IBPBII/1/415-638/09/BD

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 31 lipca 2009 r. (data wpływu do tut. Biura - 3 sierpnia 2009 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie:

* zasad opodatkowania obowiązkowych świadczeń medycznych na rzecz pracowników - jest prawidłowe,

* zasad opodatkowania dodatkowych świadczeń medycznych na rzecz pracowników oraz świadczeń medycznych na rzecz członków rodzin pracowników - jest nieprawidłowe.

W dniu 3 sierpnia 2009 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania obowiązkowych świadczeń medycznych na rzecz pracowników oraz dodatkowych świadczeń medycznych na rzecz pracowników i członków ich rodzin.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

W celu zapewnienia swoim pracownikom opieki medycznej, Spółka podpisała umowę z firmą - dostawcą zapewniającą świadczenia zdrowotne. Przedmiotem tych umów są usługi obejmujące świadczenia zdrowotne:

* w ramach profilaktycznej opieki zdrowotnej (medycyny pracy) - wymagane przepisami art. 229 Kodeksu pracy oraz art. 6 ust. 1 pkt 2a) ustawy o służbie medycyny pracy;

* pozostałe świadczenia w ramach profilaktycznej opieki zdrowotnej.

W zależności od rodzaju karty medycznej wydanej pracownikowi (karta biała, niebieska i srebrna), przewidziana jest dodatkowa indywidualna opieka zdrowotna (dla karty srebrnej) oraz opieka rodzinna dla członków rodzin pracownika (karta niebieska i srebrna). Dostawca otrzymuje od Spółki imienne listy pracowników w celu weryfikacji osób uprawnionych. Realizacja świadczeń następuje w placówkach medycznych wskazanych przez Dostawcę. Spółka ponosi opłaty za ww. świadczenia zdrowotne z własnych środków obrotowych. Spółka jest obciążana za sam fakt możliwości skorzystania z tych usług. Spółka nie otrzymuje od Dostawcy zestawienia, co do rodzaju i wartości usług, z których skorzystają w danym miesiącu osoby uprawnione. Obecnie pracownicy ponoszą częściową odpłatność z tytułu objęcia ich dodatkową opieką zdrowotną. Zgodnie z umową, Spółka dokonuje miesięcznych płatności na rzecz Dostawcy w wysokości ryczałtowej (wynagrodzenie zryczałtowane). Zasadniczym celem zawarcia umowy z Dostawcą jest zapewnienie pracownikom świadczeń zdrowotnych, jakie Spółka, jako pracodawca jest zobowiązana do zapewnienia zgodnie z przepisami Kodeksu pracy oraz ustawy o służbie medycyny pracy. W umowie z Dostawcą dokonano podziału wynagrodzenia jakie Spółka ponosi z tytułu zapewnienia świadczeń zdrowotnych, do których Spółka jest zobowiązana na podstawie przepisów Kodeksu pracy i ustawy o służbie medycyny pracy oraz wynagrodzenia za pozostałe usługi.

Są to odpowiednio dla danego pracownika (w zależności od wydanej mu karty):

