IBPBII/1/415-74/10/BD - Opodatkowanie podatkiem dochodowym od osób fizycznych wydanych pracownikom kuponów, wymienionych na paczki świąteczne, sfinansowanych ze środków zakładowego funduszu świadczeń socjalnych.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 22 grudnia 2009 r. (data wpływu do tut. Biura - 22 stycznia 2010 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania wydawanych pracownikom kuponów, które wymienione zostały na paczki świąteczne, sfinansowanych ze środków zakładowego funduszu świadczeń socjalnych - jest nieprawidłowe.

W dniu 22 stycznia 2010 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania wydawanych pracownikom kuponów, które wymienione zostały na paczki świąteczne, sfinansowanych ze środków zakładowego funduszu świadczeń socjalnych.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

W miesiącu grudniu 2008 r. pracownicy oraz emeryci złożyli wnioski do pracodawcy o przyznanie paczek świątecznych z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych. Pracodawca podjął decyzję o przyznaniu paczek dostosowanych do indywidualnych potrzeb pracowników. Została zawarta umowa na "paczkę świąteczną" z firmą handlową - hipermarketem. Zgodnie z tą umową "paczka świąteczna" stanowi nie opodatkowane świadczenie rzeczowe w ramach kwoty 380 zł rocznie, a przekroczenie tej kwoty zobowiązuje pracodawcę do odprowadzenia podatku dochodowego na ogólnych zasadach. Na podstawie zawartej umowy pracodawca dokonał zakupu paczek poprzez wpłatę zaliczki na konto hipermarketu, obliczonej jako iloczyn liczby pracowników uprawnionych do skorzystania z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych oraz wartości nominalnej paczki.

Sporządzono specyfikację na paczki o następujących wartościach: 150 zł, 280 zł, 290 zł, 300 zł. Każdy pracownik mógł sam skomponować własną paczkę dopasowaną do indywidualnych potrzeb i na podstawie otrzymanego kuponu odebrać ją bezpośrednio ze sklepu. W styczniu 2009 hipermarket na podstawie wydanych towarów wystawił zbiorczą fakturę z dokładną specyfikacją oraz dokonał na rachunek pracodawcy zwrotu różnicy pomiędzy wpłaconą zaliczką, a wartością znajdującą się na fakturze VAT.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy opisana wyżej forma pomocy dla pracownika nakłada na pracodawcę obowiązek odprowadzenia podatku dochodowego od osób fizycznych.

Zdaniem wnioskodawcy, otrzymanie paczki świątecznej dopasowanej do indywidualnych potrzeb pracownika nie rodzi obowiązku podatkowego. W przepisach prawa nie ma definicji paczki świątecznej, nie ma też obowiązku przekazywania pracownikom paczek zawierających takie same produkty. Każdy pracownik może otrzymać takie świadczenie rzeczowe, które zaspokaja jego indywidualne potrzeby. Pracownicy wnioskodawcy odbierali swoje paczki bezpośrednio ze sklepu, w którym paczki zostały zakupione.

Taka forma odbioru paczek została zaproponowana przez sklep i zaakceptowana przez wnioskodawcę jako najwygodniejsza zarówno dla pracodawcy jak i pracowników, którzy dzięki temu mogli skomponować swoją własną paczkę. Otrzymany przez pracownika kupon nie był traktowany jako bon czy talon, lecz stanowił informację dla sklepu o tym, komu może wydać paczkę i o jakiej wartości. W przepisach podatkowych nie ma definicji bonu. Inaczej mówiąc, nie określono wprost co pod tym pojęciem należy rozumieć. W tej sytuacji należałoby się odwołać do jego słownikowego znaczenia. Bon jest zatem formą pieniądza zastępczego, stanowi pieniądz bezwalutowy, za który można nabyć towary lub usługi, czyli dokonać zakupu. Według wnioskodawcy definicja taka nie dotyczy opisanych przez wnioskodawcę kuponów. Pracownicy bowiem nie dokonywali zakupu towarów, gdyż towar ten został zakupiony wcześniej przez pracodawcę w pełni ze środków zakładowego funduszu świadczeń socjalnych.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam, co następuje:

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm. - w brzmieniu obowiązującym w 2008 r.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Z przepisu art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy wynika, iż źródłami przychodów są: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Przepis art. 11 ust. 1 ww. ustawy stanowi, iż przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-16, art. 17 ust. 1 pkt 6 i 9, art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Stosownie do art. 12 ust. 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 67 ww. ustawy wolna od podatku dochodowego jest wartość rzeczowych świadczeń, otrzymywanych przez pracownika, sfinansowanych w całości ze środków zakładowego funduszu świadczeń socjalnych lub funduszy związków zawodowych - do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 380 zł; rzeczowymi świadczeniami nie są bony, talony, i inne znaki, uprawniające do ich wymiany na towary lub usługi.

Na mocy wskazanego powyżej przepisu ustawodawca zwolnił od podatku wartość rzeczowych świadczeń otrzymanych przez pracownika, jeżeli spełnione zostały łącznie następujące przesłanki:

Zgodnie z przywołanym przepisem, za świadczenia rzeczowe nie mogą być uznane, otrzymane przez pracownika bony, talony i inne znaki, uprawniające do ich wymiany na towary lub usługi.

Odnosząc się do użytego przez ustawodawcę pojęcia znaku, należy zauważyć, iż pojęcie to jest bardzo szerokie i dotyczy tak naprawdę każdego dowodu - bez względu na jego nazwę - który może być wymieniony na określony towar lub usługę. Tego rodzaju znakiem będzie np. kupon, który zostanie wymieniony na paczkę świąteczną.

Mając powyższe na uwadze należy stwierdzić, że wydany pracownikom przez pracodawcę w 2008 r. kupon uprawniający do wymiany na artykuły spożywcze i przemysłowe nie stanowi świadczeń rzeczowych. Zatem kupony te nie będą korzystały ze zwolnienia wynikającego z art. 21 ust. 1 pkt 67 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, bowiem nie stanowią świadczenia rzeczowego. Poza sporem jest również, że bez względu na nazwę znaku jaki pracodawca wydał pracownikom, znak ten miał taki skutek, że służył zamianie po jego okazaniu na świąteczną paczkę.

Przedmiotowe świadczenia stanowią zatem dla pracowników przychody ze stosunku pracy i wraz z pozostałymi przychodami pracownika z tego źródła przychodów podlegają opodatkowaniu na zasadach określonych w art. 27 ust. 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w brzmieniu obowiązującym w 2008 r.

Stosownie do art. 31 i 38 ust. 1 ww. ustawy wnioskodawca jako płatnik obowiązany był do obliczenia i pobrania zaliczki na podatek dochodowy od dochodów uzyskanych w 2008 r. przez pracowników z ww. tytułu oraz przekazania pobranych kwot do dnia 20 miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki na rachunek urzędu skarbowego właściwego według siedziby płatnika.

Wobec powyższego stanowisko wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.