IBPBII/1/415-535/09/BD

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 19 czerwca 2009 r. (data wpływu do tut. Biura - 25 czerwca 2009 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnienia z opodatkowania ekwiwalentu wypłacanego telepracownikom za korzystanie z Internetu przy wykorzystaniu sprzętu komputerowego powierzonego przez pracodawcę - jest prawidłowe.

W dniu 25 czerwca 2009 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnienia z opodatkowania ekwiwalentu wypłacanego telepracownikom za korzystanie z Internetu, przy wykorzystaniu sprzętu komputerowego powierzonego przez pracodawcę.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca zatrudnia telepracowników, którzy wykonują dla niego zlecone prace we własnych mieszkaniach. Dla wykonania tychże prac niezbędny jest sprzęt komputerowy oraz dostęp do Internetu, za pośrednictwem którego pracownik komunikuje się z pracodawcą oraz bezpośrednio z jego klientami. Za pośrednictwem Internetu pracownicy przesyłają pracodawcy także rezultaty ich pracy. Wszelki sprzęt komputerowy niezbędny do wykonania pracy oraz komunikacji z pracodawcą pracownicy otrzymują (jedynie do korzystania) od pracodawcy. Na sprzęt składają się: komputer, monitor oraz oprogramowanie, w tym certyfikat umożliwiający bezpieczne łączenie się z pracodawcą. Pracownicy we własnym zakresie zapewniają sobie dostęp do Internetu, czego pracodawca wymaga, nie przesądzając jednak formy, w jakiej dostęp ten będzie pozyskany. Wnioskodawca na podstawie umów wypłaca telepracownikom miesięczny ekwiwalent za korzystanie z Internetu dla potrzeb wykonywania telepracy (w wysokości 40 zł dla pracowników pracujących w pełnym wymiarze czasu pracy, a 20 zł dla pracowników zatrudnionych w połowie wymiaru czasu pracy). Ekwiwalent ten nie odpowiada dokładnie kosztom ponoszonym przez poszczególnych telepracowników na nabycie usługi dostępu do Internetu, gdyż pracodawca nie ingeruje w sposób uzyskania dostępu do Internetu oraz w wysokość kosztów. Wysokość ekwiwalentu została ustalona przez pracodawcę w sposób zryczałtowany na podstawie prognozowanych potrzeb pracodawcy i pracownika związanych z należytym wykonywaniem telepracy oraz uśrednionych kosztów rynkowych uzyskania dostępu do Internetu. Realnych kosztów ponoszonych przez pracowników za dostęp do Internetu wnioskodawca nie zna, podobnie jak nie są mu znane proporcje, w jakich pracownicy wykorzystują Internet do pracy, a w jakich do zajęć prywatnych. Zgodnie z oświadczeniem pracownika zawartym w umowie z wnioskodawcą otrzymuje on ekwiwalent za wykorzystywanie Internetu na potrzeby telepracy.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy ww. ekwiwalent za korzystanie z Internetu, wypłacany przez wnioskodawcę telepracownikom korzystającym ze sprzętu komputerowego powierzonego im przez pracodawcę będzie korzystał ze zwolnienia od opodatkowania na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 13 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, a tym samym wnioskodawca nie będzie obowiązany do pobierania zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych od tychże ekwiwalentów.

Zdaniem wnioskodawcy ww. ekwiwalent za korzystanie z Internetu, wypłacany przez wnioskodawcę (pracodawcę) telepracownikom korzystającym ze sprzętu komputerowego powierzonego im przez pracodawcę, będzie korzystał ze zwolnienia od opodatkowania na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 13 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, a tym samym wnioskodawca nie będzie obowiązany do pobierania zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych od tychże ekwiwalentów. Na podstawie art. 67 ¹¹ § 1 pkt 3 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy w przypadku telepracy pracodawca zobowiązany jest m.in. pokryć koszty związane z instalacją, serwisem, eksploatacją i konserwacją sprzętu, dostarczonego przez pracodawcę niezbędnego do wykonywania telepracy. Zgodnie z art. 67 ¹¹ § 2 Kodeksu pracy pracodawca i telepracownik mogą, w odrębnej umowie, określić w szczególności:

Zgodnie z art. 67 ¹¹ § 3 Kodeksu pracy w przypadku, o którym mowa w § 2 pkt 1, telepracownikowi przysługuje ekwiwalent pieniężny w wysokości określonej w porozumieniu lub regulaminie, o których mowa w art. 676 lub w umowie, o której mowa w § 2. Przy ustalaniu wysokości ekwiwalentu bierze się pod uwagę w szczególności normy zużycia sprzętu, jego udokumentowane ceny rynkowe oraz ilość wykorzystanego materiału na potrzeby pracodawcy i jego ceny rynkowe. Z powyższym koresponduje przepis art. 21 ust. 1 pkt 13 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Stosownie do tego przepisu wolne od podatku dochodowego od osób fizycznych są ekwiwalenty pieniężne za używane przez pracowników przy wykonywaniu pracy narzędzia, materiały lub sprzęt, stanowiące ich własność. W wypadku zatem, gdy pracownik korzysta ze sprzętu będącego własnością pracodawcy lub przez pracodawcę zapewnianego, lecz we własnym zakresie zapewnia sobie dostęp do Internetu potrzebnego do wykonywania telepracy, ekwiwalent otrzymywany przez pracownika winien korzystać ze zwolnienia przewidzianego w przepisie art. 21 ust. 1 pkt 13 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Brak dobrych racji, aby przepis art. 21 ust. 1 pkt 13 ww. ustawy rozumieć w ten sposób, że nie obejmuje on zakupionych przez pracownika usług, które umożliwiają mu świadczenie pracy.

