IBPBII/1/415-551/14/BJ

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) - Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 30 czerwca 2014 r. (data wpływu do Biura - 3 lipca 2014 r.), uzupełnionym 17 września 2014 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ulgi abolicyjnej:

* w części dotyczącej prawa do skorzystania z ulgi i złożenia korekty zeznania - jest prawidłowe,

* w części dotyczącej nieuwzględnienia w formularzach podatkowych podatku zapłaconego za granicą - jest nieprawidłowe.

W dniu 3 lipca 2014 r. wpłynął do Biura ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ulgi abolicyjnej.

Z uwagi na fakt, iż wniosek nie spełniał wymogów formalnych, w piśmie z 10 września 2014 r. znak: IBPB II/1/415-551/14/BJ wezwano Wnioskodawcę o jego uzupełnienie. Wniosek uzupełniono 17 września 2014 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

W 2011 r. będąc zatrudniony przez norweską firmę Wnioskodawca został oddelegowany do pracy w Korei Południowej.

W ramach umowy o pracę w 2011 r. Wnioskodawca przebywał i osiągał dochody na terenie Korei przez 213 dni. Wynagrodzenie wypłacane było przez jego pracodawcę czyli firmę z Norwegii. W załączniku PIT-ZG do zeznania rocznego Wnioskodawca wykazał dochody uzyskane w Korei Południowej pod pozycją 9 kolumna C w wysokości 340.919,02 zł, jako dochody do których ma zastosowanie metoda odliczenia proporcjonalnego (art. 27 ust. 9 i 9a ustawy), zaś w pozycji 10 załącznika Wnioskodawca wykazał kwotę 0,00 zł. Następnie po uwzględnieniu dochodów uzyskanych z pracy w Polsce (1.106,10 zł), dochodów z działalności gospodarczej (strata 51.756,26 zł) oraz dochodów małżonki (z pracy - 8.951,11 zł i zasiłków 393,51 zł), a następnie dokonaniu odliczeń w ramach składek na ubezpieczenie społeczne w łącznej wysokości 8.131,56 zł, Wnioskodawca uzyskał kwotę dochodu do opodatkowania w wysokości 343.238,18 zł. Obliczony podatek w wysokości 84.776,28 zł. Wnioskodawca pomniejszył o składki na ubezpieczenie zdrowotne w wysokości 2.927,55 zł oraz skorzystał z ulgi na dwoje dzieci w wysokości 2.224,08 zł.

W wyniku niewiedzy Wnioskodawca nie skorzystał z odliczenia ulgi z art. 27g ustawy, a obliczoną różnicę między podatkiem należnym a sumą pobranych zaliczek (529 zł), której wysokość wyniosła 79.096,00 zł. Wnioskodawca wpłacił w dniu 27 kwietnia 2012 r. na konto Urzędu Skarbowego.

Norweska firma w ramach oddelegowania pokrywała koszty podróży służbowej będące składową kosztów dojazdu do lotniska własnym samochodem, biletów lotniczych i dojazdu taxi z lotniska do zakładu pracy w Korei. Wypłacone kwoty stanowiły zwrot uprzednio poniesionych przez Wnioskodawcę kosztów podróży do pracy w Korei, co firma norweska rozliczyła przed Urzędem Skarbowym w Norwegii, wykazując jako przychód nie podlegający opodatkowaniu. W związku z tym, że przychód z tego tytułu stanowił zwrot kosztów podróży służbowej, Wnioskodawca nie wykazywał powyższych kwot w zeznaniu rocznym, gdyż na tej samej zasadzie w Polsce rozliczenie należności za czas podróży służbowej jest wolne od opodatkowania.

W piśmie z 16 września 2014 r. (data wpływu do Biura - 17 września 2014 r.), stanowiącym uzupełnienie wniosku Wnioskodawca wskazał, że w 2011 jego centrum interesów osobistych i miejsce zamieszkania w rozumieniu art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych znajdowało się na terenie Polski.

Od uzyskanych dochodów z pracy w Korei Południowej został odprowadzony podatek dochodowy do tamtejszego urzędu skarbowego.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy Wnioskodawca miał prawo do skorzystania z ulgi wynikającej z art. 27g ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wnioskodawca uważa, że miał prawo skorzystać z ulgi wynikającej z art. 27g ustawy.

