowego, analiza stanowiska Wnioskodawcy, zgodnie z którym wypłata pracownikowi ekwiwalentu pieniężnego za przejazdy autostradami może być także uznana jako zwolniona z przychodu pracownika na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 13 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, stała się bezprzedmiotowa.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Końcowo wskazać należy, iż przedmiotem niniejszej interpretacji jest tylko zagadnienie zakreślone w sformułowanym pytaniu. Tym samym w przedmiotowej interpretacji nie podjęto rozważań gdzie w świetle umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania omawiane świadczenia podlegają opodatkowaniu, tj. w Polsce czy też we Francji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.