IBPBII/1/415-511/14/ASz

Pisma urzędowe
Status:  Nieoceniane

Pismo z dnia 17 września 2014 r. Izba Skarbowa w Katowicach IBPBII/1/415-511/14/ASz

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) #8722; Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 16 czerwca 2014 r. (data wpływu do Biura - 17 czerwca 2014 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków związanych ze sprzedażą energii:

* w części dotyczącej udokumentowania sprzedaży - jest prawidłowe,

* w części dotyczącej składania zeznania PIT-37 oraz terminu zapłaty podatku - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 17 czerwca 2014 r. wpłynął do Biura ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków związanych ze sprzedażą energii.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jest posiadaczem mikroinstalacji fotowoltaicznej o mocy 1,9 kW, która #8722; w myśl ustawy o odnawialnych źródłach energii #8722; w dniu 21 maja 2014 r., na mocy stosownej umowy z zakładem energetycznym, została uruchomiona i przyłączona do sieci energetycznej.

Instalacja służyć ma produkcji energii elektrycznej na potrzeby własne, przy czym niewykorzystane nadwyżki produkcji energii elektrycznej mają być odsprzedawane zakładowi energetycznemu w cenie 80% średniej ceny energii z roku poprzedniego.

W związku z powyższym Wnioskodawca zobowiązany jest do wystawienia rachunku zakładowi energetycznemu za każdy 6-cio miesięczny okres rozliczeniowy. Według wstępnych obliczeń przychód ze sprzedaży ww. nadwyżek energii nie powinien przekroczyć kwoty 200 zł rocznie.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. W jaki sposób Wnioskodawca, jako osoba nieprowadząca działalności gospodarczej, może wystawić rachunek i jaką formę winien on przybrać.

2. W jakich terminach Wnioskodawca powinien zapłacić podatek dochodowy od wystawionych rachunków.

3. Na którym formularzu zeznania podatkowego Wnioskodawca powinien rozliczyć rok podatkowy (PIT-36 czy PIT-37).

Według uznania Wnioskodawcy i na podstawie posiadanej przez niego wiedzy, rachunek powinien przybrać najprostszą formę z oznaczeniem sprzedawcy i nabywcy, przedmiotu sprzedaży, ceny jednostkowej i wartości sprzedaży.

Przychód, o którym mowa winien być wpisany w części C.1., wierszu 5 zeznania podatkowego PIT-37 (Inne źródła niewymienione w wierszach od 1 do 4).

Zapłata podatku winna nastąpić w terminie składania deklaracji PIT-37.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam, co następuje.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlegają zatem wszelkie dochody osiągane przez podatnika, z wyjątkiem tych dochodów, które zostały enumeratywnie wymienione przez ustawodawcę jako zwolnione od podatku, bądź od których zaniechano poboru podatku, w drodze rozporządzenia wydanego przez Ministra Finansów.

W myśl art. 11 ust. 1 ww. ustawy przychodami z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Wyszczególnienia źródeł przychodów osiągniętych przez osoby fizyczne ustawodawca dokonał w art. 10 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 3 tej ustawy, źródłem przychodów jest pozarolnicza działalność gospodarcza.

W myśl art. 5a pkt 6 cyt. ustawy ilekroć w ustawie mowa o działalności gospodarczej lub pozarolniczej działalności gospodarczej, oznacza to działalność zarobkową:

a.

wytwórczą, budowlaną, handlową, usługową,

b.

polegającą na poszukiwaniu, rozpoznawaniu i wydobywaniu kopalin ze złóż,

c.

polegającą na wykorzystywaniu rzeczy oraz wartości niematerialnych i prawnych

- prowadzoną we własnym imieniu bez względu na jej rezultat, w sposób zorganizowany i ciągły, z której uzyskane przychody nie są zaliczane do innych przychodów ze źródeł wymienionych w art. 10 ust. 1, 2 i 4-9.

Natomiast w myśl art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d cyt. ustawy, źródłem przychodów jest m.in. odpłatne zbycie innych rzeczy (rzeczy ruchomych), jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane przed upływem pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło nabycie.

Stosownie natomiast do treści art. 10 ust. 1 pkt 9 ww. ustawy źródłem przychodów są tzw. "inne źródła".

Zgodnie zaś z art. 20 ust. 1 ww. ustawy za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i 17 oraz przychody nieznajdujące pokrycia w ujawnionych źródłach.

