IBPBII/1/415-663/14/ASz

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) #8722; Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 6 sierpnia 2014 r. (wpływ do Organu - 12 sierpnia 2014 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania przychodów z pracy wykonywanej za granicą w 2013 r.:

* w części dotyczącej obowiązku złożenia korekty zeznania podatkowego i opodatkowania uzyskanych dochodów w Polsce na zasadach ogólnych - jest prawidłowe,

* w części dotyczącej złożenia zeznania PIT-37 - jest nieprawidłowe.

W dniu 12 sierpnia 2014 r. wpłynął do Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych m.in. w zakresie opodatkowania przychodów z pracy wykonywanej za granicą w 2013 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

W 2013 r. Wnioskodawca zawarł umowę o pracę terminową z pracodawcą szwajcarskim na okres od 3 kwietnia 2013 r. do połowy listopada 2013 r. na stanowisku kierowcy ciężarówki w komunikacji zagranicznej z adnotacją "brak usług w Szwajcarii, obszar zatrudnienia: Niemcy-Luksemburg".

Przez cały okres zatrudnienia Wnioskodawca faktycznie jeździł tylko na tej trasie i nie wjeżdżał samochodem ciężarowym do Szwajcarii z uwagi na brak należnych uprawnień,wymaganych na terenie Szwajcarii.

Ponadto w umowie o pracę zawarto dodatkowe postanowienie, z którego wynika, że w Szwajcarii nie będą odprowadzane podatki u źródła dochodu oraz informację, że podatek dochodowy będzie odprowadzany w Polsce przez pracobiorcę, czyli Wnioskodawcę.

Po zakończeniu umowy i pracy Wnioskodawca otrzymał "zaświadczenie o wynagrodzeniu netto do zeznania podatkowego" bez podatku źródłowego.

W 2014 r. w ustawowym terminie Wnioskodawca sporządził zeznanie podatkowe PIT-36 za 2013 r. wykazując dochody w załączniku PIT/ZG, w poz. 8, jako należności ze stosunku pracy, wpisując dochód, o którym mowa w art. 27 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Dochód z załącznika PIT/ZG Wnioskodawca przeniósł do poz. 174 PIT-36 jako dochód osiągnięty za granicą, o które zwiększona jest podstawa obliczenia stopy procentowej. Ponadto w załączniku PIT/ZG Wnioskodawca wykazał Szwajcarię jako państwo uzyskania dochodu.

Wnioskodawca nadmienił, że w Polsce nie osiągnął żadnych dochodów, a wynagrodzenie od pracodawcy miał przelewane na konto bankowe osobiste, po przeliczeniu przez bank na PLN.

Ponieważ w wyniku rozliczenia Wnioskodawca nie wykazał żadnego podatku dochodowego do zapłaty, to po złożeniu zeznania skonsultował się z doradcą podatkowym, który stwierdził, że dochód wykazany w zeznaniu rocznym powinien być opodatkowany w Polsce na zasadach ogólnych, gdyż został zwolniony z opodatkowania w Szwajcarii na podstawie art. 23 umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania oraz z faktu istnienia w Polsce ośrodka interesów życiowych i osobistych, tj. zamieszkania w Polsce z żoną i dziećmi.

Jak do tej pory Wnioskodawca nie spędził ponad 183 dni w żadnym z wymienionych krajów i często przyjeżdżał do domu w dni wolne i na urlop.

Wnioskodawca zaznaczył, że mimo przedstawienia informacji, urząd skarbowy przyjął jego zeznanie bez zastrzeżeń.

Wnioskodawca nie złożył wniosku o wspólne opodatkowanie małżonków. Żona opodatkowała odrębnie swoje dochody, składając PIT-37.

W tym roku Wnioskodawca ponownie podpisał umowę z tym samym pracodawcą, tym razem na cały rok.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy Wnioskodawca powinien skorygować zeznanie podatkowe i zapłacić należny podatek na zasadach ogólnych. Jeżeli tak, to czy dochody z poz. 174, złożonego pierwotnie PIT-36 powinien wykazać w innych źródłach (tekst jedn.: w poz. 81), czy wykazać w PIT-37 jako należności ze stosunku pracy i nie wykazywać w załączniku PIT/ZG, z uwagi na zwolnienie tych dochodów z opodatkowania w Szwajcarii.

