IBPBII/1/415-527/12/AA - PIT w zakresie zaliczania do przychodów pracownika wartości dojazdów samochodem służbowym do/z wyznaczonego miejsca parkowania z/do miejsca wykonywania pracy.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 16 maja 2012 r. (data wpływu do tut. Biura - 21 maja 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zaliczania do przychodów pracownika wartości dojazdów samochodem służbowym do/z wyznaczonego miejsca parkowania z/do miejsca wykonywania pracy - jest prawidłowe.

W dniu 21 maja 2012 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zaliczania do przychodów pracownika wartości dojazdów samochodem służbowym do/z wyznaczonego miejsca parkowania z/do miejsca wykonywania pracy.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jest właścicielem oraz leasingobiorcą samochodów firmowych (samochodów służbowych), których używają pracownicy.

Wnioskodawca, jako pracodawca, podejmuje każdorazowo indywidualną decyzję o przyznaniu samochodu służbowego danemu pracownikowi. Samochody służbowe są przydzielane dwóm grupom pracowników:

Samochody służbowe, przydzielane są zatem pracownikom, których charakter pracy wymaga od nich przemieszczania się pomiędzy siedzibą lub oddziałem Spółki, a innym miejscem, w którym mają być wykonywane określone obowiązki służbowe. W związku z tym pracownicy wykorzystują posiadane przez Spółkę samochody do celów służbowych. Zasady wykorzystania samochodów służbowych, powierzonych pracownikom do używania w związku z działalnością gospodarczą Wnioskodawcy, są określone w umowie o używanie samochodu służbowego, zawieranej z pracownikiem. Do obowiązków nałożonych na pracowników przedmiotową umową należy:

* wykorzystywanie samochodu z uwzględnieniem zasad prawidłowego korzystania z rzeczy,

* wykorzystywanie samochodu do celów związanych wyłącznie z wykonywaniem przez niego obowiązków pracowniczych oraz świadczoną przez niego pracą,

* zabezpieczenie samochodu przed kradzieżą i zniszczeniem lub uszkodzeniem,

* oddanie samochodu po rozwiązaniu umowy w stanie niepogorszonym.

W celu zapewnienia, że przyznany samochód służbowy spełnia swoje cele, tj. m.in. pozwala na zapewnienie wymaganej przez Spółkę dyspozycyjności pracownika i realizacji przez niego zadań służbowych, a także dla spełnienia przez pracownika jego obowiązków w zakresie dbania o mienie powierzone, miejsce parkowania udostępnionych samochodów znajduje się wprost w miejscu zamieszkania pracowników (garaż, miejsce parkingowe) lub w pobliżu jego zamieszkania. Zobowiązanie pracowników do parkowania samochodów poza siedzibą/ oddziałem Spółki w miejscu zamieszkania, bądź w jego pobliżu wynika z faktu, iż wykonują oni prace z dala od miejscowości, którą pracownicy mają określoną w umowie, jako miejsce świadczenia pracy oraz z faktu, iż Spółka wymaga stałej gotowości do użytkowania samochodu w celu służbowym i osiągania przychodu.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w przypadku pracownika, któremu przyznano samochód służbowy i zobowiązano do parkowania samochodu służbowego w miejscu zamieszkania lub jego okolicy, Wnioskodawca jest zobowiązany do doliczenia do przychodu pracownika ze stosunku pracy wartości dojazdów samochodem służbowym pomiędzy miejscem parkowania a miejscem wykonywania obowiązków służbowych przez tego pracownika, a w konsekwencji czy Wnioskodawca występuje w roli płatnika podatku dochodowego z tego tytułu.

W ocenie Wnioskodawcy, nie jest on zobowiązany do doliczenia pracownikowi do przychodu ze stosunku pracy, w rozumieniu przepisu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wartości przejazdów samochodem służbowym pomiędzy miejscem parkowania a miejscem wykonywania obowiązków służbowych przez tego pracownika. Spółka, zatem nie jest zobowiązania do występowania w roli płatnika podatku dochodowego w związku z dojazdami pracowników do/z miejsca pracy.

