IBPBII/1/415-477/09/BD

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 22 maja 2009 r. (data wpływu do tut. Biura - 29 maja 2009 r.), uzupełnionym w dniu 16 lipca 2009 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w zakresie skutków podatkowych zwrotu kosztów otrzymywanych przez pracowników z tytułu dojazdu do miejsca pracy (pełnienia służby) samochodem prywatnym - jest prawidłowe.

W dniu 29 maja 2009 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych zwrotu kosztów otrzymywanych przez pracowników z tytułu dojazdu do miejsca pracy (pełnienia służby) samochodem prywatnym.

Wniosek powyższy nie spełniał wymogów formalnych, dlatego pismem z dnia 29 czerwca 2009 r. Znak: IBPB II/1/415-477/09/BD wezwano o jego uzupełnienie. W dniu 16 lipca 2009 r. wpłynęło uzupełnienie wniosku.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Na podstawie porozumienia w sprawie zasad pełnienia służby/pracy funkcjonariuszy celnych/pracowników w sekcjach stałych nadzorów podatkowych, zlokalizowanych poza miejscowością, w której znajduje się siedziba Urzędu Celnego i do których dojazd jest znacznie utrudniony oraz umowy na użyczenie przez pracownika samochodu prywatnego w celu dojazdu do miejsca pracy Izba Celna dokonuje zwrotu kosztów dojazdu do miejsca pełnienia służby/pracy. Siedziby stałych nadzorów podatkowych są komórką organizacyjną Urzędu Celnego, co skutkuje nie wypłaceniem kosztów delegacji służbowych. Koszty dojazdu do sekcji stałych nadzorów podatkowych są pokrywane na pisemny wniosek pracownika i ich wysokość obliczana jest jako iloczyn liczby k.m. (dla każdego pracownika indywidualnie) i przelicznika za 1 km, ustalonego przez Dyrektora Izby Celnej. Zwrot kosztów dojazdu następuje po zawarciu umowy na użyczenie przez pracownika samochodu prywatnego w celu dojazdu do miejsca pracy. Wnioskodawca do wniosku dołączył ksero porozumienia i umowy użyczenia samochodu prywatnego.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy kwota zwrotu kosztów dojazdu stanowi przychód ze stosunku pracy, stosunku służbowego, czy też jest zwolniony z podatku dochodowego od osób fizycznych.

Zdaniem wnioskodawcy, zwrot kosztów dojazdu do miejsca pracy zgodnie z art. 12 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi przychód ze stosunku pracy, stosunku służbowego i podlega opodatkowaniu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uważa się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Na podstawie art. 12 ust. 1 ww. ustawy za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za nie wykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

W świetle art. 21 ust. 1 pkt 23b ww. ustawy, wolny od podatku dochodowego jest zwrot kosztów poniesionych przez pracownika z tytułu używania pojazdów stanowiących własność pracownika, dla potrzeb zakładu pracy, w jazdach lokalnych, jeżeli obowiązek ponoszenia tych kosztów przez zakład pracy albo możliwość przyznania prawa do zwrotu tych kosztów wynika wprost z przepisów innych ustaw - do wysokości miesięcznego ryczałtu pieniężnego albo do wysokości nie przekraczającej kwoty ustalonej przy zastosowaniu stawek za 1 kilometr przebiegu pojazdu, określonych w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra, jeżeli przebieg pojazdu, z wyłączeniem wypłat ryczałtu pieniężnego, jest udokumentowany w ewidencji przebiegu pojazdu prowadzonej przez pracownika; przepis art. 23 ust. 7 stosuje się odpowiednio.

Z powyższego przepisu wynika, że zwrot kosztów poniesionych przez pracownika z tytułu używania pojazdów stanowiących własność pracownika, dla potrzeb zakładu pracy jest wolny od podatku dochodowego, jeżeli samochód jest własnością pracownika, wykorzystywany jest w jazdach lokalnych, a obowiązek ponoszenia tych kosztów przez zakład pracy albo możliwość przyznania prawa do zwrotu tych kosztów wynika wprost z przepisów odrębnych ustaw.

Powyższe zwolnienie dotyczy: listonoszy, pracowników służby leśnej oraz pracowników socjalnych, gdyż uprawnienia w tym zakresie przyznają im przepisy wspomnianych powyżej odrębnych ustaw, tj.:

Stosownie do postanowień art. 34a ust. 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym (tekst jedn. Dz. U. z 2007 r. Nr 125, poz. 874) na podstawie umów cywilnoprawnych mogą być używane, dla celów służbowych, samochody osobowe, motocykle i motorowery nie będące własnością pracodawcy.