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy zapewnienie przez Spółkę wyżej opisanych świadczeń zdrowotnych skutkuje powstaniem przychodu po stronie pracowników Spółki oraz w niektórych przypadkach członków rodziny pracownika (w przypadku pracowników otrzymujących karty niebieską lub srebrną), od którego Spółka ma obowiązek pobrać zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Zdaniem Spółki, w przedstawionym wyżej stanie faktycznym, poniesienie przez Spółkę zryczałtowanych opłat za świadczenia zdrowotne na rzecz jej pracowników i ich rodzin (dla posiadaczy kart niebieskiej lub srebrnej) nie będzie generować przychodu po stronie pracowników oraz członków ich rodzin i w związku z tym Spółka nie jest zobowiązana do pobierania zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych od wartości tych świadczeń. Spółka swoje stanowisko popiera szeregiem argumentów. Mianowicie z przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że z opodatkowania podatkiem dochodowym zostały wyłączone otrzymywane przez pracowników świadczenia medyczne w zakresie obowiązkowych badań wynikających z wymagań medycyny pracy. Zgodnie bowiem z art. 21 ust. 1 pkt 11 ww. ustawy wolne od podatku dochodowego są: świadczenia rzeczowe i ekwiwalenty za te świadczenia przysługujące na podstawie przepisów o bezpieczeństwie i higienie pracy, jeżeli zasady ich przyznawania wynikają z odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw. W zakresie świadczeń zdrowotnych, Kodeks pracy nakłada na pracodawcę m.in.: obowiązek zapewnienia badań lekarskich wstępnych, okresowych i kontrolnych w zakresie wymienionym w Rozporządzeniu Ministra Zdrowia i Opieki Społecznej w sprawie przeprowadzenia badań lekarskich pracowników, zakładu profilaktycznej opieki zdrowotnej nad pracownikami oraz orzeczeń lekarskich wydawanych do celów przewidzianych w Kodeksie pracy. Pracodawcę obciążają również koszty finansowania świadczeń zdrowotnych wynikających z innych regulacji, w tym m.in. z ustawy o chorobach zakaźnych i zakażeniach, ustawy o służbie medycyny pracy, ustawy o Państwowej Inspekcji Sanitarnej.

W związku z powyższym, świadczenia zdrowotne przewidziane w ramach powyższych uregulowań korzystają ze zwolnienia podatkowego na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Następnie, wnioskodawca przedstawiając swoje stanowisko przywołał przepisy art. 9 ust. 1 i art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wnioskodawca wskazał, iż pieniądz i wartości pieniężne są traktowane jako przychód podatkowy, już w momencie postawienia pracownikowi do dyspozycji. Natomiast świadczenia w naturze i inne nieodpłatne świadczenia mogą być uznane za przychód jedynie po otrzymaniu tych świadczeń przez pracownika. Powyższe oznacza, że jeżeli pracownik nie otrzymał faktycznie świadczenia zdrowotnego (faktycznie z niego nie skorzystał), nie można przypisywać pracownikowi przychodu podatkowego. Nie jest przychodem sama możliwość skorzystania ze świadczenia zdrowotnego. Zdaniem Spółki, ponoszone przez nią ryczałtowe opłaty za świadczenia zdrowotne na rzecz pracowników (oraz ich rodzin) nie są świadczeniem pieniężnym w rozumieniu art. 12 ust. 1 ww. ustawy. W przedmiotowej sytuacji, ponoszona przez Spółkę opłata z tytułu zapewnienia świadczeń zdrowotnych pracownikom (oraz ich rodzin) ma charakter ryczałtowy.

Oznacza to, że:

Powyższe oznacza, że opłata ryczałtowa jest nieadekwatna do wartości świadczenia zdrowotnego, z którego pracownik (lub członek jego rodziny) faktycznie skorzystał. Powoduje to, niemożliwość przypisania pracownikowi z tego tytułu przychodu podatkowego. Część ryczałtowej opłaty, która dotyczy nieobowiązkowych świadczeń zdrowotnych nie jest przychodem podatkowy pracownika, gdyż Spółka nie ma możliwości ustalenia zgodnie z art. 12 ust. 3 w zw. z art. 11 ust. 2a pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wartości świadczeń zdrowotnych, z których faktycznie skorzystali pracownicy (lub członkowie ich rodzin).

Spółka podkreśla, iż ustawodawca nie przewidział możliwości ustalenia wartości świadczeń, w sposób inny niż określony w przepisach ww. ustawy. To oznacza, że jeśli ustalenie wartości faktycznie wykonanych usług danemu pracownikowi nie jest możliwe zgodnie z metodami określonymi przepisami tej ustawy, to nie ma podstaw do przypisania pracownikowi z tego tytułu przychodu podatkowego.

