IBPBII/1/415-523/11/MCZ

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 9 maja 2011 r. (data wpływu do Organu - 17 maja 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości skorzystania z ulgi rehabilitacyjnej przez podatnika mającego na utrzymaniu osobę niepełnosprawną - jest prawidłowe.

W dniu 17 maja 2011 r. wpłynął do Organu ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych m.in. w zakresie możliwości skorzystania z ulgi rehabilitacyjnej przez podatnika mającego na utrzymaniu osobę niepełnosprawną.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca od października 2009 r. sprawuje opiekę nad pełnoletnią córką, która zgodnie z orzeczeniem Miejskiego Zespołu do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności z dnia 14 sierpnia 2009 r. jest osobą niepełnosprawną w stopniu znacznym. Córka wnioskodawcy razem z nim zamieszkuje i w pełni jest na jego utrzymaniu, pomimo, iż jest w związku małżeńskim (nie orzeczono o separacji, rozwodzie). Cały ciężar jej utrzymania, leczenia, zapewnienia środków do życia, leków, jedzenia jak i wożenia na rehabilitację w związku z ciężkim stanem zdrowia i do poradni medycznych (jest pod ścisłą kontrolą poradni kardiologicznej, neurologicznej, rehabilitacyjnej, endokrynologicznej, psychiatrycznej, rodzinnej) spoczął na wnioskodawcy (ojcu osoby niepełnosprawnej). Mąż córki wnioskodawcy, pomimo prawomocnego wyroku Sądu Rejonowego nakazującego płacić żonie alimenty w kwocie 300 zł miesięcznie, całkowicie uchyla się od obowiązku alimentacyjnego. Nie kontaktuje się z żoną, nie pomaga jej, nie płaci alimentów i nie łoży na jej utrzymanie i leczenie. Żyje w nieformalnym związku z inną kobietą, z którą ma dziecko; założył drugą rodzinę, nie troszcząc się i nie martwiąc o żonę. Córka będąca na utrzymaniu ojca nie ma żadnego dochodu, prócz zasiłku pielęgnacyjnego w kwocie 153 zł. Nie przysługuje jej renta, ani też inne świadczenia pomocy. Dodatkowo ubezpieczenie zdrowotne także jest opłacane za córkę przez wnioskodawcę, bowiem mąż córki wnioskodawcy nie poczuwa się do spełnienia obowiązku zgłoszenia żony do ubezpieczenia zdrowotnego (pomimo, iż na nim ciąży ten obowiązek), wiedząc, w jakim stanie zdrowotnym jest żona (ścisła kontrola lekarska) i jak duże nakłady finansowe są potrzebne, by zapewnić jej środki do życia i leczenia. Mąż pozostawił ją i nie wykazuje żadnego zainteresowania jej osobą i jej potrzebami. Celowo też nie podejmuje się zatrudnienia w celu uniknięcia płacenia alimentów na żonę i nie wykazuje w żadnym stopniu chęci pomocy. Całkowicie zerwał kontakt z żoną i jej rodziną. Niepełnosprawna córka wnioskodawcy uczęszcza do Środowiskowego Domu Samopomocy (ŚDS), oczywiście odpłatnie, i koszty jej uczestnictwa w zajęciach w ŚDS również ponosi wnioskodawca. Córka wnioskodawcy jest osobą niepełnosprawną w stopniu znacznym. Jest całkowicie niezdolna do pracy, wymaga długotrwałej opieki i pomocy innych osób w związku z niezdolnością do samodzielnej egzystencji. Z uwagi na stan zdrowia jego córki wnioskodawca jeździ z córką do poradni lekarskich (jw.) i do Centrum Rehabilitacji, co wymaga dodatkowych nakładów finansowych. Pomaga w najprostszych życiowych czynnościach, bowiem jego córka jest całkowicie nieporadna i wymaga pomocy w nawet najprostszych czynnościach życiowych. Oprócz trudu sprawowania opieki nad niepełnosprawną córką wnioskodawca ponosi wszystkie koszty związane z jej leczeniem, rehabilitacją, żywieniem i utrzymaniem, co jest niezwykle trudne w jego sytuacji nie tylko życiowej, bowiem od 26 sierpnia 2008 r. jest wdowcem (po śmierci ciężko chorej żony), nikt mu nie pomaga, ale i finansowej, bez żadnego dodatkowego wsparcia materialnego (jedynym dochodem niepełnosprawnej córki jest zasiłek pielęgnacyjny w kwocie 153 zł).

