IBPBII/1/415-544/09/MCZ

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 23 marca 2009 r. (data wpływu do tut. Biura - 10 kwietnia 2009 r.), uzupełnionym w dniu 1 czerwca 2009 r. o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych m.in. w zakresie obowiązków płatnika z tytułu zatrudnienia pracownika będącego obywatelem Czech, wykonującego pracę w Czechach-jest prawidłowe.

W dniu 10 kwietnia 2009 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych m.in. w zakresie obowiązków płatnika z tytułu zatrudnienia pracownika będącego obywatelem Czech, wykonującego pracę w Czechach.

W związku z brakami formalnymi, pismem z dnia 28 maja 2009 r. Znak IBPB II/1/415-328/09/MCZ wezwano wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku. Uzupełnienia dokonano w dniu 1 czerwca 2009 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Polska spółka będąca wnioskodawcą zatrudnia na umowę o pracę pracownika - obywatela Czech, mającego stałe miejsce zamieszkania w Czechach. Miejsce pracy zostało wyznaczone w umowie w miejscu zamieszkania pracownika, czyli w Czechach. Umowa została zawarta na czas nieokreślony, w wymiarze pracy na pełny etat (czas pracy - 8 godzin dziennie). Zawartą umowę poddano regulacji przepisów prawa pracy obowiązujących w Polsce. Pracownik został zatrudniony na stanowisku "service engineer". Otrzymuje on wynagrodzenie miesięczne, dodatek za dyspozycyjność oraz premię uznaniową - przyznawaną zgodnie z regulaminem wynagrodzeń. Za ewentualne przejazdy z Czech do Polski pracownik otrzymuje diety z tytułu zagranicznych podróży służbowych.

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytania:

* Jak powinno wyglądać rozliczenie podatkowe zatrudnionego przez polską spółkę czeskiego pracownika mieszkającego na stałe w Czechach i wykonującego pracę w miejscu zamieszkania.

* Czy pracodawca polski ma obowiązki płatnika wynikające z zawartej umowy o pracę w stosunku do ww. pracownika.

* W jaki sposób należy rozliczyć diety z tytułu krajowych i zagranicznych podróży służbowych.

Zdaniem wnioskodawcy, w przypadku zatrudnienia przez polskiego pracodawcę czeskiego pracownika, który wykonuje pracę na terytorium Czech, polski pracodawca nie będzie pełnił funkcji płatnika przed polskimi organami podatkowymi. Wnioskodawca na potwierdzenie powyższego powołuje postanowienie Naczelnika Urzędu Skarbowego w Giżycku z 27 lutego 2006 r. US-l-1-410-3-10/06 oraz wyrok NSA z dnia 22 marca 2001 r. S.A./Sz 2226/99.

Natomiast diety z tytułu podróży służbowej należą się pracownikowi w przypadku podróży służbowej poza określone w umowie o pracę miejsce wykonywania pracy. Miejsce wykonywania pracy jest istotnym elementem umowy o pracę, co wynika z art. 29 § 1 pkt 2 Kodeksu pracy. Ponieważ nie ma jego ustawowej definicji, strony zawierające umowę o pracę mają dużą swobodę przy jego ustalaniu. W zawartej umowie o pracę miejsce wykonywania pracy zostało określone jako "miejsce zamieszkania (domicylu) pracownika". Definicję miejsca zamieszkania podaje art. 25 Kodeksu cywilnego. Zgodnie z tym przepisem miejscem zamieszkania osoby fizycznej jest miejscowość, w której ta osoba stale przebywa z zamiarem stałego pobytu. Z umowy wynika, że miejscem zamieszkania pracownika jest miejscowość L. w Czechach - zatem miejscem wykonywania pracy będzie również ta miejscowość. Poprawność takiego rozumowania i stanowiska zdaniem wnioskodawcy potwierdza wyrok Sądu Najwyższego z dnia 11 kwietnia 2001 r. (sygn. I PKN - SN) oraz z dnia 1 kwietnia 1985 r. (sygn. I PR 19/85). Za pracę wykonywaną poza tą miejscowością, pracownikowi przysługuje dieta z tytułu podróży służbowej. Jednakże, cytując wyrok Sądu Najwyższego z dnia 11 kwietnia 2001 r. (sygn. I PKN 350/2000):"nie każde wykonywanie zadania poza miejscowością, w której znajduje się stałe miejsce pracy pracownika jest podróżą służbową. Podstawę formalną podróży służbowej stanowi polecenie wyjazdu. Polecenie takie powinno określać zadanie oraz termin i miejsce jego wykonywania. Nie jest podróżą służbową wykonywanie pracy w różnych miejscowościach, gdy przedmiotem zobowiązania pracownika jest stałe wykonywanie pracy w tych miejscowościach, a ich wyboru i terminu dokonuje każdorazowo sam pracownik".