Na potwierdzenie swojego stanowiska wnioskodawca powołał wyroki sądów oraz pisma organów podatkowych tj:

Wyrok NSA w z dnia 5 lutego 1997 r., sygn. akt SA/Sz 1191/96,

Wyrok WSA w Warszawie z dnia 20 sierpnia 2008 r., sygn. akt III SA/Wa 625/08,

Wyrok WSA w Warszawie z dnia 27 kwietnia 2009 r., sygn. akt SA/Wa 11/09,

Wyrok WSA w Warszawie z dnia 22 czerwca 2009 r., sygn. akt III SA/Wa 225/09,

Wyrok WSA w Białymstoku z dnia 17 lutego 2009 r., sygn. akt SA/Bk 1/09,

Wyrok WSA w Poznaniu z dnia 2 lutego 2009 r., sygn. akt I SA/Po 1423/08,

Wyrok WSA w Warszawie z dnia 20 stycznia 2009 r., sygn. akt III SA/Wa 1916/08,

Wyrok WSA w Warszawie z dnia 11 września 2008 r., sygn. akt III SA/Wa 475/08.

Pismo Ministra Finansów z dnia 27 września 2002 r., będące odpowiedzią na interpelację poselską.

Pismo Ministra Finansów z dnia 7 stycznia 1998 r., nr PO 3-7301/722-770/WK/970,

Pismo Naczelnika Podkarpackiego Urzędu Skarbowego z dnia 2 stycznia 2007 r. nr PUS.1/415/29/06.

Na tle przedstawionego zdarzenia przyszłego stwierdzam co następuje:

Zgodnie z zasadą powszechności opodatkowania wyrażoną w art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 10 ww. ustawy źródłami przychodów są m.in. stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Stosownie do art. 12 ust. 1 ww. ustawy podatkowej, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty, niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Użyty powyżej zwrot "w szczególności" oznacza, że wymienione kategorie przychodów stanowią katalog otwarty. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym.

Jak wynika z postanowień art. 12 ust. 3 ww. ustawy, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b.

Przepis art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, iż przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń. Przy czym, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się - jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione - według cen zakupu (art. 11 ust. 2a pkt 2 ww. ustawy).

Stosownie do treści art. 31 ww. ustawy osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nie posiadające osobowości prawnej, zwane dalej "zakładami pracy", są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, (...).

Zgodnie z art. 229 § 6 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 z późn. zm.), wstępne, okresowe i kontrolne badania lekarskie są przeprowadzane na koszt pracodawcy. Pracodawca ponosi ponadto inne koszty profilaktycznej opieki zdrowotnej nad pracownikami, niezbędnej z uwagi na warunki pracy.

W myśl art. 21 ust. 1 pkt 11 ww. ustawy, wolne od podatku dochodowego są świadczenia rzeczowe i ekwiwalenty za te świadczenia, przysługujące na podstawie przepisów o bezpieczeństwie i higienie pracy, jeżeli zasady ich przyznawania wynikają z odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw.

Z treści wniosku wynika, że Spółka zawarła umowę z firmą w celu zapewnienia swoim pracownikom opieki medycznej zapewniając różne świadczenia zdrowotne. Przedmiotem tych umów są usługi obejmujące świadczenia zdrowotne w ramach profilaktycznej opieki zdrowotnej (medycyny pracy) wymagane przepisami Kodeksu pracy oraz pozostałe świadczenia w ramach profilaktycznej opieki zdrowotnej. W zależności od rodzaju karty medycznej wydanej pracownikowi (karta biała, niebieska i srebrna), przewidziana jest dodatkowa indywidualna opieka zdrowotna (dla karty srebrnej) oraz opieka rodzinna dla członków rodzin pracownika (karta niebieska i srebrna). Firma medyczna otrzymuje od Spółki imienne listy pracowników w celu weryfikacji osób uprawnionych. Spółka ponosi opłaty za ww. świadczenia zdrowotne z własnych środków obrotowych i jest ona obciążana za sam fakt możliwości skorzystania z tych usług. Spółka nie otrzymuje od firmy medycznej zestawienia, co do rodzaju i wartości usług, z których skorzystają w danym miesiącu osoby uprawnione. Obecnie pracownicy ponoszą częściową odpłatność z tytułu objęcia ich dodatkową opieką zdrowotną. Zgodnie z umową, Spółka dokonuje miesięcznych płatności na rzecz firmy w wysokości ryczałtowej (wynagrodzenie zryczałtowane). W umowie z firmą dokonano podziału wynagrodzenia jakie Spółka ponosi z tytułu zapewnienia świadczeń zdrowotnych, do których Spółka jest zobowiązana na podstawie przepisów Kodeksu pracy i ustawy o służbie medycyny pracy oraz wynagrodzenia za pozostałe usługi.