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Wnioskodawca uważa, że przysługują mu ulgi podatkowe przewidziane w art. 26 ust. 7a pkt 12, art. 26 ust. 7a pkt 14, art. 27f i art. 6 ust. 4 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wnioskodawca jest bowiem podatnikiem mającym na utrzymaniu niepełnosprawną córkę - której dochód roczny (z tytułu otrzymywanego zasiłku pielęgnacyjnego w kwocie 153 zł miesięcznie) w roku 2010 wyniósł 1.836,00 zł, zatem nie przekroczył kwoty 9.120 zł - więc przysługuje mu prawo do skorzystania w tym przypadku z odliczeń od dochodu na zakup leków, których stosowanie zlecili niepełnosprawnej córce lekarze specjaliści, jak i skorzystania z odliczenia od dochodu za używanie samochodu osobowego, stanowiącego jego własność, czyli podatnika, mającego na utrzymaniu niepełnosprawną córkę, zaliczoną do I grupy inwalidztwa, dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne. Wielce krzywdzące byłoby, gdyby w zaistniałej sytuacji wnioskodawca nie mógł skorzystać z ww. ulg podatkowych za rok 2010, gdy mąż córki nie ponosi żadnych kosztów związanych z utrzymaniem swojej żony, jej wyżywieniem, ubraniem i leczeniem. To wnioskodawca jest podatnikiem obciążonym trudem zapewnienia jej środków do życia, także dachu nad głową i ponoszenia kosztów związanych z leczeniem i rehabilitacją córki, jako osoby niepełnosprawnej w stopniu znacznym, której dochód nie przekroczył kwoty 9.120 zł w roku 2010. Wnioskodawca uważa, iż wobec faktu, że jest ojcem samotnie wychowującym niepełnosprawne dziecko, któremu przysługuje zasiłek pielęgnacyjny zasadne jest by mógł skorzystać z ulgi na dziecko, gdyż to właśnie on pełni funkcję rodzica i to właśnie z nim zamieszkuje córka.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Na wstępie należy zaznaczyć, że przedmiotem niniejszej interpretacji indywidualnej jest wyłącznie ocena stanowiska wnioskodawcy zajętego w przedstawionym stanie faktycznym dotycząca podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ulgi rehabilitacyjnej. W pozostałym zakresie, tj. w zakresie możliwości skorzystania z ulgi prorodzinnej oraz rozliczenia dochodu w sposób przewidziany dla osób samotnie wychowujących dzieci została wydana odrębna interpretacja.

Zgodnie z art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 z późn. zm.) podstawę obliczenia podatku z zastrzeżeniem art. 24 ust. 3, art. 29-30c oraz art. 30e, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 24 ust. 1, 2, 4, 4a - 4e, ust. 6 lub art. 24b ust. 1 i 2 lub art. 25, po odliczeniu kwot wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne.

Rodzaje wydatków na cele rehabilitacyjne uprawniające do odliczeń od dochodu przed opodatkowaniem zawiera art. 26 ust. 7a ww. ustawy, zaś zasady i warunki dokonywania tych odliczeń określone zostały w ust. 7b-7g tego artykułu.

Stosownie do treści art. 26 ust. 7d tej ustawy warunkiem odliczenia wydatków, o których mowa w ust. 7a, jest posiadanie przez osobę, której dotyczy wydatek:

Przepisy ust. 7a-7d i ust. 7g stosuje się odpowiednio do podatników, na których utrzymaniu pozostają następujące osoby niepełnosprawne: współmałżonek, dzieci własne i przysposobione, dzieci obce przyjęte na wychowanie, pasierbowie, rodzice, rodzice współmałżonka, rodzeństwo, ojczym, macocha, zięciowie i synowe - jeżeli w roku podatkowym dochody tych osób niepełnosprawnych nie przekraczają kwoty 9.120 zł (art. 26 ust. 7e ww. ustawy).

