IBPBII/1/415-50/11/MK

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 12 stycznia 2011 r. (data wpływu do tut. Biura - 19 stycznia 2011 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania poniesionych przez pracowników oraz wspólników Spółki kosztów wyżywienia podczas podróży służbowych - jest prawidłowe.

W dniu 19 stycznia 2011 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej m.in. podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania poniesionych przez pracowników oraz wspólników Spółki kosztów wyżywienia podczas podróży służbowych.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca - Spółka z o.o. zajmuje się produkcją maszyn przemysłowych. W celu zawierania umów z kontrahentami zarówno pracownicy Spółki, zatrudnieni na podstawie umowy o pracę, jak i wspólnicy Spółki odbywają podróże służbowe - zarówno krajowe jak i zagraniczne. Po powrocie przedstawiają do rozliczenia delegacje oraz faktury za wyżywienie. W związku z rzeczywistym zwrotem kosztów wyżywienia, nie jest wypłacana dodatkowo dieta. Faktury za wyżywienie wystawiane są na Spółkę i po przeprowadzeniu analizy słuszności i celowości wydatku są podstawą zwrotu kosztów wyżywienia.

Spółka zalicza całość wydatków na wyżywienie do kosztów uzyskania przychodów. Nie opodatkowuje kwoty stanowiącej różnicę między rzeczywiście poniesionymi wydatkami na posiłki a limitem dziennym diety.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Zdaniem wnioskodawcy, rzeczywiste koszty wyżywienia zarówno pracowników jak i wspólników Spółki za czas podróży służbowej, w całości finansowane przez Spółkę - również ponad wysokość diety wynikającej z § 4 ust. 1 rozporządzenia, nie stanowią dla pracownika i dla wspólników Spółki przychodu ze względu na fakt, iż podlegają one zwolnieniu przedmiotowemu na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 16 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z powołanym przepisem, wolne od podatku dochodowego są diety i inne należności za czas:

Przepisy, na które powołuje się art. 21 ust. 1 pkt 16 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, to rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2002 r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikom zatrudnionym w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej, z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju (Dz. U. Nr 236, poz. 1990 z późn. zm.) oraz poza granicami kraju (Dz. U. Nr 236, poz. 1991 z późn. zm.).

Zgodnie z § 3 rozporządzenia dotyczącego podróży na obszarze kraju, z tytułu podróży odbywanej na terenie i miejscu określonym przez pracodawcę pracownikowi przysługują diety oraz zwrot kosztów przejazdów, noclegów, dojazdów środkami komunikacji miejscowej, innych udokumentowanych wydatków, określonych przez pracodawcę odpowiednio do uzasadnionych potrzeb. Natomiast na pokrycie kosztów wyżywienia rozporządzenie przewiduje ryczałt w kwocie 23 zł dziennie. Dieta nie przysługuje jednak, gdy pracownikowi zapewniono bezpłatne całodzienne wyżywienie.

Powoływane rozporządzenie ma zastosowanie zarówno do pracowników jak i wspólników Spółki - potwierdza to wyrok WSA w Opolu, sygnatura I SA/Op 269/09.

Reasumując, poniesione przez pracowników i wspólników Spółki koszty wyżywienia podczas podróży służbowych, refinansowane w całości przez Spółkę podlegają zwolnieniu z podatku dochodowego na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 16 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Na poparcie swojego stanowiska wnioskodawca przywołał interpretację Izby Skarbowej w Warszawie Nr IPPB1/415-934/09-5/KS.

W kwestii zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów poniesionych wydatków z tytułu podróży służbowych pracowników i wspólników Spółki, Spółka uważa, że uzasadnione i udokumentowane wydatki poniesione przez Spółkę mogą być uznawane za koszty podatkowe. Warunkiem jest oczywiście wykazanie, iż między wydatkami a zamierzonym przychodem istniał związek przyczynowo-skutkowy w tym znaczeniu, że wydatki te były uzasadnione z ekonomicznego punktu widzenia i że w rezultacie ich poniesienia Spółka może oczekiwać zwiększenia swoich przychodów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej zaistniałego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Na wstępie zaznacza się, iż niniejsza interpretacja indywidualna stanowi pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego dotyczącą podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania poniesionych przez pracowników oraz wspólników Spółki kosztów wyżywienia podczas podróży służbowych.

W zakresie podatku dochodowego od osób prawnych wydano odrębne rozstrzygnięcie.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do treści art. 11 ust. 1 ww. ustawy przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń. Przy czym art. 11 ust. 2a pkt 2 ww. ustawy stanowi, iż wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się - jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione - według cen zakupu.

Z przepisu art. 12 ust. 1 ww. wynika, iż za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Natomiast w myśl art. 21 ust. 1 pkt 16 ww. ustawy, wolne od podatku dochodowego są diety i inne należności za czas:

Przy czym z przepisu art. 21 ust. 13 ww. ustawy wynika, iż przepis ust. 1 pkt 16 lit. b) stosuje się, jeżeli otrzymane świadczenia nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów i zostały poniesione:

Odrębnymi przepisami, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 16 ww. ustawy są przepisy odpowiednio:

* rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2002 r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju (Dz. U. Nr 236, poz. 1990 z późn. zm.),

* rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2002 r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej poza granicami kraju (Dz. U. Nr 236, poz. 1991 z późn. zm.).

