IBPBII/1/415-666/11/MK

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 15 lipca 2011 r. (data wpływu do tut. Biura - 18 lipca 2011 r.), uzupełnionym w dniu 20 września 2011 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych poniesienia przez Spółkę jako pracodawcę wydatków na zakup polisy ubezpieczeniowej pracowników odbywających zagraniczną podróż służbową - jest nieprawidłowe.

W dniu 18 lipca 2011 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej m.in. podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych poniesienia przez Spółkę jako pracodawcę wydatków na zakup polisy ubezpieczeniowej pracowników odbywających zagraniczną podróż służbową.

Z uwagi na braki formalne wniosku, pismem z dnia 12 września 2011 r. Znak: IBPB II/1/415-666/11/MK, IBPB I/2/423-858/11/AP wezwano Wnioskodawcę do jego uzupełnienia.

Wniosek uzupełniono w dniu 20 września 2011 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca co roku wykupuje dla swoich pracowników podróżujących służbowo poza granice RP ubezpieczenie. Na dzień zawierania ubezpieczenia Wnioskodawca nie zna dokładnie ilości dni i osób, które zostaną objęte ubezpieczeniem w danym roku polisowym. Dlatego też zawierając ubezpieczenie Wnioskodawca deklaruje szacunkową ilość "osobodni" (prawdopodobna, przybliżona ilość dni w ciągu roku, w których pracownicy będą przebywać w podróży służbowej), na które wykupuje polisę. Po ukończonym okresie ubezpieczenia dokonuje się rozliczenia faktycznie wykorzystanej liczby "osobodni" i następuje wówczas dopłata (jeśli w okresie ubezpieczeniowym pracownicy pozostaną w podróży służbowej dłużej niż przewidziano podając szacunkową ilość "osobodni") lub zwrot nadpłaconej składki (jeśli pracownicy w tym okresie będą krócej w podróży służbowej).

Ubezpieczenie daje pracownikom ochronę na okres trwania podróży służbowej (pracownik nie może korzystać z ubezpieczenia w celach pozasłużbowych) w zakresie:

Polisy są wykupywane w celu zabezpieczenia nieprzewidzianych co do wysokości wydatków związanych z bezpośrednimi i pośrednimi skutkami chorób i wypadków przy pracy, którym ulegnie pracownik, a które to wydatki musiałyby zostać zwrócone bądź wypłacone przez Wnioskodawcę.

Przed wyjazdem pracownika Wnioskodawca wypełnia "wniosek podróżny" zawierający dane osobowe wyjeżdżającego pracownika oraz cel, datę i długość wyjazdu, i przesyła go do ubezpieczyciela.

Wypłata ewentualnych świadczeń z tytułu zawartej polisy następuje bezpośrednio do rąk ubezpieczonego pracownika.

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytanie:

Czy poniesione przez Wnioskodawcę wydatki na wykupienie opisanej w stanie faktycznym polisy ubezpieczeniowej, zabezpieczającej go przed obowiązkiem samodzielnego ponoszenia kosztów objętych ryzykiem ubezpieczeniowym, stanowią dla pracownika odbywającego podróż służbową przychód do opodatkowania a tym samym czy Wnioskodawca ma obowiązek potrącania od nich zaliczek na podatek dochodowy.

Zdaniem Wnioskodawcy, równowartość jego wydatków na pokrycie kosztów wykupienia polisy ubezpieczeniowej w zakresie opisanym w stanie faktycznym nie będzie stanowiła przychodów dla pracownika odbywającego podróż służbową a tym samym Wnioskodawca nie będzie z tego tytułu pobierał jako płatnik zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Uzasadniając stanowisko Wnioskodawca przywołał treść przepisu art. 9 ust. 1, art. 10 ust. 1, art. 11 ust. 1 i art. 12 ust. 1 i 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stwierdzając, iż na gruncie prawa podatkowego przychodem podlegającym opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych jest - jego zdaniem każda forma przysporzenia majątkowego tzn. zarówno pieniężna jak i niepieniężna.

