IBPBII/1/415-722/13/AA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 12 lipca 2013 r. (data wpływu do tut. Biura - 22 lipca 2013 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych ponoszenia przez pracodawcę kosztów wyżywienia pracownika podczas podróży służbowych - jest nieprawidłowe.

W dniu 22 lipca 2013 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej m.in. podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych ponoszenia przez pracodawcę kosztów wyżywienia pracownika podczas podróży służbowych.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca (spółka akcyjna) zatrudnia swoich pracowników na podstawie umowy o pracę. Do zadań pracowników należy między innymi reprezentacja Spółki na posiedzeniach Krajowej Izby Odwoławczej. W związku z powyższym wyżej wymienione czynności związane są z koniecznością wyjazdu poza stałe miejsce pracy pracowników. Podróż zwykle rozpoczyna się w godzinach wczesnoporannych, tj. 4:45, a kończy w późnych godzinach wieczornych, tj. około godziny 20:30. Na poczet podróży służbowej pracownicy pobierają zaliczki na delegacje pozwalające pokryć koszty konsumpcji posiłku w trakcie oddelegowania. Po odbyciu podróży służbowej, jako dokumenty do rozliczenia zaliczki, dołączają faktury za konsumpcję wystawione na Wnioskodawcę. Ponieważ koszty wynikające z tych faktur są pokrywane przez Spółkę, Spółka nie wypłaca pracownikom diet z tytułu podróży służbowej. Przyjęty sposób rozliczania kosztów podróży służbowej został zaakceptowany przez członka zarządu, delegującego danego pracownika.

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytanie:

Czy wchodzące w zaliczkę koszty wyżywienia podczas podróży służbowych, jednostkowo często przekraczające wysokość diety określonej w rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej mogą być wypłacane pracownikom w pełnej wysokości, bowiem na Spółce nie ciąży obowiązek poboru zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych w stosunku do wypłacanych środków.

Wnioskodawca powołał treść art. 77⁵ § 1 Kodeksu pracy, zgodnie z którym pracownikowi wykonującemu na polecenie pracodawcy zadanie służbowe poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy, lub poza stałym miejscem pracy przysługują należności na pokrycie kosztów związanych z podróżą służbową.

Wysokość oraz warunki ustalania należności z tytułu podróży służbowej zostały określone w rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej.

W myśl § 2 ww. rozporządzenia z tytułu podróży odbywanej w terminie i miejscu określonym przez pracodawcę, pracownikowi przysługują diety oraz zwrot kosztów:

W przypadku podróży służbowych Spółka zwraca pracownikom koszty przejazdów, noclegów, dojazdów środkami komunikacji miejscowej, innych niezbędnych udokumentowanych wydatków, określonych przez pracodawcę odpowiednio do uzasadnionych potrzeb, w tym faktyczne koszty całodziennego wyżywienia zatwierdzone co do ich wysokości przez członka zarządu.

Równocześnie zgodnie z § 7 ust. 3 pkt 2 ww. rozporządzenia w sprawie podróży służbowych, Spółka nie wypłaca pracownikom diet z tytułu podróży służbowej.

Zdaniem Wnioskodawcy, diety i inne należności za czas podróży służbowej pracownika, zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, są wolne od podatku dochodowego do wysokości określonej w odrębnych ustawach lub przepisach wydanych przez ministra właściwego do spraw pracy w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej.

Dokonując analizy tego zwolnienia Wnioskodawca stwierdził, że ustawodawca ograniczył wysokość zwolnienia z podatku wyłącznie do diet i innych należności za czas podróży służbowej pracownika, określonych w przepisach ustaw, bądź rozporządzeniu wydanym przez właściwego ministra w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej. Warunkiem niezbędnym do skorzystania ze zwolnienia określonego w art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a ww. ustawy jest odbycie przez pracownika podróży służbowej. Z uwagi na brak definicji podróży na gruncie prawa podatkowego do wyjaśnienia tej kwestii należy odwołać się do postanowień Kodeksu pracy, zgodnie z którymi pracownikowi wykonującemu na polecenie pracodawcy zadanie służbowe poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy, lub poza stałym miejscem pracy przysługują należności na pokrycie kosztów związanych z podróżą służbową.

