IBPBII/1/415-6/09/TK

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana L. przedstawione we wniosku z dnia 24 grudnia 2008 r. (data wpływu do tut. Biura - 2 stycznia 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości odliczenia wydatku poniesionego na cele rehabilitacyjne przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną - jest prawidłowe.

W dniu 2 stycznia 2009 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości odliczenia wydatku poniesionego na cele rehabilitacyjne przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jest emerytem od 1983 r.. Od ponad 20-tu lat cierpi na chorobę zwyrodnieniową kręgosłupa lędźwiowego i tyle też lat leczy się w sposób sukcesywny (ciągły). Zażywane różne lekarstwa, zabiegi rehabilitacyjne jak również pobyty w sanatoriach pomagały w części i na krótko. Z powodu tej choroby oraz innych posiada III grupę inwalidztwa przyznaną przez Wojewódzką Komisję Resortu Spraw Wewnętrznych i Administracji i zatwierdzoną przez II Instancję Resortu Spraw Wewnętrznych i Administracji, w której napisano, "inwalidztwo trwałe", badanie kontrolne - zbędne. Mimo leczenia na bieżąco, różnymi sposobami i lekarstwami, bóle kręgosłupa są nadal. Według opinii lekarzy pozostała jedyna możliwość złagodzenia bólu - nabycie materaca. Wnioskodawca dokonał zakupu materaca, udokumentowanego fakturą, podczas prezentacji sprzętu rehabilitacyjno-leczniczego. Opinia lekarzy co do choroby wnioskodawcy jest zgodna - choroba ciągła, trwała. Lekarstwa i kontynuowane zabiegi dają ulgę na krótko. Kupowane lekarstwa (w tej chorobie oraz innych) powodują ogromne wydatki w skali roku. Żona wnioskodawcy również się leczy. Do chwili obecnej nigdy z żoną nie odliczali od dochodu żadnych podobnych wydatków.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy wydatek poniesiony na zakup materaca może odliczyć w ramach ulgi na cele rehabilitacyjne.

Zdaniem wnioskodawcy, przy jego chorobie (nieuleczalnej) przysługuje mu prawo do ulgi - odliczenie wydatku poniesionego na zakup materaca jako sprzętu rehabilitacyjnego. Swe stanowisko opiera na informacji przekazanej przez sprzedawcę podczas prezentacji oraz na treści artykułu w "Dzienniku" z dnia 24 października 2008 r. o podatkach - ulgach na cele rehabilitacyjne za rok 2008. Z odliczeń zdrowotnych nigdy nie korzystał. Wnioskodawca jest pewny (wg swojej wiedzy), że wartość kupionego materaca będzie mógł odliczyć jako sprzęt rehabilitacyjny. Dlatego, mimo ogromnego wydatku, postanowił kupić go jako sprzęt niesienia pomocy - ulgi w jego cierpieniu. W załączonej do niego ulotce napisano, że zalecany jest przez profesorów, wybitnych lekarzy specjalistów w leczeniu chorób kręgosłupa, co również przekonało go do jego kupna mimo ogromnej ceny.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.) podstawę obliczenia podatku, z zastrzeżeniem art. 24 ust. 3, art. 29-30c oraz art. 30e, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 24 ust. 1, 2, 4, 4a-4e, ust. 6 lub art. 24b ust. 1 i 2, lub art. 25, po odliczeniu kwot wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne.

Rodzaje wydatków na cele rehabilitacyjne uprawniające do odliczeń od dochodu przed opodatkowaniem zostały wymienione w art. 26 ust. 7a ustawy, zaś zasady i warunki dokonywania tych odliczeń określone zostały w ust. 7b - 7g tego artykułu.

W myśl art. 26 ust. 7a pkt 3 ww. ustawy za wydatki, o których mowa w ust. 1 pkt 6, uważa się wydatki poniesione na zakup i naprawę indywidualnego sprzętu, urządzeń i narzędzi technicznych niezbędnych w rehabilitacji oraz ułatwiających wykonywanie czynności życiowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności, z wyjątkiem sprzętu gospodarstwa domowego.

Zgodnie z art. 26 ust. 7b ww. ustawy, wydatki o których mowa w ust. 7a, podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały sfinansowane (dofinansowane) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie. W przypadku gdy wydatki były częściowo sfinansowane (dofinansowane) z tych funduszy (środków), odliczeniu podlega różnica pomiędzy poniesionymi wydatkami a kwotą sfinansowaną (dofinansowaną) z tych funduszy (środków) lub zwróconą w jakiejkolwiek formie.

