IBPBII/1/415-625/11/BD

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 20 czerwca 2011 r. (data wpływu do tut. Biura - 27 czerwca 2011 r.), uzupełnionym w dniu 12 sierpnia 2011 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych sfinansowania bądź też dokonania przez pracodawcę zwrotu kosztów związanych z zakupem polis ubezpieczeniowych jak i wiz dla pracowników (osób niebędących pracownikami) z tytułu odbywania przez te osoby zagranicznej podróże służbowej (podróży) - jest nieprawidłowe.

W dniu 27 czerwca 2011 r. do tut. Biura wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych sfinansowania bądź też dokonania przez pracodawcę zwrotu kosztów związanych z zakupem polis ubezpieczeniowych jak i wiz dla pracowników (osób niebędących pracownikami) z tytułu odbywania przez te osoby zagranicznej podróże służbowej (podróży).

Z uwagi na braki formalne wniosku, pismem z dnia 8 sierpnia 2011 r. Znak: IBPB II/1/415-625/11/BD wezwano wnioskodawcę do jego uzupełnienia. Wniosek uzupełniono w dniu 12 sierpnia 2011 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca, jest szkołą wyższą działającą w oparciu o ustawę z dnia 27 lipca 2005 r. Prawo o szkolnictwie wyższym. Wnioskodawca kieruje pracowników i osoby niebędące pracownikami za granicę w celu realizacji zadań naukowych lub dydaktycznych na rzecz wnioskodawcy. W związku z wyjazdem ww. osób, wnioskodawca opłaca wizy dla wyjeżdżających, bez których nie mogliby oni odbywać podróży zagranicznej i dokonuje zakupu polis ubezpieczeniowych od następst nieszczęśliwych wpadków.

Zakupu wiz dokonuje:

* wnioskodawca,

* pracownik, któremu wnioskodawca zwraca koszt poniesionego wydatku związanego z zakupem wiz,

* osoba niebędąca pracownikiem, któremu wnioskodawca zwraca koszt poniesionego wydatku związanego z zakupem wiz.

Zakupu polis ubezpieczeniowych obowiązkowych, tj. wymaganych przepisami kraju, do którego pracownik bądź osoba niebędąca pracownikiem podróżuje lub zakup polis ubezpieczewniowych z woli wnioskodawcy - nieobowiązkowych dokonuje:

* wnioskodawca,

* pracownik, któremu wnioskodawca zwraca koszt poniesionego wydatku związanego z zakupem polisy ubezpieczeniowej,

* osoba niebędąca pracownikiem, któremu wnioskodawca zwraca koszt poniesionego wydatku związanego z zakupem polisy ubezpieczeniowej.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Ad. 1. Wnioskodawca stoi na stanowisku, że wydatki na zakup wiz i polis ubezpieczeniowych można uznać za "inne wydatki", o którym mowa w § 2 pkt 2 lit. c) rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2002 r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej poza granicami kraju, jako ściśle związane z podróżą służbową. Ww. rozporządzenie nie wymienia o jakie inne udokumentowane wydatki chodzi, nie ogranicza również ich wysokość, pozostawiajac to w gestii wnioskodawcy. Nabycie wizy jest niezbędne do wykonania obowiązków pracowniczych a wykup polisy ubezpieczeniowej zabezpiecza wnioskodawcę przed ewentualnymi, nieprzewidywalnymi co do wysokości wydatkami związanymi ze zwrotem udokumentowanych kosztów leczenia za granicą. Wnioskodawca, jako publiczna szkoła wyższa zobowiazana jest realizować politykę finansową zgodnie z zasadami celowości i racjonalności wydatkowania środków publicznych i wykup polisy spełnia te zasady.

Ad. 2, 4 i 5. Poniesiona opłata wizowa jak i opłata polisy ubezpieczeniowej obowiązkowej i nieobowiązkowej wykupionej przez wnioskodawcę nie stanowi przychodu pracownika (osoby niebędącej pracownikiem) w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowego od osób fizycznych, gdyż nie został spełniony warunek zwrotu pracownikowi (osobie niebędącej pracownikiem) wydatków poniesionych przez niego w czasie podróży służbowej. Na podstawie § 2 pkt 2 lit. c) ww. rozporządzenia, w związku z odbywaniem przez pracownika podróży służbowej przysługuje mu zwrot kosztów innych wydatków niż wymienionych w pkt 2 lit. a) i b) rozporządzenia. Przy przyjęciu tego stanowiska uwzględniona została interpretacja indywidualna Ministra Finansów z dnia 31 marca 2011 r., nr DD3/033/205/KDJ/10/PK-1417.

