IBPBII/1/415-763/12/MCZ

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 23 sierpnia 2012 r. (data wpływu do tut. Biura - 30 sierpnia 2012 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości skorzystania z odliczenia w ramach ulgi rehabilitacyjnej przez podatnika mającego na utrzymaniu niepełnosprawne dziecko - jest prawidłowe.

W dniu 30 sierpnia 2012 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości skorzystania z odliczenia w ramach ulgi rehabilitacyjnej przez podatnika mającego na utrzymaniu niepełnosprawne dziecko.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawczyni jest w związku małżeńskim od 24 września 2005 r. Jej pierwsze dziecko (syn) urodziło się z wadą centralnego systemu nerwowego (mózgowe porażenie dziecięce potwierdzone orzeczeniem o niepełnosprawności). Wychowywane jest przez oboje rodziców. Małżonkowie rozliczają się wspólnie. W 2008 r. małżonkowie zakupili samochód osobowy mający poprawić ich mobilność, związaną z dojazdami na rehabilitację, wizytami u lekarzy, itp. Rehabilitacja syna prowadzona jest w ośrodku rehabilitacji dzieci niepełnosprawnych, gdzie rodzice dojeżdżają ww. samochodem osobowym. Zgodnie z obowiązującą ulgą rehabilitacyjną co roku, jedno z małżonków pomniejsza swój dochód o kwotę faktycznie wydaną na dojazdy na rehabilitację syna.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w przypadku, gdy rodzice razem wychowują niepełnosprawne dziecko oraz jeśli każde z nich łoży na jego utrzymanie, obojgu rodzicom przysługuje prawo do ulgi rehabilitacyjnej.

W opinii Wnioskodawczyni, biorąc pod uwagę, iż małżonkowie wspólnie dokonują wydatków na rzecz dojazdów na rehabilitację syna - faktyczne koszty związane z dowozem na rehabilitację syna ponoszą oboje. Oboje są zatrudnieni w oparciu o umowę o pracę i dokonują wspólnego rozliczenia dochodów.

W związku z powyższym Wnioskodawczyni uważa, że oboje powinni dokonywać odliczenia ulgi rehabilitacyjnej z tytułu użytkowania samochodu związanego z dojazdami na zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne syna.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.) podstawę obliczenia podatku z zastrzeżeniem art. 29-30c oraz art. 30e, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 24 ust. 1, 2, 3b-3e, 4, 4a - 4e, ust. 6 lub art. 24b ust. 1 i 2 lub art. 25, po odliczeniu kwot wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne.

Rodzaje wydatków na cele rehabilitacyjne uprawniające do odliczeń od dochodu przed opodatkowaniem zawiera art. 26 ust. 7a ww. ustawy, zaś zasady i warunki dokonywania tych odliczeń określone zostały w ust. 7 i 7b - 7g tego artykułu.

W myśl art. 26 ust. 7d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych warunkiem odliczenia wydatków, o których mowa w ust. 7a, jest posiadanie przez osobę, której dotyczy wydatek:

Przepisy ust. 7a-7d i ust. 7g stosuje się odpowiednio do podatników, na których utrzymaniu pozostają następujące osoby niepełnosprawne: współmałżonek, dzieci własne i przysposobione, dzieci obce przyjęte na wychowanie, pasierbowie, rodzice, rodzice współmałżonka, rodzeństwo, ojczym, macocha, zięciowie i synowe - jeżeli w roku podatkowym dochody tych osób niepełnosprawnych nie przekraczają kwoty 9.120 zł (art. 26 ust. 7e ww. ustawy).

Wydatki, o których mowa w ust. 7a, podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały sfinansowane (dofinansowane) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, zakładowego funduszu aktywności, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie. W przypadku, gdy wydatki były częściowo sfinansowane (dofinansowane) z tych funduszy (środków), odliczeniu podlega różnica pomiędzy poniesionymi wydatkami a kwotą sfinansowaną (dofinansowaną) z tych funduszy (środków) lub zwróconą w jakiejkolwiek formie (art. 26 ust. 7b ustawy).