Następnie, Wnioskodawca przywołując art. 21 ust. 1 pkt 16 tej ustawy podkreślił, że przepisy ustawy o podatku dochodowym nie precyzują pojęcia "inne należności za czas podróży służbowej pracownika". W związku z powyższym definicji tego pojęcia należy szukać w przepisach prawa pracy. W myśl § 2 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2002 r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej poza granicami kraju (Dz. U. Nr 236, poz. 1991 z późn. zm.), z tytułu podróży służbowej, odbywanej w terminie i w państwie określonym przez pracodawcę, pracownikowi przysługuje, oprócz diet zwrot kosztów:

* przejazdów i dojazdów,

* noclegów,

* innych wydatków, określonych przez pracodawcę odpowiednio do uzasadnionych potrzeb.

Ponadto zgodnie z § 12 ust. 1 ww. rozporządzenia, w razie choroby powstałej podczas podróży pracownikowi przysługuje zwrot udokumentowanych kosztów leczenia za granicą oraz leków. W myśl ust. 3 zwrot kosztów, o których mowa w ust. 1, następuje ze środków pracodawcy.

Wnioskodawca podkreślił, iż wykupuje - dla pracowników wyjeżdżających w zagraniczne podróże służbowe - polisy ubezpieczeniowe, które obejmują:

Według Wnioskodawcy wszystkie wymienione powyżej zakresy ubezpieczenia zostały jednak wykupione nie tylko w interesie pracownika ale też przede wszystkim pracodawcy. Jak bowiem wskazano powyżej, na wypadek gdyby pracownik doznał w czasie podróży zagranicznej jakiegokolwiek wypadku to nawet pomimo braku ubezpieczenia posiadałby uzasadnione roszczenie do pracodawcy o zwrot kosztów leczenia (podstawa prawna żądania wynika wprost z powołanego rozp. MPiPS) a w perspektywie także dalszych roszczeń (zwrot innych poniesionych wydatków, odszkodowanie, zadośćuczynienie, renta w tym także za następstwa nieszczęśliwego wypadku - które znajdują podstawę w przepisach polskiego kodeksu cywilnego).

Istotą dochodu jest konieczność powstania zmiany w majątku podatnika "in plus" - tzn. musi on uzyskać jakieś świadczenie, które będzie wiązało się dla niego z konkretną korzyścią majątkową. Jak wykazano powyżej, fakt opłacenia przez Wnioskodawcę składki ubezpieczeniowej nie wiąże się dla pracownika z jakąkolwiek korzyścią w jego osobistym majątku. Nawet gdyby taka polisa nie została wykupiona to pracownik miałby podstawy dochodzenia swoich roszczeń majątkowych od pracodawcy w podobnej wysokości jak świadczenie z tytułu ubezpieczenia. Gdyby opłacone przez pracodawcę składki ubezpieczenia należało uznać za przychód pracownika, prowadziłoby to do dyskryminacji podatkowej pracowników ubezpieczonych względem nieubezpieczonych. Obie kategorie pracowników mają bowiem prawo dochodzić od pracodawcy roszczeń związanych z wypadkiem przy pracy w tej samej wysokości ale tylko pracownicy ubezpieczeni byliby zobowiązani do regulowania podatku dochodowego od opłacanych w interesie pracodawcy składek na ubezpieczenie. Wykupienie przez Wnioskodawcę dla pracowników polis ubezpieczenia nie uzasadnia możliwości skorzystania ze zwolnienia przewidzianego w art. 21 ust. 1 pkt 16 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych bo ten wydatek jak wykazano w ogóle nie stanowi dochodu/przychodu dla pracownika (ustawa ma zastosowanie tylko do dochodów - art. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Stanowisko to według Wnioskodawcy potwierdzono w interpretacji Min. Fin. nr DD3/033/205/KDJ/10/PK-1417.

