IBPBII/1/415-640/09/ASz

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 28 lipca 2009 r. (data wpływu do tut. Biura - 3 sierpnia 2009 r.), uzupełnionym w dniu 5 października 2009 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w zakresie opodatkowania zasądzonego zadośćuczynienia - jest prawidłowe.

W dniu 3 sierpnia 2009 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w zakresie opodatkowania zasądzonego zadośćuczynienia.

Z uwagi na fakt, iż wniosek nie spełniał wymogów formalnych, pismem z dnia 23 września 2009 r. Znak: IBPB II/1/415-640/09/ASz wezwano do jego uzupełnienia. Wniosek uzupełniono w dniu 5 października 2009 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawcy orzeczeniem Sądu Okręgowego z dnia 28 czerwca 2009 r., uprawomocnionym w dniu 7 lipca 2009 r., zasądzono na podstawie art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 23 lutego 1991 r. o uznanie za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego (Dz. U. Nr 34, poz. 149 z późn. zm.) kwotę 12.500 zł tytułem zadośćuczynienia za internowanie ojca wnioskodawcy wraz z ustawowymi odsetkami do dnia prawomocności wyroku. Z powyższym wyrokiem wnioskodawca zgłosił się w urzędzie skarbowym, gdzie został poinformowany, że powyższe zadośćuczynienie powinno być traktowane jako odszkodowanie wypłacane ze Skarbu Państwa, a co za tym idzie zwolnione od podatku.

Wnioskodawca nie otrzymał poświadczenia ww. informacji na piśmie.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy od zasądzonego prawomocnym wyrokiem zadośćuczynienia należy odprowadzić podatek i w jakiej wysokości.

Zdaniem wnioskodawcy zasądzona kwota jest formą rekompensaty za działalność ojca na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego, wypłaconej przez Skarb Państwa jednorazowo osobom najbliższym, które bezpośrednio odczuwały skutki represji i internowania ojca. Wobec powyższego kwota ta powinna być zwolniona z podatku dochodowego od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Podstawową zasadą obowiązującą w przepisach ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.) jest zasada powszechności opodatkowania. W myśl tej zasady, wyrażonej w art. 9 ust. 1 ww. ustawy opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku. Wyrazem jej praktycznej realizacji jest art. 11 ust. 1 tejże ustawy, z którego treści wynika, że przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 3a) powołanej powyżej ustawy wolne od podatku dochodowego są odszkodowania lub zadośćuczynienia otrzymane na podstawie przepisów o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu państwa polskiego.

W myśl natomiast art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 23 lutego 1991 r. o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego (Dz. U. Nr 34, poz. 149 z późn. zm.) osobie, wobec której stwierdzono nieważność orzeczenia albo wydano decyzję o internowaniu w związku z wprowadzeniem w dniu 13 grudnia 1981 r. w Polsce stanu wojennego, przysługuje od Skarbu Państwa odszkodowanie za poniesioną szkodę i zadośćuczynienie za doznaną krzywdę wynikłe z wykonania orzeczenia albo decyzji. W razie śmierci tej osoby uprawnienie to przechodzi na małżonka, dzieci i rodziców.

Odszkodowanie za poniesioną szkodę i zadośćuczynienie za doznaną krzywdę wynikłe z orzeczeń albo decyzji, o których mowa w ust. 1, nie mogą łącznie przekroczyć kwoty 25.000 zł (art. 8 ust. 1a cyt. ustawy).

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że wnioskodawcy zasądzono na podstawie art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 13 lutego 1991 r. o uznanie za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego kwotę 12.500 zł tytułem zadośćuczynienia za internowanie ojca wnioskodawcy wraz z ustawowymi odsetkami od dnia prawomocności wyroku.

W świetle powoływanych powyżej przepisów należy zatem stwierdzić, że otrzymana przez wnioskodawcę kwota w wysokości 12.500 zł tytułem zadośćuczynienia za internowanie ojca wnioskodawcy jest zwolniona z opodatkowania na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Należy jednak zaznaczyć, że jeżeli wnioskodawca wraz z zasądzoną kwotą zadośćuczynienia otrzyma również odsetki ustawowe, wówczas kwota wypłaconych odsetek będzie dla niego przychodem z innych źródeł.

Instytucję prawną odsetek za zwłokę reguluje art. 481 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.). Stanowi on, iż jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może zażądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi (§ 1 ww. artykułu).

Zgodnie z § 2 ww. artykułu jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była z góry oznaczona, należą się odsetki ustawowe. Jednakże gdy wierzytelność jest oprocentowana według stopy wyższej niż stopa ustawowa, wierzyciel może żądać odsetek za opóźnienie według tej wyższej stopy. Z powyższego wynika, że odsetki stanowią dodatkowe przysporzenie finansowe w majątku wierzyciela.

Wobec tego przychodem z innych źródeł będzie dla podatnika każde przysposobienie majątkowe mające konkretny wymiar finansowy. Takim przysporzeniem są odsetki, których nie należy utożsamiać ze zobowiązaniem głównym. W związku z powyższym, otrzymane odsetki stanowią przychód podatnika, wobec czego należy wykazać je w zeznaniu podatkowym, za rok podatkowy, w którym nastąpiła wypłata łącznie z innymi dochodami osiągniętymi przez podatnika w tym samym roku i opodatkować według skali podatkowej

W związku z powyższym stanowisko wnioskodawcy należy uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.