IBPBII/1/415-520/09/TK

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 17 czerwca 2009 r. (data wpływu do tut. Biura - 22 czerwca 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania dofinansowania pracownikowi przez pracodawcę kosztów aplikacji radcowskiej, ponoszonych w związku z podnoszeniem kwalifikacji zawodowych - jest prawidłowe.

W dniu 22 czerwca 2009 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania dofinansowania pracownikowi przez pracodawcę kosztów aplikacji radcowskiej, ponoszonych w związku z podnoszeniem kwalifikacji zawodowych.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawczyni jest zatrudniona w Spółce z o.o. na stanowisku Specjalisty ds. prawnych i kadrowych. Do jej obowiązków należą m.in. szeroko pojmowane sprawy kadrowe (ze szczególnym uwzględnieniem rozwiązywania problemów z zakresu prawa pracy), przygotowywanie i opiniowanie projektów umów, aktów wewnętrznych, przygotowywanie pism, opinii prawnych, w razie potrzeby reprezentacja pracodawcy przed organami prawnymi, władzami lokalnymi itd. W 2007 r. zdała egzamin wstępny na aplikację radcowską i z dniem 1 października 2007 r. rozpoczęła odbywanie aplikacji radcowskiej (za zgodą pracodawcy ale bez jego skierowania). Z uwagi na zajmowane stanowisko i zakres obowiązków, niewątpliwym jest, że odbywanie przez nią aplikacji radcowskiej stanowi podnoszenie jej kwalifikacji zawodowych.

W 2008 r. pracodawca wyraził zgodę na pokrycie opłaty za II (drugi) rok aplikacji, na co pomiędzy wnioskodawczynią a pracodawcą została spisana stosowna umowa. We wrześniu 2008 r. pracodawca uiścił wymaganą opłatę za II rok szkolenia, a wartość dofinansowania (poniesionej opłaty) została doliczona do jej dochodu podlegającego opodatkowaniu i został odprowadzony do urzędu skarbowego podatek od otrzymanego dofinansowania aplikacji. Takie postępowanie spowodowane było ostrożnością pracodawcy, który w razie kontroli skarbowej nie chciał narazić się na zarzut nie opodatkowania przychodów pracownika. Powszechnie znane bowiem było stanowisko urzędów skarbowych w Polsce, które uważają że korzystać ze zwolnienia z podatku dochodowego od osób fizycznych na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 90 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych mogą tylko te formy dokształcania się, które są wymienione w Rozporządzeniu Ministra Edukacji Narodowej oraz Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 12 października 1993 r. w sprawie zasad i warunków podnoszenia kwalifikacji zawodowych i wykształcenia ogólnego dorosłych. Rozporządzenie to nie wymienia natomiast podnoszenia kwalifikacji w formie odbywania aplikacji radcowskiej. W tej sprawie pracodawca nie kierował żadnego zapytania, czy też wniosku o interpretacje do organów skarbowych.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy udzielone przez pracodawcę dofinansowanie kosztów odbywania aplikacji radcowskiej stanowi dla wnioskodawczyni dochód zwolniony z podatku dochodowego na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 90 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zdaniem wnioskodawczyni, postępowanie pracodawcy było niewłaściwe. Udzielone przez pracodawcę dofinansowanie kosztów odbywania aplikacji radcowskiej stanowi wprawdzie dla niej dochód, ale jest on zwolniony z podatku dochodowego na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 90 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przepis ten stanowi, że wolna od podatku dochodowego jest wartość świadczeń przyznanych zgodnie z odrębnymi przepisami przez pracodawcę na podnoszenie kwalifikacji zawodowych i wykształcenia ogólnego pracownika, z wyjątkiem wynagrodzeń otrzymywanych za czas urlopu szkoleniowego oraz za czas zwolnień z części dnia pracy, przysługujących pracownikom podejmującym naukę w szkołach lub podnoszących kwalifikacje zawodowe w formach pozaszkolnych.

