IBPBII/1/415-581/09/ASz

Pisma urzędowe
Status:  Nieoceniane

Pismo z dnia 5 października 2009 r. Izba Skarbowa w Katowicach IBPBII/1/415-581/09/ASz

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.)

Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 1 lipca 2009 r. (data wpływu do tut. Biura - 13 lipca 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych:

* w zakresie sposobu opodatkowania kwoty odszkodowania przez pracodawcę - jest nieprawidłowe,

* w zakresie możliwości opodatkowania otrzymanej kwoty odszkodowania przez wnioskodawczynię - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 13 lipca 2009 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie sposobu opodatkowania wypłaconego odszkodowania.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawczyni w okresie od 1 marca 2008 r. do 31 lipca 2008 r. pracowała na podstawie umowy o pracę. Poza umową o pracę zawarła z pracodawcą umowę o zakazie konkurencji. Po ustaniu stosunku pracy pracodawca nie wypłacał wnioskodawczyni (przez okres kolejnych 5 miesięcy), wynikającego z umowy o zakazie konkurencji, odszkodowania. W związku z powyższym wnioskodawczyni złożyła pozew w sądzie pracy. Na rozprawie w sądzie pracy pełnomocnik byłego pracodawcy zaproponował wnioskodawczyni ugodę. Z ugody, która została podpisana wynika, że pracodawca ma wypłacić wnioskodawczyni odszkodowanie w wysokości 5.000,00 zł. Po otrzymaniu kwoty wynikającej z zawartej ugody sądowej, tj. 5.000,00 zł wnioskodawczyni uzyskała w urzędzie skarbowym dwie sprzeczne informacje. Z jednej wynikało, że ww. odszkodowanie jest zwolnione z podatku dochodowego na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3b. Z drugiej, że powyższą kwotę wnioskodawczyni musi wykazać w zeznaniu rocznym i opodatkować zgodnie z obowiązującą skalą podatkową. Jednakże były pracodawca wystosował do wnioskodawczyni pismo z wezwaniem, aby zwróciła część wypłaconego odszkodowania tj. kwotę 900,00 zł tytułem podatku, którego sobie nie odliczył.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Kto w tym przypadku ma zapłacić podatek. Pracodawca, po wypłaceniu pełnej kwoty odszkodowania (5.000,00 zł), czy też wnioskodawczyni w zeznaniu rocznym według skali podatkowej. Czy tego typu ugody sądowe są zwolnione z opodatkowania.

Zdaniem wnioskodawczyni, jeśli obowiązek podatkowy ciąży na wypłacającym odszkodowanie, to były pracodawca, zgodnie z zawartą ugodą sądową powinien wypłacić pełną zasądzoną kwotę tj. 5.000,00 zł i dodatkowo odprowadzić podatek. Natomiast jeśli obowiązek podatkowy ciąży na wnioskodawczyni to powinna wykazać kwotę wynikającą z ugody sądowej na zeznaniu rocznym i rozliczyć się z urzędem skarbowym zgodnie ze skalą podatkową.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam, co następuje:

Zgodnie z treścią art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Natomiast przepis art. 11 ust. 1 ww. ustawy stanowi, iż przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Natomiast w myśl art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy wolne od podatku dochodowego są otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, z wyjątkiem:

a.

określonych w prawie pracy odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia umowy o pracę,

b.

odpraw pieniężnych wypłacanych na podstawie przepisów o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników,

c.

odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia funkcjonariuszom pozostającym w stosunku służbowym,

d.

odszkodowań przyznanych na podstawie przepisów o zakazie konkurencji,

e.

odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą,

f.

odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzeniem działów specjalnych produkcji rolnej, z których dochody są opodatkowane według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1, lub na zasadach, o których mowa w art. 30c,

g.

odszkodowań wynikających z zawartych umów lub ugód innych niż ugody sądowe.

Jak wynika z powyższego zapisu, odszkodowanie wypłacone z tytułu umowy o zakazie konkurencji nie zostało objęte zwolnieniem przedmiotowym, wynikającym z art. 21 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy i stanowi dla podatnika przychód podlegający opodatkowaniu. Podkreślić tutaj należy, iż nie będzie miało do niego zastosowanie również zwolnienie określone w treści art. 21 ust. 1 pkt 3b cyt. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, na które to zwolnienie wnioskodawczyni wskazuje w opisie zaistniałego stanu faktycznego. Do kategorii zwolnień objętych tym uregulowaniem zalicza się bowiem inne odszkodowania, niż wynikające z przepisów prawa, a więc te które nie zostały wymienione w treści art. 21 ust. 1 pkt 3 omawianej ustawy. Otrzymane przez wnioskodawczynię odszkodowanie z tytułu zakazu konkurencji wypłacane jest na podstawie przepisów kodeksu pracy (art. 101#178; k.p.). Wysokość i zasady ustalania tego rodzaju odszkodowania wynikają zatem wprost z przepisów ustawy.

