IBPBII/1/415-531/13/BJ

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 7 maja 2013 r. (data wpływu do tut. Biura - 9 maja 2013 r.), uzupełnionym w dniu 11 lipca 2013 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania renty wyrównawczej - jest prawidłowe.

W dniu 9 maja 2013 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania renty wyrównawczej.

Z uwagi na braki formalne wniosku, pismem z dnia 2 lipca 2013 r. znak: IBPB II/1/415-531/13/BJ wezwano Wnioskodawcę do jego uzupełnienia. Przedmiotowy wniosek uzupełniono w dniu 11 lipca 2013 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następując stan faktyczny i zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest na rencie inwalidzkiej z tytułu wypadku w pracy (amputacja lewego podudzia). Z tej renty rozlicza go z podatku ZUS.

Wnioskodawca pobiera też rentę wyrównawczą zasądzoną od Kopalni (...) z tytułu tegoż wypadku. Do wniosku dołączył kserokopię wyroku sądowego.

W piśmie z dnia 8 lipca 2013 r. (data wpływu - 11 lipca 2013 r.) stanowiącym uzupełnienie wniosku, Wnioskodawca doprecyzował zdarzenie przyszłe i wskazał, że w dniu 14 stycznia 1984 r. uległ ciężkiemu wypadkowi w pracy na Kopalni Węgla Kamiennego (...) na dole pod ziemią (zostało mu zgilotynowane lewe podudzie). Po okresie chorobowym po wypadku, dnia 23 lipca 1984 r. Komisja Lekarska zaliczyła Wnioskodawcę do drugiej grupy inwalidzkiej z tytułu wypadku przy pracy, z niezdolnością do pracy. W dniu 18 lipca 1985 r. Komisja Lekarska zaliczyła Wnioskodawcy trzecią grupę inwalidzką bez potrzeby dalszego badania czyli na stałe, z ograniczoną zdolnością do pracy. Wnioskodawca nigdzie pracy nie mógł dostać, nawet na tej samej kopalni gdzie uległ wypadkowi.

Od lipca 1984 r. Wnioskodawca przebywa na rencie z tytułu tego wypadku i otrzymuje rentę wypłacaną przez ZUS, obecnie w wysokości 2.470,22 zł netto. Wszystkie próby o podnoszenie rent, o które Wnioskodawca prosił ZUS, zawsze były odmowne.

Wnioskodawca wystąpił do Sądu o zasądzenie renty wyrównawczej od byłego zakładu pracy czyli Kopalni Węgla Kamiennego (...) i wyrokiem z dnia 30 czerwca 1997 r. otrzymuje rentę wyrównawczą w wysokości 740,38 zł.

Przepisy podatkowe ulegają różnym zmianom a Wnioskodawca chciałby być w zgodzie z prawem, dlatego prosi o pełną i zrozumiałą odpowiedź czy zasądzona renta wyrównawcza podlega podatkowi, czy jest wolna od podatku oraz czy wymagane jest wykazywanie jej w rocznych zeznaniach.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w przypadku Wnioskodawcy zasądzona renta wyrównawcza podlega opodatkowaniu i czy musi być wykazywana w rozliczeniu rocznym jeżeli jest zwolniona z podatku.

Zdaniem Wnioskodawcy, renta wyrównawcza w wypadku z trwałym uszczerbkiem na zdrowiu i z ograniczonym przez ten wypadek normalnym funkcjonowaniem nie powinna być opodatkowana a wykazywanie jej w rozliczeniu rocznym powinno być zbędne.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z generalną zasadą powszechności opodatkowania wyrażoną w art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 11 ust. 1 ww. ustawy przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3c powołanej ustawy wolne od podatku dochodowego są odszkodowania w postaci renty otrzymanej na podstawie przepisów prawa cywilnego w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia, przez poszkodowanego, który utracił całkowicie lub częściowo zdolność do pracy zarobkowej, albo jeżeli zwiększyły się jego potrzeby lub zmniejszyły widoki powodzenia na przyszłość.

Z wniosku wynika, iż w dniu 14 stycznia 1984 r. Wnioskodawca uległ ciężkiemu wypadkowi w pracy na kopalni. Od lipca 1984 r. Wnioskodawca przebywa na rencie z tytułu tego wypadku i otrzymuje rentę wypłacaną przez ZUS, obecnie w wysokości 2.470,22 zł netto.

Wnioskodawca wystąpił do Sądu o zasądzenie renty wyrównawczej od byłego zakładu pracy (kopalni) i wyrokiem z dnia 30 czerwca 1997 r. otrzymuje rentę wyrównawczą w wysokości 740,38 zł.

Wnioskodawca uważa, że renta wyrównawcza nie powinna być opodatkowana a wykazywanie jej w rozliczeniu rocznym powinno być zbędne.

Zgodnie z treścią art. 444 § 2 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93, z późn. zm.), jeżeli poszkodowany utracił całkowicie lub częściowo zdolność do pracy zarobkowej albo jeżeli zwiększyły się jego potrzeby lub zmniejszyły widoki powodzenia na przyszłość, może on żądać od zobowiązanego do naprawienia szkody odpowiedniej renty.

Mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny i zdarzenie przyszłe oraz powołane wyżej przepisy prawa należy zatem stwierdzić, iż świadczenie w postaci renty wyrównawczej korzysta ze zwolnienia od opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zatem Wnioskodawca nie musi wykazywać tych kwot w rocznych zeznaniach podatkowych.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę oraz stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Do wniosku dołączono dokumenty. Należy jednak zauważyć, że wydając interpretacje w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów, nie przeprowadza postępowania dowodowego w związku z czym nie jest obowiązany, ani uprawniony do ich oceny; jest związany wyłącznie opisem zdarzenia przyszłego przedstawionym przez wnioskodawcę i jego stanowiskiem. Wydając niniejszą interpretację Organ oparł się jedynie na opisie zdarzenia przyszłego przedstawionym we wniosku.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.