Na terenie Polski Wnioskodawca podlega nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu od dochodów ze źródeł powstałych na terenie i poza granicami Polski. Do dochodów zagranicznych prawo polskie przewiduje zastosowanie dwóch metod obliczenia podatku. Pierwsza z nich zawarta została w art. 27 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - jest to metoda określana metodą wyłączenia z progresją, zaś druga została sformułowana w art. 27 ust. 9 ustawy i zwana jest popularnie metodą zaliczenia bądź odliczenia proporcjonalnego. Zastosowanie odpowiedniej metody rozliczenia dochodów zagranicznych uzależnione jest od zapisów umów o unikaniu podwójnego opodatkowania zawartych z poszczególnymi państwami. Jeśli umowa o unikaniu podwójnego opodatkowania nie stanowi o zastosowaniu do dochodów metody określonej w art. 27 ust. 8 (wyłączenia z progresją) lub Polska nie zawarła umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania z danym krajem, wówczas zastosowanie ma metoda zaliczenia.

Do dochodów uzyskanych w Korei Południowej w 2011 r. ma zastosowanie umowa o unikaniu podwójnego opodatkowania (Dz. U. z 1992 r. Nr 28, poz. 126), która nie stanowi o zastosowaniu metody określonej w art. 27 ust. 8 ustawy, a zatem dochody uzyskane w Korei łączy się z dochodami uzyskanymi ze źródeł położonych na terytorium Polski. W tym przypadku od podatku obliczonego od łącznej sumy dochodów odlicza się kwotę równą podatkowi dochodowemu zapłaconemu w obcym państwie przy zastosowaniu proporcji. Jeżeli podatnik uzyskał zatem dochody podlegające w Polsce opodatkowaniu z zastosowaniem metody odliczenia proporcjonalnego sformułowanego w art. 27 ust. 9 ustawy, to ma prawo do ulgi określonej w art. 27g - odliczenia kwoty stanowiącej różnicę pomiędzy podatkiem obliczonym zgodnie z art. 27 ust. 9 lub 9a (metodą zaliczenia) a kwotą podatku obliczonego według zasad określonych w art. 27 ust. 8 ustawy (metoda wyłączenia). Jest to jedyny warunek skorzystania z powyższej ulgi. Nie ma również znaczenia czy w pozycji 10 załącznika PIT-ZG jest wykazana jakakolwiek kwota podatku zapłaconego za granicą, gdyż kwota ta wpływa jedynie na możliwość pomniejszenia kwoty podatku podlegającego wpłacie bądź zwrotowi na terenie Polski. Nie można uzależniać prawa do skorzystania z ulgi od kwoty podatku zapłaconego w obcym państwie, gdyż w tym zakresie prawo polskie nie ma zastosowania.

Wnioskodawca uważa zatem, że ma prawo do skorygowania zeznania i skorzystania z ulgi przysługującej mu na podstawie art. 27g ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam co następuje:

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 z późn. zm.) osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

W myśl art. 3 ust. 1a ww. ustawy, za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

Stosownie do art. 3 ust. 2a powołanej ustawy, osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 4a ww. ustawy).

Z uwagi na to, że Wnioskodawca pracował w Korei Południowej, w niniejszej sprawie znajdzie zastosowanie konwencja między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Republiki Korei w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu, podpisana w Seulu w dniu 21 czerwca 1991 r. (Dz. U. Nr 28, poz. 126).

Zgodnie z art. 4 ust. 1 ww. konwencji, w rozumieniu niniejszej konwencji określenie "osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie" oznacza każdą osobę, która zgodnie z prawem tego Państwa podlega tam opodatkowaniu z uwagi na jej miejsce zamieszkania, jej miejsce stałego pobytu, siedzibę naczelnego lub głównego biura, siedzibę zarządu albo inne kryterium o podobnym charakterze. Jednakże określenie to nie obejmuje żadnej osoby, która podlega opodatkowaniu w tym Państwie w odniesieniu do dochodu pochodzącego jedynie ze źródeł w tym Państwie.

W myśl art. 4 ust. 2 ww. konwencji, jeżeli stosownie do postanowień ustępu 1 osoba fizyczna ma miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, to status tej osoby będzie określony według następujących zasad:

Definicja ta odnosi się zatem do określenia "miejsca zamieszkania" przyjętego w ustawodawstwach wewnętrznych państw i uwzględnia różne formy więzi osobistej z państwem, które we własnym ustawodawstwie ustala podstawę podlegania nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu.

