IBPBII/1/415-574/12/BD

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 30 maja 2012 r. (data wpływu do tut. Biura - 5 czerwca 2012 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zaliczenia do przychodu pracownika świadczeń związanych z użytkowaniem przez niego samochodu służbowego udostępnionego w celu dojazdu do/z miejsca pracy z/do miejsca zamieszkania (parkowania) - jest prawidłowe.

W dniu 5 czerwca 2012 r. do tut. Biura wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zaliczenia do przychodu pracownika świadczeń związanych z użytkowaniem przez niego samochodu służbowego udostępnionego w celu dojazdu do i z miejsca pracy z/do miejsca zamieszkania (parkowania).

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Pracownicy Wnioskodawcy wykorzystują samochody służbowe do wykonywania swoich obowiązków wynikających ze stosunku pracy. Po powrocie z delegacji samochody są pozostawiane na terenie firmy.

Ze względu na duże niedogodności związane z koniecznością parkowania samochodów na terenie należącym do pracodawcy, a mianowicie:

* problemy z zapewnieniem odpowiedniej ilości utwardzonych miejsc parkingowych (zaparkowane samochody utrudniają sobie wyjazd i dostawy towarów),

* uciążliwościami związanymi z koniecznością częstego wydawania samochodów w bardzo wczesnych godzinach rannych (wczesne wyjazdy ok. godziny 4:00 - 5:00) i przyjmowania ich w późnych godzinach wieczornych lub nocnych

Wnioskodawca postanowił zobowiązać pracowników do parkowania samochodów służbowych w ich miejscu zamieszkania. W tym przypadku pracownicy wyjeżdżający i powracający z podróży służbowej poza godzinami pracy firmy rozpoczynaliby i kończyli podróż w miejscu zamieszkania. Regulacją, z której wynikałby wskazany sposób postępowania, byłaby umowa o pracę.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy wartość świadczenia w postaci dojazdu z miejsca siedziby pracodawcy do miejsca zamieszkania i z powrotem będzie stanowić dla pracownika przychód ze stosunku pracy.

W ocenie Wnioskodawcy nie dochodzi do powstania przychodu z tytułu nieodpłatnych świadczeń, gdyż samochody nie są wykorzystywane do celów prywatnych, a do służbowych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Na podstawie art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody z wyjątkiem dochodów zwolnionych na podstawie art. 21, 52, 52a i 52c wymienionej ustawy oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Zgodnie z art. 11 ust. 1 ww. ustawy, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, przychodami są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

W myśl art. 12 ust. 1 ww. ustawy za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

W świetle wskazanego wyżej przepisu pracownicy dojeżdżający samochodami służbowymi z miejsca zamieszkania, będącego wyznaczonym miejscem parkowania do siedziby firmy oraz z siedziby firmy do miejsca zamieszkania będącym jednocześnie miejscem parkowania - co do zasady - nie uzyskują przychodów ze stosunku pracy w postaci nieodpłatnego świadczenia w sytuacji, gdy miejsce parkowania samochodu służbowego zostało im wyznaczone przez płatnika zgodnie z obowiązującym regulaminem. Sytuacja taka występuje wówczas, gdy płatnik nie dysponuje zabezpieczonym placem bądź garażem, w którym mógłby bezpiecznie parkować samochody stanowiące jego własność, bądź gdy wynika to z charakteru zadań służbowych realizowanych przez pracowników.

Przepisy dotyczące określania przychodu ze stosunku pracy, w szczególności dotyczące innych nieodpłatnych świadczeń należy rozpatrywać w kontekście przepisów obowiązujących pracowników określających m.in. zasady użytkowania i dbania o powierzone pracownikom mienie. Jak bowiem wynika z dyspozycji art. 124 § 2 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (tekst jedn.: Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 z późn. zm.) pracownik odpowiada w pełnej wysokości również za szkodę w mieniu innym niż wymienione w § 1, powierzonym mu z obowiązkiem zwrotu albo do wyliczenia się. Z powyższego wynika, że realizacja obowiązków służbowych przez pracownika nie może generować dla tego pracownika dodatkowego przychodu ze stosunku pracy.

Jak wynika z wniosku pracownicy Wnioskodawcy wykorzystują samochody służbowe do wykonywania swoich obowiązków wynikających ze stosunku pracy. Po powrocie z delegacji samochody są pozostawiane na terenie firmy, jednakże ze względu na duże niedogodności związane z koniecznością parkowania samochodów na terenie należącym do pracodawcy, postanowił on zobowiązać pracowników do parkowania samochodów służbowych w ich miejscu zamieszkania. W tym przypadku pracownicy wyjeżdżający i powracający z podróży służbowej poza godzinami pracy firmy rozpoczynaliby i kończyli podróż w miejscu zamieszkania. Regulacją, z której wynikałby wskazany sposób postępowania, byłaby umowa o pracę.

Zatem należy stwierdzić, iż w przedstawionym we wniosku zdarzeniu przyszłym wykorzystywanie przez pracowników samochodów służbowych w celu przejazdu do/z miejsca parkowania (miejsca zamieszkania pracowników) - które, jak wynika z wniosku, zostało podyktowane charakterem pracy - nie będzie generowało przychodu dla tychże pracowników ze stosunku pracy, o ile samochody te będą wykorzystywane wyłącznie w celach służbowych. Przejazdy te stanowić będą realizację celu służbowego wyrażoną w regulacjach umowy o pracę poprzez parkowanie samochodu służbowego w miejscu zamieszkania pracownika, gwarantując przez to jego bezpieczeństwo, a także - z uwagi na charakter zadań służbowych - stałą gotowość do wykonania obowiązków służbowych.

Reasumując należy stwierdzić, iż udostępnienie ww. pracownikom samochodów służbowych w celu przejazdu z miejsca zamieszkania do miejsca wykonywania pracy - o ile przejazdy nie będą służyć osobistym celom pracowników lecz będą wykonywane w ramach realizacji zadań służbowych - nie będzie stanowiło nieodpłatnego świadczenia w rozumieniu przepisu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a zatem wartości tego świadczenia nie należy zaliczać do przychodu pracowników ze stosunku pracy.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.