Minister właściwy do spraw transportu w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw finansów publicznych określa, w drodze rozporządzenia, warunki ustalania oraz sposób dokonywania zwrotu kosztów używania pojazdów, uwzględniając rodzaj pojazdu mechanicznego, jego pojemność oraz limit kilometrów w zależności od liczby mieszkańców w danej gminie lub mieście, właściwych ze względu na miejsce zatrudnienia pracownika (art. 34a ust. 2 ww. ustawy). Obecnie w tym zakresie obowiązują przepisy Rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 25 marca 2002 r. w sprawie warunków ustalania oraz sposobu dokonywania zwrotu kosztów używania do celów służbowych samochodów osobowych, motocykli i motorowerów nie będących własnością pracodawcy (Dz. U. z 2002 r. Nr 27, poz. 271 z późn. zm.).

Zgodnie natomiast z treścią art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wolne od podatku dochodowego są diety i inne należności za czas podróży służbowej pracownika - do wysokości określonej w odrębnych ustawach lub w przepisach wydanych przez ministra właściwego do spraw pracy w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej, z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju oraz poza granicami kraju, z zastrzeżeniem ust. 13.

Jednakże warunkiem niezbędnym dla skorzystania ze zwolnienia określonego w art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a) ww. ustawy jest odbycie przez pracownika podróży służbowej. Przepisy prawa podatkowego nie zawierają definicji podróży służbowej. Dlatego w kwestii tej należy posłużyć się definicją zawartą w ustawie z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (tekst jedn. Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 z późn. zm.).

W przepisie art. 775 § 1 Kodeksu pracy ustawodawca określił, iż pracownikowi wykonującemu na polecenie pracodawcy zadanie służbowe poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy lub poza stałym miejscem pracy przysługuje zwrot kosztów związanych z podróżą służbową.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, iż pracodawca zawarł z funkcjonariuszami umowy na używanie przez pracownika samochodu prywatnego w celu dojazdu do miejsca pracy (komórek organizacyjnych zlokalizowanych poza miejscowością, w której znajduje się siedziba Urzędu Celnego), w zamian pracodawca dokonuje zwrotu kosztów dojazdu do miejsca pełnienia służby/pracy. Wnioskodawca dodatkowo podkreśla, że siedziby stałych nadzorów podatkowych, do których dojeżdżają funkcjonariusze są komórką organizacyjną Urzędu Celnego przez co pracownikom tym nie jest możliwe wypłacanie kosztów delegacji służbowych.

Odnosząc opisany stan prawny do przedstawionego we wniosku stanu faktycznego stwierdzić należy, że nie będą korzystały ze zwolnienia od opodatkowania wypłacone przez pracodawcę kwoty zwrotu kosztów używania samochodu prywatnego przez pracownika gdyż nie są spełnione wymagane przesłanki wynikające z art. 21 ust. 1 pkt 23b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a mianowicie:

* pracownik - nie jest listonoszem, pracownikiem służby leśnej jak również pracownikiem socjalnym,

* samochód nie jest używany do jazd lokalnych dla potrzeb zakładu pracy tylko w celu dojazdu pracownika do miejsca pracy/pełnienia służby; które znajduje się poza miejscowością, gdzie usytułowana jest siedziba Urzędu.

Również nie zostaną spełnione warunki do zastosowania zwolnienia z treści art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a) ww. ustawy, bowiem brak jest podstaw - jak stwierdził wnioskodawca - do wypłaty kosztów delegacji co oznacza, iż ww. dojazdy nie są podróżą służbową.

Wobec powyższego zwrot kosztów ponoszonych przez pracownika z tytułu używania pojazdów stanowiących własność pracownika w celu dojazdu do miejsca pracy/pełnienia służby nie będzie podlegał zwolnieniu i stanowił będzie przychód ze stosunku pracy/stosunku służbowego, a więc zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym.

W konsekwencji więc, wypłacone kwoty wnioskodawca jako płatnik, będzie miał obowiązek doliczyć do wynagrodzenia wypłaconego w danym miesiącu i od łącznej wartości obliczyć, pobrać i odprowadzić zaliczkę na podatek dochodowy według zasad przewidzianych dla opodatkowania przychodów ze stosunku pracy/stosunku służbowego, zgodnie z przepisami art. 31, 32 i 38 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle powyższego stanowisko wnioskodawcy uznaje się za prawidłowe.

Do wniosku wnioskodawca dołączył dokumenty. Należy jednak zauważyć, że wydając interpretacje w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów nie przeprowadza postępowania dowodowego w związku z czym nie jest obowiązany, ani uprawniony do ich oceny; jest związany wyłącznie opisem stanu faktycznego przedstawionym przez wnioskodawcę i jego stanowiskiem.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.