W związku z powyższym, zdaniem Wnioskodawcy, trafne jest również stanowisko, że nie będzie musiał pełnić roli płatnika w zakresie kwot odpowiadających równowartości zapłaconych składek ubezpieczeniowych.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam co następuje:

Niniejsza interpretacja indywidualna stanowi pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego dotyczącą podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych poniesienia przez Spółkę jako pracodawcę wydatków na zakup polisy ubezpieczeniowej pracowników odbywających zagraniczną podróż służbową

W zakresie podatku dochodowego od osób prawnych wydano odrębne rozstrzygnięcie.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 10 ust. 1 ww. ustawy źródłami przychodów są: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Stosownie do treści art. 11 ust. 1 powyższej ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Jak wynika z cytowanego powyżej przepisu, pod pojęciem przychodu ustawodawca rozumie nie tylko otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika pieniądze, lecz również wartości pieniężne oraz wartość innych uzyskanych przez podatnika świadczeń. Nieistotne jest przy tym, czy pieniądze te (wartości pieniężne) stanowią formę wynagrodzenia osoby fizycznej, czy też są zwrotem poniesionego przez tę osobę wydatku.

Przepis art. 12 ust. 1 cyt. ustawy stanowi, iż za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Zgodnie z art. 12 ust. 3 ww. ustawy, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b.

Na podstawie art. 11 ust. 2a ww. ustawy wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

Na gruncie prawa podatkowego przychodem podlegającym opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych jest każda forma przysporzenia majątkowego tzn. zarówno pieniężna jak i niepieniężna.

Świadczenia pieniężne ponoszone za określone osoby należą do nieodpłatnych świadczeń. Ich pojęcia nie definiuje jednak ustawa o podatku dochodowym. Termin "świadczenie" pojawia się na gruncie ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.) i zgodnie z art. 353 Kodeksu cywilnego oznacza przedmiot stosunku zobowiązaniowego, który wyraża się obowiązkiem określonego zachowania przez podmiot zobowiązany. Dla celów podatkowych pojęcie "nieodpłatnego świadczenia" ma szerszy zakres niż w prawie cywilnym. Obejmuje ono nie tylko działanie lub zaniechanie na rzecz innej strony, ale w jego zakres wchodzą także wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest nieodpłatne przysporzenie majątku innej osobie kosztem majątku innego podmiotu, mające konkretny wymiar finansowy.

Z przepisu art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a) powyższej ustawy wynika, iż wolne od podatku dochodowego są diety i inne należności za czas podróży służbowej pracownika - do wysokości określonej w odrębnych ustawach lub w przepisach wydanych przez ministra właściwego do spraw pracy w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej, z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju oraz poza granicami kraju, z zastrzeżeniem ust. 13.

Przy czym z przepisu art. 21 ust. 13 ww. ustawy wynika, iż przepis ust. 1 pkt 16 lit. b) stosuje się, jeżeli otrzymane świadczenia nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów i zostały poniesione:

Zatem ustawodawca ograniczył wysokość zwolnienia od podatku wyłącznie do diet i innych należności za czas podróży służbowej pracownika oraz podróży osoby nie będącej pracownikiem, określonych w przepisach ustaw bądź wydanych przez Ministra Pracy i Polityki Społecznej stosownych rozporządzeniach.

Odrębnymi przepisami, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 16 są m.in. przepisy rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2002 r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej poza granicami kraju (Dz. U. Nr 236, poz. 1991 z późn. zm.).

W świetle przytoczonych przepisów, przysługujące pracownikowi z tytułu odbytej podróży służbowej, w terminie i w państwie określonym przez pracodawcę, należności takie jak koszty za przejazdy, dojazdy, noclegi, a także inne wydatki określone przez pracodawcę odpowiednio do uzasadnionych potrzeb podlegają zwolnieniu od podatku dochodowego na podstawie ww. art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Warunkiem niezbędnym dla skorzystania ze zwolnienia określonego w art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest odbycie przez pracownika podróży służbowej.