Ad. 3, 6 i 7. Z kolei zaś wydatki na polisę ubezpieczeniową obowiązkową lub nieobowiązkową oraz wizę zwrócone pracownikowi (osobie niebędącej pracownikiem) w przypadku zakupu ich przez wyjeżdżającego, stanowią przychód tej osoby w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowego od osób fizycznych zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 16 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam, co następuje:

Zgodnie z zasadą powszechności opodatkowania wyrażoną w art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 10 ww. ustawy źródłami przychodów są m.in. stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta, działalność wykonywana osobiście, inne źródła.

Przepis art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, iż przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Jak wynika z cytowanego powyżej przepisu, pod pojęciem przychodu ustawodawca rozumie nie tylko otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika pieniądze, lecz również wartości pieniężne oraz wartość innych uzyskanych przez podatnika świadczeń. Nieistotne jest przy tym, czy pieniądze te (wartości pieniężne) stanowią formę wynagrodzenia osoby fizycznej, czy też są zwrotem poniesionego przez tę osobę wydatku.

Stosownie do art. 12 ust. 1 ww. ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty, niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

W myśl natomiast art. 13 cyt. ustawy za przychody z działalności wykonywanej osobiście uważa się przychody osiągnięte z działalności ściśle w tym przepisie wymienionej, w tym m.in. z tytułu wykonywania usług na podstawie umowy zlecenia lub o dzieło (...).

Stosownie zaś do treści art. 20 ust. 1 ww. ustawy, za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i 17 oraz przychody nieznajdujące pokrycia w ujawnionych źródłach.

Zgodnie z art. 12 ust. 3 tej ustawy wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b.

W myśl art. 11 ust. 2a ww. ustawy, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

Na gruncie prawa podatkowego przychodem podlegającym opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych jest każda forma przysporzenia majątkowego tzn. zarówno pieniężna jak i niepieniężna.

Świadczenia pieniężne ponoszone za określone osoby należą do nieodpłatnych świadczeń. Ich pojęcia nie definiuje jednak ustawa o podatku dochodowym. Termin "świadczenie" pojawia się na gruncie Kodeksu cywilnego i zgodnie z art. 353 k.c. oznacza przedmiot stosunku zobowiązaniowego, który wyraża się obowiązkiem określonego zachowania przez podmiot zobowiązany. Dla celów podatkowych pojęcie "nieodpłatnego świadczenia" ma szerszy zakres niż w prawie cywilnym. Obejmuje ono nie tylko działanie lub zaniechanie na rzecz innej strony, ale w jego zakres wchodzą także wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest nieodpłatne przysporzenie majątku innej osobie kosztem majątku innego podmiotu, mające konkretny wymiar finansowy.

W praktyce w pojęciu przychodu mieści się każda realna korzyść, jaką uzyskał bądź uzyska podatnik. Do tych korzyści zaliczyć należy zwrot wydatków poniesionych przez pracownika bądź osobę niebędącą pracownikiem na zakup wizy jak i obowiązkowej polisy ubezpieczeniowej jako kosztów niezbędnych do przekroczenia granicy przez ww. osoby, oraz zwrot wydatków poniesionych na zakup nieobowiązkowej polisy ubezpieczeniowej. Korzyścią uzyskaną przez pracownika jak i osobę niebędacą pracownikiem w związku z wyjazdem za granicę będzie także poniesienie przez wnioskodawcę kosztów na zakup dla ww. osób wiz, obowiązkowych jak i nieobowiązkowych polis ubezpieczeniowych. Gdyby bowiem wolą ustawodawcy świadczenia przekazywane (lub zwracane) pracownikom czy też osobom niebędącym pracownikowi, w związku z wykonywanymi przez nie zadaniami na rzecz świadczeniodawcy, nie stanowiły przychodu podatkowego, to takie uregulowanie niechybnie znalazłoby odzwierciedlenie w obowiązujących przepisach. Inny wniosek byłby sprzeczny z postanowieniami ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Ustawodawca wyraźnie bowiem wskazał w przepisach czego nie wlicza się do przychodów - np. art. 12 ust. 5, art. 14 ust. 3 cyt. ustawy. Tym samym pozostałe świadczenia stanowią przychód, który ewentualnie korzysta ze zwolnienia pod warunkiem, że został wymieniony w katalogu zwolnień określonych przez ustawodawcę. Wobec braku przepisów zwalniających wskazane we wniosku świadczenia stanowią one, co do zasady, przychód podlegający opodatkowaniu.

Ustawodawca w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych wprowadził, jak wskazano powyżej, pewne zwolnienia z opodatkowania. Jednakże należy wyjaśnić, iż zwolnienia podatkowe (ulgi, preferencje) stanowią wyłom od zasady powszechności opodatkowania, zatem muszą one być interpretowane ściśle, tj. bez dokonywania wykładni rozszerzającej, a także zawężającej danego przepisu prawa podatkowego.