Zdaniem Spółki przepisy dopuszczają możliwość wyboru między stosowaniem przez pracodawcę diet lub zapewnieniem całodziennego wyżywienia (§ 7 ust. 3 pkt 2 rozporządzenia w sprawie podróży służbowych). Jednocześnie w przepisach nie został określony dolny lub górny limit kosztów wyżywienia zapewnianego pracownikowi. Ponadto w związku z faktem, że wydatki pracowników na wyżywienie odpowiadają kwotom faktur przedstawionych przez pracowników (faktury są wystawiane wyłącznie na Wnioskodawcę), to nie wiążą się dla nich z osiągnięciem jakiegokolwiek przysporzenia.

W konsekwencji zdaniem Spółki, w przypadku niewypłacania diet, wydatki na wyżywienie powinny być kwalifikowane zgodnie z rozporządzeniem Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 r. jako inne niezbędne udokumentowane wydatki, uznane przez pracodawcę odpowiednio do uzasadnionych potrzeb, a na Wnioskodawcy nie ciąży obowiązek poboru zaliczek, zgodnie z art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, od udokumentowanych kosztów.

Na tle przedstawionego zdarzenia przyszłego stwierdzam co następuje:

Podstawową zasadą obowiązującą w przepisach ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.) jest zasada powszechności opodatkowania. W myśl tej zasady, wyrażonej w treści art. 9 ust. 1 ww. ustawy, opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Wyrazem jej praktycznej realizacji jest art. 11 ust. 1 ww. ustawy, z którego treści wynika, że przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, źródłami przychodów są: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Przepis art. 12 ust. 1 cyt. ustawy stanowi, iż za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Mając na uwadze wyżej przywołane uregulowania prawne należy zaznaczyć, że przepis art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wymienia jedynie przykładowo przychody ze stosunku pracy. Świadczy o tym użycie słowa "w szczególności" co oznacza, że wymienione kategorie przychodów stanowią katalog otwarty. Oznacza to, że przychodami ze stosunku pracy są więc wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz świadczenia nieodpłatne, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym.

W myśl art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a ww. ustawy wolne od podatku dochodowego są diety i inne należności za czas podróży służbowej pracownika bądź osoby niebędącej pracownikiem - do wysokości określonej w odrębnych ustawach lub w przepisach wydanych przez ministra właściwego do spraw pracy w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej, z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju oraz poza granicami kraju, z zastrzeżeniem ust. 13.

W świetle przytoczonych przepisów, przysługujące pracownikowi z tytułu odbytej podróży służbowej diety oraz inne należności takie jak koszty za przejazdy, dojazdy, noclegi, a także inne wydatki określone przez pracodawcę odpowiednio do uzasadnionych potrzeb podlegają zwolnieniu od podatku dochodowego na podstawie ww. art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Z opisanej we wniosku sytuacji wynika, że Wnioskodawca zatrudnia swoich pracowników na podstawie umowy o pracę. Do zadań pracowników należy między innymi reprezentacja Spółki na posiedzeniach Krajowej Izby Odwoławczej. W związku z powyższym wyżej wymienione czynności związane są z koniecznością wyjazdu poza stałe miejsce pracy pracowników. Podróż zwykle rozpoczyna się w godzinach wczesnoporannych, tj. 4:45, a kończy w późnych godzinach wieczornych, tj. około godziny 20:30. Na poczet podróży służbowej pracownicy pobierają zaliczki na delegacje pozwalające pokryć koszty konsumpcji posiłku w trakcie oddelegowania. Po odbyciu podróży służbowej, jako dokumenty do rozliczenia zaliczki, dołączają faktury za konsumpcję wystawione na Wnioskodawcę. Ponieważ koszty wynikające z tych faktur są pokrywane przez Spółkę, Spółka nie wypłaca pracownikom diet z tyt. podróży służbowej. Przyjęty sposób rozliczania kosztów podróży służbowej został zaakceptowany przez członka zarządu, delegującego danego pracownika.

Warunkiem niezbędnym do skorzystania ze zwolnienia określonego w powołanym powyżej przepisie jest odbycie przez pracownika podróży służbowej. Z uwagi na brak definicji podróży służbowej na gruncie prawa podatkowego, do wyjaśnienia tej kwestii należy posłużyć się treścią art. 77⁵ § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 z późn. zm.), zgodnie z którym, pracownikowi wykonującemu na polecenie pracodawcy zadanie służbowe poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy lub poza stałym miejscem pracy przysługują należności na pokrycie kosztów związanych z podróżą służbową.

