IBPBII/1/415-584/14/MŁ

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) - Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 3 lipca 2014 r. (data wpływu do Biura - 11 lipca 2014 r.), uzupełnionym 29 września 2014 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zaliczania do przychodu pracownika wartości dojazdów samochodem służbowym do/z wyznaczonego miejsca parkowania z/do miejsca wykonywania obowiązków służbowych - jest prawidłowe.

W dniu 11 lipca 2014 r. wpłynął do Biura ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zaliczania do przychodu pracownika wartości dojazdów samochodem służbowym do/z wyznaczonego miejsca parkowania z/do miejsca wykonywania obowiązków służbowych.

Z uwagi na braki formalne wniosku w piśmie z 15 września 2014 r. znak: IBPB II/1/415-584/14/MŁ, IBPB II/1/415-585/14/MŁ wezwano Wnioskodawcę do jego uzupełnienia. Wniosek uzupełniono 29 września 2014 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca (dalej: "Spółka"), zajmująca się sprzedażą pożyczek spółki X, udostępnia pracownikom samochody w celu wykonywania obowiązków służbowych. Z uwagi na niejednokrotnie mobilny charakter czynności wykonywanych służbowo przez pracowników oraz wymaganą od nich dyspozycyjność, Spółka ustala z pracownikami, iż przekazany im samochód będzie parkowany w bezpiecznym miejscu znajdującym się m.in.: w pobliżu miejsca zamieszkania pracownika. Spółka zobowiązuje w takim wypadku pracownika do dbania o powierzony samochód służbowy.

Parkowanie bądź garażowanie w miejscu zamieszkania pracownika ma na celu zapewnić pracownikowi mobilność oraz dyspozycyjność w wykonywaniu obowiązków służbowych, jednocześnie umożliwiając mu sprawowanie nadzoru nad powierzonym samochodem. W konsekwencji, pracownicy wykorzystują powierzone im samochody także w celu dojazdu do siedziby Spółki bądź innego miejsca wykonywania obowiązków służbowych z ustalonego miejsca parkowania (np. garażu, parkingu strzeżonego lub innego) oraz z powrotem. Zgodnie z regulaminem obowiązującym w Spółce pracownicy mogą również rozpoczynać podróż służbową z miejsca zamieszkania. Zasady udostępniania samochodów służbowych zostały uregulowane w polityce przyznawania i użytkowania samochodów służbowych w Spółce.

Pracownicy są zobowiązani do podpisania oświadczenia, zgodnie z którym zobowiązują się do parkowania samochodów służbowych w określonych miejscach w celu dbania o powierzone im mienie Spółki oraz w celu utrzymania pełnej gotowości do wyjazdu służbowego niezależnie od dnia i godziny, jak również traktowania samochodu służbowego jako miejsca pracy.

Samochody mogą też być wykorzystywane przez pracowników dla celów prywatnych, jednak następuje to za odpłatnością oraz na podstawie umowy najmu. Zasady wykorzystywania samochodów dla celów prywatnych zostały uwzględnione w polityce dotyczącej samochodów służbowych, jak również uregulowane w odrębnym dokumencie "Zasady wynajmu samochodów na cele prywatne", w którym Spółka ustala nałożone na pracowników obowiązki związane z użytkowaniem dla celów prywatnych samochodu oraz zasady odpłatności.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w związku z udostępnieniem pracownikom samochodów służbowych w celu pełnienia obowiązków służbowych z jednoczesnym zobowiązaniem pracowników do nadzoru nad powierzonym im samochodem służbowym, z tytułu dojazdów z miejsca parkowania bądź garażowania samochodu do siedziby Spółki lub innego miejsca wykonywania pracy i z powrotem, pracownik uzyska przychód w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a Spółka będzie miała obowiązek ustalenia przychodu podlegającego opodatkowaniu z tytułu stosunku pracy oraz obliczania i pobierania z tego tytułu od pracownika zaliczek na podatek dochodowy zgodnie z art. 31 ww. ustawy podatkowej.