Na podstawie art. 26 ust. 7f ww. ustawy o podatku dochodowym ilekroć w przepisach ust. 7a jest mowa o osobach zaliczonych do:

Wydatki, o których mowa w ust. 7a, podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały sfinansowane (dofinansowane) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie. W przypadku, gdy wydatki były częściowo sfinansowane (dofinansowane) z tych funduszy (środków), odliczeniu podlega różnica pomiędzy poniesionymi wydatkami a kwotą sfinansowaną (dofinansowaną) z tych funduszy (środków) lub zwróconą w jakiejkolwiek formie (art. 26 ust. 7b ustawy).

W myśl zaś postanowień art. 26 ust. 13a ustawy, wydatki na cele określone w ust. 1 podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów lub nie zostały odliczone od przychodu na podstawie ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym lub od dochodu na podstawie ustawy z dnia 24 sierpnia 2006 r. o podatku tonażowym albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie.

Natomiast stosownie do treści art. 26 ust. 7c powołanej ustawy wysokość wydatków na cele określone w ust. 7a ustala się na podstawie dokumentów stwierdzających ich poniesienie, z wyjątkiem wydatków, o których mowa w ust. 7a pkt 7, 8 i 14.

Przepis art. 26 ust. 7a pkt 12 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, że za wydatki na cele rehabilitacyjne oraz wydatki związane z ułatwianiem wykonywania czynności życiowych, uważa się wydatki poniesione na leki - w wysokości stanowiącej różnicę pomiędzy faktycznie poniesionymi wydatkami w danym miesiącu a kwotą 100 zł, jeśli lekarz specjalista stwierdzi, że osoba niepełnosprawna powinna stosować określone leki (stale lub czasowo).

W celu analizy zasadności odliczenia dokonanego na podstawie tegoż przepisu należy zdefiniować pojęcie leku oraz pojęcie lekarza specjalisty.

W przepisach ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych brak jest definicji "leku" - a zatem posiłkowo należy opierać się na definicjach zawartych w ustawie z dnia 6 września 2001 r. - Prawo farmaceutyczne (tekst jedn. Dz. U. z 2008 r. Nr 45, poz. 271 z późn. zm.). Z definicji tych wynika, że: lekiem aptecznym jest produkt leczniczy sporządzony w aptece zgodnie z recepturą farmakopealną, przeznaczony do wydawania bezpośrednio w aptece; lekiem gotowym jest produkt leczniczy wprowadzony do obrotu pod określoną nazwą i w określonym opakowaniu; lekiem recepturowym jest produkt leczniczy sporządzony w aptece na podstawie recepty lekarskiej; produkt leczniczy to substancja lub mieszanina substancji, której przypisuje się właściwości zapobiegania lub leczenia chorób występujących u ludzi lub zwierząt, lub podawana człowiekowi lub zwierzęciu w celu postawienia diagnozy lub w celu przywrócenia, poprawienia czy modyfikacji fizjologicznych funkcji organizmu ludzkiego lub zwierzęcego. Wykaz produktów spełniających cechy "leku" na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej został zamieszczony w Urzędowym Wykazie Produktów Leczniczych Dopuszczonych do Obrotu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (opublikowanym w Dz. Urz. MZ z 2005 r. Nr 5 poz. 17 oraz w Dz. Urz. MZ z 2007 r. Nr 4 poz. 12 i w Dz. Urz. MZ z 2009 r. Nr 4 poz. 22 oraz w Dz. Urz. MZ z 2010 r. Nr 6 poz. 40). Ponadto do obrotu dopuszczone zostają bez konieczności uzyskania pozwolenia produkty lecznicze sprowadzane z zagranicy, jeżeli ich stosowanie jest niezbędne dla ratowania życia lub zdrowia pacjenta, pod warunkiem, że dany produkt leczniczy jest dopuszczony do obrotu w kraju, z którego jest sprowadzany i posiada aktualne pozwolenie dopuszczenia do obrotu. Podstawą sprowadzenia takiego produktu leczniczego jest jednak zapotrzebowanie szpitala albo lekarza prowadzącego leczenie poza szpitalem, potwierdzone przez konsultanta z danej dziedziny medycyny.

Jak z powyższego wynika osoba niepełnosprawna lub osoba posiadająca na utrzymaniu osobę niepełnosprawną (wymienioną w art. 26 ust. 7e ww. ustawy), która chce skorzystać z ulgi przewidzianej przez ustawodawcę w treści art. 26 ust. 7a pkt 12 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych musi spełnić następujące warunki:

* dokona zakupu produktów spełniających cechy "leku",

* ponieść w danym miesiącu wydatki na zakup leków powyżej kwoty 100 zł,

* posiadać dokument potwierdzającego poniesienie wydatku (faktury) - jeżeli wydatek ponosi podatnik, na którego utrzymaniu jest osoba niepełnosprawna, to dowód poniesienia tegoż wydatku powinien być wystawiony na podatnika,

* posiadać potwierdzenie przez właściwego lekarza specjalistę o konieczności stosowania zaleconych leków.