Zatem, w przypadku gdy pracodawca, będzie ponosił koszty opieki medycznej wynikające z obowiązkowej opieki z zakresu medycyny pracy i koszty profilaktycznej opieki niezbędnej z uwagi na warunki pracy, wówczas wartość kosztów poniesionych przez zakład pracy przypadająca na pracownika korzysta ze zwolnienia na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Tym samym Spółka nie będzie zobowiązana do poboru zaliczek od tego rodzaju świadczenia.

Wobec powyższego stanowisko wnioskodawcy w tym zakresie należy uznać za prawidłowe.

Natomiast, jeżeli Spółka ponosi na rzecz pracowników koszty dodatkowej opieki medycznej nad pracownikiem i opłaca również świadczenia medyczne dla członków jego rodziny, wówczas łączna wartość kosztów poniesionych przez zakład pracy przypadająca na pracownika i członków jego rodziny stanowi przychód ze stosunku pracy dla pracownika. Świadczenia medyczne dla członków rodziny są nieodpłatnym świadczeniem otrzymywanym przez pracownika. Należy bowiem zwrócić uwagę, iż gdyby nie łączący pracownika z pracodawcą stosunek pracy członek rodziny nie otrzymałby tego świadczenia.

Nie można się zgodzić z twierdzeniem Spółki, że otrzymywane nieodpłatne przez pracownika i członków jego rodziny świadczenia zdrowotne nie podlegają opodatkowaniu jako przychody ze stosunku pracy, ponieważ umowa o świadczenie usług medycznych, zawarta między pracodawcą, a firmą medyczną, określa ryczałtowe wynagrodzenie ustalone na podstawie określonej liczby pracowników, którym przysługują świadczenia zdrowotne czy też ryczałtowe wynagrodzenie miesięczne, niezależnie od tego, czy poszczególni pracownicy (członkowie ich rodzin) będą korzystać z tych świadczeń zdrowotnych. W takim bowiem przypadku nie ma możliwości ustalenia wartości świadczeń zdrowotnych, z których skorzystali poszczególni pracownicy (członkowie ich rodzin).

Należy zauważyć, iż o powstaniu przychodu ze stosunku pracy nie przesądza fakt skorzystania przez pracownika i członków jego rodziny z konkretnej usługi medycznej, lecz samo otrzymanie przez pracownika czy też członka rodziny świadczenia medycznego (o określonej wartości pieniężnej), dającego prawo do skorzystania z niego w ramach zawartej przez pracodawcę umowy. Objęcie pracownika i członków jego rodziny nieobowiązkową opieką medyczną stanowi nieodpłatne świadczenie, którego wartość ustala się według cen jego zakupu. Ryczałtowy sposób opłacania przez Spółkę kosztów związanych z otoczeniem pracowników i członków ich rodziny nieobowiązkową opieką medyczną w ramach dodatkowej usługi medycznej nie stanowi przeszkody w ustaleniu wartości świadczenia przypadającego na każdego uprawnionego pracownika. Spółka posiada wiedzę o liczbie osób uprawnionych do korzystania ze świadczeń medycznych jak również zna globalną wartość zakupionej usługi. Zatem Spółka jest w posiadaniu informacji jaki jest koszt świadczenia przypadający na danego pracownika. Zaznaczyć należy, iż pracownicy partycypują w kosztach objęcia ich dodatkową opieką medyczną. Pracodawca zna zatem wartość każdego pakietu dla każdego pracownika skoro część odpłatności ponosił sam pracownik. Gdyby nie oferta pracodawcy, pracownik musiałby sam pokryć w całości wartość przyznanego mu pakietu medycznego aby móc korzystać z dodatkowej opieki medycznej.