Zgodnie z § 2 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikom zatrudnionym w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej, z tytułu podróży służbowej poza granicami kraju z tytułu podróży, odbywanej w terminie i w państwie określonym przez pracodawcę, pracownikowi przysługują:

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawca co roku wykupuje dla swoich pracowników podróżujących służbowo poza granice RP ubezpieczenie.

Ubezpieczenie daje pracownikom ochronę na okres trwania podróży służbowej (pracownik nie może korzystać z ubezpieczenia w celach pozasłużbowych) w zakresie ubezpieczenia kosztów leczenia nagłych zachorowań lub nieszczęśliwych wypadków za granicą (z wyłączeniem chorób przewlekłych i ich następstw), ubezpieczenia assistance za granicą, pomoc medyczna, pomoc prawna, pomoc w podróży, ubezpieczenia następstw nieszczęśliwych wypadków za granicą (NNW).

Wypłata ewentualnych świadczeń z tytułu zawartej polisy następuje bezpośrednio do rąk ubezpieczonego pracownika.

Podkreślić należy, iż w praktyce w pojęciu przychodu mieści się każda realna korzyść, jaką uzyskał bądź uzyska podatnik. Do tych korzyści zaliczyć należy również wydatek poniesiony przez Wnioskodawcę na rzecz pracowników za zakup polis ubezpieczeniowych w zakresie ubezpieczenia kosztów leczenia i assistance, ubezpieczenia następstw nieszczęśliwych wypadków oraz ubezpieczenia pomocy i ochrony prawnej w związku z odbywaną podróżą przez ww. osoby. Wobec braku przepisów zwalniających powyższe korzyści z opodatkowania stanowią one, co do zasady, przychód podlegający opodatkowaniu.

Ustawodawca w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych wprowadził pewne zwolnienia z opodatkowania. Jednakże należy wyjaśnić, iż zwolnienia podatkowe (ulgi, preferencje) stanowią wyłom od zasady powszechności opodatkowania, zatem muszą one być interpretowane ściśle, tj. bez dokonywania wykładni rozszerzającej, a także zawężającej danego przepisu prawa podatkowego.

Sytuacja, w której składka opłacana jest przez inną osobę niż ta, w której interesie zawierana jest umowa powoduje powstanie przychodu u osoby, na rzecz której zawierana jest umowa. Jest ona bowiem odstępstwem od ogólnej zasady pokrywania kosztów ubezpieczenia przez podmiot, którego interesów umowa dotyczy.

Gdyby bowiem Wnioskodawca nie sfinansował własnym majątkiem kosztów polisy, takie wydatki musiałyby z własnych środków ponieść ww. osoby. Tym samym odniosły one realną korzyść poprzez fakt, iż nie poniosły one uszczerbku we własnych majątkach. Trudno nie mówić o tej korzyści w sytuacji, kiedy ubezpieczona osoba korzysta z ochrony ubezpieczeniowej, jak również uprawniona jest do profitów (ewentualne odszkodowanie) z zawartej polisy. Gdyby wolą ustawodawcy nie było zaliczanie do przychodu świadczeniobiorcy (pracownika) żadnych wydatków czy świadczeń ponoszonych za niego przez świadczeniodawcę (pracodawcę), związanych z wykonywaniem obowiązków wynikających z łączącego stosunku prawnego (stosunku pracy), to ustawodawca nie wymieniłby w katalogu zwolnień szeregu dochodów ściśle związanych właśnie z wykonywaniem obowiązków służbowych (np. diety i inne należności za czas podróży służbowej; ekwiwalenty pieniężne za używane przez pracowników przy wykonywaniu pracy narzędzia, materiały, sprzęt, stanowiące ich własność; zwrot kosztów poniesionych przez pracownika z tytułu używania w jazdach lokalnych - dla potrzeb zakładu pracy - pojazdów stanowiących własność pracownika). Brak jest przepisów, które nakładałyby obowiązek pokrycia wskazanego we wniosku wydatku przez podmiot zlecający wyjazd. Skoro tak to wskazane powyżej świadczenie stanowić będzie w świetle prawa podatkowego przychód, który należy zaliczyć do odpowiedniego źródła, określanego według stosunku łączącego Wnioskodawcę z osobą, której zleca podróż (tutaj - do przychodu ze stosunku pracy).