Przedmiotowe odszkodowanie należy zakwalifikować do przychodów ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, bowiem jego wypłata jest uwarunkowana łączącym wcześniej strony stosunkiem pracy. Na podstawie tego przepisu, za przychody ze stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za nie wykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Treść art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazuje, iż osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nie posiadające osobowości prawnej, zwane dalej "zakładami pracy", są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

W myśl art. 39 ust. 1 ww. ustawy w terminie do końca lutego roku następującego po roku podatkowym płatnicy, o których mowa w art. 31, w przypadku gdy nie dokonują rocznego obliczenia podatku, są obowiązani przekazać podatnikowi i urzędowi skarbowemu, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania podatnika, a w przypadku podatnika, o którym mowa w art. 3 ust. 2a, urzędowi skarbowemu, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych - imienne informacje sporządzone według ustalonego wzoru (PIT-11), z zastrzeżeniem ust. 5. Informację, o której mowa w zdaniu pierwszym, sporządza się również w przypadku dokonywania wypłaty świadczeń określonych w art. 21 ust. 1 pkt 46 i 74.

Biorąc pod uwagę wyżej wymienione przepisy prawa należy stwierdzić, iż ustawodawca nałożył na płatnika obowiązek prawidłowego obliczenia, poboru i odprowadzenia w ciągu roku podatkowego zaliczek na podatek dochodowy od wynagrodzeń i innych świadczeń wypłaconych lub postawionych do dyspozycji pracownika, a także sporządzenia i przekazania podatnikowi i urzędowi skarbowemu w ustawowym terminie informacji oraz deklaracji według ustalonego wzoru. Informacja PIT-11 powinna zawierać prawidłowe dane o osiągniętych przez podatnika dochodach podlegających opodatkowaniu podatkiem dochodowym i pobranych zaliczkach na podatek.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że wnioskodawczyni poza umową o pracę zawarła z pracodawcą umowę o zakazie konkurencji. Po ustaniu stosunku pracy pracodawca nie wypłacał wnioskodawczyni (przez okres kolejnych 5 miesięcy), wynikającego z umowy o zakazie konkurencji, odszkodowania. Z ugody podpisanej w sądzie pracy wynika, że pracodawca ma wypłacić wnioskodawczyni odszkodowanie w wysokości 5.000,00 zł. Po otrzymaniu kwoty wynikającej z zawartej ugody sądowej, tj. 5.000,00 zł były pracodawca wystosował do wnioskodawczyni pismo z wezwaniem, aby zwróciła część wypłaconego odszkodowania tj. kwotę 900,00 zł tytułem podatku, którego sobie nie odliczył.

W świetle powołanych powyżej przepisów należy stwierdzić, że otrzymane przez wnioskodawczynię odszkodowanie wypłacone z tytułu umowy o zakazie konkurencji nie korzysta ze zwolnienia od podatku dochodowego od osób fizycznych. Zatem były pracodawca wnioskodawczyni kwotę odszkodowania w wysokości zasądzonej, tj. 5000,00 zł powinien potraktować jako kwotę brutto, od której zobowiązany był potrącić podatek dochodowy od osób fizycznych i odprowadzić do właściwego urzędu skarbowego, natomiast wnioskodawczyni powinna otrzymać odszkodowanie w wysokości netto czyli po potrąceniu podatku.

W związku z powyższym, z uwagi na to, iż zdaniem wnioskodawczyni pracodawca powinien wypłacić pełną zasądzoną kwotę i dodatkowo odprowadzić podatek, stanowisko wnioskodawczyni w tym zakresie jest nieprawidłowe.

Natomiast, niezależnie od powyższego wnioskodawczyni jest obowiązana otrzymaną kwotę odszkodowania wykazać w rozliczeniu rocznym za rok podatkowy, w którym odszkodowanie zostało jej wypłacone. Taki obowiązek ustawodawca nakłada na podatnika bez względu na to czy płatnik wykonał obowiązek pobrania i odprowadzenia zaliczki czy też nie.

Zgodnie bowiem z brzmieniem art. 45 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych podatnicy są obowiązani składać urzędom skarbowym zeznanie, według ustalonego wzoru, o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) w roku podatkowym, w terminie do dnia 30 kwietnia roku następującego po roku podatkowym, z zastrzeżeniem ust. 7 i 8.

Mając zatem na uwadze ww. przepis, jak również postanowienie art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym - podatnik zobowiązany jest wykazać w zeznaniu podatkowym, składanym za dany rok, wszystkie otrzymane w danym roku podatkowym przychody (dochody), z wyjątkiem tych, które korzystają ze zwolnienia lub w stosunku do których zaniechano poboru podatku. Zatem w zeznaniu tym należy wykazać również kwotę wypłaconego odszkodowania, wypłacone w roku, za który składane jest zeznanie.

Zatem w zakresie obowiązku wykazania kwoty wynikającej z ugody sądowej w zeznaniu rocznym i rozliczenia się z urzędem skarbowym zgodnie ze skalą podatkową stanowisko wnioskodawczyni należy uznać za prawidłowe.

Do wniosku wnioskodawczyni dołączyła plik dokumentów. Należy jednak zauważyć, że wydając interpretacje w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów nie przeprowadza postępowania dowodowego w związku z czym nie jest obowiązany, ani uprawniony do ich oceny; jest związany wyłącznie opisem stanu faktycznego przedstawionym przez wnioskodawczynię i jej stanowiskiem.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

Opublikowano: http://sip.mf.gov.pl