W ocenie Wnioskodawcy (Spółki), w przypadku gdy pracownik wykorzystuje samochód służbowy do dojazdów z miejsca bezpiecznego parkowania bądź garażowania do siedziby Spółki lub innego miejsca wykonywania czynności służbowych i z powrotem, nie osiąga on przychodu z nieodpłatnego świadczenia. W konsekwencji Spółka nie będzie zobowiązania do ustalenia wartości przychodu z tego tytułu.

W dalszej części swojego stanowiska Wnioskodawca przywołał treść art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podkreślając jednocześnie, iż przychodem ze stosunku pracy są także wszelkie nieodpłatne świadczenia na rzecz pracownika.

Spółka udostępnia swoim pracownikom samochody służbowe, które należą do Spółki, jednakże co do zasady są postawione do dyspozycji pracowników tylko i wyłącznie w celu wykorzystania w celach służbowych. Wykorzystywanie samochodów przez pracownika w innych, prywatnych celach zgodnie z polityką przyznawania i użytkowania samochodów służbowych w Spółce wymaga zawarcia umowy najmu oraz przestrzegania dodatkowo zasad wynajmu samochodów na cele prywatne, ponadto jest odpłatne.

Z uwagi na fakt, iż od pracowników wymagana jest dyspozycyjność oraz mobilność, a także na podstawie polityki przyznawania i użytkowania samochodów służbowych w Spółce są oni zobowiązani do nadzoru oraz dbania o powierzony im samochód, mogą oni ustalić w porozumieniu ze Spółką dogodne miejsce parkowania bądź garażowania samochodu, tak aby pracownik miał możliwość zapewnienia bezpieczeństwa powierzonego mu samochodu. W wyniku takich wymogów i ustaleń, zdarza się bardzo często, iż pracownicy na podstawie uzgodnień ze Spółką parkują bądź garażują samochód służbowy w obrębie miejsca zamieszkania. Tak ustalone miejsce z jednej strony zapewnia pracownikowi mobilność i dyspozycyjność wymaganą od niego przez pracodawcę (Spółkę), a także, co nie jest bez znaczenia, bezpieczeństwo oraz możliwość sprawowania nadzoru nad powierzonym mu samochodem służbowym.

W takiej sytuacji, oczywistym jest, iż pracownik wykonując swoje obowiązki służbowe przy wykorzystaniu udostępnionego mu w tym celu samochodu służbowego, niezależnie czy to w siedzibie Spółki czy też w innym miejscu wskazanym przez Spółkę, musi przemieszczać się z ustalonego ze Spółką miejsca parkowania bądź garażowania do miejsca wykonywania czynności służbowych (siedziba Spółki bądź inne miejsce, w szczególności w przypadku pracowników, których stanowisko pracy wymaga częstych podróży służbowych i spotkań z klientami, jak również członków zarządu w sytuacji nawiązywania relacji z klientem) i z powrotem.

Z uwagi na powyższe, w ocenie Spółki, takiego wykorzystania samochodu - dojazdu z bezpiecznego miejsca parkowania bądź garażowania do siedziby Spółki bądź innego miejsca, w którym pracownik wykonuje swoje obowiązki służbowe, oraz z drogi powrotnej pomiędzy tymi miejscami, nie należy rozpatrywać w kategorii przysporzenia stanowiącego nieodpłatne świadczenie na rzecz pracownika, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zdaniem Spółki, charakter wykonywanej pracy nie może mieć wpływu na powstanie dodatkowego przychodu pracownika z tytułu stosunku pracy, a w konsekwencji zobowiązania podatkowego. W konsekwencji, Spółka nie ma obowiązku kalkulowania przychodu oraz obliczania i pobierania z tego tytułu od pracownika zaliczek na podatek dochodowy. Co więcej należy uznać, iż poza wykonywaniem czynności stricte służbowych, przejazdy te stanowią także realizację celu służbowego jakim jest dbałość o powierzone mienie spółki wyrażająca się poprzez parkowanie samochodu służbowego w miejscu gwarantującym w najwyższym możliwym stopniu jego bezpieczeństwo, a tym samym stałą gotowość do użytkowania i wykonywania służbowych zadań. Analogiczne wnioski należy wyciągnąć w odniesieniu do dojazdów powrotnych z miejsca pracy do miejsca bezpiecznego parkowania samochodu służbowego.