Argumentem przeciwko zastosowaniu przepisu art. 21 ust. 1 pkt 13 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie może być przy tym ani okoliczność, iż zwracane za Internet kwoty mają charakter szacunkowy, ani też słownikowe (potoczne) rozumienie terminów, którymi ustawodawca posłużył się w art. 21 ust. 1 pkt 13 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przyglądając się art. 21 ust. 1 pkt 13 ww. ustawy, który stanowi o ekwiwalencie pieniężnym za używane przez pracowników przy wykonywaniu pracy narzędzia, materiały lub sprzęt, należy dojść do wniosku, iż co najmniej w wypadku narzędzi oraz sprzętu nie sposób precyzyjnie wyliczyć kwoty odpowiadającej zużyciu tychże. Jest to - niezależnie od sposobu jej określania - zawsze kwota szacunkowa, przybliżona. Wskazuje to na konieczność interpretowania terminu "ekwiwalent" w sposób odbiegający od definicji w języku potocznym, jak również na konieczność akceptacji ryczałtowej formy rozliczania się z pracownikiem jako korzystającej ze zwolnienia przewidzianego w tym przepisie. Potwierdza ten wniosek interpretacja terminu "ekwiwalent" użytego przez ustawodawcę w art. 67 ¹¹ § 3 Kodeksu pracy, zgodnie z którym przy ustalaniu wysokości ekwiwalentu bierze się pod uwagę w szczególności normy zużycia sprzętu, jego udokumentowane ceny rynkowe oraz ilość wykorzystanego materiału na potrzeby pracodawcy i jego ceny rynkowe, a wysokość ekwiwalentu wynika z umowy o pracę, porozumienia lub regulaminu. Oznacza to tylko i wyłącznie tyle, iż instytucja ekwiwalentu na gruncie przepisów o telepracy ma zapewnić pracownikowi właściwą (tzn. uzasadnioną w świetle wpływu pracy na zużycie sprzętu, ilości zużytych materiałów, wartości sprzętu oraz materiałów) rekompensatę użytkowania jego prywatnego sprzętu bądź materiałów na potrzeby telepracy, jako wyjątkowej sytuacji. Jest jednakże oczywistym, iż kwota ustalona w umowie o pracę bądź innych aktach ma charakter szacunkowy i nie musi odpowiadać ani rzeczywistej "stracie" pracownika, ani rzeczywistemu zużyciu. Nieco inaczej przedstawia się problem tego, czy usługi zakupione przez telepracownika w związku z wykonywaną pracą, w tym Internet, mieszczą się w zakresie art. 21 ust. 1 pkt 13 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych z uwagi na wymienione w nim przedmioty, których zużycie winno być rekompensowane w formie ekwiwalentu korzystającego ze zwolnienia podatkowego. Przepisy o telepracy obowiązują od 16 października 2007 r. Zostały wprowadzone ustawą z dnia 24 sierpnia 2007 r. o zmianie ustawy - Kodeks pracy oraz niektórych innych ustaw. Ustawa ta przewidywała zmianę art. 26 ust. 13a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 2 ustawy z dnia 24 sierpnia 2007 r. w ustawie z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.) art. 26 ust. 13a otrzymuje brzmienie: wydatki na cele określone w ust. 1 podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów lub nie zostały odliczone od przychodu na podstawie ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym lub od dochodu na podstawie ustawy z dnia 24 sierpnia 2006 r. o podatku tonażowym albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie. Zmiana polegała na dodaniu sformułowania "albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie". Przyczynę zmiany w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazano w uzasadnieniu projektu ustawy z dnia 24 sierpnia 2007 r. o zmianie ustawy - Kodeks pracy oraz niektórych innych ustaw: "W projektowanej ustawie proponuje się dokonanie koniecznych zmian w następujących ustawach: w ustawie z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.) proponuje się nadanie nowego brzmienia ust. 13a w art. 26. Zwolnieniem od podatku dochodowego, na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 13 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, są objęte ekwiwalenty pieniężne za używane przez pracowników przy wykonywaniu pracy narzędzia, materiały lub sprzęt, stanowiące ich własność, którym nie byłby objęty ekwiwalent za korzystanie z Internetu, o ile podatnik równocześnie miałby korzystać z ulgi w podatku dochodowym, o którym mowa w art. 26 ust. 1 pkt 6a ustawy, lub odwrotnie. W myśl art. 26 ust. 1 pkt 6a ustawy, podstawę obliczenia podatku stanowi dochód po odliczeniu kwot wydatków ponoszonych przez podatnika z tytułu użytkowania sieci Internet w lokalu będącym miejscem zamieszkania podatnika w wysokości nie przekraczającej w roku podatkowym kwoty 760 zł. Jeżeli ekwiwalent miałby obejmować również koszty korzystania z Internetu konieczna jest zmiana art. 26 ust. 13a. Zgodnie z nowym brzmieniem art. 26 ust. 13a wydatki na te cele będą podlegały odliczeniu od dochodu także wówczas, gdy nie zostały one zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie (np. w formie ekwiwalentu pieniężnego, o którym mowa w nowym art. 67 ¹¹ § 3 Kodeksu pracy (...)". Z powyższego wynika, iż ustawodawca uważał - czego przejawem była nowela art. 26 ust. 13a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - że koszty korzystania przez pracowników (telepracowników) z Internetu korzystają ze zwolnienia z art. 21 ust. 1 pkt 13 ww. ustawy. Konsekwentnie z tej wykładni dokonanej przez ustawodawcę wynikła konieczność zmiany stanu prawnego w zakresie możliwości odliczenia od dochodów wydatków na Internet. Zastosowany zabieg równoznaczny jest z dokonaniem autentycznej wykładni przepisu art. 21 ust. 1 pkt 13 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przez organ stanowiący prawo (por. J. Nowacki, Z. Tobor, Wstęp do prawoznawstwa. Naukowa Oficyna Wydawnicza, Katowice 1999, s. 202-203).

