IBPBII/1/415-561/10/ASz - Otrzymane przez byłego pracownika odszkodowanie korzysta ze zwolnienia od podatku dochodowego od osób fizycznych. Na płatniku nie ciążą w związku z tym żadne obowiązki.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 6 maja 2010 r. (data wpływu do tut. Biura - 31 maja 2010 r.), uzupełnionym w dniu 13 sierpnia 2010 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania odszkodowania wypłaconego byłemu pracownikowi z tytułu rozwiązania umowy o pracę - jest nieprawidłowe.

W dniu 31 maja 2010 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania odszkodowania wypłaconego byłemu pracownikowi z tytułu rozwiązania umowy o pracę.

Z uwagi na fakt, iż wniosek nie spełniał wymogów formalnych, pismem z dnia 3 sierpnia 2010 r. Znak: IBPB II/1/415-561/10/ASz wezwano do jego uzupełnienia. Wniosek uzupełniono w dniu 13 sierpnia 2010 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

W dniu 4 marca 2010 r. wnioskodawczyni otrzymała wyrok sądu rejonowego dotyczący wypłacenia byłemu pracownikowi odszkodowania z tytułu rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia. Sąd uznał wadliwość wręczonego pracownikowi wypowiedzenia o pracę z powodu braku przyczyny wypowiedzenia tj. stawienie się do pracy po spożyciu alkoholu. Sąd nakazał wypłatę odszkodowania dla powoda w wysokości 5064,15 zł.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy podlega opodatkowaniu odszkodowanie wypłacone pracownikowi za rozwiązanie umowy o pracę.

Na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zwolnieniu podlegają otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, z wyjątkiem:

- określonych w prawie pracy odpraw i odszkodowań z tytułu okresu wypowiedzenia umowy o pracę.

Zdaniem wnioskodawczyni należy pobrać i odprowadzić podatek w wysokości jak od wynagrodzenia o pracę od wyżej wymienionego odszkodowania, ponieważ opisany przypadek zawiera się w ww. wyjątku.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam, co następuje:

W myśl art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 cytowanej ustawy, wolne od podatku są otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, z wyjątkiem:

Natomiast w przypadku, gdy wysokość lub zasady ustalania odszkodowania nie wynikają wprost z odrębnych ustaw lub aktów wykonawczych wydanych na podstawie tych odrębnych ustaw, a podstawą ich otrzymania jest wyrok lub ugoda sądowa, wówczas odszkodowanie takie korzysta ze zwolnienia od podatku dochodowego od osób fizycznych na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy, z wyjątkiem odszkodowań wymienionych pod lit. a) i b) tegoż przepisu.

Zgodnie bowiem z art. 21 ust. 1 pkt 3b cytowanej ustawy wolne od podatku dochodowego są inne odszkodowania lub zadośćuczynienia otrzymane na podstawie wyroku lub ugody sądowej do wysokości określonej w tym wyroku lub tej ugodzie, z wyjątkiem odszkodowań lub zadośćuczynień:

Kwestie zasad i podstawy do wypłaty odszkodowania z tytułu nieuzasadnionego wypowiedzenia umowy o pracę reguluje ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (tekst jedn. Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 z późn. zm.).

Zgodnie z art. 56 § 1 powołanej ustawy - Kodeks pracy, pracownikowi, z którym rozwiązano umowę o pracę bez wypowiedzenia z naruszeniem przepisów o rozwiązywaniu umów o pracę w tym trybie, przysługuje roszczenie o przywrócenie do pracy na poprzednich warunkach albo o odszkodowanie. O przywróceniu do pracy lub odszkodowaniu orzeka sąd pracy. Przepisy art. 45 § 2 i 3 stosuje się odpowiednio (art. 56 § 2 ww. ustawy). Stosownie do art. 58 ww. ustawy odszkodowanie, o którym mowa w art. 56, przysługuje w wysokości wynagrodzenia za okres wypowiedzenia. Jeżeli rozwiązano umowę o pracę, zawartą na czas określony albo na czas wykonania określonej pracy, odszkodowanie przysługuje w wysokości wynagrodzenia za czas, do którego umowa miała trwać, nie więcej jednak niż za 3 miesiące. W razie rozwiązania przez pracodawcę umowy o pracę, zawartej na czas określony lub na czas wykonania określonej pracy, z naruszeniem przepisów o rozwiązywaniu umów o pracę bez wypowiedzenia, pracownikowi przysługuje wyłącznie odszkodowanie, jeżeli upłynął już termin, do którego umowa miała trwać, lub gdy przywrócenie do pracy byłoby niewskazane ze względu na krótki okres, jaki pozostał do upływu tego terminu. Odszkodowanie przysługuje w wysokości określonej w art. 58 (art. 59 Kodeksu pracy). Jeżeli pracodawca rozwiązał umowę o pracę w okresie wypowiedzenia z naruszeniem przepisów o rozwiązywaniu umów o pracę bez wypowiedzenia, pracownikowi przysługuje wyłącznie odszkodowanie. Odszkodowanie przysługuje w wysokości wynagrodzenia za czas do upływu okresu wypowiedzenia (art. 60 Kodeksu pracy).

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że wnioskodawczyni otrzymała wyrok sądu dotyczący wypłacenia byłemu pracownikowi odszkodowania z tytułu rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia. Sąd uznał wadliwość wręczonego pracownikowi wypowiedzenia o pracę z powodu braku przyczyny wypowiedzenia tj. stawienie się do pracy po spożyciu alkoholu. Sąd nakazał wypłatę odszkodowania dla powoda w wysokości 5064,15 zł.

Należy zatem stwierdzić, że podstawą przyznanego byłemu pracownikowi odszkodowania jest wyrok sądowy. Sąd uznał, że wręczone byłemu pracownikowi wypowiedzenie o pracę było wadliwe z powodu niepodania przyczyny wypowiedzenia, a zatem rozwiązanie umowy o pracę naruszało przepisy o rozwiązywaniu umów o pracę bez wypowiedzenia. Jeżeli wysokość przedmiotowego odszkodowania została ustalona w oparciu o powołane powyżej przepisy art. 56 i art. 58 Kodeksu pracy - jest to kwota wynagrodzenia za czas, do którego umowa miała trwać - to wypłacone odszkodowanie jest odszkodowaniem, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zaistniały stan faktyczny, wypełnia zatem dyspozycję powołanego powyżej art. 21 ust. 1 pkt 3 cyt. ustawy, gdyż wysokość otrzymanego odszkodowania wynika wprost z przepisów ustawy (Kodeksu pracy) i nie należy do odszkodowań wymienionych w tym art. pod lit. a)-g), a w szczególności nie jest odszkodowaniem z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia umowy o pracę. Podstawą przyznania pracownikowi odszkodowania nie było skrócenie okresu wypowiedzenia umowy o pracę, lecz naruszające przepisy prawa pracy rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia. W związku z powyższym należy uznać, iż otrzymane przez byłego pracownika odszkodowanie korzysta ze zwolnienia od podatku dochodowego od osób fizycznych i w konsekwencji na wnioskodawczyni nie ciążą obowiązki płatnika określone w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W związku z powyższym stanowisko wnioskodawczyni należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.