2. Czy jeżeli ponownie Wnioskodawca podpisał tę samą umowę o pracę z tym samym pracodawcą na tych samych warunkach, tylko na cały 2014 r., to czy sporządzając zeznanie podatkowe w następnym roku, może stosować te same przepisy i tą samą procedurę wypełniania PIT-u.

Wnioskodawca uważa, że jego obawy są uzasadnione i powinien opodatkować w Polsce dochody ze stosunku pracy za zasadach ogólnych i wykazać w zeznaniu rocznym PIT-37 podatek do zapłaty ze stosunku pracy, a nie wykazywać je jako dochód zwolniony ponownie w drugim kraju.

Zdaniem Wnioskodawcy, pomimo rozszerzenia okresu pracy na cały bieżący rok podatkowy, tj. 2014 r. powinien opodatkować przyszłe dochody na zasadach ogólnych i wykazać podatek do zapłaty w zeznaniu za 2014 r. w Polsce. Mało tego, Wnioskodawca uważa, że ma prawo do odprowadzania zaliczek na podatek dochodowy w trakcie roku, po złożeniu oświadczenia do urzędu skarbowego w przyszłym roku.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam, co następuje.

Na wstępie należy zaznaczyć, że niniejsza interpretacja indywidualna dotyczy przedstawionego we wniosku stanu faktycznego (pyt. nr 1). Natomiast w zakresie zdarzenia przyszłego (pyt. nr 2) wydane zostało odrębne rozstrzygnięcie znak: IBPB II/1/415-664/14/ASz.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.) osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Na podstawie art. 3 ust. 1a ww. ustawy za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

Stosownie do postanowień art. 4a ww. ustawy przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Ustawodawca przesądził zatem, że zgodnie z zasadą nieograniczonego obowiązku podatkowego (art. 3 ust. 1 cyt. ustawy) osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów. Stąd też do tej kategorii osób mają zastosowanie ogólne reguły podatkowe korygowane wyłącznie treścią umów międzynarodowych w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu (art. 4a ww. ustawy).

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że w 2013 r. Wnioskodawca zawarł umowę o pracę terminową z pracodawcą szwajcarskim na okres od 3 kwietnia 2013 r. do połowy listopada 2013 r. na stanowisku kierowcy ciężarówki w komunikacji zagranicznej z adnotacją "brak usług w Szwajcarii, obszar zatrudnienia: Niemcy-Luksemburg".

Przez cały okres zatrudnienia Wnioskodawca faktycznie jeździł tylko na tej trasie i nie wjeżdżał samochodem ciężarowym do Szwajcarii. Ponadto w umowie o pracę zawarto dodatkowe postanowienie, z którego wynika, że w Szwajcarii nie będą odprowadzane podatki u źródła dochodu oraz informację, że podatek dochodowy będzie odprowadzany w Polsce przez pracobiorcę, czyli Wnioskodawcę.

Ponadto z wniosku wynika, że w Polsce Wnioskodawca posiada ośrodek interesów życiowych i osobistych (mieszka w Polsce z żoną i dziećmi). W Polsce Wnioskodawca nie osiągnął żadnych dochodów, a wynagrodzenie od pracodawcy miał przelewane na konto bankowe osobiste, po przeliczeniu przez bank na PLN.

Jak do tej pory Wnioskodawca nie spędził ponad 183 dni w żadnym z wymienionych krajów i często przyjeżdżał do domu w dni wolne i na urlop. Wnioskodawca nie złożył wniosku o wspólne opodatkowanie małżonków. Żona opodatkowała odrębnie swoje dochody, składając PIT-37.