Przepis art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazuje na dwa warunki, od spełnienia których uzależnia się kwalifikację danej osoby jako mającej miejsce zamieszkania w Polsce. Powyższe przesłanki są rozdzielone spójnikiem "lub", co jest równoznaczne z tym, że wystarczy spełnienie którejkolwiek z nich, aby uznać, że osoba posiada miejsce zamieszkania w Polsce, a co za tym idzie - podlega w kraju nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, czyli opodatkowaniu od wszystkich osiąganych dochodów.

Jako pierwszy warunek pozwalający na uznanie osoby za mającą miejsce zamieszkania na terytorium RP przepis wskazuje posiadanie centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych). Przesłanka ta została skonstruowana w bardzo szeroki sposób, jeśli chodzi o zakreśloną grupę osób, które na potrzeby podatku dochodowego od osób fizycznych posiadają w Polsce ośrodek interesów życiowych. Wynikać może to z użycia w powołanym powyżej przepisie spójnika "lub" w sformułowaniu "centrum interesów osobistych lub gospodarczych" dla doprecyzowania kiedy uznaje się daną osobę za mającą miejsce zamieszkania na terytorium RP. Tym samym określona osoba, która ma ścisłe powiązania biznesowe czy też gospodarcze w Polsce, a całą rodzinę i znajomych w innym państwie, może w takiej sytuacji podlegać opodatkowaniu w Polsce od całości swoich dochodów.

Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej uważa się również osobę fizyczną, która przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. W świetle art. 3 ust. 1a analizowany warunek stanowi samodzielną podstawę do uznawania określonej kategorii osób za rezydentów, niezależną od omówionego powyżej posiadania na terytorium RP centrum interesów życiowych.

Wnioskodawca wskazał, że w 2011 r. jego centrum interesów osobistych i miejsce zamieszkania w rozumieniu art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych znajdowało się na terenie Polski. Zatem, od całości dochodów (przychodów) osiągniętych w 2011 r. podlega on obowiązkowi podatkowemu w Polsce, bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Na mocy art. 15 ust. 1 ww. konwencji, z zastrzeżeniem postanowień artykułów 16, 18, 19, 20 i 21, pensje, płace i podobne wynagrodzenia, które osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie osiąga z pracy najemnej, mogą podlegać opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że praca wykonywana jest w drugim Umawiającym się Państwie. Jeżeli praca jest tam wykonywana, to osiągane za nią wynagrodzenie może być opodatkowane w tym drugim Państwie.

Natomiast zgodnie z art. 15 ust. 2 ww. konwencji, bez względu na postanowienie ustępu 1 wynagrodzenie, jakie osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie osiąga z pracy najemnej, wykonywanej w drugim Umawiającym się Państwie, może podlegać opodatkowaniu tylko w pierwszym Państwie, jeżeli:

W świetle powyższych przepisów, należy stwierdzić, iż zgodnie z art. 15 ust. 1 konwencji, wynagrodzenie pracownika mającego miejsce zamieszkania w Polsce podlega opodatkowaniu tylko w Polsce, chyba że praca wykonywana jest na terytorium Korei. W takim przypadku dochód ten może być opodatkowany zarówno w Korei jak i w państwie rezydencji, czyli w Polsce.

Natomiast art. 15 ust. 2 konwencji określa wyjątek od powyższej zasady, zgodnie z którym wynagrodzenie pracownika podlega opodatkowaniu wyłącznie w państwie rezydencji, czyli w Polsce, o ile łącznie zostaną spełnione określone w tym artykule warunki. Niespełnienie któregokolwiek z tych warunków powoduje, iż wynagrodzenie pracownika podlega opodatkowaniu na zasadach określonych w art. 15 ust. 1 konwencji, czyli w państwie, w którym praca jest wykonywana (w Korei) oraz w państwie miejsca zamieszkania podatnika (w Polsce).

Ponieważ Wnioskodawca przebywał na terenie Korei przez 213 dni, nie został spełniony warunek określony w art. 15 ust. 2 lit. a konwencji. Tym samym wynagrodzenie Wnioskodawcy z tytułu pracy w Korei podlega opodatkowaniu zarówno w Korei, jak i w Polsce, na zasadach określonych w art. 15 ust. 1 konwencji. Przy czym, w Korei opodatkowaniu podlega dochód z tytułu pracy tam wykonywanej, według przepisów prawa podatkowego tam obowiązujących.

Jednocześnie, w celu zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu w Polsce należy zastosować określoną w art. 23 ust. 1 konwencji metodę unikania podwójnego opodatkowania.