Zawartą między polską spółką a pracownikiem Czechem umowę o pracę poddano regulacji polskiego prawa pracy. Zatem do wypłaty diet z tytułu ewentualnych podróży służbowych (tak krajowych - na terenie Czech, jak i zagranicznych - do Polski) pracownika odpowiednie zastosowanie będą miały przepisy polskiego Kodeksu pracy i rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej. Zatem, zgodnie z prawem polskim, czeski pracownik będzie miał prawo do diet z tytułu podróży służbowych, tylko wtedy, gdy otrzyma od pracodawcy polecenie wyjazdu określające zadanie oraz termin i miejsce jego wykonywania. Do określenia wysokości oraz warunków ustalania należności z tytułu podróży służbowej odbywanej poza granicami kraju będzie miało zastosowanie rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2002 r. (Dz. U. Nr 236, poz. 1991 z późn. zm.), chyba że spółka określiła odmienne warunki zasad odbywania i rozliczania podróży służbowej w przepisach wewnętrznych (regulaminie, czy umowie o pracę). Z tytułu podróży służbowej odbywanej w terminie i w państwie określonym przez pracodawcę, pracownikowi przysługuje zwrot kosztów oraz dieta.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Na wstępie zaznaczyć należy, że przedmiotowa interpretacja dotyczy wyłącznie obowiązków polskiego płatnika wobec czeskiego pracownika wykonującego pracę na terytorium Czech.

I stanowi odpowiedź na pytania 1,3 i 4 wniosku

Zagadnienie objęte pytaniem nr 2 dotyczącym opodatkowania dochodów uzyskiwanych przez czeskiego pracownika w Czechach na podstawie umowy o pracę zawartej ze spółką polską zostało rozstrzygnięte w interpretacji indywidualnej z dnia 7 lipca 2009 r. Znak: IBPB II/1/415-328/09/MCZ.

Odpowiedź na pytanie 1 i 3

W związku z tym, że wynagrodzenie pracownika czeskiego zatrudnionego przez pracodawcę na umowę o pracę w Czechach podlega opodatkowaniu na zasadach określonych w art. 15 ust. 1 umowy między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Republiki Czeskiej w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku sporządzonej w Warszawie dnia 24 czerwca 1993 r. (Dz. U. z 1994 r. Nr 7, poz. 189), czyli w państwie, w którym pracownik ma miejsce zamieszkania tj., w Czechach, według przepisów czeskiego prawa podatkowego, to dochody te nie podlegają opodatkowaniu w Polsce.

Stosownie do art. 31 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.) osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nie posiadające osobowości prawnej, zwane dalej "zakładami pracy", są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Jednakże jak wynika z art. 32 ust. 6 ww. ustawy zakład pracy nie pobiera zaliczek na podatek dochodowy od dochodów uzyskanych przez pracownika z pracy wykonywanej poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, pod warunkiem że dochody te podlegają lub będą podlegać opodatkowaniu poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Na wniosek podatnika zakład pracy pobiera zaliczki na podatek dochodowy, stosownie do przepisów ust. 1-5, z uwzględnieniem art. 27 ust. 9 i 9a.

Biorąc pod uwagę definicję pojęcia "płatnik" zawartą w art. 8 ustawy - Ordynacja podatkowa, zgodnie z którą płatnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, obowiązana na podstawie przepisów prawa podatkowego do obliczenia i pobrania od podatnika podatku i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu, stwierdzić należy, że wnioskodawca istotnie nie jest płatnikiem w przedmiotowej sprawie.

W myśl art. 39 ust. 1 ww. ustawy w terminie do końca lutego roku następującego po roku podatkowym płatnicy, o których mowa w art. 31, art. 33 i art. 35, w przypadku gdy nie dokonują rocznego obliczenia podatku, są obowiązani przekazać podatnikowi i urzędowi skarbowemu, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania podatnika, a w przypadku podatnika, o którym mowa w art. 3 ust. 2a, urzędowi skarbowemu, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych - imienne informacje sporządzone według ustalonego wzoru, z zastrzeżeniem ust. 5. Informację, o której mowa w zdaniu pierwszym, sporządza się również w przypadku dokonywania wypłaty świadczeń określonych w art. 21 ust. 1 pkt 46 i 74. W informacji tej wykazuje się również dochody zwolnione od podatku na podstawie umów o unikaniu podwójnego opodatkowania lub innych umów międzynarodowych.