Zatem ustawodawca ograniczył wysokość zwolnienia od podatku wyłącznie do diet i innych należności za czas podróży służbowej pracownika oraz podróży osoby niebędącej pracownikiem, określonych w przepisach ustaw bądź wydanych przez Ministra Pracy i Polityki Społecznej ww. rozporządzeń.

Z treści wniosku wynika, iż podróże służbowe odbywają zarówno pracownicy jak i wspólnicy Spółki. Powyższe wskazuje zatem, iż oprócz pracowników podróże odbywają również inne osoby niebędące pracownikami wnioskodawcy. Jednakże w myśl powołanego powyżej przepisu art. 21 ust. 1 pkt 16 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, do osób niebędących pracownikami znajdują zastosowanie te same rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej, które dotyczą pracowników.

Warunkiem niezbędnym do skorzystania ze zwolnienia określonego w art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest odbycie przez pracownika podróży służbowej. Z uwagi na brak definicji podróży służbowej na gruncie prawa podatkowego do wyjaśnienia tej kwestii należy posłużyć się art. 77#61450; § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (tekst jedn. Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 z późn. zm.), zgodnie z którym, pracownikowi wykonującemu na polecenie pracodawcy zadanie służbowe poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy lub poza stałym miejscem pracy przysługują należności na pokrycie kosztów związanych z podróżą służbową.

Zatem, podróżą służbową jest każdy wyjazd pracownika na polecenie pracodawcy poza miejscowość, w której znajduje się siedziba pracodawcy lub poza stałe miejsce pracy - w celu wykonania zadania służbowego.

W tym miejscu należy jednak podkreślić, że pojęcie "podróż służbowa pracownika" zdefiniowane w art. 77#61450; § 1 Kodeksu pracy, oraz regulacje dotyczące wysokości i warunków ustalania należności przysługujących pracownikom za czas podróży służbowej należą do zakresu prawa pracy, a w konsekwencji rozstrzygnięcie kwestii dotyczącej obowiązku, czy zasadności wypłacania diet i innych należności za czas podróży służbowej nie leży w kompetencji organów podatkowych.

W powołanym art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ustawodawca posłużył się terminem "podróż" bez określenia "służbowa", dlatego też zakres tego zwolnienia jest szerszy, ponieważ nie ogranicza się ono jedynie do podróży służbowych, ale do wszelkich podróży osób niebędących pracownikami, pod warunkiem, że wypłacone diety i inne należności nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów, oraz zostały poniesione w celu osiągnięcia przychodów.

Zgodnie z § 3 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju z tytułu podróży odbywanej w terminie i miejscu określonym przez pracodawcę pracownikowi przysługują diety oraz zwrot kosztów:

Z przepisu § 4 ust. 1 ww. rozporządzenia wynika, iż dieta jest przeznaczona na pokrycie zwiększonych kosztów wyżywienia w czasie podróży i wynosi 23 zł za dobę podróży. Przy czym w myśl ust. 3 pkt 2 tego paragrafu dieta nie przysługuje jeżeli pracownikowi zapewniono bezpłatne całodzienne wyżywienie.

Zgodnie z § 2 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej poza granicami kraju z tytułu podróży, odbywanej w terminie i w państwie określonym przez pracodawcę, pracownikowi przysługują:

Z przepisu § 4 ust. 1 ww. rozporządzenia wynika, iż dieta jest przeznaczona na pokrycie kosztów wyżywienia i inne drobne wydatki. Przy czym w myśl § 5 ust. 3 tego rozporządzenia pracownikowi, który otrzymuje za granicą ekwiwalent pieniężny na wyżywienie, dieta nie przysługuje. Jeżeli ekwiwalent jest niższy od diety, pracownikowi przysługuje wyrównanie do wysokości należnej diety.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż pracownicy Spółki, zatrudnieni na podstawie umowy o pracę, jak i wspólnicy Spółki odbywają podróże służbowe - zarówno krajowe jak i zagraniczne. Po powrocie przedstawiają do rozliczenia delegacje oraz faktury za wyżywienie. W związku z rzeczywistym zwrotem kosztów wyżywienia, nie jest wypłacana dodatkowo dieta. Faktury za wyżywienie wystawiane są na Spółkę i po przeprowadzeniu analizy słuszności i celowości wydatku są podstawą zwrotu kosztów wyżywienia.

W świetle powołanych przepisów oraz przedstawionego stanu faktycznego należy stwierdzić, że w sytuacji kiedy Spółka sama finansuje bezpośrednio koszty całodziennego wyżywienia pracowników oraz wspólników Spółki, a pracownikom przebywającym w podróży służbowej oraz wspólnikom Spółki nie są wypłacane diety, wartość finansowanych przez wnioskodawcę kosztów wyżywienia nie stanowi dla pracowników i wspólników Spółki przychodu podlegającego opodatkowaniu.

Przychodu podlegającego opodatkowaniu nie stanowi również dla pracowników i wspólników Spółki wartość finansowanych przez wnioskodawcę kosztów wyżywienia, które przekraczają kwotę diet określonych w powołanych rozporządzeniach Ministra Pracy i Polityki Społecznej.

Wobec powyższego stanowisko wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Powołana przez wnioskodawcę interpretacja Izby Skarbowej w Warszawie Nr IPPB1/415-934/09-5/KS wydana została w indywidualnej sprawie i nie jest wiążąca dla tut. organu podatkowego.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.