Spółka powołując art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wskazała, iż w świetle tegoż przepisu pracownicy dojeżdżający samochodami służbowymi z miejsca parkowania do Spółki lub jej oddziału oraz w drodze powrotnej nie uzyskują przychodów ze stosunku pracy w postaci innego nieodpłatnego świadczenia, gdyż realizują wtedy obowiązki służbowe. Użytkowanie samochodów służbowych w opisany sposób nie powoduje przysporzenia majątkowego po stronie pracownika, a umożliwia jedynie prawidłowe wykonywanie obowiązków pracowniczych oraz zapewnienie prawidłowego dbania o powierzone pracownikom mienie. Każde, nawet czasowe, wyłączenie danego samochodu z bieżącej eksploatacji ogranicza mobilność pracownika, a przez to stanowi dużą niedogodność dla Wnioskodawcy, jak również rodzi dodatkowe koszty.

Cytując art. 124 § 1 i § 2 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy Spółka wskazała, że parkowanie samochodu przez pracownika w wyznaczonym przez Spółkę miejscu, gwarantującym w najwyższym stopniu jego bezpieczeństwo, jest wyrazem dbałości o powierzone mienie. Przydzielenie samochodu służbowego wynikające z charakteru pracy na danym stanowisku nie stanowi przychodu pracownika ze stosunku służbowego, o ile samochód ten jest wykorzystywany w celach służbowych.

W przypadku pracowników pełniących funkcje kierownicze obowiązek codziennych dojazdów z/do miejsca pracy wynika z regulaminu. W konsekwencji przejazdy te nie będą generowały przychodu z nieodpłatnego świadczenia, ponieważ stanowią one realizację celu służbowego, jakim jest utrzymanie stałej gotowości do użytkowania samochodów w celu służbowym i osiągania przychodu.

W przypadku pracowników, którzy z uwagi na zakres obowiązków wynikających z umowy o pracę nie są zobowiązani do codziennego pobytu w biurze (pracownicy mobilni/ przedstawiciele handlowi), samochód jest miejscem ich codziennej pracy. W chwili, gdy wsiadają do samochodu zaczynają pracę. Spółka uważa, iż w ich sytuacji trudno mówić o dojazdach do pracy i z powrotem. Parkowanie samochodu w wyznaczonym miejscu, gwarantującym w najwyższym możliwym stopniu jego bezpieczeństwo jest wyrazem dbałości o powierzone mienie. Dodatkowo, każdorazowe pozostawianie samochodów służbowych w siedzibie lub oddziale Spółki byłoby niecelowe. Pracownicy musieliby, bowiem każdego dnia dojeżdżać do miejsca pracy w celu pobrania samochodu służbowego, co wiązałoby się ze znacznym nakładem czasowym i kosztowym, a w przypadku pracowników, których miejsce zamieszkania znajduje się w znacznej odległości od siedziby Spółki byłoby wręcz niemożliwe.

Podsumowując, w ocenie Spółki przejazdy pracowników samochodem służbowym pomiędzy miejscem świadczenia pracy a wyznaczonym miejscem parkowania (o ile nie służą osobistym celom pracowników) stanowią realizację obowiązków służbowych i nie powodują powstania po stronie pracownika przychodu ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zatem realizacja obowiązków służbowych przez pracownika nie może generować dla tego pracownika dodatkowego przychodu ze stosunku pracy. W konsekwencji, w opinii Wnioskodawcy w sytuacji, gdy pracownik otrzyma do dyspozycji samochód służbowy w celu realizacji nałożonych na niego obowiązków służbowych, nieodpłatne świadczenie nie powstanie. Z powyższego wynika z kolei, że Spółka nie będzie zobowiązana, jako płatnik do odprowadzenia podatku z tego tytułu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Zgodnie z art. 11 ust. 1 ww. ustawy, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, przychodami są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

W myśl art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Przepisy dotyczące określania przychodu ze stosunku pracy, w szczególności dotyczące innych nieodpłatnych świadczeń należy rozpatrywać w kontekście przepisów obowiązujących pracowników określających m.in. zasady użytkowania i dbania o powierzone pracownikom mienie.

Z dyspozycji art. 124 § 2 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (tekst jedn.: Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 z późn. zm.) wynika, iż pracownik odpowiada w pełnej wysokości również za szkodę w mieniu innym niż wymienione w § 1, powierzonym mu z obowiązkiem zwrotu albo do wyliczenia się.