W myśl zaś postanowień art. 26 ust. 13a ustawy, wydatki na cele określone w ust. 1 podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów lub nie zostały odliczone od przychodu na podstawie ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym lub od dochodu na podstawie ustawy z dnia 24 sierpnia 2006 r. o podatku tonażowym albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie.

Natomiast stosownie do art. 26 ust. 7c ustawy, wysokość wydatków na cele określone w ust. 7a ustala się na podstawie dokumentów stwierdzających ich poniesienie, z wyjątkiem wydatków, o których mowa w ust. 7a pkt 7, 8 i 14.

W myśl art. 26 ust. 7d cytowanej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, warunkiem odliczenia wydatków, o których mowa w ust. 7a, jest posiadanie przez osobę, której dotyczy wydatek:

Zgodnie z art. 26 ust. 7g ustawy odliczenie o którym mowa w ust. 1 pkt 6 cytowanej ustawy może być dokonane również w przypadku, gdy osoba, której dotyczy wydatek, posiada orzeczenie o niepełnosprawności wydane przez właściwy organ na podstawie odrębnych przepisów obowiązujących do dnia 31 sierpnia 1997 r.

Z uwagi na to, iż w świetle cytowanych przepisów za wydatki rehabilitacyjne uważa się jedynie te, które bezpośrednio związane są z niepełnosprawnością orzeczoną przez właściwy organ, zasadność odliczeń z tytułu wydatków na cele rehabilitacyjne nie może być rozpatrywana z uwzględnieniem innych niż stanowiących podstawę dla wydania orzeczenia o inwalidztwie schorzeń potwierdzonych zaświadczeniem lekarskim. Istotnym jest zatem ustalenie, z jakiego tytułu została orzeczona niepełnosprawność, daje to bowiem możliwość oceny, jakiego rodzaju wydatki poniesione przez taką osobę są wydatkami na cele rehabilitacyjne.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż wnioskodawca oprócz innych niewymienionych chorób w głównej mierze cierpi na chorobę zwyrodnieniową kręgosłupa. Posiada wydane orzeczenie o zaliczeniu do III grupy inwalidztwa.

Mając na względzie powołany przepis art. 26 ust. 7a pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych należy stwierdzić, że określenie "indywidualny sprzęt, urządzenia i narzędzia techniczne niezbędne w rehabilitacji" oznacza, że można zaliczyć do nich tylko i wyłącznie sprzęt, urządzenia i narzędzia techniczne, mające cechy sprzętu, urządzeń czy narzędzi o charakterze szczególnym (niestandardowym), konieczne w rehabilitacji osoby niepełnosprawnej i ułatwiające tej osobie wykonywanie czynności życiowych, których utrudnienie wykonania wynika z niepełnosprawności. Oznacza to, że taki sprzęt musi posiadać właściwości leczniczo-rehabilitacyjne.

Z uregulowań zawartych w ww. przepisie wynika również, że pomiędzy rodzajem nabytego sprzętu a rodzajem niepełnosprawności pozostawać musi ścisły związek. Zakupiony sprzęt musi być wykorzystywany (używany) w rehabilitacji oraz służyć przywracaniu sprawności organizmu, cechą zakupionego sprzętu musi być jego indywidualny charakter. W związku z powyższym należy oprzeć się na zaświadczeniu lekarskim wystawionym przez lekarza specjalistę stosownie do stanu zdrowia konkretnej osoby i potrzeb indywidualnej rehabilitacji.

Mając powyższe na uwadze należy stwierdzić, że skoro wnioskodawca jest osobą niepełnosprawną, posiadającą orzeczenie o zaliczeniu do III grupy inwalidztwa to będzie przysługiwało mu uprawnienie do odliczenia od dochodu w ramach ulgi rehabilitacyjnej wydatku na zakup materaca, który spełnia wymogi sprzętu rehabilitacyjnego. Przy czym pomocnym do udowodnienia, że nabyty materac jest indywidualnym sprzętem niezbędnym w rehabilitacji, będzie posiadanie wystawionego przez lekarza specjalistę zaświadczenia lekarskiego, że materac należy stosować w związku z orzeczonym stopniem niepełnosprawności.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Do wniosku został dołączony plik dokumentów. Należy jednak zauważyć, że wydając interpretacje w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów nie przeprowadza postępowania dowodowego w związku z czym nie jest obowiązany, ani uprawniony do ich oceny; jest związany wyłącznie opisem stanu faktycznego przedstawionym przez wnioskodawcę i jego stanowiskiem.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.