Ustawodawca nie wskazał w tym artykule konkretnych "odrębnych przepisów", które dawałyby podstawę do uzyskania zwolnienia z podatku dochodowego. Minister Finansów w interpretacji Nr DD3/033/10/KDJ/08/173 z dnia 30 kwietnia 2008 r. stwierdził, że użyte w cytowanym przepisie sformułowanie "odrębne przepisy" obejmuje cały szereg aktów prawnych, z których wynika prawo pracownika do otrzymywania od pracodawcy świadczeń, w związku z podnoszeniem swych kwalifikacji zawodowych. Do tego katalogu zaliczyć można m.in. rozporządzenie Ministra Edukacji Narodowej oraz Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 12 października 1993 r. w sprawie zasad i warunków podnoszenia kwalifikacji zawodowych i wykształcenia ogólnego dorosłych (Dz. U. Nr 103, poz. 472 z późn. zm.).

Ponadto niektóre grupy zawodowe mają odrębne uregulowania dotyczące tej kwestii (np. żołnierze, służba cywilna). Dlatego tez ograniczanie pojęcia "odrębnych przepisów", o których mowa w cytowanym na wstępie art. 21 ust. 1 pkt 90 ustawy, wyłącznie do aktów normatywnych wydanych na podstawie przepisów ustawy - Kodeks pracy oraz ustawy o systemie oświaty jest nieuzasadnione.

Podobne stanowisko zajął również Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z dnia 29 sierpnia 2008 r. sygn. akt III SA/Wa 1862/07, w którym stwierdził, że wolne od podatku dochodowego są wydatki ponoszone przez pracodawcę na aplikację radcowską swojego pracownika. W wyroku tym WSA orzekł, że art. 21 ust. 1 pkt 90 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych odwołuje się - mówiąc o przepisach odrębnych - wyłącznie do relacji pomiędzy pracownikiem, a pracodawcą, wynikających z działań pracodawcy na rzecz podnoszenia kwalifikacji ogólnych i wykształcenia ogólnego. Natomiast zasady i formy, w jakich możliwe jest podnoszenie kwalifikacji zawodowych i wykształcenia ogólnego określają liczne akty prawne, niektóre z nich stosowane są tylko w odniesieniu do wybranych grup pracowników. Co więcej podnoszenie kwalifikacji zawodowych i wykształcenia ogólnego przybiera w praktyce różne formy (m.in. szkolenia, aplikacje, wykłady, warsztaty).

Nie można utożsamiać innych przepisów wyłącznie z dwoma rozporządzeniami (z dnia 12 października 1993 r. w sprawie zasad i warunków podnoszenia kwalifikacji zawodowych i wykształcenia ogólnego dorosłych oraz z dnia 3 lutego 2006 r. w sprawie uzyskiwania i uzupełniania przez osoby dorosłe wiedzy ogólnej, umiejętności i kwalifikacji zawodowych w formach pozaszkolnych), tak jak to robią niektóre organy podatkowe (zwłaszcza urzędy skarbowe). Szkolenie aplikantów radcowskich jest niewątpliwe szkoleniem zawodowym, podnoszeniem kwalifikacji zawodowych pracowników, które reguluje ustawa z dnia 6 lipca 1982 r. o radcach prawnych - która to ustawa zdaniem wnioskodawczyni może i powinna być uznana za taki "odrębny przepis", o którym mowa w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przepisy ustawy o radcach prawnych nie zawierają jednak samoistnych uregulowań dotyczących zasad finansowania przez pracodawców opłat ponoszonych przez aplikantów radcowskich za uczestnictwo w aplikacji.

Ponieważ nie istnieją odrębne uregulowania w tym zakresie, zastosowanie do takich świadczeń ma § 9 rozporządzenia Ministra Edukacji Narodowej oraz Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 12 października 1993 r. w sprawie zasad i warunków podnoszenia kwalifikacji zawodowych i wykształcenia ogólnego dorosłych. W konsekwencji świadczenie przyznane zgodnie z tym przepisem powinno korzystać ze zwolnienia z podatku dochodowego na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 90 ustawy podatku dochodowym od osób fizycznych.