Można zatem jednoznacznie stwierdzić, iż ustawodawca uznał koszty korzystania z Internetu za:

* objęte ekwiwalentem, o którym mowa w art. 67 ¹¹ § 3 Kodeksu pracy,

* objęte ekwiwalentem, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 13 ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Na uwagę zasługuje to, iż ustawodawca uznał koszty Internetu (z czego można wnioskować, że również innych usług nabywanych na potrzeby telepracy) za wchodzące z zakres ekwiwalentu opisanego w art. 67 ¹¹ § 3 Kodeksu pracy. Sposób sformułowania tego przepisu nie daje bowiem, podobnie jak art. 21 ust. 1 pkt 13 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych językowych podstaw do zinterpretowania go jako obejmującego usługi nabywane przez pracownika. Mowa w nim bowiem jedynie o użytkowaniu sprzętu oraz o materiałach. Ekwiwalent, o którym mowa w art. 67 ¹¹ § 3 Kodeksu pracy nie jest bowiem tożsamy ze zwrotem kosztów, o którym mowa w art. 67 ¹¹ § 1 pkt 3 Kodeksu pracy a jednak, jak należy wnosić z poczynań ustawodawcy, może również ten zwrot kosztów objąć. Samo sformułowanie art. 67 ¹¹ § 2 Kodeksu pracy oraz jego względnie wiążący charakter potwierdzają ten wniosek. Stanowisko powyższe wyraził również Minister Finansów - Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji z dnia 9 lutego 2009 r., IPPB2/415-1553/08-2/MK. W tym stanie rzeczy można uznać, iż są dobre podstawy do tego, aby zachowując prawo do zwolnienia z art. 21 ust. 1 pkt 13 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wypłacać telepracownikom ryczałt za korzystanie z Internetu przez pracownika w związku z telepracą wykonywaną na sprzęcie powierzonym przez pracodawcę. Stanowisko takie akceptuje się także w doktrynie (por. R. Kubacki, Czy ekwiwalent wypłacany pracownikowi z tytułu wydatków poniesionych na opłacenie dostępu do Internetu podlega opodatkowaniu. Jurysdykcja podatkowa nr 3/2008, s. 66). Tym samym stwierdzić należy, że wydatki poniesienie przez telepracowników na zakup usług dostępu do Internetu, zwracane im w formie ryczałtu przez pracodawcę, korzystają ze zwolnienia od podatku dochodowego od osób fizycznych na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 13 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Nie znajdzie zatem wobec wnioskodawcy zastosowania art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zgodnie z którym osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nie posiadające osobowości prawnej są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Jak wynika z postanowień art. 67 ¹¹ § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 z późn. zm.) pracodawca jest obowiązany:

Zgodnie z treścią § 2 ww. artykułu pracodawca i telepracownik mogą, w odrębnej umowie, określić w szczególności:

Ponadto § 3 omawianego artykułu stanowi, iż w przypadku, o którym mowa w § 2 pkt 1, telepracownikowi przysługuje ekwiwalent pieniężny w wysokości określanej w porozumieniu lub regulaminie, o których mowa w art. 676, lub w umowie, o której mowa w § 2. Przy ustalaniu wysokości ekwiwalentu bierze się pod uwagę normy zużycia sprzętu, ich udokumentowane ceny rynkowe oraz ilość wykorzystanego materiału na potrzeby firmy i jego ceny rynkowe.

Z opisu zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku wynika, iż Spółka jako pracodawca zamierza wyposażyć telepracowników w sprzęt komputerowy niezbędny do wykonania pracy oraz komunikacji z pracodawcą. Na ten sprzęt składają się: komputer, monitor oraz oprogramowanie, w tym certyfikat umożliwiający bezpieczne łączenie się z pracodawcą. Pracownicy we własnym zakresie zapewniają sobie dostęp do Internetu, czego pracodawca wymaga, nie przesądzając jednak formy, w jakiej dostęp ten będzie pozyskany. Wnioskodawca na podstawie umów wypłaca telepracownikom miesięczny ekwiwalent za korzystanie z Internetu dla potrzeb wykonywania telepracy. Ekwiwalent ten nie odpowiada dokładnie kosztom ponoszonym przez poszczególnych telepracowników na nabycie usługi dostępu do Internetu, gdyż pracodawca nie ingeruje w sposób uzyskania dostępu do Internetu oraz w wysokość kosztów, jednakże jego wysokość uzależniona jest od tego czy pracownik pracuje w pełnym wymiarze czasu pracy czy też w połowie tego wymiaru. Wysokość ekwiwalentu została ustalona przez pracodawcę w sposób zryczałtowany na podstawie prognozowanych potrzeb pracodawcy i pracownika związanych z należytym wykonywaniem telepracy oraz uśrednionych kosztów rynkowych uzyskania dostępu do Internetu. Realnych kosztów ponoszonych przez pracowników za dostęp do Internetu wnioskodawca nie zna, podobnie jak nie są mu znane proporcje, w jakich pracownicy wykorzystują Internet do pracy, a w jakich do zajęć prywatnych. Zgodnie z oświadczeniem pracownika zawartym w umowie z wnioskodawcą otrzymuje on ekwiwalent za wykorzystywanie Internetu na potrzeby telepracy.