Reasumując, w przypadku gdy pracownik wykorzystuje samochód służbowy do dojazdów z miejsca bezpiecznego parkowania bądź garażowania do siedziby spółki lub innego miejsca wykonywania czynności służbowych i z powrotem - co niewątpliwie stanowi realizację zadań służbowych, nie osiąga on dodatkowego przychodu z tytułu nieodpłatnego świadczenia, a w konsekwencji Spółka nie będzie zobowiązania do ustalenia wartości przychodu z tego tytułu.

Wnioskodawca na poparcie swojego stanowiska przywołał interpretacje indywidualne wydane w podobnym zakresie.

Wnioskodawca wskazał również, iż przedmiotem niniejszego wniosku jest tylko i wyłącznie wykorzystanie samochodu służbowego przez pracownika w celu dojazdu do miejsca pracy z określonego miejsca bezpiecznego parkowania bądź garażowania samochodu i w celu powrotu.

Spółka podkreśla, iż wykorzystanie przez pracownika samochodu w celach prywatnych nie jest przedmiotem niniejszego zapytania. Jest ono uregulowane w "Polityce przyznawania i użytkowania samochodów służbowych" oraz "Zasadach wynajmu samochodów na cele prywatne", wymaga dodatkowej zgody Spółki, zawarcia umowy najmu, złożenia oświadczenia o parkowaniu w dozwolonych miejscach przez pracownika oraz jest odpłatne.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Na wstępie zaznacza się, że niniejsza interpretacja indywidualna z zakresu podatku dochodowego od osób fizycznych dotyczy przedstawionego we wniosku stanu faktycznego. Natomiast w zakresie zdarzenia przyszłego wydane zostało odrębne rozstrzygnięcie.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.) - opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a, 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 11 ust. 1 ww. ustawy przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Przepis art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy stanowi, iż źródłami przychodów są: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Stosownie do art. 12 ust. 1 ww. ustawy za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Przepisy dotyczące określania przychodu ze stosunku pracy, w szczególności dotyczące innych nieodpłatnych świadczeń należy rozpatrywać w kontekście przepisów obowiązujących pracowników, określających m.in. zasady użytkowania i dbania o powierzone pracownikom mienie. Jak bowiem wynika z dyspozycji art. 124 § 2 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 z późn. zm.) - pracownik odpowiada w pełnej wysokości również za szkodę w mieniu innym niż wymienione w § 1, powierzonym mu z obowiązkiem zwrotu albo do wyliczenia się. Z powyższego wynika, że realizacja obowiązków służbowych przez pracownika nie może generować dla tego pracownika dodatkowego przychodu ze stosunku pracy.

W świetle wskazanego wyżej przepisu pracownicy dojeżdżający samochodami służbowymi z miejsca zamieszkania, będącego wyznaczonym miejscem parkowania do siedziby firmy oraz z siedziby firmy do miejsca zamieszkania - co do zasady - nie uzyskują przychodów ze stosunku pracy w postaci nieodpłatnego świadczenia w sytuacji, gdy miejsce parkowania samochodu służbowego zostało im wyznaczone przez pracodawcę zgodnie z uregulowanymi zasadami.

Sytuacja taka występuje wówczas, gdy pracodawca nie dysponuje zabezpieczonym placem bądź garażem, w którym mógłby bezpiecznie parkować samochody użytkowane przez Wnioskodawcę, bądź gdy wynika to z charakteru zadań służbowych realizowanych przez pracowników.