Z powyższego wynika, że realizacja obowiązków służbowych przez pracownika nie może generować dla tego pracownika dodatkowego przychodu ze stosunku pracy.

Stosownie do art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej "zakładami pracy", są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów m.in. przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy.

Z informacji przedstawionych we wniosku wynika, iż Wnioskodawca jest właścicielem oraz leasingobiorcą samochodów firmowych (samochodów służbowych), których używają pracownicy. Samochody służbowe przydzielane są pracownikom, których charakter pracy wymaga od nich przemieszczania się pomiędzy siedzibą lub oddziałem Spółki, a innym miejscem, w którym mają być wykonywane określone obowiązki służbowe. W związku z tym pracownicy wykorzystują posiadane przez Spółkę samochody do celów służbowych. Zasady wykorzystania samochodów służbowych, powierzonych pracownikom do używania, w związku z działalnością gospodarczą Wnioskodawcy, są określone w umowie o używanie samochodu służbowego, zawieranej z pracownikiem.

W celu zapewnienia dyspozycyjności pracownika i realizacji przez niego zadań służbowych, a także dla spełnienia przez pracownika jego obowiązków w zakresie dbania o mienie powierzone (samochód służbowy), miejsce parkowania udostępnionych samochodów znajduje się wprost w miejscu zamieszkania pracowników (garaż, miejsce parkingowe) lub w pobliżu jego zamieszkania. Zobowiązanie pracowników do parkowania samochodów poza siedzibą/ oddziałem Spółki w miejscu zamieszkania, bądź w jego pobliżu wynika z faktu, iż wykonują oni prace z dala od miejscowości, którą pracownicy mają określoną w umowie, jako miejsce świadczenia pracy oraz z faktu, iż Spółka wymaga stałej gotowości do użytkowania samochodu w celu służbowym i osiągania przychodu.

Mając powyższe na uwadze wyjaśnić należy, że przydzielenie samochodów służbowych pracownikom do używania ich w celu wykonywania wszelkich czynności służbowych oraz umożliwienie (na mocy umowy o używanie samochodu służbowego, zawieranej z pracownikiem) przez płatnika garażowania w miejscu zamieszkania tych osób gwarantującym bezpieczeństwo samochodu, a tym samym zapewnienia optymalnej dyspozycyjności i efektywności ze strony ww. pracowników (wynikające z charakteru pracy na danym stanowisku) nie stanowi przychodu pracownika ze stosunku pracy, o ile samochody te będą wykorzystywane wyłącznie w celach służbowych.

W konsekwencji przejazdy z/do wyznaczonego przez pracodawcę miejsca garażowania nie będą również generowały przychodu ze stosunku pracy w postaci innych nieodpłatnych świadczeń o ile miejsce parkowania samochodów służbowych zostało wyznaczone przez Spółkę zgodnie z obowiązującymi indywidualnymi umowami zawartymi z użytkownikami pojazdów. Przejazdy te bowiem będą stanowiły realizację celu służbowego przejawiającego się w intensyfikacji osiąganych przychodów i gwarancji bezpieczeństwa powierzonego mienia poprzez garażowanie samochodu służbowego w miejscu zamieszkania. Tym samym Spółka jako płatnik nie będzie obowiązana do wypełnienia dyspozycji art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Reasumując, w przedmiotowej sprawie, przejazdy pracowników samochodami służbowymi do/z miejsca parkowania i z/do miejsca wykonywania obowiązków służbowych przez tego pracownika - o ile nie będą służyć osobistym celom pracowników lecz zostaną wykorzystane w ramach realizacji zadań służbowych - nie będą stanowić dla pracowników w świetle przepisów art. 11 i art. 12 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nieodpłatnego świadczenia podlegającego opodatkowaniu tym podatkiem, a zatem ich wartość nie można uznać za przychód pracowników ze stosunku pracy.

W związku z tym Spółka nie będzie zobowiązana jako płatnik do uwzględniania tego faktu przy obliczaniu zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych. Obowiązek ten wystąpi wówczas, gdy ww. osoby powierzone im samochody będą wykorzystywały dla celów prywatnych.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.