Podstawową zasadą podatku dochodowego od osób fizycznych jest zasada powszechności opodatkowania, która wynika z treści art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.), stanowiącym, iż opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i art. 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stąd też opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkie dochody osiągane przez podatnika, z wyjątkiem tych dochodów, które zostały enumeratywnie wymienione przez ustawodawcę jako zwolnione od podatku, bądź od których zaniechano poboru podatku, w drodze rozporządzenia wydanego przez Ministra Finansów.

Jak stanowi art. 11 ust. 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Z kolei za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za nie wykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych (art. 12 ust. 1 ww. ustawy).

Mając na uwadze przytoczone powyżej przepisy należy stwierdzić, iż wypłacany telepracownikowi przez pracodawcę ekwiwalent za korzystanie dla potrzeb wykonywania telepracy z łącza internetowego na powierzonym sprzęcie komputerowym stanowi przychód w rozumieniu ustawy.

Jednocześnie art. 21 ust. 1 pkt 13 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, iż wolne od podatku dochodowego są ekwiwalenty pieniężne za używanie przez pracowników przy wykonywaniu pracy narzędzia, materiały lub sprzęt, stanowiące ich własność.

W konsekwencji przedmiotowy ekwiwalent nie podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Z powyższego wynika, że zwrot kosztów poniesionych przez pracownika z ww. tytułu ma zastosowanie po spełnieniu kilku warunków:

* ekwiwalent musi być wypłacony w pieniądzu,

* kwota ekwiwalentu powinna odpowiadać poniesionym przez telepracownika wydatkom, to znaczy musi zachodzić racjonalny związek pomiędzy kwotą wypłaconą pracownikowi, a wartością używanych dla celów pracodawcy narzędzi, materiałów lub sprzętu należących do pracownika oraz stopniem zużycia rzeczy dokonanego w trakcie tego używania,

* narzędzia, materiały lub sprzęt muszą stanowić własność pracownika,

* narzędzia, materiały lub sprzęt należące do pracownika muszą być wykorzystywane przy wykonywaniu pracy na rzecz pracodawcy.

Zatem, by przedmiotowe zwolnienie miało zastosowanie warunkiem jest, aby wysokość ekwiwalentu odzwierciedlała wydatki poniesione na ten cel. Podstawą wypłaty ekwiwalentu będą dowody potwierdzające i dokumentujące wykorzystywanie prywatnych urządzeń na rzecz pracodawcy. Natomiast sposób ustalenia i wysokości ekwiwalentu za korzystanie z prywatnych urządzeń telepracownika powinny być określone w zawartym porozumieniu, regulaminie lub umowie co wynika z ww. przepisów Kodeksu pracy. W konsekwencji przedmiotowy ekwiwalent nie podlegał będzie opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Reasumując, ekwiwalent wypłacany telepracownikom za poniesione koszty związane z zapewnienia łącza internetowego w formie zryczałtowanej stawki miesięcznej - uwzględniającej wymiar czasu pracy pracownika, uśrednione koszty rynkowe dostępu do Internetu, potrzeby pracodawcy i pracownika związane z należytym wykonaniem telepracy - stanowił będzie przychód ze stosunku pracy pracownika, który jednocześnie korzystał będzie ze zwolnienia z opodatkowania na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 13 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Tym samym wnioskodawca nie będzie miał obowiązku pobierania zaliczek na podatek dochodowy od tychże ekwiwalentów.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.