Stosownie do art. 26 ust. 7c pkt 3 powołanej ustawy w przypadku wydatków, o których mowa w ust. 7a pkt 7, 8 i 14, nie jest wymagane posiadanie dokumentów stwierdzających ich wysokość. Jednakże na żądanie organów podatkowych lub organów kontroli skarbowej podatnik jest obowiązany przedstawić dowody niezbędne do ustalenia prawa do odliczenia,w szczególności okazać dokument potwierdzający zlecenie i odbycie niezbędnych zabiegów leczniczo-rehabilitacyjnych.

Zagadnienie poruszone we wniosku sprowadza się do możliwości odliczenia w ramach ulgi rehabilitacyjnej wydatków związanych z używaniem samochodu osobowego celem dojazdu na zabiegi rehabilitacyjne.

Tego rodzaju odliczenia reguluje art. 26 ust. 7a pkt 14 ww. ustawy.

Stosownie do jego treści za wydatki, o których mowa w ust. 1 pkt 6, uważa się wydatki poniesione na używanie samochodu osobowego, stanowiącego własność (współwłasność) osoby niepełnosprawnej zaliczonej do I lub II grupy inwalidztwa lub podatnika mającego na utrzymaniu osobę niepełnosprawną zaliczoną do I lub II grupy inwalidztwa albo dzieci niepełnosprawne, które nie ukończyły 16 roku życia, dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne - w wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 2.280 zł.

Z analizy art. 26 ust. 7a pkt 14 powołanej ustawy wynika, że aby skorzystać z możliwości odliczenia od dochodu poniesionych wydatków, związanych z używaniem samochodu osobowego dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne, m.in. należy:

* mieć na utrzymaniu dziecko (dzieci) niepełnosprawne, które nie ukończyło 16 roku życia,

* być właścicielem (współwłaścicielem) samochodu osobowego,

* używać tegoż samochodu dla potrzeb związanych z przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne zlecone przez lekarza,

* ponieść z tego tytułu wydatki.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera definicji pojęcia "zabieg", "rehabilitacja" oraz "rehabilitacja lecznicza", zatem koniecznym jest wyjaśnienie tych pojęć w oparciu o definicje encyklopedyczne oraz wydaną z zakresu rehabilitacji literaturę. Zgodnie z definicją tych pojęć zawartą w "Słowniku wyrazów obcych" (PWN, Warszawa 1991 r.) oraz "Encyklopedii" PWN, zabieg stanowi interwencję mającą na celu wywołanie określonego skutku, zwykle będącą środkiem zaradczym przeciwdziałającym czemuś (np. skutkom choroby); rehabilitacja jest to przywrócenie choremu sprawności fizycznej i psychicznej poprzez stosowanie odpowiednich zabiegów leczniczych; rehabilitacja lecznicza zaś to połączenie leczenia z postępowaniem usprawniającym, które obejmuje zabiegi fizykoterapeutyczne, wodolecznictwo, światłolecznictwo, elektrolecznictwo, mechanoterapię i kinezyterapię. Istotne znaczenie mogą mieć również zabiegi chirurgiczne zmierzające do przywrócenia organicznych funkcji, zmniejszenia następstw nieodwracalnych zmian lub wyrównanie ich w takim stopniu, aby poszkodowanemu przywrócić jego społecznie przydatną sprawność.

Jak z powyższego wynika, w ramach ww. ulgi podatkowej mieszczą się wydatki poniesione na używanie własnego samochodu osobowego w związku z koniecznym przewozem (przejazdem) na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne (np. zlecone przez lekarza), poniesione m.in. przez osobę mająca na utrzymaniu niepełnosprawne dziecko do lat 16 posiadające stosowne orzeczenie o niepełnosprawności. Przy czym, w ramach tej ulgi nie mieszczą się dojazdy na wizyty u lekarzy i na badania laboratoryjne.