Sformułowanie "w szczególności" dowodzi, że definicja przychodów z innych źródeł ma charakter otwarty i nie ma przeszkód, aby do tej kategorii zaliczyć również przychody inne niż wymienione wprost w przepisie art. 20 ust. 1 ustawy. O przychodzie podatkowym z innych źródeł należy mówić w każdym przypadku, kiedy u podatnika wystąpią realne korzyści majątkowe.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca jest posiadaczem mikroinstalacji fotowoltaicznej o mocy 1,9 kW, która #8722; w myśl ustawy o odnawialnych źródłach energii #8722; w dniu 21 maja 2014 r., na mocy stosownej umowy z zakładem energetycznym, została uruchomiona i przyłączona do sieci energetycznej.

Instalacja służyć ma produkcji energii elektrycznej na potrzeby własne, przy czym niewykorzystane nadwyżki produkcji energii elektrycznej mają być odsprzedawane zakładowi energetycznemu w cenie 80% średniej ceny energii z roku poprzedniego.

W związku z powyższym Wnioskodawca zobowiązany jest do wystawienia rachunku zakładowi energetycznemu za każdy 6-cio miesięczny okres rozliczeniowy. Według wstępnych obliczeń przychód ze sprzedaży ww. nadwyżek energii nie powinien przekroczyć kwoty 200 zł rocznie.

Należy wskazać, że zgodnie z art. 45 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 2014 r. poz. 121) rzeczami w rozumieniu niniejszego kodeksu są tylko przedmioty materialne. Natomiast art. 555 ww. Kodeksu cywilnego stanowi, że przepisy o sprzedaży rzeczy stosuje się odpowiednio do sprzedaży energii oraz do sprzedaży praw.

Należy zauważyć, że pojęcie "energii" nie zostało jednoznacznie zdefiniowane na gruncie przepisów cyt. ustawy. Konieczne staje się zatem odwołanie do języka fizyki. W tym zakresie energia utożsamiana jest przede wszystkim ze zdolnością do wykonania pracy. Jednak w świetle regulacji art. 555 ww. Kodeksu cywilnego sprzedaż energii obejmuje przede wszystkim sprzedaż możliwości korzystania ze źródeł energii, zaś faktyczna ilość sprzedanej energii określana jest na podstawie jej zużycia przy wykorzystaniu dostępnych źródeł. Weryfikacja ilości "sprzedanej" energii następuje dzięki wykorzystaniu odpowiednich urządzeń pomiarowych rejestrujących poziom zużycia.

W świetle powyższych ustaleń stwierdzić należy, że sprzedaży energii nie można uznać za sprzedaż rzeczy, o której mowa w powołanym powyżej art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Należy zauważyć, że szczegółowe zasady obrotu energią określone zostały w przepisach szczególnych, w tym przede wszystkim w ustawie z dnia 10 kwietnia 1997 r. - Prawo energetyczne (Dz. U. z 2012 r. poz. 1059 z późn. zm.).

W myśl art. 3 pkt 20b cyt. ustawy mikroinstalacja to odnawialne źródło energii, o łącznej mocy zainstalowanej elektrycznej nie większej niż 40 kW, przyłączone do sieci elektroenergetycznej o napięciu znamionowym niższym niż 110 kV lub o łącznej mocy zainstalowanej cieplnej nie większej niż 120 kW.

Zgodnie z art. 9u ww. ustawy wytwarzanie energii elektrycznej w mikroinstalacji przez osobę fizyczną niebędącą przedsiębiorcą w rozumieniu ustawy o swobodzie działalności gospodarczej, a także sprzedaż tej energii przez tę osobę, nie jest działalnością gospodarczą w rozumieniu tej ustawy.

W myśl art. 9v cyt. ustawy energię elektryczną wytworzoną w mikroinstalacji przyłączonej do sieci dystrybucyjnej znajdującej się na terenie obejmującym obszar działania sprzedawcy z urzędu i oferowaną do sprzedaży przez osobę, o której mowa w art. 9u, jest obowiązany zakupić ten sprzedawca. Zakup tej energii odbywa się po cenie równej 80% średniej ceny sprzedaży energii elektrycznej w poprzednim roku kalendarzowym, o której mowa w art. 23 ust. 2 pkt 18 lit.b.

Z powyższych przepisów wynika, że zarówno wytwarzanie jak i sprzedaż energii elektrycznej w mikroźródle przez osobę fizyczną nie jest stanowi działalności gospodarczej w rozumieniu ustawy o swobodzie działalności gospodarczej.