Na takim samym stanowisku stoją też Izby Skarbowe wydające indywidualne interpretacje w analogicznych sprawach (pracowników odbywających aplikację radcowską) np. interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 16 lutego 2009 r. Znak: IPPB2/415-1548/08-2/MG, interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 17 lutego 2009 r. Znak: IPPB2/415-1558/08-2/MK, interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 23 lutego 2009 r. Znak: IPPB4/415-52/08-4/JK, interpretacja Ministra Finansów z dnia 11 lutego 2009 r. Znak: DD3/033/102/KDJ/08/PK-291.

Reasumując, zdaniem wnioskodawczyni, pokrycie przez pracodawcę kosztów aplikacji radcowskiej (opłaty za tą aplikację) stanowi świadczenie przyznane pracownikowi zgodnie z odrębnymi przepisami w rozumieniu art. 21 ust. 1 pkt 90 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zatem wartość tego świadczenia jest wolna od podatku dochodowego i pracodawca jako płatnik nie ma obowiązku pobierania i odprowadzania podatku od wartości zwracanych podatnikowi kosztów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z brzmieniem art. 9 ust. 1 ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do art. 11 ust. 1 wyżej cyt. ustawy przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

W myśl art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za nie wykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Z cytowanych przepisów jednoznacznie wynika, że do przychodów pracownika zaliczyć należy wszystkie otrzymywane przez niego świadczenia, wynikające z zawartej umowy bądź mające związek z wykonywaniem przez niego pracy. Przychody te, w określonych sytuacjach mogą być zwolnione od podatku dochodowego.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż pracodawca umożliwia wnioskodawczyni podnoszenie kwalifikacji zawodowych i na podstawie odrębnej umowy dofinansowuje koszty odbywanej przez nią aplikacji radcowskiej.

Na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 90 powołanej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolna od podatku dochodowego jest wartość świadczeń przyznanych zgodnie z odrębnymi przepisami przez pracodawcę na podnoszenie kwalifikacji zawodowych i wykształcenia ogólnego pracownika, z wyjątkiem wynagrodzeń otrzymywanych za czas urlopu szkoleniowego oraz za czas zwolnień z części dnia pracy, przysługujących pracownikom podejmującym naukę w szkołach lub podnoszącym kwalifikacje zawodowe w formach pozaszkolnych.

Ustawodawca nie wskazał w przywołanym wyżej artykule konkretnych odrębnych przepisów, stanowiących podstawę do uzyskania zwolnienia z opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Użyte w cytowanym wyżej przepisie sformułowanie "odrębne przepisy" obejmuje cały szereg aktów prawnych, z których wynika prawo pracownika do otrzymywania od pracodawcy świadczeń w związku z podnoszeniem swych kwalifikacji zawodowych i wykształcenia ogólnego. Do tego katalogu zaliczyć można m.in. powołane we wniosku rozporządzenie Ministra Edukacji Narodowej oraz Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 12 października 1993 r. w sprawie zasad i warunków podnoszenia kwalifikacji zawodowych i wykształcenia ogólnego dorosłych (Dz. U. Nr 103, poz. 472 z późn. zm.).

Rozporządzenie powyższe zostało wydane na podstawie art. 103 § 1 ustawy - Kodeks pracy oraz art. 68 ust. 1 ustawy z dnia 7 września 1991 r. o systemie oświaty.

Zgodnie z art. 103 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (tekst jedn. Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 z późn. zm.), w zakresie i na warunkach ustalonych w drodze rozporządzenia przez Ministra Edukacji Narodowej oraz Ministra Pracy i Polityki Socjalnej, pracodawca ułatwia pracownikom podnoszenie kwalifikacji zawodowych.