Minister właściwy do spraw pracy określi, w drodze rozporządzenia, wysokość oraz warunki ustalania należności przysługujących pracownikowi, zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej, z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju oraz poza granicami kraju. Rozporządzenie powinno w szczególności określać wysokość diet, z uwzględnieniem czasu trwania podróży, a w przypadku podróży poza granicami kraju - walutę, w jakiej będzie ustalana dieta i limit na nocleg w poszczególnych państwach, a także warunki zwrotu kosztów przejazdów, noclegów i innych wydatków - art. 77⁵ § 2 Kodeksu pracy.

Odrębnymi przepisami, o których mowa powyżej są przepisy rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej (Dz. U. z 2013 r. poz. 167).

W myśl § 2 cyt. rozporządzenia z tytułu podróży krajowej oraz podróży zagranicznej, odbywanej w terminie i miejscu określonym przez pracodawcę, pracownikowi przysługują:

Zgodnie z § 7 ust. 1 ww. rozporządzenia dieta w czasie podróży krajowej jest przeznaczona na pokrycie zwiększonych kosztów wyżywienia i wynosi 30 zł za dobę podróży. Pracownik nie otrzymuje diety, jeżeli zapewniono mu bezpłatne całodzienne wyżywienie (§ 7 ust. 3 pkt 2).

Kwotę diety, o której mowa w ust. 1 - stosownie do treści § 7 ust. 4 ww. rozporządzenia - zmniejsza się o koszt zapewnionego bezpłatnego wyżywienia, przyjmując, że każdy posiłek stanowi odpowiednio:

Na wniosek pracownika pracodawca przyznaje zaliczkę na niezbędne koszty podróży krajowej w wysokości wynikającej ze wstępnej kalkulacji tych kosztów (§ 11 ww. rozporządzenia).

Zatem, należności wypłacone pracownikom odbywającym podróż służbową w terminie i miejscu określonym przez pracodawcę, obejmujące m.in. diety oraz zwrot kosztów za przejazdy, noclegi, dojazdy, a także inne udokumentowane wydatki określone przez pracodawcę odpowiednio do uzasadnionych potrzeb, korzystają ze zwolnienia od podatku dochodowego do wysokości określonej ww. rozporządzeniem Ministra Pracy i Polityki Społecznej.

Powyższe przepisy nie zawierają wykazu "innych udokumentowanych wydatków", nie ograniczają również co do zasady ich wysokości, pozostawiając to w gestii pracodawcy. To pracodawca decyduje o zwrocie faktycznie poniesionych przez pracownika wydatków, które nie są limitowane i które muszą mieć związek z wykonaną podróżą, a ponadto być prawidłowo udokumentowane.

W świetle powołanych powyżej przepisów należy stwierdzić, że pokrywanie przez Wnioskodawcę kosztów wyżywienia pracownika podczas podróży służbowej, bez względu na formę w jakiej to się odbywa nie może być uznane za "inne należności za czas podróży służbowej pracownika", które są wolne od podatku dochodowego od osób fizycznych na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Jak wskazano powyżej do innych należności za czas podróży służbowej pracownika należy zaliczyć zwrot kosztów przejazdów, noclegów, dojazdów oraz innych niezbędnych udokumentowanych wydatków, określonych lub uznanych przez pracodawcę odpowiednio do uzasadnionych potrzeb.

Zatem, nie można się zgodzić z Wnioskodawcą, że w przypadku niewypłacania diet, wydatki na wyżywienie powinny być kwalifikowane zgodnie z ww. rozporządzeniem Ministra Pracy i Polityki Społecznej jako inne niezbędne udokumentowane wydatki, uznane przez pracodawcę odpowiednio do uzasadnionych potrzeb.

Regulacje § 2 pkt 2 lit. d ww. rozporządzenia odnoszą się bowiem do należności pieniężnych innych niż diety oraz zwrot kosztów przejazdów i dojazdów oraz noclegów, tj. np. do zwrotu kosztów: przejazdu taksówką, opłaty za parking lub przejazd autostradą, zakupu upominków lub biletu na imprezę kulturalną, telefonicznych rozmów służbowych. A więc, pokrywanie pracownikowi kosztów całodziennego wyżywienia podczas podróży służbowej nie mieści się w regulacji przepisu dotyczącego zwrotu kosztów innych niezbędnych udokumentowanych wydatków, określonych lub uznanych przez pracodawcę odpowiednio do uzasadnionych potrzeb. Zasady regulujące sposób i wysokość ustalania przysługujących pracownikowi świadczeń z tytułu podróży służbowej zostały szczegółowo określone w przepisach rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej. Przepisy te określają w jakich przypadkach przysługuje pracownikowi "dieta" i rozróżniają wśród świadczeń przysługujących pracownikowi diety oraz zwrot kosztów. Tym samym w przypadku sfinansowania przez pracodawcę kosztów wyżywienia pracownika w podróży służbowej bezpodstawnym jest aby do tego rodzaju kosztów stosować regulacje "dotyczące innych wydatków".