Jak wynika z przedstawionego stanu faktycznego, z uwagi na niejednokrotnie mobilny charakter czynności wykonywanych służbowo przez pracowników oraz wymaganą od nich dyspozycyjność, Spółka ustala z pracownikami, iż przekazany im samochód będzie parkowany w bezpiecznym miejscu znajdującym się m.in.: w pobliżu miejsca zamieszkania pracownika. Spółka zobowiązuje w takim wypadku pracownika do dbania o powierzony samochód służbowy. Parkowanie bądź garażowanie w miejscu zamieszkania pracownika ma na celu zapewnić pracownikowi mobilność oraz dyspozycyjność w wykonywaniu obowiązków służbowych, jednocześnie umożliwiając mu sprawowanie nadzoru nad powierzonym samochodem. W konsekwencji, pracownicy wykorzystują powierzone im samochody także w celu dojazdu do siedziby Spółki bądź innego miejsca wykonywania obowiązków służbowych z ustalonego miejsca parkowania (np. garażu, parkingu strzeżonego lub innego) oraz z powrotem. Zgodnie z regulaminem obowiązującym w Spółce pracownicy mogą również rozpoczynać podróż służbową z miejsca zamieszkania. Zasady udostępniania samochodów służbowych zostały uregulowane w polityce przyznawania i użytkowania samochodów służbowych w Spółce. Pracownicy są zobowiązani do podpisania oświadczenia, zgodnie z którym zobowiązują się do parkowania samochodów służbowych w określonych miejscach w celu dbania o powierzone im mienie Spółki oraz w celu utrzymania pełnej gotowości do wyjazdu służbowego niezależnie od dnia i godziny, jak również traktowania samochodu służbowego jako miejsca pracy.

Biorąc pod uwagę powyższe, należy stwierdzić, iż w przedstawionym stanie faktycznym przejazdy z ustalonego w pobliżu miejsca zamieszkania miejsca parkowania (np. garażu, parkingu strzeżonego lub innego) do siedziby Spółki i z powrotem, przydzielonymi samochodami służbowymi - co, jak wynika z wniosku, zostało podyktowane charakterem pracy - nie będą stanowiły przychodu dla pracowników ze stosunku pracy, o ile przejazdy te będą odbywać się wyłącznie w celach służbowych. Przejazdy stanowią realizację celu służbowego, jakim jest dbałość o powierzone mienie firmy, wyrażająca się w ustanowionych przez Spółkę zasadach poprzez parkowanie samochodu służbowego w miejscu gwarantującym jego bezpieczeństwo, a także - z uwagi na charakter zadań służbowych - stałą gotowość (mobilność) do wykonania obowiązków służbowych.

Reasumując należy stwierdzić, iż przejazdy ww. pracowników samochodem służbowym z ustalonego w pobliżu miejsca zamieszkania miejsca parkowania do miejsca wykonywania pracy - o ile nie służą one osobistym celom pracowników lecz odbywają się w ramach realizacji zadań służbowych - nie stanowią nieodpłatnego świadczenia w rozumieniu przepisu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a zatem wartości tego świadczenia nie można zaliczyć do przychodu pracowników ze stosunku pracy. Zatem Spółka nie jest obowiązana do wystąpienia w roli płatnika podatku dochodowego w związku z przejazdami pracowników z ustalonego w pobliżu miejsca zamieszkania miejsca parkowania do miejsca wykonywania pracy i z powrotem.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Odnosząc się do powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnych wskazać należy, iż rozstrzygnięcia w nich zawarte nie są wiążące dla Organu interpretacyjnego. Interpretacje podatkowe dotyczą tylko konkretnych, indywidualnych spraw podatników, osadzonych w określonym stanie faktycznym lub zdarzeniu przyszłym i dlatego też zawarte w nich rozstrzygnięcia są indywidualnie. Nie wywołują one zatem żadnych skutków prawnych w odniesieniu do innych podatników.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.