Powołane powyżej rozporządzenie Ministra Edukacji Narodowej oraz Ministra Pracy i Polityki Socjalnej w sprawie zasad i warunków podnoszenia kwalifikacji zawodowych i wykształcenia ogólnego dorosłych, określa zakres świadczeń jakie pracodawca ma możliwość przyznać pracownikom podnoszącym kwalifikacje zawodowe w ramach kształcenia w formach szkolnych i pozaszkolnych. Nie ulega wątpliwości, że podnoszenie kwalifikacji zawodowych i wykształcenia ogólnego przybiera w praktyce różne formy i odbywa się poprzez np. seminaria, szkolenia, praktyki, kursokonferencje, kursy zawodowe, aplikacje, wykłady.

Jednakże rozporządzenie to nie zawiera definicji pojęcia "formy pozaszkolne".

Niewątpliwie zakres pozaszkolnych form dokształcania dorosłych doprecyzowuje § 2 ust. 1 rozporządzenia Ministra Edukacji i Nauki z dnia 3 lutego 2006 r. w sprawie uzyskiwania i uzupełnienia przez osoby dorosłe wiedzy ogólnej, umiejętności i kwalifikacji zawodowych w formach pozaszkolnych (Dz. U. Nr 31, poz. 216).

Zgodnie z tym przepisem uzyskiwanie i uzupełnianie przez osoby dorosłe wiedzy ogólnej, umiejętności i kwalifikacji zawodowych odbywa się w następujących pozaszkolnych formach kształcenia:

* kurs,

* kurs zawodowy,

* seminarium,

* praktyka zawodowa.

Zauważyć jednak należy, że rozporządzenie to wydane zostało na podstawie ustawy z dnia 7 września 1991 r. o systemie oświaty (Dz. U. z 2004 r. Nr 256, poz. 2572) i dotyczy form kształcenia osób dorosłych wyłącznie na poziomie wynikającym z tej ustawy. Natomiast aplikacja radcowska chociaż niewątpliwie stanowi podwyższenie kwalifikacji zawodowych wykracza poza system oświaty. Stąd też pozaszkolne formy dokształcania osób dorosłych wymienione w powyższym rozporządzeniu nie maja zastosowania do aplikacji radcowskiej.

Zasady odbywania aplikacji radcowskiej, która niewątpliwie jest formą podnoszenia kwalifikacji zawodowych, uregulowane zostały w rozdziale 4 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o radcach prawnych (Dz. U. z 2002 r. Nr 123, poz. 1059 z późn. zm.). Przepisy tej ustawy nie zawierają jednak samoistnych uregulowań dotyczących zasad zwracania przez pracodawców opłat ponoszonych przez aplikantów radcowskich za uczestnictwo w aplikacji, czy też kosztów przejazdów na zajęcia i praktyki zawodowe. Ustawodawca uregulował w przepisach powyższej ustawy, w omawianym zakresie, wyłącznie kwestie dotyczące płatnego urlopu dla pracownika oraz zwolnień od pracy. Przepis art. 34 ustawy o radcach prawnych stanowi, że pracownikowi wpisanemu na listę aplikantów radcowskich przysługuje, z zachowaniem prawa do wynagrodzenia, zwolnienie od pracy w celu uczestniczenia w obowiązkowych zajęciach szkoleniowych odbywanych poza siedzibą jednostki organizacyjnej.

Regulacje rozporządzenia Ministra Edukacji i Nauki z dnia 3 lutego 2006 r. nie obejmują swym zakresem zagadnienia podnoszenia kwalifikacji zawodowych przez osoby dorosłe będące pracownikami, realizowanych w różnorodnych formach o charakterze pozaszkolnym przez szerokie i zróżnicowane grono podmiotów na podstawie innych przepisów. Rozporządzenie Ministra Edukacji Narodowej oraz Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 12 października 1993 r. określa natomiast rodzaj i zakres świadczeń przysługujących pracownikowi podnoszącemu kwalifikacje zawodowe i poziom wykształcenia ogólnego w formach szkolnych i pozaszkolnych, zarówno tych organizowanych na podstawie rozporządzenia Ministra Edukacji i Nauki z dnia 3 lutego 2006 r. jak i tych, które mogą być organizowane na podstawie innych, niż ustawa o systemie oświaty, przepisów.