Skoro zatem energia elektryczna wytwarzana będzie w odnawialnym źródle energii - mikroźródle przez osobę fizyczną niebędącą przedsiębiorcą w rozumieniu ustawy o swobodzie działalności gospodarczej, a także sprzedaż tej energii przez tę osobę, nie będzie prowadzona w ramach działalności gospodarczej, to ww. przychodu nie można uznać za przychód z pozarolniczej działalności gospodarczej, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Ww. przychód należy zatem zakwalifikować do przychodów z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W myśl art. 45 ust. 1 ww. ustawy podatnicy są obowiązani składać urzędom skarbowym zeznanie, według ustalonego wzoru, o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) w roku podatkowym, w terminie do dnia 30 kwietnia roku następującego po roku podatkowym, z zastrzeżeniem ust. 7 i 8. Zgodnie natomiast z treścią ust. 4 pkt 1 tegoż artykułu w terminie określonym w ust. 1, z zastrzeżeniem ust. 7, podatnicy są obowiązani wpłacić różnicę między podatkiem należnym wynikającym z zeznania, o którym mowa w ust. 1, a sumą należnych za dany rok zaliczek, w tym również sumą zaliczek pobranych przez płatników.

Mając powyższe na względzie, stwierdzić należy, że przychód uzyskany przez Wnioskodawcę z tytułu sprzedaży nadwyżek energii #8722; zgodnie z treścią powołanego powyżej art. 45 ust. 1 ww. ustawy #8722; należy wykazać w zeznaniu za rok podatkowy, w którym nastąpiła jego wypłata. Przychód ten podlega opodatkowaniu łącznie z pozostałymi dochodami uzyskanymi w danym roku podatkowym. Jako, że przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawierają odrębnej regulacji w zakresie uiszczenia zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych z tytułu tego rodzaju przychodu (dochodu) podatek ten należy uiścić w terminie określonym do złożenia zeznania za dany rok, czyli do 30 kwietnia roku następującego po danym roku podatkowym.

Należy zauważyć, że PIT-37 przeznaczony jest dla podatników, którzy w danym roku podatkowym uzyskali przychody, podlegające opodatkowaniu na ogólnych zasadach przy zastosowaniu skali podatkowej, wyłącznie za pośrednictwem płatnika. Natomiast PIT-36 jest przeznaczony dla podatników, do których ma zastosowanie art. 45 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych a osiągnięte przez nich dochody nie mieszczą się w zakresie PIT-37.

Zatem Wnioskodawca zobowiązany jest rozliczyć uzyskany dochód z tytułu sprzedaży nadwyżek energii składając zeznanie na formularzu PIT-36, a nie #8722; jak wskazał w stanowisku w sprawie #8722; na formularzu PIT-37. Natomiast podatek winien być uiszczony w terminie określonym do złożenia zeznania czyli maksymalnie do 30 kwietnia roku następującego po roku podatkowym.

W świetle powyższego stanowisko Wnioskodawcy w ww. zakresie uznano za nieprawidłowe.

W odniesieniu natomiast do kwestii wystawienia rachunku, należy zauważyć, że regulacje dotyczące tego zagadnienia znajdują się w ustawie - Ordynacja podatkowa.

Stosownie do art. 87 § 5 Ordynacji podatkowej, minister właściwy do spraw finansów publicznych określi, w drodze rozporządzenia, zakres informacji, które muszą być zawarte w rachunkach, uwzględniając w szczególności dane identyfikujące sprzedawcę i kupującego, wykonawcę i odbiorcę usług oraz oznaczenie wartości i rodzaju transakcji.

Szczegółowe warunki jakie winny spełniać rachunki wystawiane przez podatników w celu udokumentowania zdarzeń gospodarczych regulują przepisy rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 sierpnia 2005 r. w sprawie naliczania odsetek za zwłokę oraz opłaty prolongacyjnej, a także zakresu informacji, które muszą być zawarte w rachunkach (Dz. U. Nr 165, poz. 1373 z późn. zm.).

W myśl § 14 ust. 1 ww. rozporządzenia, rachunek potwierdzający dokonanie sprzedaży lub wykonanie usługi zawiera co najmniej:

1.

imiona i nazwiska (nazwę albo firmę) oraz adresy sprzedawcy i kupującego bądź wykonawcy i odbiorcy usługi;

2.

datę wystawienia i numer kolejny rachunku;

3.

(uchylony);

4.

określenie rodzaju i ilości towarów lub wykonanych usług oraz ich ceny jednostkowe;

5.

ogólną sumę należności wyrażoną liczbowo i słownie;

6.

(uchylony).

Skoro w ustawie - Prawo energetyczne nie wskazano jak szczegółowo powinien wyglądać rachunek wystawiony przez osobę sprzedającą zakładowi energetycznemu nadwyżki wyprodukowanej przez siebie energii, a - zgodnie z przedstawionym stanem faktycznym #8722; Wnioskodawca jest zobowiązany do wystawienia rachunku zakładowi za każdy 6-cio miesięczny okres rozliczeniowy, to należy uznać, że zastosowanie będą miały uregulowania zawarte w powołanym powyżej rozporządzeniu.

W świetle powyższego stanowisko Wnioskodawcy w części dotyczącej udokumentowania sprzedaży należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

Opublikowano: http://sip.mf.gov.pl