Zgodnie z art. 23 ust. 1 ww. konwencji, w przypadku osoby mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w Polsce podwójnego opodatkowania unikać się będzie w sposób następujący: Jeżeli osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Polsce osiąga dochód, który zgodnie z postanowieniami niniejszej konwencji może być opodatkowany w Korei, to Polska zezwoli na potrącenie od podatku dochodowego tej osoby kwoty równej podatkowi zapłaconemu w Korei. Jednakże takie potrącenie nie może przekroczyć tej części podatku obliczonego przed dokonaniem potrącenia, który przypada od dochodu osiąganego w Korei.

Z zapisów powyższej konwencji wynika, że rozliczenie dochodów osiągniętych w Korei następuje za pomocą metody odliczenia proporcjonalnego. W ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych zasadzie tej odpowiada m.in. przepis art. 27 ust. 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z treścią art. 27 ust. 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jeżeli podatnik, o którym mowa w art. 3 ust. 1, osiąga również dochody z tytułu działalności wykonywanej poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub ze źródeł przychodów znajdujących się poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, a umowa o unikaniu podwójnego opodatkowania nie stanowi o zastosowaniu metody określonej w ust. 8, lub z państwem, w którym dochody są osiągane, Rzeczpospolita Polska nie zawarła umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, dochody te łączy się z dochodami ze źródeł przychodów położonych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. W tym przypadku od podatku obliczonego od łącznej sumy dochodów odlicza się kwotę równą podatkowi dochodowemu zapłaconemu w obcym państwie. Odliczenie to nie może jednak przekroczyć tej części podatku obliczonego przed dokonaniem odliczenia, która proporcjonalnie przypada na dochód uzyskany w państwie obcym.

Uwzględniając powyższe, metodę unikania podwójnego opodatkowania określaną jako metoda proporcjonalnego odliczenia (zaliczenia) stosuje się w przypadku, gdy umowa o unikaniu podwójnego opodatkowania nie stanowi o zastosowaniu metody wyłączenia z progresją.

Zatem, dochody Wnioskodawcy osiągnięte w 2011 r. z pracy wykonywanej w Korei podlegają w Polsce opodatkowaniu, przy czym do obliczenia podatku należnego za dany rok będzie w tym przypadku miała zastosowanie tzw. metoda proporcjonalnego zaliczenia (odliczenia podatku zapłaconego za granicą).

Z kolei uregulowania dotyczące tzw. ulgi abolicyjnej zawarte zostały w treści art. 27g ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W myśl tego przepisu podatnik podlegający obowiązkowi podatkowemu określonemu w art. 3 ust. 1, rozliczający na zasadach określonych w art. 27 ust. 9 albo 9a uzyskane w roku podatkowym poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dochody:

- ma prawo odliczyć od podatku dochodowego, obliczonego zgodnie z art. 27, pomniejszonego o kwotę składki, o której mowa w art. 27b, kwotę obliczoną zgodnie z ust. 2.

Na podstawie art. 27g ust. 2 ww. ustawy, odliczeniu podlega kwota stanowiąca różnicę między podatkiem obliczonym zgodnie z art. 27 ust. 9 albo 9a a kwotą podatku obliczonego od dochodów ze źródeł, o których mowa w ust. 1, przy zastosowaniu do tych dochodów zasad określonych w art. 27 ust. 8.

W myśl postanowień art. 27 ust. 8 ustawy, jeżeli podatnik, o którym mowa w art. 3 ust. 1, oprócz dochodów podlegających opodatkowaniu, zgodnie z ust. 1, osiągał również dochody z tytułu działalności wykonywanej poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub ze źródeł przychodów znajdujących się poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, zwolnione od podatku na podstawie umów o unikaniu podwójnego opodatkowania lub innych umów międzynarodowych - podatek określa się w następujący sposób:

W świetle powołanych powyżej przepisów należy zatem stwierdzić, że podatnik uzyskujący dochody z pracy za granicą w państwie, z którym zawarta umowa o unikaniu podwójnego opodatkowania przewiduje - w celu uniknięcia podwójnego opodatkowania - tzw. metodę odliczenia proporcjonalnego, winien dokonać obliczenia rocznego podatku z uwzględnieniem postanowień art. 27 ust. 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a następnie od tak obliczonego podatku podatnik ma dopiero prawo odliczyć ulgę abolicyjną, o której mowa w cyt. powyżej art. 27g ww. ustawy. Zatem aby prawidłowo wypełnić zapis ustawy w pierwszej kolejności odlicza się kwotę podatku zapłaconego za granicą, a dopiero w następnej kolejności można skorzystać z przysługującego uprawnienia wprowadzonego do ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przez art. 27g, czyli tzw. ulgi abolicyjnej.