Nie można zgodzić się z Wnioskodawcą, iż wykupując wskazaną polisę w efekcie zabezpiecza on własne interesy, ograniczając finansowe obciążenia z tytułu nieokreślonych kwotowo ewentualnych kosztów leczenia i transportu, do których na mocy § 12 powołanego rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej jest zobowiązany. Należy podkreślić - na co już wyżej zwrócono uwagę - iż żaden ze wskazanych przez Wnioskodawcę przepisów nie obliguje go do wykupienia polisy ubezpieczeniowej. Zatem z faktu, iż § 12 powołanego rozporządzenia nakazuje pracodawcy pokryć - z jego środków zwrot kosztów leczenia oraz leków poniesionych przez pracownika z tytułu choroby podczas podróży, jak również pokryć koszty transportu do kraju zwłok pracownika - Wnioskodawca nie może wywodzić wniosku, iż wykupienie polisy ubezpieczeniowej nie może skutkować powstaniem przychodu dla pracownika. Trzeba bowiem zaznaczyć, iż nawet te koszty, które pracodawca zwraca pracownikowi, zgodnie ze wskazaną w cyt. rozporządzeniu dyspozycją, stanowią dla niego przychód, tylko że przychód ten korzysta ze zwolnienia na mocy art. 21 ust. 1 pkt 16 cyt. powyżej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Tym samym, zasadnym jest uznanie, iż skoro Wnioskodawca bez ustawowego obowiązku czyni zabezpieczenie na rzecz swego pracownika - opłaca polisę, aby tenże pracownik w przypadku konieczności mógł z niej skorzystać - to takie świadczenie stanowi dla niego przychód podatkowy.

Nie ma więc racji Wnioskodawca, iż przyjęcie odmiennego stanowiska niż przez niego zaprezentowane stawiałoby pracowników ubezpieczonych i tych nie korzystających z ubezpieczenia w różnych sytuacjach podatkowych. Bowiem w jednym i drugim przypadku uzyskane świadczenie stanowi przychód podatkowy. Natomiast to czy przychód ten korzysta ze zwolnienia z podatkowania jest uzależniony od spełnienia ustawowych przesłanek.

Wskazane świadczenie istotnie (jak słusznie stwierdził Wnioskodawca) nie może korzystać ze zwolnienia, o którym mowa w treści art. 21 ust. 1 pkt 16 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jednakże nie dlatego, że nie stanowi przychodu, lecz dlatego, że nie zostały spełnione warunki do jego zastosowania.