Przy czym określenie, że lekarzem uprawnionym do stwierdzenia stosowania określonych leków jest wyłącznie lekarz specjalista oznacza, iż uprawnionym do wydania stosownego zaświadczenia jest każdy lekarz posiadający specjalizację w określonej dziedzinie medycyny np. kardiolog, neurolog, endokrynolog, itp. Dla celów dowodowych lekarz specjalista powinien stwierdzić potrzebę stosowania określonych leków stale lub czasowo w formie pisemnej, np. zaświadczenia. Z zaświadczenia tego powinno wynikać, kto i kiedy je wystawił oraz jakie leki i przez jaki okres czasu powinny być stosowane przez wymienioną z imienia i nazwiska osobę niepełnosprawną. Ważne jest również by zaświadczenie jednoznacznie wskazywało okres stosowania określonych leków (stale lub czasowo). Zakupione produkty lecznicze powinny być lekami, o których mowa w Urzędowym Wykazie Produktów Leczniczych Dopuszczonych do Obrotu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Dotyczy to zarówno leków oryginalnych zapisanych przez lekarza specjalistę jak i tzw. zamienników leków oryginalnych (znacznie tańszych), które mogą być wydane w aptece na życzenie osoby niepełnosprawnej lub osoby posiadającej na utrzymaniu osobę niepełnosprawną oraz leków wydawanych bez recepty (pełnopłatnych). Przy czym w przypadku leków pełnopłatnych i zamienników leków oryginalnych na podatniku korzystającym z ulgi ciąży ciężar wykazania (np. złożenie oświadczenia lub przedstawienia stosownego zaświadczenia lekarskiego), że leki te są lekami, które lekarz specjalista zalecił do stosowania osobie niepełnosprawnej. Nie mogą to być więc dowolne leki kupione w aptece przez osobę mająca na utrzymaniu osobę niepełnosprawną.

Rozszerzająca interpretacja przepisu art. 26 ust. 7a pkt 12 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest niedozwolona. Zgodnie bowiem z zasadą przyjętą w orzecznictwie Naczelnego Sadu Administracyjnego, jak i w doktrynie prawa podatkowego, ulgi podatkowe są wyjątkiem od zasady równości i powszechności opodatkowania. Tak więc przepisy stanowiące ulgi winny być interpretowane ściśle, niedopuszczalna jest ich interpretacja rozszerzająca.

Natomiast stosownie do treści art. 26 ust. 7a pkt 14 ww. ustawy za wydatki, o których mowa w ust. 1 pkt 6, uważa się wydatki poniesione na używanie samochodu osobowego, stanowiącego własność (współwłasność) osoby niepełnosprawnej, zaliczonej do I lub II grupy inwalidztwa lub podatnika mającego na utrzymaniu osobę niepełnosprawną zaliczoną do I lub II grupy inwalidztwa albo dzieci niepełnosprawne, które nie ukończyły 16 roku życia, dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne - w wysokości nie przekraczającej w roku podatkowym kwoty 2.280 zł.

Z analizy wyżej przytoczonego przepisu wynika, że aby skorzystać z możliwości odliczenia w od dochodu poniesionych wydatków, związanych z używaniem samochodu osobowego dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne, m.in. należy:

* mieć na utrzymaniu osobę niepełnosprawną zaliczoną do I lub II grupy inwalidztwa, której roczny dochód nie przekracza kwoty 9.120 zł,

* być właścicielem (współwłaścicielem) samochodu osobowego,

* dowozić nim ww. osobę niepełnosprawną na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne zlecone przez lekarza,

* ponieść z tego tytułu wydatki.