Z analizy stanu faktycznego wniosku wynika, że w niniejszej sprawie Wnioskodawca, posiadający w Polsce miejsce zamieszkania, podlegał w 2013 r. w Polsce obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów), bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów, stosownie do art. 3 ust. 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z brzmieniem art. 12 ust. 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

W odniesieniu do dochodów uzyskanych za granicą z tytułu stosunku pracy miejsce ich opodatkowania, zgodnie z umowami o unikaniu podwójnego opodatkowania uzależnione jest nie tyle od podmiotu wypłacającego wynagrodzenie, czy od podmiotu, z którym zawarto umowę o pracę lecz od miejsca, w którym osoba fizyczna przebywa, kiedy wykonuje pracę, za którą otrzymuje wynagrodzenie. Wobec powyższego zakres obowiązku podatkowego polskiego rezydenta podatkowego, wykonującego pracę za granicą, modyfikowany jest przez umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania zawarte przez Polskę z krajem, w którym praca jest rzeczywiście wykonywana. Z przedstawionego stanu faktycznego jednoznacznie wynika, że Wnioskodawca, co prawda podpisał umowę o pracę z pracodawcą szwajcarskim, jednak obszar jego zatrudnienia to Niemcy-Luksemburg. Ponadto Wnioskodawca sam wskazał, że praca nie była wykonywana na terenie Szwajcarii (Wnioskodawca nie wjeżdżał samochodem do Szwajcarii z uwagi na brak uprawnień wymaganych na terenie tego kraju).

W związku z powyższym, w przedmiotowej sprawie #8722; z uwagi na miejsce wykonywania pracy #8722; zastosowanie znajdą:

* umowa z dnia 14 maja 2003 r. między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Federalną Niemiec w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od majątku, podpisana w Berlinie dnia 14 maja 2003 r. (Dz. U. z 2005 r. Nr 12, poz. 90),

* Konwencja między Rzecząpospolitą Polską a Wielkim Księstwem Luksemburga w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku sporządzona w Luksemburgu dnia 14 czerwca 1995 r. (Dz. U. z 1996 r. Nr 110, poz. 527 z późn. zm.). Należy zauważyć, że z dniem 25 lipca 2013 r. wszedł w życie Protokół zmieniający Konwencję między Rzecząpospolitą Polską a Wielkim Księstwem Luksemburga w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku, sporządzoną w Luksemburgu dnia 14 czerwca 1995 r. podpisany 7 czerwca 2012 r. (Dz. U. z dnia 26 sierpnia 2013 r., poz. 964). Protokół ten ma zastosowanie do podatków potrącanych u źródła, do dochodu osiąganego w pierwszym dniu, lub po tym dniu, drugiego miesiąca następującego po dacie, w której niniejszy Protokół wejdzie w życie, tj. od 1 września 2013 r. (art. 9 ust. 2 lit. a) Protokołu).

Stosownie do art. 15 ust. 1 ww. umowy polsko-niemieckiej, z zastrzeżeniem postanowień artykułów 16, 17, 18 i 19 uposażenia, płace i podobne wynagrodzenia, które osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie otrzymuje z pracy najemnej, podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że praca najemna wykonywana jest w drugim Umawiającym się Państwie. Jeżeli praca jest tak wykonywana, to otrzymywane za nią wynagrodzenie może być opodatkowane w tym drugim Państwie.

Przepis art. 15 ust. 2 tej umowy określa wyjątki od powyższej zasady. Zgodnie z tym przepisem, bez względu na postanowienia ustępu 1 niniejszego artykułu wynagrodzenie, jakie osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie otrzymuje z pracy najemnej, wykonywanej w drugim Umawiającym się Państwie, podlega opodatkowaniu tylko w pierwszym Państwie, jeżeli:

W świetle powyższych przepisów należy stwierdzić, że zgodnie z art. 15 ust. 1 ww. umowy, wynagrodzenie pracownika za pracę wykonywaną w drugim państwie (tutaj w Niemczech) mającego miejsce zamieszkania na terenie Polski podlega opodatkowaniu tylko w Polsce, chyba że praca wykonywana jest na terytorium Niemiec. W takim przypadku dochód ten może być opodatkowany zarówno w Niemczech jak i w państwie rezydencji, czyli w Polsce.

