IBPBII/1/415-594/13/ASz

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 29 maja 2013 r. (data wpływu do tut. Biura - 3 czerwca 2013 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych wypłacenia zasądzonego wyrokiem sądowym odszkodowania z tytułu niezgodnego z prawem rozwiązania umowy o pracę - jest prawidłowe.

W dniu 3 czerwca 2013 r. do tut. Biura wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych wypłacenia zasądzonego wyrokiem sądowym odszkodowania z tytułu niezgodnego z prawem rozwiązania umowy o pracę.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Sąd pracy i ubezpieczeń społecznych zasądził kwotę odszkodowania dla pracownika szkoły w związku z nieuzasadnionym rozwiązaniem umowy o pracę, która stanowi równowartość trzymiesięcznego wynagrodzenia brutto, tj. przed odliczaniem składek na ubezpieczenie społeczne oraz zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Pracodawca (Wnioskodawca), powołując się na art. 22 ust. 2 Karty Nauczyciela, wskazał, że zaproponował zmniejszenie wymiaru czasu pracy do 11 godzin tygodniowo i że przyczyną wypowiedzenia jest odmowa zaproponowanych warunków zatrudnienia.

Wnioskodawca powziął wątpliwości czy od zasądzonej prawomocnym wyrokiem sądu pracy kwoty odszkodowania należy odprowadzić zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Czy należy wypłacić odszkodowanie nie pomniejszając o kwotę zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3b czy też należy ten podatek potrącić zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 3b lit. b.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy od zasądzonej prawomocnym wyrokiem sądu pracy kwoty odszkodowania należy odprowadzić zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Zdaniem Wnioskodawcy, odszkodowanie zasądzone prawomocnym wyrokiem sądu pracy należy wypłacić nie pomniejszając go o kwotę zaliczki na podatek dochodowy na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Podstawową zasadą obowiązującą w przepisach ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest zasada powszechności opodatkowania. W myśl tej zasady, wyrażonej w art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Wyrazem jej praktycznej realizacji jest art. 11 ust. 1 ww. ustawy.

Zgodnie z treścią art. 11 ust. 1 ww. ustawy przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Stosownie do art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Jednakże zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy, wolne od podatku dochodowego są otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, z wyjątkiem:

Należy jednak podkreślić, że zwolnieniem określonym w art. 21 ust. 1 pkt 3 cyt. ustawy, objęte są tylko te odszkodowania, których wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw. Oznacza to, że zwolnienie nie obejmuje wszystkich odszkodowań, a tylko te, których wysokość lub zasady ustalania zostały określone wprost w stosownych przepisach prawa.

Stosownie natomiast do art. 21 ust. 1 pkt 3b ww. ustawy, wolne od podatku dochodowego są inne odszkodowania lub zadośćuczynienia otrzymane na podstawie wyroku lub ugody sądowej do wysokości określonej w tym wyroku lub ugodzie, z wyjątkiem odszkodowań lub zadośćuczynień:

W przedmiotowej sprawie przede wszystkim należy ustalić charakter świadczenia uzyskanego przez pracownika Wnioskodawcy, a w szczególności czy świadczenie to jest odszkodowaniem, którego wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że sąd pracy i ubezpieczeń społecznych zasądził kwotę odszkodowania dla pracownika szkoły w związku z nieuzasadnionym rozwiązaniem umowy o pracę, która stanowi równowartość trzymiesięcznego wynagrodzenia brutto, tj. przed odliczaniem składek na ubezpieczenie społeczne oraz zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Wnioskodawca wskazał również, że zaproponował zmniejszenie wymiaru czasu pracy pracownika do 11 godzin tygodniowo i że przyczyną wypowiedzenia jest odmowa zaproponowanych warunków zatrudnienia.

Kwestie zasad i podstawy do wypłaty odszkodowania z tytułu niezgodnego z prawem wypowiedzenia umowy o pracę reguluje ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (tekst jedn.: Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 z późn. zm.), która to ustawa zgodnie z treścią art. 91c ust. 1 ustawy z dnia 26 stycznia 1982 r. Karta Nauczyciela (Dz. U. Nr 97, poz. 674) ma zastosowanie w zakresie spraw wynikających ze stosunku pracy, nieuregulowanych przepisami ustawy Karta Nauczyciela.

W myśl art. 45 § 1 Kodeksu pracy w razie ustalenia, że wypowiedzenie umowy o pracę zawartej na czas nie określony jest nieuzasadnione lub narusza przepisy o wypowiadaniu umów o pracę, sąd pracy - stosownie do żądania pracownika - orzeka o bezskuteczności wypowiedzenia, a jeżeli umowa uległa już rozwiązaniu - o przywróceniu pracownika do pracy na poprzednich warunkach albo o odszkodowaniu.

Na podstawie art. 45 § 2 Kodeksu pracy, sąd pracy może nie uwzględnić żądania pracownika uznania wypowiedzenia za bezskuteczne lub przywrócenia do pracy, jeżeli ustali, że uwzględnienie takiego żądania jest niemożliwe lub niecelowe; w takim przypadku sąd pracy orzeka o odszkodowaniu.

Odszkodowanie, o którym mowa w art. 45 Kodeksu pracy, przysługuje w wysokości wynagrodzenia za okres od 2 tygodni do 3 miesięcy, nie niższej jednak od wynagrodzenia za okres wypowiedzenia (art. 47¹ Kodeksu pracy). W myśl art. 36 § 1 pkt 3 Kodeksu pracy okres wypowiedzenia umowy o pracę zawartej na czas nie określony jest uzależniony od okresu zatrudnienia u danego pracodawcy i wynosi 3 miesiące, jeżeli pracownik był zatrudniony co najmniej 3 lata.

Wnioskodawca wskazał, że przyczyną wypowiedzenia umowy o pracę była odmowa zaproponowanych pracownikowi szkoły warunków zatrudnienia (zmniejszenie wymiaru czasu pracy pracownika do 11 godzin tygodniowo). Z wniosku wynika również, że sąd uznał, iż rozwiązanie umowy o pracę z pracownikiem szkoły było nieuzasadnione i zasądził na rzecz pracownika odszkodowanie w wysokości trzymiesięcznego wynagrodzenia. Zatem należy uznać, że podstawą przyznanego pracownikowi szkoły odszkodowania były przepisy Kodeksu pracy.

W świetle powyższych ustaleń stwierdzić należy, że zasądzone na rzecz pracownika Wnioskodawcy odszkodowanie z tytułu niezgodnego z prawem rozwiązania umowy o pracę, korzysta ze zwolnienia od podatku dochodowego na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, bowiem jego wysokość oraz zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw, tj. art. 45 w związku z art. 47¹ Kodeksu pracy. W związku z tym Wnioskodawca nie jest zobowiązany do poboru zaliczki na podatek dochodowy od wypłaconego pracownikowi szkoły odszkodowania.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy, że przyznane odszkodowanie jest zwolnione od podatku należało uznać za prawidłowe, zaznaczając jednocześnie, iż zwolnienie to wynika nie z art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jak wskazał Wnioskodawca, ale z art. 21 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy. Jest to bowiem odszkodowanie, którego wysokość i zasady ustalania wynikają wprost z Kodeksu pracy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

W związku z dołączeniem do wniosku dokumentu, należy zauważyć, że wydając interpretację w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów nie przeprowadza postępowania dowodowego w związku z czym nie jest obowiązany, ani uprawniony do jego oceny; jest związany wyłącznie opisem stanu faktycznego przedstawionym przez Wnioskodawcę i jego stanowiskiem.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.