Podkreślić również należy, iż nie wszystkie przejazdy związane z leczeniem osoby niepełnosprawnej będą podlegały odliczeniu w ramach powyższego limitu, gdyż nie wszystkie są związane z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne. Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera definicji pojęcia "zabieg", "rehabilitacja" oraz "rehabilitacja lecznicza". zatem koniecznym jest wyjaśnienie tych pojęć w oparciu o definicje encyklopedyczne oraz wydaną z zakresu rehabilitacji literaturę. Zgodnie z definicją tych pojęć zawartą w "Słowniku wyrazów obcych" (PWN, Warszawa 1991 r.) oraz "Encyklopedii" PWN, zabieg stanowi interwencję mającą na celu wywołanie określonego skutku, zwykle będącą środkiem zaradczym przeciwdziałającym czemuś (np. skutkom choroby); rehabilitacja jest to przywrócenie choremu sprawności fizycznej i psychicznej poprzez stosowanie odpowiednich zabiegów leczniczych; rehabilitacja lecznicza zaś to połączenie leczenia z postępowaniem usprawniającym, które obejmuje zabiegi fizykoterapeutyczne, wodolecznictwo, światłolecznictwo, elektrolecznictwo, mechanoterapię i kinezyterapię. Istotne znaczenie mogą mieć również zabiegi chirurgiczne zmierzające do przywrócenia organicznych funkcji, zmniejszenia następstw nieodwracalnych zmian lub wyrównanie ich w takim stopniu, aby poszkodowanemu przywrócić jego społecznie przydatną sprawność. Zatem w ramach ww. ulgi podatkowej mieszczą się z pewnością wydatki na zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne zlecone przez lekarza poniesione m.in. przez osobę mającą na utrzymaniu osobę niepełnosprawną zaliczoną do I lub II grupy inwalidztwa. Natomiast w ramach tego limitu nie będą mogły być odliczone m.in. wydatki związane z wyjazdami na kontrolne wizyty czy konsultacje lekarskie w przychodni czy w szpitalu, badania laboratoryjne, bowiem wyjazdy te nie spełniają wymogu określonego przez ustawodawcę w treści art. 26 ust. 7a cyt. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych; nie są wyjazdami na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne.

Wydatki poniesione na cele określone w art. 26 ust. 7a pkt 14 ww. ustawy nie wymagają od podatnika ich dokumentowania. Powyższe nie oznacza jednak, iż organ podatkowy weryfikujący zeznanie roczne w zakresie poprawności dokonanych odliczeń, nie ma prawa domagać się od podatnika przedstawienia okoliczności związanych z poniesionymi wydatkami, np. zaświadczenia lekarskiego potwierdzającego korzystania z niezbędnych zabiegów leczniczo-rehabilitacyjnych przez osobę niepełnosprawna będącą na utrzymaniu podatnika.

Zaznaczyć również należy, iż określona w ustawie kwota 2.280 zł jest maksymalną kwotą, która może być odliczona tytułem poniesienia ww. wydatków. Użycie przez ustawodawcę, przy określaniu wielkości limitu, wyrażenia "w wysokości nieprzekraczającej kwoty 2.280 zł" (a nie "w wysokości 2.280 zł") wskazuje, iż wysokość odliczenia uzależniona jest od intensywności (częstości) używania samochodu.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, iż wnioskodawca od października 2009 r. sprawuje opiekę nad pełnoletnią córką, która zgodnie z orzeczeniem Miejskiego Zespołu do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności z dnia 14 sierpnia 2009 r. jest osobą niepełnosprawną w stopniu znacznym. Jest całkowicie niezdolna do pracy, wymaga długotrwałej opieki i pomocy innych osób w związku z niezdolnością do samodzielnej egzystencji. Córka wnioskodawcy razem z nim zamieszkuje i w pełni jest na jego utrzymaniu. Na wnioskodawcy spoczywa ciężar jej utrzymania, leczenia, zapewnienia środków do życia, leków, jedzenia jak i wożenia na rehabilitację i do poradni medycznych w związku z ciężkim stanem zdrowia. Mąż córki wnioskodawcy nie płaci żonie zasądzonych przez Sąd alimentów, nie kontaktuje się z żoną, nie pomaga jej, nie łoży na jej utrzymanie i leczenie. Córka otrzymuje zasiłek pielęgnacyjny w kwocie 153 zł miesięcznie. Nie przysługuje jej renta, ani też inne świadczenia pomocy. Wnioskodawca opłaca za córkę ubezpieczenie zdrowotne oraz uczestnictwo w zajęciach w Środowiskowym Domu Samopomocy.