Wysyłając pracownika w podróż służbową pracodawca ma wybór czy zapewnić mu całodzienne wyżywienie, czy też poszczególne posiłki bądź nie zapewnić wyżywienia w ogóle. Jednakże przepisy rozporządzenia dopuszczają możliwość wypłacenia diety tylko w przypadku gdy wyżywienie nie zostanie zapewnione lub zapewniono go w części a podróż trwała określoną liczbę godzin. Przepisy te nie mówią natomiast o wyborze stosowania diet lub zapewnianiu wyżywienia, tylko wprost stanowią w jakich okolicznościach dieta nie przysługuje.

Wskazać należy, że obowiązujące u danego pracodawcy spoza sfery budżetowej regulacje dotyczące wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikom odbywającym podróż służbową, mogą przewidywać bardziej korzystne warunki przyznawania świadczeń z tego tytułu niż wynikające z przepisów Ministra Pracy i Polityki Społecznej wydanych na podstawie art. 77⁵ § 2 ustawy - Kodeks pracy. W takiej sytuacji pracownik jest uprawniony do otrzymania zwrotu poniesionych przez siebie wydatków na warunkach określonych w regulacjach zakładowych bądź określonych w umowie o pracę, jednakże ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a ustawy korzysta wyłącznie wartość tej części otrzymanych przez pracownika świadczeń na pokrycie kosztów wyżywienia w podróży (bez względu na formę tego świadczenia), która nie przekracza wysokości diety z tytułu podróży służbowej, czyli w przypadku podróży krajowych 30 zł za dobę podróży.

W świetle ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych istotne jest, że niezależnie od formy, w jakiej pracodawca finansuje pracownikom wyżywienie podczas wykonywania zadań służbowych poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy, lub poza stałym miejscem pracy, ze zwolnienia od podatku korzysta tylko ta część otrzymanego świadczenia związanego z wyżywieniem, która nie przekracza wysokości diety określonej w przepisach Ministra Pracy i Polityki Społecznej wydanych na podstawie art. 77⁵ § 2 Kodeksu pracy.

Dla zastosowania przedmiotowego zwolnienia, nie ma znaczenia również fakt, iż koszty wyżywienia dokumentowane są fakturą wystawioną na pracodawcę i w związku z tym są one ponoszone bezpośrednio przez Wnioskodawcę. O braku powstania przysporzenia majątkowego nie decyduje okoliczność, iż faktury wystawione są na pracodawcę. Powyższe stanowi jedynie dokument potwierdzający poniesienie określonego wydatku. Nie zmienia natomiast adresata świadczenia, którym bez względu na wybraną przez pracodawcę formę zapewnienia wyżywienia podczas podróży służbowej jest pracownik.

Reasumując, ponoszone przez pracodawcę w kwotach rzeczywistych koszty wyżywienia pracownika podczas odbywania podróży służbowej, nie mieszczą się w zakresie wydatków, o których mowa w § 2 pkt 2 lit. d cytowanego powyżej rozporządzenia, gdyż na pokrycie zwiększonych kosztów wyżywienia przysługuje dieta w wysokości 30 zł za dobę podróży jeżeli pracodawca nie zapewnił całodziennego wyżywienia. W związku z powyższym, ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych korzysta wyłącznie ta część otrzymanych należności na pokrycie kosztów wyżywienia, która łącznie nie przekracza wysokości przysługującej diety przeznaczonej na pokrycie kosztów wyżywienia. Nadwyżka ponad kwotę objętą zwolnieniem stanowi przychód pracownika ze stosunku pracy podlegający opodatkowaniu. Zatem, na Wnioskodawcy jako płatniku ciąży obowiązek pobrania zaliczki na podatek na zasadach określonych w art. 32 ustawy w związku z art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.