Z powyższego wynika, że wnioskodawca zachowuje wobec czeskiego pracownika jako zakład pracy określone obowiązki, nawet jeśli nie ma obowiązku poboru zaliczek na podatek. Obowiązek ten ma charakter informacyjny i polega na wystawieniu deklaracji PIT -11 oraz przekazaniu jej pracownikowi i właściwemu urzędowi skarbowemu.

Odpowiedź na pytanie 4

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 21 ust. 1 pkt 16 tej ustawy wolne od podatku dochodowego są diety i inne należności za czas:

Na podstawie ww. przepisu przysługujące pracownikowi z tytułu odbytej podróży służbowej, w terminie i w państwie określonym przez pracodawcę, diety oraz zwrot kosztów za przejazdy, dojazdy, noclegi, a także inne wydatki określone przez pracodawcę odpowiednio do uzasadnionych potrzeb podlegają zwolnieniu od podatku dochodowego od osób fizycznych.

Wysokość, do której ww. diety i inne należności za czas podróży służbowej pracownika wolne są od podatku dochodowego określają rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2002 r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju (Dz. U. z 2002 r. Nr 236, poz. 1990 z późn. zm.) oraz poza granicami kraju (Dz. U. z 2002 r. Nr 236, poz. 1991 z późn. zm.).

Warunkiem niezbędnym dla skorzystania ze zwolnienia określonego w art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest odbycie przez pracownika podróży służbowej.

Przepisy prawa podatkowego nie zawierają definicji podróży służbowej. Dlatego w kwestii tej należy zatem posłużyć się definicją zawartą w ustawie z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks Pracy (tekst jedn. Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 z późn. zm.).

W art. 775 § 1 Kodeksu pracy ustawodawca określił, iż pracownikowi wykonującemu na polecenie pracodawcy zadanie służbowe poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy lub poza stałym miejscem pracy przysługuje zwrot kosztów związanych z podróżą służbową.

Zatem, podróżą służbową jest każdy wyjazd pracownika na polecenie pracodawcy poza miejscowość, w której znajduje się siedziba pracodawcy lub poza stałe miejsce pracy w celu wykonania zadania służbowego.

W świetle art. 29 ust. 1 Kodeksu pracy określenie w umowie o pracę m.in. miejsca wykonywania pracy, pozostaje w gestii stron stosunku pracy. Pod pojęciem miejsca pracy rozumie się zarówno stały punkt w znaczeniu geograficznym, jak i pewien oznaczony obszar, strefę określoną granicami jednostki administracyjnej podziału kraju w inny dostatecznie wyraźny sposób, w którym będzie świadczona praca. Miejsce pracy nie musi pokrywać się z siedzibą zakładu pracy, bowiem te pojęcia nie są tożsame.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że pracownik polskiej spółki, obywatel Czech zatrudniony przez wnioskodawcę w oparciu o umowę o pracę, wykonuje pracę w Czechach, gdzie również mieszka, a wynagrodzenie jest wypłacane przez wnioskodawcę jako pracodawcę, który ma siedzibę w Polsce. Pracownik ten odbywa podróże służbowe na terytorium Czech i Polski i z tego tytułu pracodawca w oparciu o przepisy polskiego Kodeksu pracy i ww. rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności z tytułu podróży służbowej odbywanej poza granicami kraju i polecenie wyjazdu służbowego, poza miejsce wykonywania pracy, zwraca pracownikowi koszty podróży i wypłaca diety.

W związku z tym należy stwierdzić, że skoro pracownik ten odbywa podróże służbowe, to przysługiwać mu będzie dieta i inne należności z tytułu podróży służbowej. Wypłacone w ten sposób należności w sposób nieodzowny wiążą się z istniejącym stosunkiem pracy i traktowane winny być zatem jako przychody z tytułu pracy najemnej i opodatkowane na zasadach jak dla wypłacanego wynagrodzenia, zgodnie z art. 15 ust. 1 umowy miedzy Rzeczypospolitą Polską a Czechami.

Dlatego stanowisko wnioskodawcy w powyższym zakresie należało uznać za prawidłowe.

Odnosząc się do przywołanych przez wnioskodawcę wyroków sądowych należy stwierdzić, że powołane wyroki dotyczą indywidualnych spraw podatników osądzonych w określonych stanach faktycznych i w tych sprawach rozstrzygnięcia w nich zawarte są wiążące. Natomiast wyroki te nie są wiążące dla organu wydającego przedmiotową interpretację, gdyż wyroki sądowe nie są źródłami prawa. Powyższe należy również odnieść do powołanego postanowienia Naczelnika Urzędu Skarbowego w Giżycku.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku - Białej ul. Traugutta 2a, 43-330 Bielsko - Biała.