Natomiast art. 15 ust. 2 umowy określa wyjątek od powyższej zasady #8722; zgodnie z jego treścią wynagrodzenie pracownika za pracę wykonywaną w drugim państwie (tutaj w Niemczech) podlega opodatkowaniu wyłącznie w państwie rezydencji, czyli w Polsce, o ile łącznie zostaną spełnione określone w tym artykule warunki. Niespełnienie któregokolwiek z tych warunków powoduje, iż wynagrodzenie pracownika podlega opodatkowaniu na zasadach określonych w art. 15 ust. 1 umowy, czyli w państwie, w którym praca jest wykonywana (w Niemczech) oraz w państwie miejsca zamieszkania podatnika (w Polsce), przy zastosowaniu metody unikania podwójnego opodatkowania określonej odpowiednio w art. 24 umowy polsko-niemieckiej.

Mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny, stwierdzić należy, że w przypadku Wnioskodawcy zostały spełnione warunki określone w art. 15 ust. 2 lit. a, lit. b i lit. c ww. umowy polsko-niemieckiej, bowiem #8722; jak wskazał Wnioskodawca - Wnioskodawca nie przebywał w Niemczech powyżej 183 dni, wynagrodzenie Wnioskodawca otrzymuje od szwajcarskiego pracodawcy, które jest przelewane na konto bankowe po przeliczeniu przez bank na złotówki. Ponadto z wniosku nie wynika, żeby pracodawca Wnioskodawcy posiadał w Niemczech swoją siedzibę, ani aby wynagrodzenie było ponoszone przez zakład lub stałą placówkę, którą pracodawca posiada w Niemczech.

Zatem wynagrodzenie Wnioskodawcy za pracę wykonywaną na terytorium Niemiec - zgodnie z powołanym art. 15 ust. 2 umowy polsko-niemieckiej #8722; podlega opodatkowaniu wyłącznie w Polsce.

Stosownie natomiast do art. 15 ust. 1 Konwencji między Rzecząpospolitą Polską a Wielkim Księstwem Luksemburga, z uwzględnieniem postanowień artykułów 16, 18 i 19 pensje, płace i inne podobne wynagrodzenia, które osoba mające miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie osiąga z pracy najemnej, podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że praca wykonywana jest w drugim Umawiającym się Państwie. Jeżeli praca jest tam wykonywana, to osiągane za nią wynagrodzenie może być opodatkowane w tym drugim Państwie.

Zgodnie z art. 15 ust. 2 ww. Konwencji bez względu na postanowienia ustępu 1 wynagrodzenia, jakie osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie osiąga z pracy najemnej, wykonywanej w drugim Umawiającym się Państwie, podlegają opodatkowaniu tylko w pierwszym Państwie, jeżeli:

Mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny, stwierdzić należy, że wynagrodzenie Wnioskodawcy za pracę wykonywaną na terytorium Luksemburga, z uwagi na spełnienie wszystkich przesłanek określonych w ust. 2 art. 15 ww. Konwencji, podlega opodatkowaniu tylko w Polsce.

W świetle powyższych ustaleń należy zatem uznać, że wynagrodzenie, które Wnioskodawca otrzymał za pracę wykonywaną na terytorium Niemiec i Luksemburga, podlega opodatkowaniu tylko w Polsce. Powyższe wynika z uregulowań powołanej powyżej umowy polsko-niemieckiej oraz Konwencji między Rzecząpospolitą Polską a Wielkim Księstwem Luksemburga, a nie z faktu zwolnienia dochodu uzyskanego przez Wnioskodawcę na podstawie art. 23 umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania ze Szwajcarią. Jak wskazano bowiem powyżej umowa ze Szwajcarią nie ma zastosowania w analizowanym stanie faktycznym, z uwagi na fakt wykonywania przez Wnioskodawcę pracy na terytorium Niemiec i Luksemburga.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym zobowiązany jest do złożenia korekty zeznania podatkowego za 2013 r. i opodatkowania uzyskanych dochodów w Polsce na zasadach ogólnych uznano za prawidłowe, choć z innych względów niż wskazane przez Wnioskodawcę.