Jak z powołanych powyżej przepisów wynika, warunkiem koniecznym do odliczenia ulgi rehabilitacyjnej, jest m.in. utrzymywanie osoby niepełnosprawnej zaliczonej do I lub II grupy inwalidztwa. Utrzymywać to znaczy zapewnić środki do życia, ponosić koszty związane z czyimś wyżywieniem, mieszkaniem i innymi potrzebami.

Zgodnie z art. 128 ustawy z dnia 25 lutego 1964 r. - Kodeks rodzinny i opiekuńczy (Dz. U. z 1964 r. Nr 9, poz. 59 z późn. zm.) obowiązek dostarczania środków utrzymania, a w miarę potrzeby także środków wychowania (obowiązek alimentacyjny) obciąża krewnych w linii prostej oraz rodzeństwo.

W myśl art. 129 § 1 ww. Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego obowiązek alimentacyjny obciąża zstępnych przed wstępnymi, a wstępnych przed rodzeństwem; jeżeli jest kilku zstępnych lub wstępnych - obciąża bliższych stopniem przed dalszymi.

Stosownie do art. 130 ww. Kodeksu obowiązek jednego małżonka do dostarczania środków utrzymania drugiemu małżonkowi po rozwiązaniu lub unieważnieniu małżeństwa albo po orzeczeniu separacji wyprzedza obowiązek alimentacyjny krewnych tego małżonka.

Natomiast zgodnie z art. 132 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego obowiązek alimentacyjny zobowiązanego w dalszej kolejności powstaje dopiero wtedy, gdy nie ma osoby zobowiązanej w bliższej kolejności albo gdy osoba ta nie jest w stanie uczynić zadość swemu obowiązkowi lub gdy uzyskanie od niej na czas potrzebnych uprawnionemu środków utrzymania jest niemożliwe lub połączone z nadmiernymi trudnościami.

Jak z powołanych powyżej przepisów wynika, obowiązek dostarczania środków utrzymania pełnoletniemu dziecku (obowiązek alimentacyjny) ciąży na rodzicach oraz rodzeństwie z tym, że obowiązek ten wyprzedza obowiązek małżonka dziecka po rozwiązaniu lub unieważnieniu małżeństwa albo po orzeczeniu separacji. Obowiązek alimentacyjny rodzica powstaje dopiero wtedy, gdy m.in. małżonek dziecka nie jest w stanie wypełnić swoich obowiązków alimentacyjnych lub gdy uzyskanie od niego na czas środków utrzymania nie jest możliwe.

W związku z powyższym, mając na uwadze przedstawione okoliczności oraz stan faktyczny i prawny sprawy należy stwierdzić, że wnioskodawcy, który jak stwierdzono we wniosku, ma na utrzymaniu niepełnosprawną córkę zaliczaną do I grupy inwalidztwa, której roczny dochód nie przekracza kwoty 9.120 zł, przysługuje uprawnienie - zgodnie z treścią art. 26 ust. 7a pkt 12 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - do odliczenia wydatków poniesionych w 2010 r. na zakup leków w wysokości stanowiącej różnicę pomiędzy faktycznie poniesionymi wydatkami w danym miesiącu, a kwotą 100 zł. Odliczenie wydatków poniesionych na zakup leków (oryginalnych, zamienników, pełnopłatnych), zaleconych przez lekarza specjalistę, który w rozumieniu ustawodawstwa polskiego posiada specjalizację w określonej dziedzinie medycyny i który to lekarz stwierdził w wydanym zaświadczeniu lub innym stosownym dokumencie, spełniającym wyżej wskazane wymogi, że córka wnioskodawcy powinna stosować określone leki (stale lub czasowo). Podstawą do odliczenia jest posiadanie imiennych dowodów (faktur) poniesienia wydatków.

W odniesieniu do poniesionych przez wnioskodawcę w 2010 r. wydatków na używanie samochodu osobowego, stanowiącego jego własność dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem niepełnosprawnej córki na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne, o których mowa w art. 26 ust. 7a pkt 14 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, należy stwierdzić, że wnioskodawca może skorzystać z tego odliczenia w wysokości faktycznie poniesionej, jednakże nie przekraczającej w roku podatkowym kwoty 2.280 zł. Powyższe wydatki podlegają odliczeniu w roku podatkowym, w którym zostały poniesione.

Wobec powyższego, stanowisko wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.