Rozporządzenie Ministra Edukacji Narodowej oraz Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 12 października 1993 r. w obecnym brzmieniu nie definiuje pojęcia "form pozaszkolnych". Definicji tego pojęcia nie zawiera również ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Należy jednak pamiętać, że jeżeli sam prawodawca nie określa definicji w danej gałęzi prawa, to zakładając racjonalność prawodawcy należy uznać, że sformułowanie takiej definicji nie było konieczne. Skoro zatem powołane regulacje nie są miarodajne dla ustalenia zakresu pojęciowego terminu "formy pozaszkolne" to w rezultacie powyższego, dla rozumienia sensu tego pojęcia koniecznym staje się odwołanie do reguł wykładni językowej. Kierując się nimi można zatem stwierdzić, że w języku potocznym "pozaszkolny" oznacza "niedotyczący nauki w szkole, odbywający się poza lekcjami szkolnymi" (słownik Języka Polskiego PWN, http:// sjp.pwn.pl). W konsekwencji za formy pozaszkolne należy uznać formy inne niż szkolne". Takie stanowisko zajął Wojewódzki Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 14 marca 2008 r., sygn. akt I SA/Wr 1505/07.

Przyjmując taką interpretację pojęcia "formy pozaszkolne" należy stwierdzić, iż aplikacja radcowska mieści się w jego zakresie. Ponadto § 9 przywołanego wyżej rozporządzenia zawiera regulację, zgodnie z którą pracownikowi podnoszącemu kwalifikacje zawodowe w formach pozaszkolnych na podstawie skierowania od pracodawcy przysługuje, o ile umowa zawarta pomiędzy nim a pracodawcą nie stanowi inaczej:

Biorąc pod uwagę powyższe stwierdzić należy, iż użyte w art. 21 ust. 1 pkt 90 powołanej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych sformułowanie "odrębne przepisy" obejmuje cały szereg aktów prawnych, z których wynika prawo pracownika do otrzymywania od pracodawcy świadczeń związanych z podnoszeniem jego kwalifikacji zawodowych i wykształcenia.

Podobnie odnoszące się do form organizowania przedsięwzięć związanych z podnoszeniem tych kwalifikacji pojęcie "w formach pozaszkolnych" obejmuje cały szereg działań i przedsięwzięć podejmowanych przez powołane do tych celów instytucje i grona podmiotów realizujące powyższe cele na podstawie odrębnych przepisów nie może być ograniczane jedynie do tych wynikających z powoływanych wyżej rozporządzeń Ministra Edukacji Narodowej oraz Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 12 października 1993 r., a także wynikających z rozporządzenia Ministra Edukacji i Nauki z dnia 3 lutego 2006 r.

Reasumując, stwierdzić należy, iż refundacja kosztów (dofinansowanie) aplikacji radcowskiej przez pracodawcę mieści się w pojęciu świadczenia przyznanego pracownikowi zgodnie z odrębnymi przepisami w rozumieniu art. 21 ust. 1 pkt 90 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W konsekwencji wartość świadczeń otrzymanych przez pracownika w związku z opłacaniem przez pracodawcę kosztów kształcenia w ramach aplikacji radcowskiej w zakresie określonym w odrębnej umowie pomiędzy pracodawcą, a pracownikiem jest zwolniona z podatku dochodowego na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 90 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Ponadto odnosząc się do przywołanego przez wnioskodawczynię wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (sygn. akt III SA/Wa 1862/07) należy stwierdzić, że powołany wyrok dotyczy konkretnej sprawy podatnika osądzonej w określonym stanie faktycznym i w tej sprawie rozstrzygnięcie w nim zawarte jest wiążące. Natomiast wyrok ten nie jest wiążący dla organu wydającego przedmiotową interpretację, gdyż wyroki sądowe nie są źródłami obowiązującego prawa. Zauważyć również należy, że powołane przez wnioskodawczynię interpretacje indywidualne zostały wydane w indywidualnych sprawach i nie są wiążące dla tut. Organu.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.