W myśl art. 44 ust. 1a pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych podatnicy osiągający dochody bez pośrednictwa płatników ze stosunku pracy z zagranicy są obowiązani bez wezwania wpłacać w ciągu roku podatkowego zaliczki na podatek dochodowy, według zasad określonych w ust. 3a.

Podatnicy uzyskujący dochody, o których mowa w ust. 1a, są obowiązani w terminie do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym dochód był uzyskany, a za grudzień - w terminie złożenia zeznania podatkowego, wpłacać zaliczki miesięczne, stosując do uzyskanego dochodu najniższą stawkę podatkową określoną w skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. Za dochód, o którym mowa w zdaniu pierwszym, uważa się uzyskane w ciągu miesiąca przychody po odliczeniu miesięcznych kosztów uzyskania w wysokości określonej w art. 22 ust. 2 lub 9 oraz zapłaconych w danym miesiącu składek, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2. Przy obliczaniu zaliczki podatnik może stosować wyższą stawkę podatkową określoną w skali, o której mowa w art. 27 ust. 1 (art. 44 ust. 3a ww. ustawy).

Zgodnie z art. 45 ust. 1 ww. ustawy podatnicy są obowiązani składać urzędom skarbowym zeznanie, według ustalonego wzoru, o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) w roku podatkowym, w terminie do dnia 30 kwietnia roku następującego po roku podatkowym, z zastrzeżeniem ust. 7 i 8. Zgodnie natomiast z treścią ust. 4 pkt 1 tegoż artykułu w terminie określonym w ust. 1, z zastrzeżeniem ust. 7, podatnicy są obowiązani wpłacić różnicę między podatkiem należnym wynikającym z zeznania, o którym mowa w ust. 1, a sumą należnych za dany rok zaliczek, w tym również sumą zaliczek pobranych przez płatników.

Mając powyższe na względzie, stwierdzić należy, że przychód uzyskany przez Wnioskodawcę w 2013 r. z tytułu dochodu osiągniętego za granicą #8722; zgodnie z treścią powołanego powyżej art. 45 ust. 1 ww. ustawy #8722; należało wykazać w zeznaniu podatkowym za 2013 r.

Należy zauważyć, że PIT-37 przeznaczony jest dla podatników, którzy w danym roku podatkowym uzyskali przychody, podlegające opodatkowaniu na ogólnych zasadach przy zastosowaniu skali podatkowej, wyłącznie za pośrednictwem płatnika. Natomiast PIT-36 jest przeznaczony dla podatników, do których ma zastosowanie art. 45 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych a osiągnięte przez nich dochody nie mieszczą się w zakresie PIT-37.

Zatem Wnioskodawca zobowiązany był rozliczyć uzyskany dochód z tytułu dochodu osiągniętego za granicą składając zeznanie na formularzu PIT-36 wykazując go jako należność ze stosunku pracy, a nie #8722; jak wskazał w stanowisku w sprawie #8722; na formularzu PIT-37.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy w części dotyczącej złożenia zeznania PIT-37 należało uznać za nieprawidłowe.

Dodać przy tym należy, iż w analizowanej sprawie na Wnioskodawcy nie ciąży obowiązek złożenia do ww. zeznania rocznego PIT-36 załącznika w postaci informacji o wysokości dochodów z zagranicy i zapłaconym podatku w roku podatkowym 2013, tj. PIT/ZG, bowiem załącznik ten nie dotyczy opisanej w niniejszym wniosku sytuacji; załącznik ten wypełniają bowiem jedynie podatnicy, którzy uzyskali dochody opodatkowane zgodnie z art. 27 ust. 8, 9, 9a, art. 30b ust. 5a, 5b, art. 30c ust. 4, 5 lub art. 30e ust. 8 i 9 ww. ustawy. Wnioskodawca osiągnął dochody podlegające opodatkowaniu tylko w jednym kraju, w Polsce. Załącznik PIT/ZG wypełnia się w celu zastosowania metody unikania podwójnego opodatkowania. W opisanej sytuacji nie ma miejsca podwójne opodatkowanie, gdyż uzyskany dochód podlega opodatkowaniu tylko w Polsce.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.