Gdyby bowiem, wnioskodawca nie sfinansował własnym majątkiem kosztów wiz oraz obowiązkowych jak i nieobowiązkowych polis ubezpieczeniowych od następstw nieszczęśliwych wypadków, takie wydatki poniosłyby z własnych środków ww. osoby. Tym samym osoby te odniosły realną korzyść poprzez fakt, iż nie poniosły uszczerbku w swym majątku. Realną korzyścią będzie również zwrot wydatków poniesionych przez pracownika jak i osobę niebędącą pracownikiem tytułem zakupu przez te osoby wiz oraz obowiązkowych bądź nieobowiązkowych polis ubezpieczeniowych. Za brak powstania z tego tytułu przychodu względem ww. osób nie może przemawiać fakt, iż posiadanie przez te osoby wiz jak i polis ubezpieczeniowych od następstw nieszczęśliwych wypadków jest niezbędne do odbywania podróży zagranicznej w celu realizacji zadań naukowych lub dydaktycznych na rzecz wnioskodawcy. Brak jest bowiem przepisów, które nakładałyby obowiązek pokrycia ww. wydatków przez podmiot zlecający wyjazd pracownika czy też osobie niebędącej pracownikiem. Skoro tak to wskazane powyżej świadczenia stanowią w świetle prawa podatkowego przychód, który należy zaliczyć do odpowiedniego źródła - stosownie według stosunku prawnego łączącego wnioskodawcę z ww. osobami.

W myśl bowiem art. 21 ust. 1 pkt 16 ww. ustawy, wolne od podatku dochodowego są diety i inne należności za czas:

Przy czym z przepisu art. 21 ust. 13 ww. ustawy wynika, iż przepis ust. 1 pkt 16 lit. b) stosuje się, jeżeli otrzymane świadczenia nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów i zostały poniesione:

Odrębnymi przepisami, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 16 ww. ustawy są przepisy odpowiednio:

* rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2002 r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju (Dz. U. Nr 236, poz. 1990 z późn. zm.),

* rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2002 r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej poza granicami kraju (Dz. U. Nr 236, poz. 1991 z późn. zm.).

Zatem ustawodawca ograniczył wysokość zwolnienia od podatku wyłącznie do diet i innych należności za czas podróży służbowej pracownika oraz podróży osoby niebędącej pracownikiem, określonych w przepisach ustaw bądź wydanych przez Ministra Pracy i Polityki Społecznej ww. rozporządzeń.

Warunkiem niezbędnym do skorzystania ze zwolnienia określonego w art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest odbycie przez pracownika podróży służbowej. Z uwagi na brak definicji podróży służbowej na gruncie prawa podatkowego do wyjaśnienia tej kwestii należy posłużyć się art. 77#61450; § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (tekst jedn. Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 z późn. zm.), zgodnie z którym, pracownikowi wykonującemu na polecenie pracodawcy zadanie służbowe poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy lub poza stałym miejscem pracy przysługują należności na pokrycie kosztów związanych z podróżą służbową.

Zatem, podróżą służbową jest każdy wyjazd pracownika na polecenie pracodawcy poza miejscowość, w której znajduje się siedziba pracodawcy lub poza stałe miejsce pracy - w celu wykonania zadania służbowego.

W tym miejscu należy jednak na marginesie podkreślić, że pojęcie "podróż służbowa pracownika" zdefiniowane w art. 77#61450; § 1 Kodeksu pracy, oraz regulacje dotyczące wysokości i warunków ustalania należności przysługujących pracownikom za czas podróży służbowej należą do zakresu prawa pracy, a w konsekwencji rozstrzygnięcie kwestii dotyczącej obowiązku, czy zasadności wypłacania diet i innych należności za czas podróży służbowej nie leży w kompetencji organów podatkowych.

W powołanym art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ustawodawca posłużył się terminem "podróż" bez określenia "służbowa", dlatego też zakres tego zwolnienia jest szerszy, ponieważ nie ogranicza się ono jedynie do podróży służbowych, ale do wszelkich podróży osób niebędących pracownikami, pod warunkiem, że wypłacone diety i inne należności nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów, oraz zostały poniesione w celu osiągnięcia przychodów.

Zgodnie z treścią § 2 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2002 r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej poza granicami kraju, z tytułu podróży, odbywanej w terminie i w państwie określonym przez pracodawcę, pracownikowi przysługują:

Mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny oraz przywołany stan prawny podkreślić należy, iż w praktyce w pojęciu przychodu mieści się każda realna korzyść, jaką uzyskał bądź uzyska podatnik. Do tych korzyści zaliczyć należy również zwrot wydatków poniesionych przez pracownika bądź osobę niebędącą pracownikiem za zakup wizy oraz obowiązkowej jak i nieobowiązkowej polisy ubezpieczeniowej od następstw nieszczęśliwych wypadków. Realną korzyścią uzyskaną przez pracownika jak i osobę niebędacą pracownikiem w związku z wyjazdem za granicę będzie także poniesienie przez wnioskodawcę kosztów na zakup dla ww. osób wiz oraz obowiązkowych jak i nieobowiązkowych polis ubezpieczeniowych.

