IBPBII/1/415-715/11/HK - Zwolnienie z opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych odszkodowania zasądzonego przez sąd od pracodawcy na rzecz byłego pracownika z tytułu pobierania zaniżonej emerytury na skutek błędnego zakwalifikowania przez pracodawcę pracy wykonywanej w okresie zatrudnienia.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 1 sierpnia 2011 r. (data wpływu do tut. Biura - 5 sierpnia 2011 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania odszkodowania - jest prawidłowe.

W dniu 5 sierpnia 2011 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania odszkodowania.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wyrokiem z dnia 29 grudnia 2009 r. Sąd Rejonowy zasądził od byłego pracodawcy na rzecz Wnioskodawcy odszkodowanie tytułem pobierania emerytury w zaniżonym wymiarze, wraz z należnymi odsetkami ustawowymi.

Powyższe było wynikiem tego, iż w okresie od 9 grudnia 2001 r. do 31 października 2007 r., na skutek błędnego zakwalifikowania przez pracodawcę wykonywanej przez Wnioskodawcę pracy, pobierał on zaniżone świadczenie emerytalne. Były pracodawca w wystawionym świadectwie pracy nie wykazał, iż wykonywana przez Wnioskodawcę praca miała charakter pracy górniczej, wskutek czego organ rentowy przyznając mu prawa do emerytury górniczej, do jej wysokości nie zastosował przelicznika 1,8 lecz 1,2 i w konsekwencji Wnioskodawca pobierał emeryturę niższą niż powinien. Nie zgadzając się z wysokością przyznanego świadczenia emerytalnego, Wnioskodawca ponownie wystąpił o przeliczenie przyznanej emerytury. W konsekwencji organ rentowy decyzją z dnia 30 stycznia 2009 r. ponownie przeliczył wysokość przyznanej mu emerytury, tym razem z zastosowaniem przelicznika 1,8. Naliczona ponownie emerytura była tym razem znacznie wyższa od tej pierwotnie przyznanej.

Z uwagi zatem na fakt, iż w okresie od grudnia 2001 r. do października 2007 r. Wnioskodawca otrzymywał zaniżone świadczenie emerytalne, wystąpił do Sądu Rejonowego z powództwem przeciwko byłemu pracodawcy o zapłatę stosownego odszkodowania za okres pobierania zaniżonej emerytury. Podstawą dochodzonego przez Wnioskodawcę roszczenia był art. 471 Kodeksu cywilnego w związku z treścią art. 300 Kodeksu pracy, zgodnie z którymi: "Dłużnik obowiązany jest do naprawienia szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania, chyba że niewykonanie lub nienależyte wykonanie jest następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi". Wysokość należnego odszkodowania stanowiła różnicę między emeryturą, którą Wnioskodawca faktycznie otrzymywał, a tą którą powinien otrzymywać, gdyby pracodawca wystawił prawidłowe dokumenty. Różnicę tą ustalono na podstawie opinii biegłego sądowego.

Zasądzone na rzecz Wnioskodawcy przez Sąd Rejonowy odszkodowanie w kwocie 13.393,96 zł stanowiło kwotę netto, bowiem zostało uprzednio pomniejszone o podatek dochodowy od osób fizycznych oraz składki na ubezpieczenie zdrowotne.

Zdaniem Sądu Rejonowego, pracodawca nie wykonał ciążących na nim obowiązków w sposób należyty, bowiem w wystawionym świadectwie pracy nie wykazał, iż Wnioskodawca wykonywał pracę górniczą podlegającą zaliczeniu do wysokości emerytury w wymiarze 1,8, wskutek czego Wnioskodawca poniósł szkodę w postaci zaniżonej wysokości emerytury. W konsekwencji były pracodawca był zobligowany do wypłaty na rzecz Wnioskodawcy odszkodowania w kwocie 13.393,96 zł wraz z ustawowymi odsetkami. Wypłacona kwota odszkodowania jest kwotą netto i stanowi różnicę pomiędzy faktycznie otrzymywaną emeryturą w kwocie netto, a tą którą Wnioskodawca powinien otrzymywać, gdyby otrzymał prawidłowe świadectwo pracy, również w kwocie netto.

Powyższe odszkodowanie nie miało charakteru korzyści, a jedynie rekompensowało poniesioną przez Wnioskodawcę stratę.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy otrzymane odszkodowanie jest - zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - zwolnione z opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Zdaniem Wnioskodawcy, zasądzone wyrokiem z dnia 29 grudnia 2009 r. przez Sąd Rejonowy, na jego rzecz, odszkodowanie w kwocie 13.393,96 zł netto, które zostało pomniejszone o obowiązującą składkę na ubezpieczenie zdrowotne oraz podatek dochodowy od osób fizycznych, zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jest zwolnione z opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Jednakże, stosownie do art. 21 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy, wolne od podatku dochodowego są otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, z wyjątkiem:

Natomiast zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 3b ww. ustawy zwalnia się z opodatkowania inne odszkodowania lub zadośćuczynienia otrzymane na podstawie wyroku lub ugody sądowej do wysokości określonej w tym wyroku lub tej ugodzie, z wyjątkiem odszkodowań lub zadośćuczynień:

Zatem, na mocy tegoż przepisu zwolnione z opodatkowania są te wszystkie odszkodowania (zadośćuczynienia), których wysokość lub zasady ustalania nie wynikają wprost z odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych do tych ustaw, a które zostały otrzymane na podstawie wyroku lub ugody sądowej. Przy czym zwolnienie nie dotyczy m.in. tych odszkodowań (zadośćuczynień), które wiążą się z korzyściami jakie podatnik mógł osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.

Zgodnie z art. 471 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.), dłużnik obowiązany jest do naprawienia szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania, chyba że niewykonanie lub nienależyte wykonanie jest następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi.

Natomiast w art. 300 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (tekst jedn. Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 z późn. zm.) wskazano, iż w sprawach nie unormowanych przepisami prawa pracy do stosunku pracy stosuje się odpowiednio przepisy Kodeksu cywilnego, jeżeli nie są one sprzeczne z zasadami prawa pracy.

Jak wskazano we wniosku, odszkodowanie zostało zasądzone wyrokiem sądu rejonowego. Podstawą wypłaty ww. odszkodowania były postanowienia art. 471 Kodeksu cywilnego w związku z art. 300 Kodeksu pracy. Wysokość odszkodowania została ustalona w wyroku i stanowiła różnicę pomiędzy emeryturą jaką Wnioskodawca winien otrzymać, gdyby pracodawca wystawił prawidłowe dokumenty, a emeryturą otrzymaną w okresie objętym żądaniem. Odszkodowanie to obejmuje wyłącznie stratę, jakiej Wnioskodawca doznał w związku z błędami popełnionymi przez byłego pracodawcę, a nie utratę zarobku, który byłby się urzeczywistnił gdyby zdarzenie wywołujące szkodę nie nastąpiło.

W świetle powyższego, stwierdzić należy, iż przedmiotowe odszkodowanie korzysta ze zwolnienia, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W konsekwencji jego wypłata nie rodzi u Wnioskodawcy obowiązku podatkowego.

Powyższe oznacza, że w przedmiotowej sprawie stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.