Podkreślenia wymaga, iż w przypadku ryczałtowej formy dokonywania rozliczeń z firmą świadczącą usługi medyczne, fakt skorzystania lub nie skorzystania przez uprawnioną osobę w danym miesiącu z usługi, pozostaje bez wpływu na sposób opodatkowania przedmiotowych świadczeń. Będąc osobą uprawnioną do świadczeń medycznych objętych usługą, pracownik (bądź członek rodziny) w danym okresie może np. nie skorzystać z żadnych usług lub też skorzystać z usług o faktycznej wartości daleko wykraczających poza odpłatność ryczałtową. Ilość faktycznie wykorzystanych usług przez pracownika i członka jego rodziny nie wpływa na wysokość odpłatności ustalonej w sposób ryczałtowy. Wartość ta jest stała i jest ponoszona za gotowość świadczenia usług objętych pakietem na rzecz konkretnego pracownika (członka jego rodziny), w okresie za który została zapłacona.

W związku z tym, przychodem nie będzie wartość rzeczywiście skonsumowanych usług medycznych, lecz wartość świadczenia uzyskiwanego przez pracownika (członka jego rodziny), jakim jest możliwość skorzystania z takich usług.

Jednocześnie należy podkreślić, iż usługa objęcia opieką medyczną, finansowana pracownikom (czy członkom ich rodzin) przez pracodawcę jest powszechna na polskim rynku i odpłatność z tego tytułu wynika z faktu objęcia opieką medyczną, a nie z faktu korzystania z konkretnych świadczeń. Tego typu umowy polegają z jednej strony na przekazaniu świadczenia pieniężnego, a z drugiej na przyrzeczeniu zapewnienia opieki medycznej w razie takiej potrzeby. W związku z tym pracownik (czy członek jego rodziny), gdyby nie otrzymał przedmiotowego świadczenia od Spółki, zawierając indywidualnie taką umowę, poniósłby z tego tytułu wydatek.

Reasumując należy stwierdzić, że cena zakupu nieobowiązkowych usług medycznych wykupionych przez Spółkę dla pracowników i członków ich rodzin stanowić będzie dla pracownika przychód w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W związku z powyższym, w przypadku zakupu przez pracodawcę usług medycznych nie wchodzących w zakres medycyny pracy uprawniających poszczególnych pracowników i członków ich rodzin do skorzystania ze świadczeń - powstanie przychód ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W konsekwencji, wartość świadczenia medycznego opłaconego za pracownika i członków jego rodziny, pracodawca ma obowiązek doliczyć do wynagrodzenia pracownika wypłaconego w miesiącu, w którym dokonuje zapłaty za nabytą usługę i od łącznej kwoty obliczyć, pobrać i odprowadzić zaliczkę na podatek dochodowy, według zasad przewidzianych dla opodatkowania przychodów ze stosunku pracy, zgodnie z przepisami art. 31, 32 i 38 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wobec powyższego stanowisko wnioskodawcy, że w przypadku korzystania przez pracowników i członków ich rodzin z dodatkowych świadczeń zdrowotnych finansowanych przez Spółkę, świadczenia te nie są przychodem dla pracownika oraz, że nie powinno się uwzględniać wartości tych świadczeń przy obliczaniu zaliczek na podatek dochodowy pobieranych od pracowników należy uznać za nieprawidłowe.

Odnosząc się natomiast do wskazanych we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej wyroków sądów, należy stwierdzić, iż orzeczenia sądów nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa i są wiążące jedynie w sprawach, w których zapadły.

Niezależnie od powyższego podkreślić należy, iż orzecznictwo sądowe w zakresie zaliczenia do przychodów pracownika pakietów medycznych nie jest jednolite, np. w wyrokach z dnia 19 września 2008 r. sygn. akt III SA/Wa 1356/08 Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie oraz z dnia 4 lipca 2008 r. sygn. akt I SA/Wr 383/08 Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu sądy zajęły stanowisko zgodne z rozstrzygnięciem dokonanym w niniejszej interpretacji.

Jednocześnie tutejszy Organ nadmienia, że powołane przez wnioskodawcę stanowiska zawarte w pismach Ministerstwa Finansów oraz w piśmie Naczelnika Podkarpackiego Urzędu Skarbowego zostały zajęte w indywidualnych sprawach podatników dla indywidualnie przedstawionych stanów faktycznych. Z tego względu powołane powyżej pisma nie mogą być podstawą do wydania indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego wydanej w wyniku rozpatrzenia ww. wniosku.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.