Stwierdzić należy, iż kluczowym warunkiem do zastosowania przedmiotowego zwolnienia jest poniesienie przez pracownika wydatków (kosztów) mających ścisły związek (tylko i wyłącznie) z odbywaniem podróży służbowej aby Wnioskodawca mógł dokonać ich zwrotu. Nie może być zatem mowy o zwrocie wydatków poniesionych przez pracowników odbywających podróż zagraniczną - nawet gdyby spełniony został kluczowy warunek - w sytuacji gdy wydatki na zakup ww. świadczeń poniósł sam Wnioskodawca. Zatem w sytuacji gdy wydatku tego w istocie rzeczy nie poniósł pracownik, to zastosowanie ww. zwolnienia nie ma miejsca. Ponadto jak wynika z wniosku, wydatki na nabycie polisy zostały poniesione przez Wnioskodawcę w celu uwolnienia się od ryzyka wystąpienia określonych zdarzeń. Zawarcie umowy ubezpieczenia podyktowane zostało zatem nie potrzebą samego pracownika, lecz potrzebą jego pracodawcy, pragnącego poprzez ubezpieczenie samego pracownika zabezpieczyć się przed ewentualnymi wydatkami (kosztami) z podróżą pracownika związanymi. Poniesiony na to ubezpieczenie wydatek w postaci składki ubezpieczeniowej nie jest wydatkiem samego pracownika związanym z jego uzasadnionymi potrzebami w trakcie jego podróży służbowej, lecz wydatkiem jego pracodawcy uzasadnionym - jak to wyraźnie wskazano we wniosku - jego własnymi potrzebami. W żadnym zatem razie otrzymane przez pracownika nieodpłatne świadczenie w postaci opłacenia przez pracodawcę składki ubezpieczeniowej, gdzie ubezpieczonym jest pracownik, nie może być - nie stanowiąc wydatku poniesionego przez pracownika - przedmiotem zwolnienia podatkowego, o jakim stanowi przepis art. 21 ust. 1 pkt 16 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Końcowo zaznaczyć należy, iż fakt, że ubezpieczenie nie jest przypisane indywidualnie do każdego pracownika, nie stanowi przeszkody w ustaleniu wysokości przychodu przypadającego na konkretną osobę. Pracodawca ma zapewne grono pracowników, którzy będą co do zasady podlegali obowiązkowi wyjazdu w podróże poza granice kraju i jaki okres będą tam przebywać (ilość dni pobytu poza granicami kraju), na okoliczność których zawarto polisę, składkę powinien podzielić zatem na to właśnie grono osób. Po zakończeniu okresu obowiązywania polisy nic nie stoi na przeszkodzie temu, aby w oparciu o rzeczywisty bilans wyjazdu zweryfikować wartość przychodu, jaki z tytułu zawarcia polisy przypadł określonym pracownikom. W rezultacie będzie można więc wskazać każdą osobę, która była objęta tym ubezpieczeniem, a także okres, w którym korzystała z ochrony ubezpieczeniowej. Należy nadmienić, że to w interesie Wnioskodawcy - jako podmiotu, na którym ciążą obowiązki płatnika - powinno być dochowanie wszelkiej staranności w celu ustalenia, którzy pracownicy i za na jaki okres zostali wysłani poza granice kraju a tym samym objęci ochroną wynikającą z ubezpieczenia zawartego pomiędzy pracodawcą a towarzystwem ubezpieczeniowym.

Reasumując, skoro z przedstawionego stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawca finansuje zakup polis ubezpieczeniowych, na rzecz swoich pracowników, którzy będą korzystać z ochrony ubezpieczeniowej (ewentualne odszkodowanie), a ustawodawca nie wymienił ww. świadczeń w katalogu zwolnień - to świadczenie to stanowi dla nich przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Zatem na Wnioskodawcy ciążą obowiązki płatnika, o których mowa w art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. do obliczenia, poboru i odprowadzenia zaliczek na podatek dochodowy.

Wobec powyższego stanowisko wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

W kwestii powołanej przez wnioskodawcę interpretacji indywidualnej Ministra Finansów z dnia 31 marca 2011 r., Znak: DD3/033/205/KDJ/10/PK-1417, tut. Organ zaznacza, iż interpretacja ta nie jest interpretacją ogólną wydaną przez Ministra Finansów na podstawie art. 14a Ordynacji podatkowej, którą to tut. Organ byłby związany. Jak stanowi ww. przepis minister właściwy do spraw finansów publicznych dąży do zapewnienia jednolitego stosowania prawa podatkowego przez organy podatkowe oraz organy kontroli skarbowej, dokonując w szczególności jego interpretacji, przy uwzględnieniu orzecznictwa sądów oraz Trybunału Konstytucyjnego lub Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości (interpretacje ogólne). Ponadto należy podkreślić, iż powołana interpretacja indywidualna została wydana w stosunku do zupełnie innego stanu faktycznego niż stanu będącego przedmiotem niniejszej interpretacji indywidualnej, tym samym jej postanowień nie można wprost zastosować na gruncie sprawy przedstawionej w rozpatrywanym wniosku.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.