W świetle powyższego, zarówno zwrot ww. kosztów poniesionych przez pracownika lub osobę niebędącą pracownikiem, jak i wartość świadczeń sfinansowanych przez wnioskodawcę (tj. zakup przez niego wiz oraz polis ubezpieczeniowych) nie może korzystać ze zwolnienia określonego uregulowaniami art. 21 ust. 1 pkt 16 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Z treści tegoż przepisu jednoznacznie bowiem wynika, iż zwolnione z opodatkowania są diety i inne należności za czas podróży służbowej pracownika bądź podróży osoby niebędącej pracownikiem. Rzeczone wydatki dotyczą wykupienia polisy ubezpieczeniowej jak również wizy, jednakże trudno je uznać za inne należności z tytułu podróży służbowej pracownika czy podróży osoby niebędącej pracownikiem.

Wykupienie polisy ubezpieczeniowej wiąże się bowiem z uzyskaniem ochrony medycznej jak również z możliwością pozyskania świadczeń związanych z następstwem zaistniałych wypadków. Świadczenie wynikające z wykupienia polisy ubezpieczeniowej od następstw nieszczęśliwych wypadków, pracownik bądź osoba niebędąca pracownikiem może bowiem otrzymywać również w związku ze zdarzeniami, które w żaden sposób nie wiążą się z wykonywaniem powierzonego zadania, tj. odbyciem podróży zagranicznej. Dlatego też uznanie tego rodzaju wydatku za należności z tytułu podróży służbowej bądź podróży byłoby za daleko idące i stanowiłoby rozszerzającą interpretację przepisu dotyczącego przedmiotowego zwolnienia.

Podobnie rzecz ma się z wydatkami dotyczącymi zakupu wiz. Trudno bowiem i tutaj uznać, iż to jest należność z tytułu podróży służbowej bądź podróży - chociaż przyznać należy, że gdyby takowy wydatek nie został poniesiony - pracownik bądź osoba niebędąca pracownikiem nie mogłaby wykonać powierzonego zadania w postaci odbycia podróży zagranicznej w celu realizacji zadań naukowych lub dydaktycznych na rzecz wnioskodawcy. Jednakże podkreślić należy, iż wykupienie wizy nie uprawnia jedynie do przekroczenia granicy z racji powierzonych zadań. Mając takowy dokument pracownik lub też osoba niebędąca pracownikiem może również przekraczać granicę w celach prywatnych. A zatem bezpodstawnym byłoby stwierdzenie, iż wydatki dotyczące wykupienia wizy to należności z tytułu podróży służbowej pracownika jak i z tytułu podróży osoby niebędącej pracownikiem.

Jako, że ustawodawca nie wymienił w katalogu zwolnień świadczeń, o których mowa we wniosku, świadczenia te będą stanowiły przychód pracowników ze stosunku pracy, a u osób niebędących pracownikami wnioskodawcy świadczenia te będą stanowiły przychód zaliczony odpowiednio do pozostałych przychodów wymienionych w treści art. 10 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. z innych źródeł lub z działalności wykonywanej osobiście. Z racji tego, iż w katalogu zwolnień nie występuje zwolnienie z opodatkowania ww. świadczeń, będą one podlegały opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Powyższe oznacza, że w przedmiotowej sprawie stanowisko wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

W kwestii powołanej przez wnioskodawcę interpretacji indywidualnej z dnia 31 marca 2011 r., Znak: DD3/033/205/KDJ/10/PK-1417 zmienionej przez Ministra Finansów, tut. Organ zaznacza, iż interpretacja ta nie jest interpretacją ogólną wydaną przez Ministra Finansów na podstawie art. 14a Ordynacji podatkowej, którą to tut. Organ byłby związany. Jak stanowi ww. przepis minister właściwy do spraw finansów publicznych dąży do zapewnienia jednolitego stosowania prawa podatkowego przez organy podatkowe oraz organy kontroli skarbowej, dokonując w szczególności jego interpretacji, przy uwzględnieniu orzecznictwa sądów oraz Trybunału Konstytucyjnego lub Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości (interpretacje ogólne). Ponadto należy podkreślić, iż powołana interpretacja indywidualna została wydana w stosunku do zupełnie innego stanu faktycznego niż stanu będącego przedmiotem niniejszej interpretacji indywidualnej, tym samym jej postanowień nie można wprost zastosować na gruncie sprawy przedstawionej w rozpatrywanym wniosku.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.