Ulga polega na odliczeniu od podatku - obliczonego zgodnie z art. 27 ustawy (a więc również przy uwzględnieniu zapisów zawartych w ust. 9 lub 9a tego przepisu) i pomniejszonego o kwotę składki na ubezpieczenie zdrowotne, o której mowa w art. 27b ustawy - kwoty stanowiącej różnicę między podatkiem obliczonym przy zastosowaniu metody odliczenia proporcjonalnego a kwotą podatku obliczonego przy zastosowaniu metody wyłączenia z progresją. Przy tym - jak wynika jednoznacznie z dyspozycji art. 27g ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - dla potrzeb określenia wysokości ww. ulgi należy przyjmować podatek obliczony zgodnie z art. 27 ust. 9 albo 9a ww. ustawy, tj. według schematu: od łącznej sumy dochodów podlegających opodatkowaniu w Polsce (uzyskanych ze źródeł położonych w kraju i poza granicami kraju lub też uzyskanych tylko za granicą) oblicza się podatek według skali podatkowej i dokonuje stosownych odliczeń podatku dochodowego zapłaconego w obcym państwie.

Z wniosku wynika, że Wnioskodawca składając zeznanie roczne za 2011 r. nie skorzystał z ulgi abolicyjnej, o której mowa w art. 27g ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W załączniku PIT-ZG do zeznania rocznego Wnioskodawca wykazał dochody uzyskane w Korei Południowej pod pozycją 9 kolumna "c" (zatytułowanej "Dochód, o którym mowa w art. 27 ust. 9 i 9a ustawy") w wysokości 340.919,02 zł, zaś w pozycji 10 PIT-ZG (zatytułowanej "Podatek zapłacony za granicą od dochodów, o których mowa w kol. c") Wnioskodawca wykazał kwotę 0,00 zł.

Mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny oraz powołane wyżej przepisy prawa stwierdzić należy, że otrzymane przez Wnioskodawcę wynagrodzenia podlegają na mocy przywołanej powyżej konwencji opodatkowaniu zarówno w państwie źródła, tj. w Korei, jak i w państwie miejsca zamieszkania, tj. w Polsce. Przy tym, do obliczenia podatku należnego w Polsce ma zastosowanie tzw. metoda proporcjonalnego odliczenia (odliczenia podatku zapłaconego za granicą). Wnioskodawcy przysługuje więc prawo skorzystania z ulgi, o której mowa w art. 27g ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. odliczenia kwoty stanowiącej różnicę pomiędzy podatkiem obliczonym zgodnie z art. 27 ust. 9 (metodą zaliczenia) a kwotą podatku obliczonego według zasad określonych w art. 27 ust. 8 ustawy (metoda wyłączenia).

Skoro Wnioskodawca składając zeznanie roczne za 2011 r. nie skorzystał z ulgi abolicyjnej ma prawo do złożenia korekty tego zeznania.

Tym samym w tej części stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Jednocześnie zauważyć należy, że z uregulowań art. 27 ust. 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, iż od podatku obliczonego od łącznej sumy dochodów odlicza się kwotę równą podatkowi dochodowemu zapłaconemu w obcym państwie), a następnie od tak obliczonego podatku podatnik ma dopiero prawo odliczyć ulgę abolicyjną, o której mowa w art. 27g ww. ustawy. Odliczenie, w ramach proporcji, podatku zapłaconego w innym państwie jest więc obowiązkiem podatnika. Nie ma możliwości nieodliczenia podatku zapłaconego w innym państwie (nawet jeśli podatnik spodziewa się zwrotu tego podatku w latach następnych).

Nie można więc zgodzić się z Wnioskodawcą, że nie ma znaczenia czy w pozycji 10 załącznika PIT-ZG jest wykazana jakakolwiek kwota podatku zapłaconego za granicą. Brak wykazania takiej kwoty podatku a następnie brak jej uwzględnienia przy obliczaniu podatku należnego za dany rok podatkowy spowoduje bowiem naruszenie przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. obliczenie podatku z pominięciem obowiązujących przepisów.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy w tym zakresie należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.