W odniesieniu do wydatków poniesionych na cele określone w art. 26 ust. 7a pkt 14 ww. ustawy, należy wskazać, iż określona w tym przepisie kwota 2.280 zł jest maksymalną kwotą, która może być odliczona tytułem poniesienia wydatków na używanie samochodu osobowego dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne. Wydatki te muszą być jednakże faktycznie poniesione. Użycie przez ustawodawcę, przy określaniu wielkości limitu, wyrażenia "w wysokości nieprzekraczającej kwoty 2.280 zł" (a nie "w wysokości 2.280 zł") wskazuje, iż wysokość odliczenia uzależniona jest od intensywności (częstości) używania samochodu. Co oznacza, iż odliczeniu podlegają (w ramach limitu) tylko wydatki faktycznie poniesione.

Z sytuacji przedstawionej we wniosku wynika, że Wnioskodawczyni od 24 września 2005 r. jest w związku małżeńskim. Dziecko Wnioskodawczyni (syn) urodziło się z wadą centralnego systemu nerwowego (mózgowe porażenie dziecięce potwierdzone orzeczeniem o niepełnosprawności). Syn wychowywany jest przez oboje rodziców. Wnioskodawczyni rozlicza się wspólnie z mężem. W ośrodku rehabilitacji dzieci niepełnosprawnych prowadzona jest rehabilitacja syna Wnioskodawczyni, syn jest tam dowożony przez rodziców samochodem osobowym (wspólnie zakupionym). Wnioskodawczyni wraz z mężem wspólnie ponoszą wydatki związane z dojazdami na zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne syna.

Jak już wcześniej wskazano, warunkiem koniecznym do odliczenia ulgi rehabilitacyjnej, jest m.in. utrzymywanie niepełnosprawnego dziecka (dzieci), które nie ukończyło 16 roku życia. Utrzymywać to znaczy zapewnić środki do życia, ponosić koszty związane z czyimś wyżywieniem, mieszkaniem i innymi potrzebami.

Wobec powyższego należy stwierdzić, iż skoro Wnioskodawczyni ma na wspólnym utrzymaniu z mężem ich niepełnosprawnego syna i istotnie każde z rodziców ponosi wydatki z tytułu używania samochodu osobowego (wspólnie zakupionego), dla potrzeb związanych z przewozem syna na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne oraz jeżeli zabiegi te zostały zlecone przez lekarza, to każde z rodziców ma prawo do skorzystania z ulgi rehabilitacyjnej w wysokości faktycznie poniesionych przez siebie wydatków (matka w wysokości wydatków przez siebie poniesionych, ojciec w wysokości wydatków przez siebie poniesionych). Podkreślenia wymaga fakt, iż odliczenie zastosowane przez każde z rodziców nie może przekroczyć kwoty 2.280 zł. Tym samym zarówno Wnioskodawczyni, jak i jej mąż mogą ww. wydatki w poniesionej przez siebie kwocie (nie wyższej niż 2.280 zł) odliczyć od dochodu w ramach ulgi rehabilitacyjnej. Powyższe wydatki, będące wydatkami na cele rehabilitacyjne podlegają odliczeniu tylko w roku podatkowym, w którym zostały poniesione.

Należy przy tym zaznaczyć iż ww. wydatki mogą być odliczane bez konieczności posiadania dokumentów stwierdzających ich poniesienie. Fakt oraz konieczność poniesienia tych wydatków powinny być jednak co najmniej uprawdopodobnione. Organ podatkowy weryfikujący bowiem zasadność poniesionych wydatków jest uprawniony do tego aby żądać od podatnika uprawdopodobnienia, że faktycznie taki wydatek został poniesiony. W trakcie takiej weryfikacji podatnik jest obowiązany przedstawić m.in. dokumenty potwierdzające zlecenie przez lekarza i odbycie niezbędnych zabiegów leczniczo-rehabilitacyjnych.

W świetle powyższego stanowisko Wnioskodawczyni należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Końcowo wskazać należy, iż przedmiotowa interpretacja - zgodnie ze złożonym wnioskiem została wydana wyłącznie dla Wnioskodawczyni. Stosownie bowiem do art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej Minister właściwy do spraw finansów publicznych, na pisemny wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną).

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.